Μνημονίου, δεν υπάρχουν. Παρά μόνον αν παραδεχθείς την ήττα...
Περί τίνος πρόκειται;
Ο Ισημερινός, το Εκουαδόρ, βρέθηκε κι αυτός ένα βήμα πριν από τη χρεωκοπία, λόγω υπερδανεισμού, λόγω υπερπλουτισμού των ολίγων, λόγω καταλήστευσης της χώρας από τις εκεί Ζήμενς και, κυριώτατα, λόγω της συνταγής του ΔΝΤ προς θεραπείαν όλων αυτών -συνταγή θανάτου αλά Αρτζεντίνα...
Πριν από τρία χρόνια ο Πρόεδρος της χώρας κ. Ραφαέλ Κορέα, σοσιαλιστής, αλλά σοσιαλιστής κι όχι ανδρείκελο, συνέστησε μιαν Επιτροπή Ελέγχου του Χρέους της χώρας του με εθνική και διεθνική σύνθεση.
Οπως λοιπόν έγραψε η εκλεκτή συνάδελφος κυρία Βασιλική Σιούτη (Κυριακάτικη, 20.ΙΙ.2011) «μετά την ολοκλήρωση των εργασιών της επιτροπής η κυβέρνηση του κ. Κορέα ανακοίνωσε ότι βάσει των ευρημάτων ήταν υποχρεωμένη να προβεί στην παύση πληρωμών του δημοσίου χρέους.
Αιτιολόγησε την απόφαση αυτή υποστηρίζοντας ότι το χρέος δεν ήταν νόμιμο, αλλά προϊόν διαφθοράς»
(σ.σ. οι αγορές λύσσαξαν, οι απειλές οργίασαν, αλλά ο Κορέα έμεινε ατάραχος κι ακίνητος σαν βουνό).
«Λίγο καιρό μετά», συνεχίζει η κυρία Σιούτη, «η κυβέρνηση του Ισημερινού απευθύνθηκε στους πιστωτές της με την πρόταση να αγοράσουν όλα τα ομόλογα του χρέους με έκπτωση 65% την οποίαν δέχθηκε το 91% των κατόχων ομολόγων» - δηλαδή όλοι αυτοί που απειλούσαν με θεούς και δαίμονες τον Ισημερινό και τους «κοπρίτες του», τον λαό του, δέχθηκαν ένα «κούρεμα του χρέους» κατά 65%...
Σήμερα ο Ισημερινός έχει ανακάμψει και τρέχει με ανάπτυξη 4% και τον Πρόεδρό του ισόθεον.
Αλλά είπαμε, ο Κορέα είναι αριστερός, ουμανιστής, σοσιαλιστής κι όχι ποκοπίκο.
Την ίδια πρωτοβουλία, για τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του δικού μας (τρόπος του λέγειν) χρέους έχει αναλάβει η βουλευτής κυρία Σοφία Σακοράφα.
Σκοπός αυτής της επιτροπής θα είναι ο έλεγχος όλων των συμβάσεων, όπως της Ζήμενς, των Ολυμπιακών αγώνων, των εξοπλισμών, των δανείων από τράπεζες όπως η Γκόλντμαν Σακς, των υποδείξεων τραπεζών και χρηματιστικών εταιρειών για δάνεια, για διευθετήσεις δανείων, τον έλεγχο για υπερτιμολογήσεις, τοκογλυφίες, μίζες κι όλα όσα κατέστησαν τον δανεισμό όχι μόνον επαχθή αλλά ειδεχθή για τον ελληνικό λαό, παράνομο, δόλιο και προδοτικό.
Βεβαίως, θα πουν κάποιοι, οι διαφορές μας με τον Ισημερινό είναι σημαντικές, εμείς ανήκουμε στη ζώνη του Ευρώ και σε μια διακρατική Ενωση, την Ευρωπαϊκή.
Οτι επίσης είμαστε εκτεθειμένοι σε απειλές γειτόνων, γειτόνων που μπορεί να χρησιμοποιηθούν εναντίον μας.
Και ο Ισημερινός απειλήθηκε ομοίως, μέσω Κολομβίας, από τις ΗΠΑ αλλά η πάνδημη αντίδραση του λαού του, σε συνδυασμό με την ενδυνάμωση των διεθνών συμμαχιών της χώρας, εξαέρωσαν την απειλή.
Οσο για το ευρώ και τη συμμετοχή της χώρας μας στην Ενωση, ένας λόγος περισσότερος για να αντιδράσει ο ελληνικός λαός, αν θέλουμε μια Ενωση των κρατών κι όχι των Τραπεζών, των λαών κι όχι των πληθυσμών, μια Ευρωπαΐκή Ενωση κι όχι ένα Γερμανικό Δ' Ράιχ.
Αν υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στο Εκουαδόρ και την Ελλάδα είναι αυτή της πολιτικής βούλησης. Και μόνον! Είπαμε, στον Ισημερινό ο Πρόεδρος είναι σοσιαλιστής και πατριώτης, ο Πρόεδρος κινήθηκε, ο λαός βγήκε μπροστά, ο λαός απειλήθηκε, πάνδημος δεν πτοήθηκε - τα στύλωσε
έπαψε να πληρώνει τα χρέη αυτών που τον λήστεψαν, έπεσαν οι τοκογλύφοι στα πόδια του, πήραν ένα 35% και πήγαν στον αγύριστο.
Σήμερα ο Ισημερινός προκόβει και η Ελλάδα χρεωκοπεί...
ΣΤΑΘΗΣ: "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ"
Με ελικόπτερο έφυγε στις 20 Δεκεμβρίου 2001 ο τότε πρόεδρος της Αργεντινής Φερνάντο ντε λα Ρουά, αφήνοντας το διάδοχό του Εντουάρντο Ντουάλντε να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, προχωρώντας σε στάση πληρωμών του εξωτερικού χρέους
Η μία πιο βίαιη και η άλλη πιο... λελογισμένη. Η πρώτη αφορά την Αργεντινή και τη «βίαιη» εξώθησή της σε στάση πληρωμών το 2002, με σοβαρές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις.
Η δεύτερη αφορά το Εκουαδόρ (Ισημερινό) και τη στάση πληρωμών που κήρυξε το 2008, με μια διαφορά: η κυβέρνηση του νεοεκλεγέντος αριστερού προέδρου Ραφαέλ Κορέα, πριν κηρύξει στάση πληρωμών, προχώρησε σε μια πρωτόγνωρη διαδικασία, συγκροτώντας για πρώτη φορά στην ιστορία μια επιτροπή οικονομικού ελέγχου του δημόσιου χρέους.
Επειτα από σχεδόν ένα χρόνο εργασίας, η επιτροπή οικονομικού ελέγχου συνέστησε στην κυβέρνηση του Ισημερινού να κηρύξει στάση πληρωμών για τα 3,2 δισ. δολάρια εξωτερικού χρέους, που αφορούσαν τα λεγόμενα «διεθνή ομόλογα» (Global Bonds) που έληγαν το 2012, το 2015 και το 2030 και τα οποία ήταν αποτέλεσμα προηγούμενης αναδιάρθρωσης χρέους το 2000, μετά τη στάση πληρωμών του 1999.
Οι ρίζες της κρίσης χρέους του Ισημερινού ξεκινούν την περίοδο 1976-1979, όταν το τότε δικτατορικό καθεστώς της χώρας συνομολόγησε χρέος 3,4 δισ. δολαρίων.
Τα δύο τρίτα του χρέους αυτού πήγαν για τη χρηματοδότηση στρατιωτικών εξοπλισμών.
Μόνο το 2007 ο Ισημερινός πλήρωνε περισσότερα από 1,75 δισ. δολάρια για την εξυπηρέτηση του χρέους, περισσότερα από όσα η κυβέρνηση δαπάνησε για την υγεία, την κοινωνική πρόνοια, την κατοικία, την αστική ανάπτυξη και το περιβάλλον μαζί.
Η κυβέρνηση του οικονομολόγου Ραφαέλ Κορέα, επικεφαλής του Σοσιαλιστικού Κόμματος «Alianza Ραίς» (Συμμαχία για την Πατρίδα), με το που εξελέγη για πρώτη φορά το 2007 έθεσε ως άμεση προτεραιότητα την καταπολέμηση της μεγάλης φτώχειας, αμφισβητώντας τη νομιμότητα του χρέους.
Τον Ιούλιο του 2007 συνέστησε Δημόσια Επιτροπή Οικονομικού Ελέγχου (Public Debt Audit Commission), η οποία αποτελούνταν από εκπροσώπους του υπουργείου Οικονομικών και άλλων φορέων, καθώς και από διαπρεπείς ξένους οικονομολόγους και ακτιβιστές οργανώσεων κατά του χρέους.
Ο οικονομικός έλεγχος του χρέους κατέληξε σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα: όπως το ότι εκπρόσωποι των τραπεζών Smith Barney (ανήκει σήμερα στη Citigroup) και JP Morgan προχώρησαν σε αναδιάρθρωση χρέους το 2000, χωρίς την έγκριση της χώρας, χρεώνοντας επιτόκια 10% και 12%.
Οτι υπήρξαν παρατυπίες στην έκδοση ομολόγων, που έρχονταν σε αντίθεση ακόμη και με αυτούς τους κανονισμούς της πανίσχυρης Αμερικανικής Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς, ότι οι συμφωνίες έκδοσης ομολόγων δεν ήταν σύννομες με το Σύνταγμα της χώρας και ότι οι ανάδοχοι της έκδοσης είχαν ασυλία έναντι των οποιωνδήποτε ζημιών που θα είχαν σχέση με την έκδοση των «διεθνών ομολόγων» (Global Bonds), απαλλάσσοντάς τους από το οποιοδήποτε ρίσκο.
Με βάση το πόρισμα της εν λόγω επιτροπής, η κυβέρνηση Κορέα κήρυξε άνομο χρέος ύψους 3,2 δισ. δολαρίων και προχώρησε σε στάση πληρωμών.
Η απόφαση στην αρχή προκάλεσε κάποιες αναταράξεις στις διεθνείς αγορές, χωρίς όμως ιδιαίτερη συνέχεια, όπως σε άλλες κρίσεις ομολόγων, όπως για παράδειγμα αυτήν του Μεξικού το 1994.
Η στάση πληρωμών του Κορέα συνοδεύτηκε από αναδιάρθρωση χρέους -το Εκουαδόρ θα πληρώσει 35 σεντς για κάθε δολάριο-(δεν θα πληρώσει τα 65 ) και βέβαια από μια ριζική αναθεώρηση του οικονομικού προσανατολισμού της χώρας, με έλεγχο επί των πλουτοπαραγωγικών πηγών της.
Η λύση στην Κίνα
Το Εκουαδόρ αποκλείστηκε από τις αγορές, σύναψε ωστόσο διμερείς συμφωνίες δανεισμού με την Κίνα ύψους 3 δισ. δολαρίων, με αντάλλαγμα τις εξαγωγές πετρελαίου και τη χρηματοδότηση ενός υδροηλεκτρικού έργου.
Οσο για την ανάπτυξη; Χωρίς βέβαια να έχουν λυθεί τα οξύτατα προβλήματα φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, η οικονομία της χώρας αναπτύχθηκε κατά 4,5% τα δύο πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης Κορέα.
Φέτος η οικονομία αναμένεται να αναπτυχθεί κατά 3,7% και 5,06% του χρόνου, μετά την πολύ μικρή ανάπτυξη 0,4% πέρυσι, εξαιτίας της διεθνούς οικονομικής κρίσης και της μείωσης της ζήτησης για πετρέλαιο.
Στα πρόθυρα επανάστασης
Διαφορετική είναι ωστόσο η περίπτωση της Αργεντινής, που καταγράφεται ως η μεγαλύτερη στάση πληρωμών στην ιστορία. Μετά τη «χρυσή» δεκαετία του νεοφιλελευθερισμού, στα τέλη του '90, η Αργεντινή άρχισε να πλήττεται από τη διεθνή κρίση τότε των αναδυόμενων αγορών.
Επειτα από τρία χρόνια οικονομικής ύφεσης η Αργεντινή, αν και πιστός μαθητής του ΔΝΤ, αρνήθηκε τη βοήθεια του διεθνούς οργανισμού, επιδεινώνοντας ακόμη περισσότερο την οικονομική κρίση.
Στις αρχές του 2002 η Αργεντινή αναγκάστηκε τελικά να κηρύξει στάση πληρωμών για μέρος του εξωτερικού χρέους της (περί τα 93 δισ. δολάρια), με οδυνηρές ωστόσο επιπτώσεις. Ο τότε πρόεδρος Φερνάντο ντε λα Ρούα προέβη σε πάγωμα των τραπεζικών καταθέσεων και αποδέσμευσε το πέσο από την πρόσδεση με το δολάριο με το οποίο είχε συνδεθεί σε ισοτιμία ένα προς ένα, προκαλώντας τη ραγδαία υποτίμησή του.
Το πάγωμα των τραπεζικών καταθέσεων ήταν η θρυαλλίδα που έφερε την Αργεντινή στο χείλος της κοινωνικής επανάστασης, με ανθρώπους της μεσαίας τάξης να βγαίνουν στους δρόμους μαζί με τους ανέργους και τους απόκληρους.
Ο Ντε λα Ρούα αναγκάστηκε να φύγει με ελικόπτερο από το πολιορκημένο από διαδηλωτές προεδρικό μέγαρο. Τον διαδέχθηκαν δύο πρόεδροι, με τον τρίτο, τον Εντουάρντο Ντουάλντε, να ανακοινώνει στις 2 Ιανουαρίου του 2002 στάση πληρωμών για το εξωτερικό χρέος.
Το 2003 πρόεδρος εξελέγη ο πρόσφατα αποθανών Νέστορ Κίρχνερ, ο οποίος ζήτησε από τους ξένους πιστωτές να ανταλλάξει τα παλαιά ομόλογα με νέα χαμηλότερης αξίας.
Υστερα από δύο χρόνια διαπραγματεύσεων, το 76% των πιστωτών αποδέχθηκε «κούρεμα» μεγαλύτερο του 60%.
Το 2005 μάλιστα η κυβέρνηση Κίρχνερ πλήρωσε προκαταβολικά στο ΔΝΤ 9,8 δισ. δολάρια. Παρά τον αποκλεισμό της από τις ξένες αγορές, η Αργεντινή παρουσίασε ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 8%-9% τα επόμενα χρόνια. *
από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 6.10.2010
