Επί τέλους. Χρόνια είχα να ακούσω τον πρωθυπουργό μου να μιλάει ελληνικά ευρισκόμενος εκτός συνόρων. Τον άκουγα και χαιρόμουν, ανεξαρτήτως των γενικόλογων που έλεγε, όπως γίνεται πάντοτε. Μεταφραστές υπάρχουν πολλοί και παντού για να κάνουν τη μετάφραση, ώστε να καταλαβαίνουν τον πρωθυπουργό μου οι αλλοδαποί. Όπως μεταφράζουν αυτά που λένε οι αλλοδαποί ηγέτες, για να τους καταλαβαίνω εγώ.
Αλλά....
να χρειάζομαι εγώ μετάφραση για να καταλάβω τί είπε ο δικός μου πρωθυπουργός μόνον οι πολύγλωσσοι σημιτογιωργάκηδες το είχαν επιβάλει. Και τούτο χωρίς να λογαριάσω την παράμετρο «εθνική υπερηφάνεια». Μπράβο, λοιπόν, στον Σαμαρά που μίλησε ελληνικά στις κοινές εμφανίσεις του με τη Γερμανίδα καγκελάριο και τον Γάλλο Πρόεδρο. Αν μιλούσε και από στήθους, θα ήταν ακόμη καλλίτερα.
Όμως, κύριε πρωθυπουργέ, επιτρέψτε μου να επισημάνω ότι δεν αρκεί να μιλάτε ελληνικά. Πρέπει να μιλάτε και σωστά ελληνικά. Το λέω αυτό, διότι σας άκουσα να λέτε, μεταξύ άλλων, ότι «μοιράζεσθε με τον Γάλλο Πρόεδρο την πεποίθηση…», ενώ εγώ ο ατυχής έτυχε να μάθω από τους ίδιους δασκάλους ότι όταν περισσότεροι του ενός έχουν την ίδια πεποίθηση για κάποιο θέμα, τότε έχουν «κοινή πεποίθηση», την οποία δεν μπορούν να μοιράζονται. Η πεποίθηση είναι μία, όπως και η άποψη, την οποίαν έχουν πολλοί, ο καθένας ξεχωριστά. Αν, όμως, μιλάμε για μια φραντζόλα ψωμί και θέλουμε να τη φάμε μαζί με άλλους, τότε ασφαλέστατα λέμε ότι «μοιραζόμαστε μία φραντζόλα ψωμί», την οποία μπορούμε να τεμαχίσουμε για να τη μοιραστούμε. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τη μίζα. Η πεποίθηση, όμως, δεν τεμαχίζεται η ρημάδα. Παρακαλούνται, λοιπόν, οι αγγλομαθείς και αμερικανοτραφείς λογογράφοι σας να μη σας βάζουν να μιλάτε ελληνικά μεταφρασμένα από τα αγγλικά.
Ας πάμε, όμως, σε κάτι πιο σημαντικό. Ακούω από προχθές το βράδυ όλα τα παπαγλαράκια να με βομβαρδίζουν με τις εντυπώσεις που άφησε η επίσκεψή σας στην τευτονική αυτοκρατορία. Συνισταμένη όλων ήταν ότι εμείς οι Έλληνες έχουμε κάνει πολλές θυσίες για να φτάσουμε στο σημερινό σημείο ένδειας και κατάθλιψης απονέμοντάς μας, για το «επίτευγμα» αυτό, τα εύσημα [= καρότο;], αλλά δεν εννοούμε βρε παιδάκι μου να προχωρήσουμε στις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται [=μαστίγιο]. Και δεν φτάνει που αρνούμεθα να προχωρήσουμε στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, αλλά είμαστε τόσο ξεροκέφαλοι που δεν δεχόμαστε ούτε καν την τεχνογνωσία που είναι έτοιμοι να μας προσφέρουν.
Μετέδιδαν, μάλιστα, ότι οι ξένοι δεν συγχωρούν στον Σαμαρά ότι ως αντιπολίτευση ηρνείτο συστηματικά της συναίνεσή του στις μεταρρυθμιστικές επιλογές της προηγούμενης κυβέρνησης με μοναδικό γνώμονα την κατάληψη του πρωθυπουργικού θώκου, για να ανακρούσει πρύμνα μόλις τον κατέλαβε. Δεν ξέρω αν τέτοια πράγματα περί υστερήσεως σε μεταρρυθμίσεις [και ποιές;] ελέχθησαν στις συνομιλίες σας με την κ. Μέρκελ κ. πρωθυπουργέ, αφού ό,τι ειπώθηκε μεταξύ σας ασφαλώς και δεν το ανακοινώσατε σ’ εμάς, αλλά ανεξαρτήτως του αν ελέχθησαν, έχω τη γνώμη ότι το επικοινωνιακό σας επιτελείο υστερεί πολύ σε αντανακλαστικά και αποτελεσματικότητα. Δεν άκουσα κανέναν να μεταδίδει από τη Γερμανία ότι κάπου γράφτηκε ή ακούστηκε ότι ως Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ο Σαμαράς ψήφιζε ό,τι μεταρρυθμιστικό παρουσίαζε στη βουλή ο Γιωργάκης, αλλά διαφωνούσε ριζικά στα οικονομικά και μόνον μέτρα.
Δεν άκουσα κανέναν να επισημαίνει ότι όλα τα προβεβλημένα στελέχη της ΝΔ έβγαιναν καθημερινά σχεδόν στα βοθροκάναλα και ξελαρυγγιάζονταν να μας ενημερώνουν ότι έχουν ψηφίσει τα μισά από τα νομοσχέδια της τότε κυβέρνησης και ότι η μόνη διαφωνία τους ήταν στο οικονομικό πρόγραμμα και τίποτε άλλο. Και εγώ μεν έχω, ας πούμε, μνήμη και θυμάμαι καλά. Το 12%, όμως, που ψήφισε και ματαψήφισε και θα ψηφίζει ΠΑΣΟΚ εις τον αιώνα τον άπαντα δεν έμεινε και σήμερα με την εντύπωση ότι δυστυχώς έτσι είναι τα πράγματα και ότι ο κακός και αντιμεταρρυθμιστής Σαμαράς έκανε στείρα αντιπολίτευση για να ακυρώσει το έργο του τεράστιου μεταρρυθμιστή Γιωργάκη;
Όσον αφορά τώρα [και όχι «ως αναφορά» που λένε τα αγράμματα παπαγλαράκια] στην τεχνογνωσία που λένε ότι μας προσφέρουν οι αλλοδαποί φίλοι μας [αν έχεις τέτοιους φίλους, τί τους θέλεις του εχθρούς], αλλ’ εμείς αρνούμεθα πεισματικά, θα ήθελα περαιτέρω διευκρινίσεις. Απαιτείται π.χ. ειδική τεχνογνωσία για την πάταξη της φοροδιαφυγής; Όχι βέβαια. Ειδική τεχνογνωσία ίσως να απαιτείται, αν θέλω να σπάσω κωδικούς αλλοδαπών τραπεζών και φορολογικών παραδείσων για να συλλάβω τους πανέξυπνους Έλληνες, πολιτικούς ή μη, που φυγάδευσαν τα άνομα [και όχι νόμιμα και φορολογημένα] κεφάλαιά τους στο εξωτερικό, οπότε αν έχουμε αρνηθεί τέτοια τεχνογνωσία, ασφαλώς και είμαστε κατακριτέοι, αν και φρονώ ότι όταν υπάρχει θέληση να γίνει κάτι, αυτό το κάτι θα γίνει όσο και αν συνωμοτούν ορισμένοι για να μην γίνει.
Απαιτείται μήπως τεχνογνωσία για τη μείωση της ταλαιπωρίας του πολίτη που προσέρχεται στις Δημόσιες Υπηρεσίες και πρέπει να ανεβοκατέβει δύο φορές από τον τρίτο στον πρώτο όροφο, από τον πρώτο στον τέταρτο και από εκεί πίσω στον τρίτο όροφο για να κάνει τη δουλειά του χάνοντας πολύτιμο χρόνο, ο οποίος μεταφράζεται σε χρήμα; Όχι βέβαια. Δεν απαιτείται καμμία τεχνογνωσία. Απαιτείται κοινός νους, τον οποίο διαθέτουμε άφθονο, αλλά αρνούμεθα να χρησιμοποιήσουμε. Γιατί; Διότι ακόμη και σήμερα με τα χάλια που έχουμε, οι υπουργοί αφήνουν τη γραφειοκρατία και τον ωχαδερφισμό να αλωνίζουν υπό το άγρυπνο βλέμμα των κομματόσκυλων και αναλίσκονται στο αν έπρεπε ή δεν έπρεπε ορισμένοι από το σινάφι τους να διορίσουν τα παιδιά τους, τις νύφες τους και τους γαμπρούς τους. Κι’ εμείς τα βόδια ασχολούμεθα ακόμη με αυτό το θέμα ηθικής τάξης, επειδή λησμονούμε οι ηλίθιοι ότι «Το νόμιμον είναι και ηθικόν» [Βουλγαράκης έφα].
Κύριε Σαμαρά, θυμάμαι πολύ καλά ότι είχατε πει: «Δώστε μου τη δύναμη να τα αλλάξω όλα». Τώρα που την έχετε, έστω και αν δεν σας την έδωσα και εγώ, τί λέτε; Και μη μου πείτε ότι τη δύναμή σας περιορίζει το ΠΑΣΟΚ ή η ΔΗΜΑΡ, διότι δεν θα σας πιστέψω.
Σωτήριος Καλαμίτσης
