Ένα θέμα που "σέρνεται" εδώ και μέρες στο διαδίκτυο, είναι η περίφημη πρόβλεψη της νέας δανειακής σύμβασης στο βρεττανικό κι όχι στο ελληνικό δίκαιο. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό;
Θα προσπαθήσουμε, ανοίγοντας τον διάλογο να σας διαφωτήσουμε:
Ξεκινάμε από ένα άρθρο που μας έστειλε το ιστολόγιο Udemand και το υπογράφει ο δημοσιογράφος-συγγραφέας Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος.
Εθνική προδοσία και δανειακή σύμβαση
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
konstantakopoulos.blogspot.com
Toυλάχιστον ο γράφων έχει αποφύγει μέχρι τώρα την υιοθέτηση βαριών εκφράσεων, γιατί δεν πιστεύει σε αυτό το είδος πολιτικού λόγου. Αυτό που κυρίως έχει σημασία είναι ο ελληνικός λαός να αντιμετωπίσει την τραγωδία που τον πλήττει με το μυαλό του όσο γίνεται καθαρότερο. Οι αυτοκρατορίες, και αυτοκρατορία είναι αυτή που μας επιτίθεται, δεν αντιμετωπίζονται μόνο με την παλληκαριά, χρειάζεται και πολύ μυαλό. Πατριώτες είναι πολλοί που λένε π.χ. ΅επιστροφή στη δραχμή τώρα΅ ή ΅αποδέσμευση από την ΕΕ΅, μόνο που το επίπεδο της στρατηγικής σκέψης τους είναι στο επίπεδο εκείνων που έφτιαξαν ξύλινα τείχη γύρω από την Αθήνα και τους έκαψε μέσα ο Ξέρξης.
Αν όμως αληθεύουν αυτά που φαίνεται πως συνεπάγεται η νέα δανειακή σύμβαση, τότε θα λέγαμε μεγάλο ψέμμα, μη χαρακτηρίζοντας τη σύναψή της πράξη εθνικής προδοσίας. Οι αποφάσεις της συνόδου κορυφής δεν συνεπάγονται απλά τη συνέχιση της διαπιστωμένα καταστροφικής και αδιέξοδης πολιτικής του Μνημονίου. Εισάγουν ένα ποιοτικό στοιχείο, ολοκληρώνοντας τη μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία και των κατοίκων της σε δουλοπάροικους μιας νέας Αυτοκρατορίας του Χρήματος. Και Σκύλλα και Χάρυβδη θα μπορούσε κάποιος να πει. Και θα καταστραφούμε και θα γίνουμε δούλοι.
¨Όπως μας πληροφορούν λίαν αξιόπιστοι νομικοί και κύκλοι οικονομολόγων, η υπαγωγή του χρέους στο βρετανικό δίκαιο, που προβλέπει η δανειακή σύμβαση, δένει τα χέρια της Ελλάδας όχι μόνο για δέκα χρόνια, αλλά για έναν αιώνα, ακριβέστερα καταστρέφει την ικανότητα υπαρξής της ως ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους. Σήμερα, η Ελλάδα έχει πολλές δυνατότητες να μετατρέψει τους όρους αποπληρωμής του χρέους της με απλές αποφάσεις της Βουλής. Μπορεί επίσης, αν φύγει ή εκδιωχθεί από το ευρώ, να μετατρέψει το χρέος της σε δραχμές και να το υποτιμήσει μαζί με το νόμισμά της. Δεν χρειάζεται άλλωστε καν να το πράξει, αρκεί να το απειλήσει, για να αποκτήσει ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί. Σήμερα, τα ελληνικά δικαστήρια είναι αρμόδια να εκδικάσουν διαφορές ως προς το χρέος, αύριο θα είναι τα βρετανικά. Και η νέα δανειακή σύμβαση, αν ψηφιστεί και μάλιστα από ενισχυμένη πλειοψηφία της Βουλής, θα έχει αυξημένη τυπική και πολιτική ισχύ. Πάντα μπορεί κανείς να αθετήσει βέβαια τις πληρωμές του. Θα πρέπει να γίνει Κούβα όμως για να το κάνει. (Δεν είχαμε δυστυχώς τον χρόνο να επαληθεύσουμε το σύνολο αυτών των πληροφοριών πλήρως, κάτι που σκοπεύουμε να πράξουμε τις επόμενες μέρες. Θεωρούμε όμως τόσο κρίσιμο το ζήτημα που εκτιμήσαμε ότι πρέπει να τις δώσουμε στη δημοσιότητα)
Με άλλα λόγια, αυτό που επιχειρείται με τις αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου είναι ο αφοπλισμός της Ελλάδας με τη δική της συγκατάθεση, η οριστική μετατροπή της σε αποικία, χωρίς μάλιστα την παραμικρή εγγύηση, το αντίθετο, σωτηρίας της οικονομίας και κοινωνίας της, για να μη μιλήσουμε για την εθνική της ακεραιότητα, που θα είναι χίμαιρα να πιστέψουμε ότι μπορεί να διατηρηθεί σε παρόμοιες συνθήκες. ¨Ολοι ξέρουν και το λένε ότι οι αποφάσεις της 26.10 όχι μόνο δεν θα σώσουν την Ελλάδα και την Ευρώπη, αλλά και θα καταρρεύσουν έτσι κι αλλοιώς σύντομα, πιθανώς και της ΕΕ περιλαμβανομένης. Τα χαρτιά όμως που θα έχει υπογράψει η Ελλάδα θα της μείνουν. Γι¨αυτό και δεν τους φτάνει η συγκατάθεση του κ. Σαμαρά στην αναβολή των εκλογών και στον σχηματισμό μιας κυβέρνησης-τσίρκου, αλλά θέλουν και τις γραπτές εγγυήσεις του – πέραν της προσπάθειας να τον εξευτελίσουν με αυτόν τον τρόπο.
¨Ερχεται μια στιγμή στη ζωή που πρέπει να αποφασίσεις με ποιον θα πάς και ποιούς θα αφήσεις. Στην Ελλάδα εξαφανίζεται πια ο ΅΅μεσαίος χώρος΅ ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα, εκείνο των Δούλων και των Εφιαλτών και εκείνο όσων αγωνίζονται για την πατρίδα τους.
κι ένα σχετικό άρθρο από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ
Κατά πολλούς ο διάβολος της νέας δανειακής σύμβασης, που θα εφαρμόσει η κυβέρνηση συνεργασίας, βρίσκεται στον επικείμενο «νομικό αφελληνισμό» του ελληνικού χρέους και στην αναγκαστική υπαγωγή του στο αγγλικό δίκαιο.
Αυτό ήταν υποτίθεται το «δωράκι» της Ανγκελα Μέρκελ προς τους τραπεζίτες για να τους πείσει να δεχτούν «κούρεμα» του ελληνικού χρέους κατά 50%, σύμφωνα τουλάχιστον με ρεπορτάζ του γερμανικού δικτύου ARD και της «Wall Street Journal» (με ημερομηνίες 27/10 και 4/11 αντίστοιχα)...
Θεωρητικά, στο -επαχθές για τον πιστωτή- αγγλικό δίκαιο θα υπαχθούν τα 130 δισ. ευρώ του δανείου που θα λάβει η Ελλάδα από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ.
Αν σε αυτά προστεθούν τα περίπου 220 δισ. ευρώ ομολογιακού χρέους που κατέχουν οι τράπεζες (τα μισά ελληνικές και κυπριακές) τότε είναι προφανές ότι η ελληνική κυβέρνηση κινδυνεύει να χάσει μέσα από τα χέρια της ένα υπερόπλο για την αναδιάρθρωση του PSI.
Η εθελοντική συμμετοχή ελληνοκυπριακών και άλλων ιδρυμάτων σε σχήμα ομολογιακής αναδιάρθρωσης, που θα διέπεται από το ελληνικό δίκαιο, θα έδινε τη δυνατότητα στην Ελλάδα να μειώσει το χρέος της κατά 100 δισ. ευρώ ή και περισσότερο. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν χρηματιστηριακοί αναλυτές, με άρθρα σε εξειδικευμένους ιστότοπους.
Σε περίπτωση αλλαγής του νομικού καθεστώτος του χρέους, η Ελλάδα θα απολέσει τη δυνατότητα διαχείρισής του.
Επομένως, στο (απευκταίο) ενδεχόμενο πτώχευσης και επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, θα υποχρεωθεί να το εξοφλήσει σε ευρώ, πιθανότατα με μια καταστροφική ισοτιμία δραχμής/ευρώ της τάξης του 700/1. Κάτι τέτοιο φυσικά θα ισοδυναμούσε με οριστική απώλεια δημοσιονομικού ελέγχου και εθνικής κυριαρχίας.
Προφανώς αυτό είχε υπόψη του ο αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομικών, Φίλιπ Ρέσλερ, θέτοντας χθες μέσω της «Bild» τελεσίγραφο στους Ελληνες «ή να υλοποιήσουν τις μεταρρυθμίσεις ή να φύγουν από την ευρωζώνη».
Το ίδιο και ο πιο «διπλωμάτης» Γιόζεφ Ακερμαν της Deutsche Bank, που τάχθηκε υπέρ ενός σχεδίου Μάρσαλ για τη «σωτηρία της Ελλάδας» μέσω του (επωφελέστατου για τη Γερμανία) «κουρέματος» 50%.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο αγγλικό δίκαιο υπαγόταν και η πρώτη δανειακή σύμβαση του αρχικού Μνημονίου, η οποία υπογράφηκε κατ’ εξουσιοδότηση από τον τότε υπουργό Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου, αλλά δεν κυρώθηκε ποτέ στη Βουλή.
Σημαντική μερίδα του νομικού κόσμου εξήγησε τους ύψιστους εθνικούς κινδύνους της απαράδεκτης παραχώρησης, με το επιχείρημα ότι το αγγλοσαξονικό δίκαιο τυχαίνει «ιδιαίτερα σκληρό για τον οφειλέτη και υπερασπίζεται κυρίως τα συμφέροντα του δανειστή.
Αντίθετα, στο ελληνικό Αστικό Δίκαιο ισχύει η αρχή της εύνοιας προς τον οφειλέτη» (Ν. Μαριάς). Επιπλέον, το αγγλικό δίκαιο διαμορφώθηκε ιστορικά από κεφαλαιούχους, εφοπλιστές και τραπεζίτες, με συνέπεια να είναι ιδιαίτερα ελαστικό σε σχέση με το λεγόμενο «ηπειρωτικό δίκαιο» (της υπόλοιπης Ευρώπης) απέναντι στην προστασία της κυριαρχικής ασυλίας των κρατών προς τους δανειστές τους.
Ο συνταγματολόγος Κώστας Χρυσόγονος επισήμανε πως η υπαγωγή της πρώτης δανειακής σύμβασης στο αγγλικό δίκαιο, σε συνδυασμό με τη ρητή παραίτηση της Ελλάδας από την κυριαρχική ασυλία επί της δημόσιας περιουσίας, μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και σε κατάσχεση του κτιρίου της Βουλής ή παραγγελίας πολεμικών αεροπλάνων από τρίτους (π.χ. την Τουρκία) στους οποίους θα έχει εκχωρηθεί το δικαίωμα από το δανειστή.
Χώρες τρίτου κόσμου
Γεύση του τι σημαίνει αγγλικό δίκαιο στις διεθνείς δανειακές διαφορές έχουν πάρει αρκετές χώρες του Τρίτου Κόσμου, όπως π.χ. η Ζάμπια. Το 1979 δανείστηκε 15 εκατ. δολάρια από τη Ρουμανία του Τσαουσέσκου για την αγορά γεωργικών μηχανημάτων και φορτηγών (πολλά από τα οποία παρέλαβε σε κακή κατάσταση). Λίγα χρόνια αργότερα η Ζάμπια κατέρρευσε και κατέφυγε στις «ατσάλινες φτερούγες» του ΔΝΤ.
Ετσι το χρέος της προς την (επίσης διαλυμένη, τότε) Ρουμανία αγοράστηκε από ένα κερδοσκοπικό κεφάλαιο-γύπα (vulture fund) το Donegal, έναντι μόλις 3,3 εκατ. δολαρίων. Το 1999 η επενδυτική εταιρία ενήγαγε τη Ζάμπια στα αγγλικά δικαστήρια, ζητώντας της να πληρώσει συνολικά… 55 εκατ. δολάρια μαζί με τους τόκους. Τελικά, ο Βρετανός δικαστής έκανε τη χάρη στην αφρικανική χώρα να της επιδικάσει μόλις… 15,5 εκατ. δολάρια, τα οποία όμως είχε απόλυτη ανάγκη για τους γιατρούς, τα σχολεία και τα νοσοκομεία της. Ο λόγος για μια χώρα όπου 8 στους 10 κατοίκους ζουν με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα.
Αν έχει κάποια αξία για τη δική μας περίπτωση, η Ζάμπια επικαλέστηκε στο δικαστήριο ακυρότητα της απόκτησης του χρέους της από την Donegal, με το επιχείρημα ότι η τελευταία δωροδόκησε Ρουμάνους αξιωματούχους.
Η λεηλασία φτωχών χωρών, με εργαλείο το χρέος, βρίσκεται εδώ και χρόνια στο στόχαστρο της βρετανικής οργάνωσης Jubilee Debt Campaign, που διαθέτει παραρτήματα στις ΗΠΑ. Στο πλαίσιο της καμπάνιας της για τη διαγραφή «απεχθών χρεών» (odious debts) η οργάνωση έχει καταγγείλει τη δράση 54 κεφαλαίων-γύπες ορμώμενων από φορολογικούς παραδείσους.
Αγοράζουν φτηνά τα χρέη των υπερχρεωμένων χωρών και στη συνέχεια διεκδικούν ολόκληρο το ποσό (με τους τόκους…) στα αγγλικά ή αμερικανικά δικαστήρια, που εφαρμόζουν παρεμφερές Δίκαιο.
Η Jubilee Debt Campaign εκτιμά ότι έχουν εγερθεί αγωγές κατά τουλάχιστον 12 «ρακένδυτων» χωρών, οι κάτοικοι και ο πλούτος των οποίων έχουν γίνει έρμαιο στα όρνεα της επιθετικής κερδοσκοπίας. Η οργάνωση περηφανεύεται ότι χάρη στον αγώνα της, τα δύο τελευταία χρόνια, τέθηκαν κάποιοι νομοθετικοί περιορισμοί στη δράση κεφαλαίων-γύπες, τουλάχιστον σε βρετανικό έδαφος.
