Είμαστε μία αστεία χώρα, μέρος 13ονΉ , Για τί ακριβώς πανηγυρίζει ο κ. Ραγκούσης;
Γράφει για ta xalia ο Δημοσιογράφος Χρήστος Νικολαίδης
Κατά 50% μειώνονται οι δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι, ανακοίνωσε με το γνωστό πομπώδες ύφος του ο Κύριος Υπουργός των Εσωτερικών, ανακοίνωση που έκανε δημοσιογράφους, πολιτικούς και πολίτες περίπου να πανηγυρίσουν… Γιατί άραγε; Μα είναι απλό:
Επειδή ο όρος «μείωση» αυτόματα παραπέμπει σε μείωση κόστους, δηλαδή λιγότερα έξοδα. Το μυαλό όλων μας, που παλεύει με τις επιπτώσεις τις κρίσης, περίπου αστραπιαία κάνει την σύζευξη αυτή. Ακούμε μείωση των αριθμών των ατόμων που ασχολούνται με την Αυτοδιοίκηση και αυτόματα πιστεύουμε ότι αυτό θα περιορίσει τα Δημόσια Έξοδα, τους δημοσίους υπαλλήλους, τα μισθοδοτούμενα πρόσωπα, τα λειτουργικά έξοδα και λοιπά. Οπότε, δίχως να μπούμε καθόλου στην ουσία της υπόθεσης, περίπου ευφραινόμεθα γιατί ε, δεν μπορεί, μείωση στο κράτος είναι, θα είναι για καλό…
Φυσικά η κρατική προπαγάνδα και η κυβερνητική προσπάθεια συντελούν ώστε να γίνονται τέτοιες αστήρικτες παραπομπές και συζεύξεις.
Η αλήθεια είναι άλλη, είναι αλλού και δυστυχώς οδηγεί σε αρνητικά αποτελέσματα. Ο κ. Ραγκούσης πετυχαίνει να απομακρύνει τον Έλληνα από θεσμούς και διαδικασίες που αφορούν την γειτονιά του, την πόλη του, τον τόπο του. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση, που έγινε σεβαστή ακόμη και από τους τούρκους και τους γερμανούς κατακτητές, δέχεται με τον «Καλλικράτη» το ισχυρότερο χτύπημα στην ελληνική ιστορία…
Ο κ. Ραγκούσης και οι συν αυτώ πανηγυρίζουν επειδή με τα άνομα νομοθετήματά τους περιορίζουν δραστικά το πολιτικό προσωπικό που σκέφτεται και δρα τοπικά. Πάρτε για παράδειγμα την Τριανδρία της Θεσσαλονίκης, το ιστορικό «Βενιζελοχώρι», που με τον «Καλλικράτη» ενσωματώνεται στο Δήμο Θεσσαλονίκης. Μέχρι σήμερα διέθετε Δημοτικό Συμβούλιο με 23 συμβούλους, τρεις αντιδημάρχους και μία δήμαρχο, την αξιολογότατη Πολυξένη Δρίτσα. Από το Νοέμβριο θα εκλέγει μόνο ένα (!) μέλος στο Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης!
Δηλαδή, μέχρι σήμερα υπήρχαν τουλάχιστον 24 άνθρωποι οι οποίοι αγωνίζονταν για τον τόπο τους. Πρόσεχαν τι γίνεται στη γειτονιά τους. Παρενέβαιναν στις τοπικές εξελίξεις, έλεγαν τη γνώμη τους, δούλευαν για την προκοπή του τόπου τους, ο καθένας με τον τρόπο του. Στις δημοτικές εκλογές, στο μικρό αυτό δήμο τέσσερις παρατάξεις, με εκατοντάδες μέλη συνολικά, έμπαιναν στον στίβο των κοινών, προβληματίζονταν για την καθημερινότητά τους, έστυβαν το μυαλό τους για να κατεβάσουν ιδέες, προτάσεις, εισηγήσεις…
Όλοι τους, παρά τις ιδεολογικές ή άλλες διαφορές τους, βάζαν ένα μικρό λιθαράκι. Στον τόπο τους…
Από τις 4 Νοεμβρίου θα ασχολούνται μόλις τέσσερις άνθρωποι, από τους οποίους θα εκλεγεί μόνο ο ένας… Μόνο ένας θα ασχολείται με τα μικρά τοπικά ζητήματα από την 1.1.11!
Και εάν όλα αυτά συμβαίνουν σε μία γειτονιά της Θεσσαλονίκης, φανταστείτε τι ισχύει στις απομακρυσμένες περιοχές της Πατρίδας μας. Στα ορεινά, ερημωμένα χωριά ή τα νησιά της άγονης γραμμής. Εκεί όπου οι λιγοστοί νέοι ψάχνουν επιχειρήματα και κίνητρα για να μείνουν στον τόπο τους.
Μήπως τελικά αυτός ήταν ο στόχος του κ. Ραγκούση και της «Κυβέρνησης του Μνημονίου»; Να απαξιώσει το ενδιαφέρον για τον τόπο μας;
Και μη βιαστεί κανείς να απαντήσει ότι όλα αυτά κόστιζαν. Δεν είναι αλήθεια. Οι δημοτικοί σύμβουλοι δεν πληρώνονται. Ούτε η παροχή κινήτρων για την ενασχόληση με τα κοινά κοστίζει. Και στο κάτω- κάτω της γραφής είναι στοιχείο στο οποίο θα έπρεπε να επενδύσουμε…
