Ξημερώνει άλλη μια επέτειος του έπους του ' 40. Ξεφυλλίζουμε σύντομα τις σελίδες της ιστορίας μας μέχρι και την 28η Οκτωβρίου του 1940. Μια δικαιολογημένη περηφάνια κυριαρχεί στα συναισθήματά μας.
Η πατρίδα μας, με εξαίρεση ορισμένες ήττες, έστησε με θαυμασμό απέναντί της τον κόσμο, που ένας μικρός λαός, ασυμβίβαστος και με το σύνθημα '' ίτε παίδες Ελλήνων..νυν υπέρ πάντων αγών...υπέρ βωμών και εστιών...'', αλλά και με το ''αέρα '', έδωσε ραπίσματα...
σε απειράριθμους εχθρούς. Και δε διέθετε ούτε αριθμό στρατευμάτων ούτε άριστο εξοπλισμό. Απλώς ήταν λάτρης της ελευθερίας του πνεύματος και της ζωής. Το δουλικό πνεύμα, η δουλοπρέπεια, ήταν ξένα γι ' αυτόν. Είναι λαός ανήσυχος, με πνευματικές κι όχι υλιστικές αναζητήσεις. Είχε και έχει στο είναι του από καταβολής κόσμου την ευσέβεια που αφήνει κατάπληκτους τους μελετητές της ψυχοσύνθεσής του. Και επί πλέον οι αξίες του, ο γαλανός ουρανός του τού φύτεψαν την αισιοδοξία, σπουδαία ψυχική δύναμη για κάθε δημιουργία. Και γι' αυτά όλα είχε τη συμμαχία και την ευλογία του Θεού.
Για του λόγου το αληθές ας αφήσουμε να μιλήσουν τα επόμενα παραθέματα. Είναι σελίδες απ΄το μέτωπο του '40.
( Αφηγείται η κάποτε εγγονή και τώρα γιαγιά...)
'' '' Χιόνι πολύ στο χωριό. Εμείς τα εγγονάκια, τέσσερα στον αριθμό, γύρω από το τζάκι που φεγγοβολούσε κι έφεγγε όλο το δωμάτιο, ακούγαμε με δέος τον παππού να μας διηγείται, με μοναδική συναρπαστικότητα και περηφάνια, κομμάτια από τη ζωή του. Τα μάτια του βούρκωναν όμως, όταν του ζητούσαμε να μας μιλήσει για τον πόλεμο του '40, για την κατοχή. Τότε έβαζε το τρεμάμενο χέρι του στον κόρφο κι έβγαζε αργά αργά με σεβασμό, σαν να επρόκειτο για κάποια εικόνα του Χριστού ή της Παναγίας, ένα γράμμα, το τελευταίο γράμμα του πατέρα μας από το αλβανικό μέτωπο. Μετά από αυτό δεν ξαναπήρε γράμμα από το γιο του κι ούτε τον είδε. Η μητέρα μας, γλυκιά και λεπτοκαμωμένη, ερχόταν κι αυτή να προσθέσει τις δικές της αναμνήσεις, να διαβάσει το δικό της γράμμα κλείνοντάς το μ' ένα λυγμό στο τέλος.
Κι άρχιζε ο παππούς: ήταν φιλότιμο, υπάκουο κι έξυπνο παιδί ο πατέρας σας. Τά ΄παιρνε τα γράμματα. Ήταν εργατικός, μελετηρός. Έτσι κατάφερε να γίνει δάσκαλος. Να του μοιάσετε. Μ ' ακούτε; Nα του μοιάσετε. Και ν' ακούτε τη μητέρα σας που την αγαπούσε πολύ. Είναι κι αυτή σπουδαία ψυχή, εξαιρετική νύφη και μοναδική γυναίκα. Αφοσιωμένη στον άνδρα της. Στάθηκε όμως άτυχη. Ο Ανέστης την άλλη μέρα, αφότου έστειλε το γράμμα, απ 'ό,τι μάθαμε, ο πατέρας σας, σκοτώθηκε. Κι εδώ έσπαζε η φωνή του παππού. Η γιαγιά είχε πεθάνει.
Έπεφτε για λίγο σιωπή στο δωμάτιο, ενώ η φωτιά σπίθιζε στο τζάκι. Όλοι ήμασταν συγκινημένοι. Αχ και να ζούσε ο πατέρας...Η γιαγιά πέθανε κι αυτή με τον πόνο του. Η μητέρα μας είχε μέρα - νύχτα τη φωτογραφία του δίπλα στην εικόνα της Παναγίας στο εικονοστάσι κι άναβε κάθε βράδυ το καντηλάκι, όπως της το είχε ζητήσει ο πατέρας, όταν ήταν στο μέτωπο. Κι εμείς προσπαθούσαμε να ανασύρουμε τη μορφή του στο μυαλό μας απ ' τη μνήμη των πέντε και έξι χρόνων μας. Τα γράμματα έλεγαν τα εξής:
'' Πολυσέβαστοί μου γονείς
Μόλις ύστερα από τόσες μέρες νικηφόρας προέλασης των στρατευμάτων μας, αλλά και ανυπέρβλητων δυσκολιών, βρίσκω το χρόνο να γράψω το γράμμα αυτό. Με δυσκολία μπορώ να κρατήσω το μολύβι στο χέρι μου, γιατί το κρύο είναι τσουχτερό, το χιόνι πέφτει ασταμάτητα και ο βοριάς μαζί με τα βόλια του εχθρού από την άλλη μας θερίζουν. Τα πόδια μου δεν τα αισθάνομαι. Έχω βδομάδες να βγάλω τις αρβύλες. Κοιμόμαστε λίγο, πάνω στα χιόνια με τη χλαίνη και μια κουβέρτα γεμάτη ψείρες, οι οποίες δε μας αφήνουν να χαρούμε ούτε κι αυτόν το λίγο ύπνο. Βρισκόμαστε διαρκώς σε ετοιμότητα. Το χιόνι είναι ίσα με το μπόι μας. Νομίζουμε ώρες - ώρες πως είναι σκληρότερος αυτός ο εχθρός από τον πραγματικό. Όμως δόξα να έχει ο Θεός. Νιώθουμε ανάλαφροι, χαρούμενοι, λες και γιορτάζουμε. Όλα τα παιδιά εδώ νιώθουμε αδέρφια. Παιδιά της Μεγαλόχαρης, της πατρίδας, δικά σας. Κάτω απ ' τα γιλέκα μας έχουμε όλοι τα σταυρουδάκια που μας δώσατε να μας συντροφεύουν. Έχουμε κι έναν ιερέα που συμπορεύεται μαζί μας στο μέτωπο. Όποτε σταυθμεύουμε, έρχεται και μας κάνει Λειτουργίες. Μας συγκινεί η παρουσία του. Μας ενισχύει. Μας εξομολογεί και μας κοινωνάει. Μας μιλάει για το Χριστό και την πατρίδα. Για την αιωνιότητα. Πόσο θυμάμαι τότε τα λόγια που μου λέγατε από μικρό παιδί: Ν ' αγαπάς '', πατέρα, μου έλεγες, '' το Θεό, να σέβεσαι το συνάνθρωπό σου, να μην ατιμάζεις γυναίκες, να μη λες ψέματα. Να γίνεις τίμιος οικογενειάρχης και ν ' αγαπάς την πατρίδα σου ''. Μου χρειάστηκαν όλα αυτά στη ζωή και τα τήρησα. Τώρα ακριβό μου φυλαχτό στο μέτωπο έχω τις ευχές σας και τα δάκρυά σας, όταν σας αποχαιρετούσα.
Σας ευχαριστώ πολύ. Σας φιλώ το χέρι.
Ο γιος σας Ανέστης
ΥΓ Ν ' αγαπάτε την Ελένη μου και τα εγγονάκια σας, αν και δε χρειάζεται να σας το γράψω. ''
Ελένη
Σαν να πέρασε χρόνος από τότε που έφυγα από κοντά σου και από τα παιδιά μας. Νοσταλγώ πολύ να ξαναβρεθούμε. Να όμως που η πιο μεγάλη οικογένεια, αγαπημένη μας κι αυτή, η πατρίδα, με κρατάει μακριά σας. Και μες την αντάρα της μάχης σας σκέφτομαι διαρκώς και παίρνω κουράγιο, γιατί, αν νικήσουμε, δε θα μπορέσει ο εχθρός να ατιμάσει γυναίκες, που, ο Θεός να φυλάξει, θα μπορούσε να είσαι κι εσύ μία από αυτές. Σε παρακαλώ το ίδιο να κάνεις κι εσύ. Με τη σκέψη σου για μένα και για τη νίκη ν ' ανάβεις καθημερινά το καντήλι μπροστά στην Παναγία και να με προσεύχεσαι. Κι όχι μόνο εμένα, αλλά και όλα τα παιδιά στο μέτωπο. Θυμάμαι τα καυτά δάκρυά σου στον αποχαιρετισμό, αλλά και τα τόσο δυνατά λόγια σου: '' Ανέστη μου '', είπες, '' ανάγκη επιτακτική σε καλεί μακριά μου. Θα κλαίω πολύ, αλλά θα νιώθω και περήφανη, γιατί ο άνδρας μου δεν είναι δειλός κι ούτε θα γίνει λιποτάκτης. Η πατρίδα μας, που ασφαλίζει κι εμάς, κινδυνεύει. Ο Θεός μαζί σου και με τη νίκη. Η αγάπη μου και η προσευχή μου θα σε συνοδεύει αδιάλειπτα. Ο Θεός να δώσει ν ' ανταμώσουμε. Κι αν δεν το επιτρέψει, ο θάνατος δε θα με χωρίσει από σένα και τα παιδιά. Σ ' αγαπώ ''.
Το ίδιο σου υπόσχομαι κι εγώ, αγαπημένη μου γυναίκα. Δε θα με χωρίσει από σας ούτε ο θάνατος. Από
κει πάνω που θα είμαι, αν με χτυπήσει το εχθρικό βόλι, θα σας παρακολουθώ κι εσενα και τα παιδιά. Να τα αναθρέψεις με πίστη στο Θεό κι αγάπη στους γονείς τους και σ ' όλους τους ανθρώπους. Ν ' αγαπούν την Ελλάδα και να θυσιάζονται γι ' αυτήν. Να προσπαθήσεις να μάθουν και γράμματα. Να μου τα φιλήσεις, μόλις πάρεις το γράμμα μου και να τους πεις ότι τ ' αγαπώ απέραντα πολύ. Κι όταν μεγαλώσουν, να θυμούνται όλες τις ιστορίες που τους έλεγα και να με μνημονεύουν στην προσευχή τους.
Όπως βλέπεις, σκέφτομαι σαν ένας μελλοθάνατος. Μ ' αυτήν την ετοιμότητα αγωνιζόμαστε εδώ πάνω και κερδίζουμε. Είναι άνισος ο αγώνας, μα η Μεγαλόχαρη είναι στο πλευρό μας. Νιώθουμε τη σκέπη της, αλλιώς δεν εξηγείται η τρέλα μας να τα βάλουμε με μια αυτοκρατορία και να τους τρέψουμε σε φυγή. Το φόβο του θανάτου τον νικούμε με τη σκέψη σας και τις προσευχές σας.
Το χέρι μου όμως πάγωσε. Είναι αδύνατο να συνεχίσω. Σ ' αγαπώ.
Χαιρέτα μου τα παιδιά κι όλους τους συγγενείς.
Καλή αντάμωση
Παντοτινά δικός σου
Ανέστης ''
--------------------------
Όσους σας συγκίνησε μέσα από αυτά τα δυο γράμματα ο αγνός πατριώτης, ο τίμιος οικογενειάρχης και ο άνθρωπος του Θεού κάντε σας παρακαλώ κι εσείς μια δέηση στο Θεό να τον έχει εκεί πάνω κοντά Του μαζί μ ' όλους τους δικούς του, που τότε τους αποχαιρετούσε εδώ στη γη. Κι ακόμη ο Κύριος να μη ξεχάσει ποτέ μια τέτοια πατρίδα με τέτοια παιδιά. '' ''
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ύστερα από όλα αυτά ας αφήσουμε ευλαβικά τη σκέψη μας να υποκλιθεί στους ήρωες αυτούς και ας ευχηθούμε να μας παραδειγματίζουν. Οι καιροί άλλαξαν. Οι κίνδυνοι ίσως διαφέρουν. Ωστόσο παραμονεύουν
εχθροί πολύ πιο ύπουλοι και με διάφορα προσωπεία. Άς είμαστε σε εγρήγορση και ετοιμότητα και ο Κύριός μας να μας φωτίζει και να μας ενισχύει.Αμήν.
Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός\
