κάφρους. Ντροπή σας. Ξυπνήστε και κάντε κάτι, επιτέλους».
Αυτά που είπε ο Θέμης μέσα σε τρεις αράδες, δεν τα έχουν πει κάποιοι άλλοι εδώ στην Ελλάδα αναμασώντας χιλιάδες λέξεις. Το πάνε από εδώ, το φέρνουν από εκεί και στο τέλος δε λένε στην ουσία τίποτα. Γιατί; Γιατί λένε όσα «πρέπει» για να νιώσουν political correct, αλλά τα λένε πολύ «προσεκτικά» μη τυχόν και στεναχωρήσουν τους «αγνούς και υπέροχους οπαδούς». Αυτόν τον στρατό που κερδίζει ολοένα και περισσότερο χώρο στα ελληνικά γήπεδα, πετώντας με κλοτσιές έξω όλους τους κανονικούς φιλάθλους.
Κανείς δε θέλει να τα βάλει με τους αλήτες, πολύ απλά επειδή τους φοβάται. Κάποιοι αφελείς προσπάθησαν να τους χρησιμοποιήσουν και στην αρχή νόμισαν ότι τα κατάφεραν. Ξεχάσανε όμως ότι φίδι που το ζεσταίνεις στον κόρφο σου, αργά ή γρήγορα θα γυρίσει και θα σε δαγκώσει. Σ' αυτή τη φάση είμαστε τώρα. Στην ώρα που το φίδι έχει μπήξει τα δόντια του στο σβέρκο μας και χύνει το δηλητήριο στο αίμα μας. Αυτά που ζούμε τώρα είναι οι πρώτοι σπασμοί. Πονάει το δάγκωμα και αρχίζει σιγά - σιγά να ενεργεί το φαρμάκι. Είναι όμως μόνο η αρχή. Να είστε σίγουροι ότι αν το αφήσουμε έτσι, θα είναι πολύ πιο επώδυνη η συνέχεια.
Η κατάσταση έχει ξεφύγει παντελώς. Είναι ξεκάθαρο αυτό. Είναι θέμα χρόνου να ζήσουμε τα χειρότερα. Όσο οι νταβατζήδες της εξέδρας κυκλοφορούν ανεξέλεγκτοι, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, τα ίδια και χειρότερα θα βλέπουμε στα ελληνικά γήπεδα. Θα μαζευτούνε μόνο μόλις πέσει ο επόμενος νεκρός, αλλά κι αυτό για λίγο. Με το που θα περάσουν οι μέρες και το αίμα θα ξεχαστεί (γιατί στην Ελλάδα ξεχνιούνται όλα), νέο πεδίο δόξας θα τους περιμένει.
Δύσκολα θα αλλάξει κάτι γιατί όλοι τους φοβούνται. Πολιτικοί, παράγοντες, δημοσιογράφοι, απλοί φίλαθλοι, όλοι. Τους τρέμουν. Αν δεν τους έτρεμαν, κάτι θα είχε γίνει. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να συλλάβεις μερικούς και να πάρεις κεφάλια. Δεν είναι υποχρεωτικό να γίνει αυτό μέσα στο γήπεδο. Βλέπεις, παρακολουθείς, καταγράφεις και στέλνεις την αστυνομία να μπουκάρει νύκτα σπίτια τους από τα παράθυρα. Δεν χρειάζεται να πιαστούν όλοι, ούτε και γίνεται αυτό, φυσικά. Από είκοσι άτομα σε κάθε εξέδρα να τσιμπήσουνε και να τους χώσουν για καιρό μέσα, να δεις μετά πώς κόβεται ο τσαμπουκάς των υπολοίπων.
Αλλά τους φοβούνται γιατί όταν ήταν νωρίς τους χάιδευαν για να τους καλοπιάσουν και άφησαν το τέρας να πάρει μπόι και να θεριέψει. Τώρα είναι λιγάκι δύσκολο να το δαμάσουν, εκτός κι αν βρεθεί ο τρελός που θα τραβήξει τη γροθιά στο μαχαίρι και θα κηρύξει πόλεμο στην αλητεία. Για να γίνει η ομελέτα, πρέπει να σπάσουν αβγά. Και κανείς στην Ελλάδα δεν έχει τα άντερα να τα σπάσει.
Εγώ, πάντως, απορώ γιατί μερικοί εκπλήσσονται και διαμαρτύρονται. Έχουμε το ποδόσφαιρο που θέλουμε και το ποδόσφαιρο που μας αξίζει. Όταν έχουμε βαφτίσει μάγκες τα λαμόγια που ξέρουν να «προστατεύουν» την ομάδα τους, όταν παίρνουμε με τις κλοτσιές και βγάζουμε ανίκανους όσους αρνούνται να συμμαχήσουν με τις κάθε λογής συμμορίες, όταν αφήνουμε τους στρατούς της εξέδρας να απειλούν ανοικτά όποιον τους πάει κόντρα, όταν έχει γίνει δόγμα η μακιαβελική λογική «επικράτηση με κάθε μέσο», όταν ουσιαστικά δικαιώνουμε αυτούς που κατακτάνε τέτοιες «νίκες» απαιτώντας από τους δικούς μας να κάνουνε τα ίδια και χειρότερα, όταν δεν στηρίζουμε ανθρώπους που επέλεξαν τον δύσκολο δρόμο αλλά τους πετάμε με τις κλοτσιές έξω από το ποδόσφαιρο, τόσο περισσότερο θα αδειάζουν οι εξέδρες από τους υγιείς φιλάθλους και τόσο πιο πολύ χώρο θα μένει ελεύθερος για τους κάθε λογής νταβατζήδες. Με τέτοια μυαλά, όμως, γιατί ξαφνιαζόμαστε κάθε φορά που γίνεται «φόνος»;
Χρήστος Κοντός
στο leoforos.gr
