ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ FAIT ACCOMPLI

Το άρθρο που ακολουθεί, θα ήταν ευχής έργο να το διάβαζαν και να το μελετούσαν όσοι και όσες αποφασίζουν για την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας.
Το έχει γράψει ο Τούρκος πολιτικός αναλυτής Ορχάν Κεμάλ Τζενκίζ και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΡΑΝΤΙΚΑΛ στις 10-5-2009.

΄΄ Έχει η Τουρκία μια στρατηγική για τις μειονότητες;

Ναι, κατ εμένα έχει μια στρατηγική για τις μειονότητες, την οποία εφαρμόζει με άκρως συστηματικό τρόπο. Για την κατανόηση αυτής της στρατηγικής και τους τρόπους εφαρμογής της, θα πρέπει να εξετάσουμε την κατάσταση του Ρωμαίικου Πατριαρχείου Φαναρίου, μέσα από την ιστορική προοπτική, εστιαζόμενοι στο σύνολο της εικόνας και όχι σε επιμέρους στοιχεία.
Δεν είναι καθόλου τυχαία η δυσκολία στην κατανόηση και την εξήγηση του νομικού καθεστώτος του Πατριαρχείου. Έχουμε να κάνουμε με μια ‘’λεπτή κρατική πολιτική’’.
Όμως αυτή η ‘’λεπτή κρατική πολιτική’’ έχει φέρει στο σημείο εξαφάνισης αυτό το ιστορικό ίδρυμα. Δηλαδή σχεδόν έχει φτάσει στον επιδιωκόμενο σκοπό.
Πρώτα, ας εξετάσουμε γενικά, τι είναι αυτή η στρατηγική και στη συνέχεια να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πως εφαρμόζεται στο Πατριαρχείο.
Το όνομα της στρατηγικής μας είναι fait accompli και θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε και στρατηγική των ‘’μονίμων τετελεσμένων’’.
Η στρατηγική λειτουργεί ως εξής:
Παίρνετε κάτι από τον εχθρό/αντίπαλό σας με μια ξαφνική κίνηση. Δηλαδή του αρπάζετε ένα κομμάτι. Όταν το κάνετε αυτό, βασίζεστε και σε ορισμένες φυσικές τάσεις του αντιπάλου σας. Ο αντίπαλος είναι αρκετά συντηρητικός και φοβάται μην χάσει αυτά που έχει στα χέρια του. Γι αυτό του αποσπάτε ξαφνικά και χωρίς να αντιληφθεί ένα κομμάτι από αυτά που διαθέτει. Τότε εκείνος σκέφτεται: ‘’Εντάξει, αυτό με πόνεσε. Αλλά αν προσπαθήσω να αγωνιστώ για να τα επανακτήσω, μπορεί να τα χάσω όλα’’.
Μετά την επιθετική ενέργειά σας, διαμορφώνεται μια νέα κατάσταση. Εσείς είστε λίγο πιο πλούσιος/ισχυρός, ενώ ο αντίπαλός σας πιο αδύνατος. Στη συνέχεια μεσολαβεί ένα διάστημα και όταν δεν το περιμένει ο αντίπαλός σας, κάνετε μια νέα επιθετική κίνηση και αρπάζετε ένα κομμάτι ακόμη. Η απέναντι πλευρά είναι πάλι διστακτική, συνεχίζει να μην σκέφτεται αυτό που έχασε, αλλά σκέφτεται αυτό που μπορεί να χάσει. Μετά από ένα ακόμη διάστημα, κάνετε μια νέα κίνηση αρπαγής. Μετά από κάποιο καιρό, οι ισορροπίες έχουν αλλάξει. Η απέναντι πλευρά έχει απωλέσει τα περισσότερα που είχε στα χέρια της.
Αυτή η στρατηγική συνεχίζεται μέχρι ο αντίπαλος να χάσει τα πάντα.
Η στρατηγική που περιγράφω παραπάνω, ταιριάζει απόλυτα με τη στρατηγική της Τουρκίας απέναντι στο Πατριαρχείο. Ενδεχομένως κατά την αφήγησή μου, να ήρθε στο νου σας η καταπατημένη περιουσία του Πατριαρχείου. Όλοι γνωρίζουμε εκείνο το κομμάτι της υπόθεσης, επειδή γίνεται ευκολότερα κατανοητό. Από το 1974 και μετά, το Πατριαρχείο και τα ιδρύματα που υπάγονται σε αυτό, απώλεσαν χιλιάδες μικρά και μεγάλα ακίνητα.
Αυτά κατασχέθηκαν το ένα μετά το άλλο. Τα βακούφια που κατέθεσαν το ‘’δηλωτικό’’ του 1936, εάν δεν είχαν δηλώσει ότι μπορούσαν να αποκτήσουν ακίνητη περιουσία μετά από αυτή την ημερομηνία, όση περιουσία απέκτησαν θεωρήθηκε εκτός νόμου.
Η εφαρμογή αυτού του σχεδίου με απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου το 1974, σε καμιά περίπτωση δεν σχετίζεται με το Κυπριακό.
Αυτή την πλευρά της ιστορίας αρκετοί την γνωρίζουμε. Και με την υπενθύμιση του Ομπάμα θυμηθήκαμε ότι παραμένει κλειστή η Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Όμως επειδή αυτά τα γνωρίζουμε αποσπασματικά, δεν μπορούμε να δούμε το σύνολο της εικόνας.

ΣΤΟΧΟΣ Η ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ

Σήμερα το Πατριαρχείο με την 1000 ετών ιστορία του, δεν έχει μια αναγνωρισμένη νομική προσωπικότητα. Τα δικαιώματά του, υποτίθεται ότι έχουν κατοχυρωθεί με τη Συνθήκη της Λωζάννης, όμως εάν εξετάσουμε τις δικαστικές αποφάσεις θα δούμε ότι η συνθήκη στην πραγματικότητα χρησιμοποιείται για την άρνηση των δικαιωμάτων του! Το νομικό καθεστώς του Πατριαρχείου μας παρουσιάζεται, πίσω από ένα πέπλο μυστηρίου. Όμως εάν αφήσετε κατά μέρος όλη αυτή την πολυλογία, στην πραγματικότητα θα αντιμετωπίσετε την εξής πραγματικότητα: Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει νομικά, την ύπαρξη του Πατριαρχείου, παρά μόνο υπομένει στην πράξη την ύπαρξή του.
Όλα αυτά τα χρόνια, οι Ρωμιοί της Τουρκίας, είτε εκπατρίστηκαν με τις ανταλλαγές πληθυσμών, είτε εξαναγκάστηκαν να φύγουν με τις μεθοδεύσεις όπως τις 6/7 Σεπτεμβρίου 1955. Από τον πληθυσμό που υπερέβαινε το ένα εκατομμύριο, απέμειναν μόνο 3 με 4 χιλιάδες Ρωμιοί. Και το κράτος μας λέει, η Ιερά Σύνοδος που θα εκλέξει τον Πατριάρχη μπορεί να αποτελείται μόνο από αυτούς του Τούρκους υπηκόους Ρωμιούς και με όμοιο τρόπο, μόνο ένας Τούρκος υπήκοος μπορεί να εκλεγεί Πατριάρχης. Υποθέτω ότι θα είναι αρκετά δύσκολο να βρεθεί κάποιος μεταξύ των Ρωμιών που απέμειναν στην Τουρκία, που θα διαθέτει τις ιδιότητες που απαιτούνται για το αξίωμα του Πατριάρχη, για να εκλεγεί στη θέση αυτή. Η Θεολογική Σχολή της Χάλκης απ όπου έχουν αποφοιτήσει σχεδόν όλοι οι Πατριάρχες είναι κλειστή. Που θα εκπαιδεύονται οι μελλοντικοί Πατριάρχες;
Όταν εξετάσουμε τα τετελεσμένα, θα διαπιστώσουμε πως τα θύματα έχουν υιοθετήσει τον ρόλο που έχει επιλεγεί γι αυτά. Ποτέ δεν προσπαθούν να διεκδικήσουν το δίκιο τους. Για παράδειγμα δεν χρησιμοποιούν τα νομικά μέσα. Δεν σας είναι εύγλωττο, ότι το Πατριαρχείο δεν έχει κάνει καμία προσφυγή στην δικαιοσύνη, για το δικό του νομικό καθεστώς;
Βέβαια στην πληροφορία αυτή προσθέστε και το εξής: Η οδός μπροστά από το Πατριαρχείο ονομάζεται ΣΑΝΤΡΑΖΑΜ ΑΛΙ ΠΑΣΑ. Την Οθωμανική περίοδο, δυο Πατριάρχες κρεμάστηκαν μπροστά στο Πατριαρχείο. Και το σύγχρονο κράτος μας, έδωσε στο δρόμο το όνομα του Πασά που κρέμασε έναν από τους δυο Πατριάρχες!
Το fait accompli, είναι μια στρατηγική η οποία εφαρμόζεται παραδοσιακά κατά ισχυρών αντιπάλων. Εάν αντιμετωπίζετε τις μειονότητές σας ως ‘’εσωτερική προέκταση του εξωτερικού εχθρού’’. Τότε δεν έχετε ενδοιασμούς να εφαρμόζετε παρόμοιες στρατηγικές. Διότι εκείνοι είναι οι ‘’ εγχώριοι ξένοι’’.
Ο Ομπάμα, όπως και οι προκάτοχοί του, μας παρακάλεσε για την κατάσταση του Πατριαρχείου.
Η Αμερική ανησυχεί ότι εάν ΜΕΤΑΦΕΡΘΕΙ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ από την Τουρκία, η θρησκευτική ηγεσία των Ορθοδόξων στον κόσμο, θα περάσει στα χέρια της εκκλησίας της Μόσχας.
Όμως η Τουρκία συνδεδεμένη στον αυτόματο πιλότο, απέχει πολύ από το να αντιληφθεί τις συνέπειες που μπορεί να έχει σε παγκόσμια κλίμακα η στρατηγική fait accompli .
Υποτίθεται ότι από τη Λωζάννη προέκυψε μια βούληση της Τουρκικής Δημοκρατίας.
Υπάρχει η πεποίθηση ότι αυτή η βούληση, είναι στην κατεύθυνση της απαλλαγής από το Πατριαρχείο. Παρά τα τόσα χρόνια που πέρασαν, τον κόσμο και την Τουρκία που άλλαξε, αυτά δεν έχουν καμία σημασία για αυτούς που εφαρμόζουν αυτή τη στρατηγική.
Κατά τη γνώμη μου, την Τουρκία δεν την διοικούν τα εθνικά συμφέροντά της, αλλά οι φοβίες της.
Και όσο δεν αντιμετωπίζουμε το παρελθόν μας, θα συνεχίσουμε να φτωχύνουμε και να είμαστε όμηροι των φόβων μας.
Η ιστορία του Πατριαρχείου, μας εξιστορεί εν συντομία την ίδια την Τουρκία.

Πηγή: εφημερίδα ΑΝΑΤΟΛΗ