Από καιρού εις καιρόν, ένας φαλακρός σαχλαμάρας, με ύφος βιασμένης πάπιας (από αυτές που γουστάρουν οι Τούρκοι κτηνοβάτες), γράφει κάτι αμπελοφιλοσοφίες με περισπούδαστο ύφος, προσπαθώντας να εξοργίσει όσους έχουν ευαισθησίες για την Ελλάδα, τη Μακεδονία, σέβονται..
τέλος πάντων το εθνικό παρελθόν. Ο γλυκούλης έχει τραύματα από την παιδική του ηλικία, όταν ο πατέρας του τον σάπιζε στο ξύλο επειδή έπαιζε με κούκλες και φορούσε ροζ φουστανάκια και δεν μπόρεσε ποτέ να αποδεχθεί ότι ο γιός του, ήταν θηλυπρεπής και απαλός σαν βούτυρο.
Προσπαθώντας να ξεπεράσει το τραύμα της πατρικής απόρριψης, ο γλυκούλης γράφει όσο πιό προκλητικά μπορεί για τα αυτονόητα, για να ερεθίσει την κοινή γνώμη.
Όπως κάποιος ανάλογος "πειραγμένος" θα έγραφε σε Ισραηλινή εφημερίδα, ότι "εμείς οι Εβραίοι φασίστες, επιτεθήκαμε στον Χίτλερ κι αυτός για να αμυνθεί από τους φασίστες προγόνους μας, απλώθηκε σε όλο τον κόσμο, εμείς καίγαμε σε φούρνους τους Γερμανούς" και τέτοιες μπαρούφες.
Αυτός έχει το ψυχολογικό του θέμα, δεν μπορεί να αποδεχθεί τη στέρηση του πατέρα, που δεν αποδέχθηκε ποτέ την πραγματικότητα, παρά μόνο είδε τον σεξουαλικό του προσανατολισμό ως κουσούρι. Λογικό.
Οι άλλοι, γιατί πρέπει να "απαντούν" σε κάθε μπούρδα του;
