Κοινοβουλευτική Δημοκρατία - Επικοινωνιακή Αγυρτεία 0-1
Ξανά πίσω στα τετριμμένα μετά από τόσες κυβερνητικές επιτυχίες …..
Το πολίτευμά μου, λένε, είναι κοινοβουλευτική Δημοκρατία, την οποίαν απειλεί προσβάλλοντάς την βαναύσως όποιος τολμά και αποδοκιμάζει βουλευτή που έδωσε ψήφο αντίθετη προς τη λαϊκή εντολή και ...
βούληση. Δημοκρατία, όπου κυρίαρχη θέση φέρεται να κατέχει το Κοινοβούλιο απαρτιζόμενο από 300 πολίτες που στέλνει το Έθνος ως αντιπροσώπους του για να βουλεύονται για λογαριασμό του. Αν τώρα αυτοί κάποια στιγμή ή μονίμως και σταθερώς επιβουλεύονται την ευτυχία και την πρόοδο, την οποίαν οραματίζεται μαχόμενο χρόνια αυτό το Έθνος, είναι κάτι που δεν μας απασχολεί και τόσο, αφού, ως κυρίαρχος λαός, έχουμε «κατακτήσει» τη δυνατότητα να επανεκλέγουμε κάθε 4 χρόνια τους ίδιους αντιπροσώπους με γνώμονα τί μας προσέφεραν την τελευταία τετραετία ή οκταετία από διορισμό ή τακτοποίηση αυθαιρέτου μέχρι και ρύθμιση δικαστικής εμπλοκής ή φορολογική επιείκεια, εκτός αν ο Αρχηγός του κώματος της καθοδηγούμενης αρεσκείας μας δεν μας το επιτρέψει διαγράφοντας τον εκλεκτό μας από το ψηφοδέλτιο των αρεστών του, οπότε κάποιον άλλον υποψήφιο του ιδίου κώματος θα πρέπει κατ’ ανάγκη να πλευρίσουμε για να προσδεθούμε στο άρμα του και έτσι να προβάλει εκ νέου στο προσκήνιο το επώδυνο φιλοσοφικό ερώτημα «ο πολίτης διέφθειρε τον πολιτικό ή ο πολιτικός τον πολίτη;».
Κάθε 4 χρόνια, λοιπόν, «εκλέγεται» μία κυβέρνηση, την οποία δεν μπορεί να κουνήσει κανείς ό,τι και να συμβεί, αν δεν επέμβουν εξωτερικοί παράγοντες, οι οποίοι έχουν ζωτικά συμφέροντα σ’ αυτόν τον τόπο, για τη λυσιτελή εξυπηρέτηση των οποίων επιβάλλεται να διορίζουν τους δικούς τους υπαλλήλους για να μας διοικούν, δηλαδή αυτούς που εν τη μεγαθυμία τους μας επιτρέπουν αυτοί οι εξωτερικοί παράγοντες να επιλέγουμε ανεπηρέαστα. Χωρίς πλύση εγκεφάλου από τα ευαγή κανάλια, χωρίς επηρεασμό από τη γραφίδα των βαμμένων κονδυλοφόρων-οπαδών που υπηρετούν με το αζημίωτο την οικονομική ολιγαρχία της χώρας. Κι’ έτσι, με την καθ’ οιονδήποτε τρόπο άνοδο ενός κώματος στην εξουσία, γινόμαστε μάρτυρες μίας μυσταγωγίας, της φοβερής ισχύος αυτού που αποκαλείται Σύνταγμα. Αυτού του εργαλείου που θέτει βασικές αρχές και παραπέμπει για τα παραφερνάλια στους αντιπροσώπους του Έθνους με τη μαγική φρασούλα «όπως νόμος ορίζει». Αρκεί, όμως, να είναι ο κ. Χλέας παρατρεχάμενος του κατά το Σύνταγμα ορκισθέντος πρωθυπουργού ή υπουργού, για να διαθέτει μία δύναμη αόρατη και ανεξήγητη, προ της οποίας υποχωρεί αυτό που ο νόμος ορίζει. Ουδείς νόμος υπεράνω υπουργών, βουλευτών και των παρατρεχάμενων αυτών ή των διορισμένων - από τον κατάλογο των αποτυχόντων βουλευτών του πλειοψηφούντος κώματος - διοικήσεων των κρατικών οργανισμών.
Μπορώ, λοιπόν, σ’ αυτή τη χώρα εγώ ο απλός πολίτης να λαδώσω εφοριακό, ιατρό δημόσιου νοσοκομείου, αστυνομικό, υπάλληλο της Πολεοδομίας, δημοτικό άρχοντα, υπουργό, βουλευτή, ακόμη και δικαστικό λειτουργό για να παραβιάσει τη συνείδησή του και τον νόμο που έχει ορκισθεί να φυλάττει και να μη συμβεί τίποτε. Μπορώ, αν είμαι υπουργός ή βουλευτής ή αιρετός άρχοντας πάσης βαθμίδος, να λαδωθώ και να αποτελώ πρότυπο οικονομικής ανέλιξης, μαγκιάς και εξυπνάδας. Μπορώ, με άλλα λόγια, να παραβιάσω πλειάδα διατάξεων που έχουν θεσπισθεί για την εύρυθμη και χρηστή λειτουργία της τρισχιλιετούς Πολιτείας που απαγορεύουν και τιμωρούν τη δωροδοκία και την κατάχρηση εξουσίας, αλλά δεν μπορώ να παρακάμψω το Σύνταγμα που δίνει το βράδυ των εκλογών την εξουσία στο πλειοψηφούν κώμα για 4 ολόκληρα χρόνια. Γιατί άραγε να συμβαίνει αυτό; Γιατί να μη μπορούμε, χωρίς να καταλύουμε το Σύνταγμα, να καθαιρέσουμε από την εξουσία οποτεδήποτε στη διάρκεια της τετραετίας το κώμα που μας λοιδορεί έχοντας εξαγγείλει άλλα προ των εκλογών πράττει άλλα μετά τις εκλογές; Αφού το ίδιο το Σύνταγμα ορίζει ότι όλες οι εξουσίες που δι’ αυτού οργανώνονται πηγάζουν από τον λαό και ασκούνται στο όνομα και προς το συμφέρον του λαού, γιατί να μη μπορούμε να στείλουμε σπίτι του αυθωρεί και παραχρήμα με συνοπτικές διαδικασίες κάθε υβριστή του λαού, όπως π.χ. τον Θεόδωρο Πάγκαλο junior που μετά τις εκλογές της 04.10.2009 είχε το θράσος να πει [μεταξύ πολλών άλλων]: «Εκλογές έγιναν. Τις κερδίσαμε. Τώρα σκάστε και τα ξαναλέμε σε τέσσερα χρόνια», αφού το 1996 είχε βάλει στην κωλότσεπη την ελληνική σημαία που κυμάτιζε στα Ίμια; Γιατί να δίνει στον Πάγκαλο το Σύνταγμα τη δυνατότητα να διαπράττει και εκστομίζει τέτοιες ασχήμιες ατιμωρητί και να μη δίνει στο λαό την εξουσία να τιμωρεί τον υβριστή του βουλώνοντάς του το στόμα κατ’ ελάχιστον;
Δεν μπορούμε πραγματικά να στείλουμε πάραυτα στο σπίτι του τον κάθε Πάγκαλο; Ασφαλώς και μπορούμε. Αρκεί η φωνή μας, η φωνή του λαού να μπορεί να μετατραπεί σε οργή Θεού. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει η φωνή του λαού να ακούγεται. Πώς, όμως, ν’ ακουστεί, όταν την πνίγουν τα κανάλια των «βασικών μετόχων» και οι εφημερίδες των επιχειρηματιών, εκδοτών ή μη, οι οποίοι υπηρετούν δι’ αυτών τα στενά επιχειρηματικά συμφέροντά τους με τρόπο που οι ασήμαντες ειδήσεις γίνονται σημαντικές και οι λιλιπούτειοι καραγκιόζηδες μεταμορφώνονται σε προσωπικότητες ελέω του Μέγιστου Μαζικού Επιβήτορα;
Με τρόπο που τα σπουδαία υποβαθμίζονται σε ανύπαρκτα; Και σαν να μην είναι αυτό αρκετό, αδελφές και παλληκάρια γίνονται μαλλιά κουβάρια τις μεσημβρινές ώρες προς αποχαύνωση του φιλοθεάμονος εκλογικού σώματος που αναμένει καρτερικά να έλθει η ημέρα που το Σύνταγμα θα του επιτρέψει να εκποιήσει το «ιερό» δικαίωμα της ψήφου, ενώ τα βράδυα, στα κεντρικά δελτία ειδήσεων, εκστασιάζεται βλέποντας παρελαύνουσα τη σύνθεση του δείπνου της τάδε πορνοΑστέρως με τον δείνα επιχειρηματία ή τη φωτογραφία της τάδε διαζευγμένης τηλεπερσόνας σε τρυφερό τετ-α-τετ με τον δείνα κρυόκωλο ή τη συλλογή πινάκων ζωγραφικής ή σπάνιων βιβλίων του μεγιστάνα που έχει κάνει ίσαμε εφτά αρπαχτές στη ζωή του ή τα τσαλίμια του άλφα ανορεξικού μοντέλου με τον ερμαφρόδιτο βήτα τραγουδιστή ή το γαργαλιστικό σκάνδαλο ενός ερωτύλου δημοτικού άρχοντα ή τέλος το εξώγαμο του πολυπράγμονος κ. Χ με την απρόσεκτη σαραντάχρονη παιδούλα Ψ. Θα εμφανισθούν, βεβαίως, αναμίξ και οι μονίμως προβαλλόμενοι «παραθυράτοι» υπουργοί, βουλευτές και πολιτευτές [άλλη ελληνική επινόηση και τούτη: «πολιτευτής». ΄Οπως λέμε «διεκπεραιωτής υποθέσεων αυτοκινήτων»] για να μπουρδολογήσουν λες και δεν μπορούν να αραδιάσουν τις κοινοτοπίες τους στον σύζυγο, στ’ αδέλφια τους, στα παιδιά τους ή στην παρέα τους για να εκτονωθούν. Ναι, αυτοί που ανήκουν στην ευρεία οικογένεια του Μέγιστου Μαζικού Επιβήτορα ή έχουν κάποια ιδιαίτερη σχέση με τον ιδιοκτήτη ή εκδότη ή αρχισυντάκτη της έγκυρης εφημερίδος, την οποία [σχέση] θα πληροφορηθούμε μετά από πολλά χρόνια και θα μείνουμε με το στόμα ανοιχτό, ή έχουν την εύνοια του πρωθυπουργού ή της εξαδέλφης του θυρωρού της πολυκατοικίας του ψυχίατρου της γκόμενας του καστανά της γωνίας, από τον οποίο ψωνίζει ο κολλητός του πρωθυπουργού βουλευτής Ψ, ενώ θα έχουμε δει να καταχωνιάζεται κάπου σε δυσδιάκριτα σημεία έγκριτης εφημερίδος η επιστολή ακαδημαϊκού ανδρός για ένα σπουδαίο εθνικό ζήτημα τη στιγμή που το πρωτοσέλιδο θα έχει καταλάβει «δικαιωματικά» η αίσθηση που προκάλεσε η τσόντα της Τζούλια ή της Τούβλη ή η ερώτηση που υπέβαλε η Πετρούλα στον blue eyes gauleiter του ΔΝΤ.
Και βέβαια, μέσα από τις ίδιες εφημερίδες και τα ίδια κανάλια θα βομβαρδίζεται το εκλογικό σώμα καθημερινά με τα ασύστολα ψεύδη της εκάστοτε κυβέρνησης, που βασίζεται σε ένα και μόνο αξίωμα: «η λήθη τρέφει την ηλιθιότητα». Λεφτά υπήρχαν υπό την έννοια «που πήγαν τα λεφτά», «Τιτανικός» μεν, μη συγκρουόμενος με το παγόβουνο δε», «η οικονομία ανανήπτει στην εντατική», «το Μνημόνιο είναι ευτυχία», «το Μεσοπρόθεσμο θα αποτρέψει την πτώχευση», «μαζί τα φάγαμε», «ο λαός μου είναι διεφθαρμένος», «θα πληρώσουν οι έχοντες και κατέχοντες», «με τα λεφτά του ΔΝΤ πληρώνονται δημόσιοι υπάλληλοι και βουλευτές», «τράπεζες ή τανκς», «κοπρίτες δημόσιοι υπάλληλοι», «το νόμιμον είναι και ηθικόν». Όλα σεμνά και ταπεινά, εκσυγχρονιστικά, μεταρρυθμιστικά, επανιδρυτικά και επανεκκινητικά, προ πάντων δε δημοκρατικά. Και κάπου στην απύθμενη άβυσσο της μακάριας πολιτικής μικρότητας καραδοκούν τα υποβρύχια με το περισκόπιο μονίμως εν χρήσει προς εντοπισμό της λείας πολέμου στοχεύοντας τις πλάτες του εχθρού λαού.
Στα λύματα της επικοινωνίας η Αγυρτεία κάνει με το αριστερό χέρι πατητή στη Δημοκρατία και σκοράρει κατά ριπάς με το δεξί. Ο διαιτητής, επιλεγμένος πάντοτε από τις Συγκυρίες της πολιτικής παραγκούπολης, παρατηρεί με απλανές βλέμμα το άπειρο. Ο πίνακας του σκορ αιώνες τώρα κολλημένος στο πρώτο τέρμα που έχουν επιτύχει οι μη γηπεδούχοι. Μήπως ήλθε η ώρα για τους παράξενους αυτούς αντιπάλους να αποβληθούν δια παντός από το πρωτάθλημα της υδατοσφαίρισης, ώστε να καθαρίσουμε την πισίνα; Με απλές κινήσεις. Με μία ανανέωση της θητείας του 1/3 των αντιπροσώπων μας στο μέσον της 4ετίας, με την επάνοδο του σταυρού στις ευρωεκλογές και την καθιέρωση ενιαίου ψηφοδελτίου από όλες τις παρατάξεις ας πούμε! Για να γεμίσουμε, επί τέλους, το Κοινοβούλιο με καλούς καγαθούς αντιπροσώπους που θ’ ανατρέψουν το ασήκωτο σκορ.
Σωτήριος Καλαμίτσης
