Η φετινή σημαδιακή επέτειος της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης, αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για ενδοσκόπηση, και σκέψη….
Πριν από 100 μόλις χρόνια, μια σταγόνα δηλαδή στην ιστορία της Ελλάδας, και μια ρανίδα σε αυτήν της ανθρωπότητας, η Θεσσαλονίκη ήταν…
τουρκική.
Και την διοικούσε κάποιος διορισμένος Πασάς!
Όσο περίεργο και αν ακούγεται, ως Θεσσαλονικιός που μεγάλωσε σε ανέμελες εποχές, σας πληροφορώ ότι έχω γνωρίσει πάρα πολλούς συμπολίτες μου (κατά καιρούς) που αδυνατούν να συλλάβουν το μέγεθος αυτής της απλής διαπίστωσης.
Για να μη πως για πάμπολλους που είτε καν το γνώριζαν.
Πράγματι, υπήρξαν άτομα που γνώριζαν που και πότε θα εμφανιστεί ο Πασχάλης Τερζής, αλλά που αγνοούσαν το τι συνέβη το 1912! Και βέβαια, αυτοί οι άνθρωποι ψήφιζαν και ψηφίζουν….
Και ακόμη και αυτοί όμως που το γνώριζαν, που το διδάχτηκαν, ε λοιπόν ακόμη και αυτοί (σε μεγάλο βαθμό) δεν μπορούν να το τοποθετήσουν σε ένα γενικότερο ιστορικό πλαίσιο, που μας δείχνει την ρευστότητα των ανθρώπινων καταστάσεων και πραγμάτων.
Για παράδειγμα, υπάρχουν….. ασανσέρ σε πολυκατοικίες, που είναι πιο παλιά από την επίσημη ένταξη της πόλης μας στο νεοελληνικό κράτος.
Μέχρι πρόσφατα, μπορεί και σήμερα, υπήρχαν Θεσσαλονικείς, που γεννήθηκαν Οθωμανοί υπήκοοι.
Και άσχετα αν 2-3 γενιές μεγάλωσαν, θεωρώντας αυτονόητα κάποια πράγματα, η αλήθεια είναι διαφορετική, και θα πρέπει πάντα να την έχουμε στην άκρη του μυαλού μας, ειδικά σε αυτές τις δύσκολες εποχές, που τις διακρίνει η οικονομική και εθνική ρευστότητα, και οι μετατοπίσεις και ανακατατάξεις στον διεθνή περίγυρο.
Εν ολίγοις, πέρα από τις εθνικές γιορτές, τα σημαιάκια, τις παρελάσεις, τους δεκάρικους, και τα ταρατατζούμ, η σημερινή επέτειος θα πρέπει να μας προβληματίζει, και να μας κάνει να γρηγορούμε.
Να μας ταρακουνάει.
Αν είμαστε, και αν θέλουμε να διατηρηθούμε Έλληνες.
Δυστυχώς, τίποτα δεν είναι αιώνιο, τουλάχιστον όσον αφορά στα εθνικά σύνορα και στις εδαφικές κατακτήσεις.
Η Θεσσαλονίκη έχει χιλιάδες χρόνια ιστορίας, και είχε δεκάδες διαφορετικούς «αφέντες» που την κυβέρνησαν κατά καιρούς.
Η πληθυσμιακή της σύνθεση ήταν κι αυτή ποικιλόμορφη στην διάρκεια της ιστορίας της.
Μάλιστα, αν δεχθούμε ιστορικές απόψεις, όπως π.χ. αυτήν του Mazower, και άλλων, το 1912, οι Έλληνες ήταν μια ακόμη μειοψηφία στην πόλη. Άσχετα αν ιστορικά ο ελληνισμός, και η ορθοδοξία, ήταν τα διαχρονικά κυρίαρχα στοιχεία της.
Που θέλω να καταλήξω;
Ότι οι καιροί είναι πονηροί.
Οι βόρειοι (κυρίως) γείτονές μας ουδέποτε παραιτήθηκαν από τις βλέψεις τους στον Θερμαϊκό.
Για τους εξ Ανατολών, δεν χρειάζεται καν να αναφερθώ.
Οπότε, με την ευκαιρία της σημερινής επετείου, ας αναλογιστούμε την θέση μας στην ιστορία, που σε αυτήν την χρονική συγκυρία μας καλεί να υπερασπιστούμε την ελληνικότητα μας, και αυτήν της Μακεδονίας, και ας μην παρασυρόμαστε από έναν δήθεν ευδαιμονισμό, και μια ψευδεπίγραφη ασφάλεια.
Στην ιστορία, τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Όλα είναι ρευστά, και είναι στο χέρι μας να τα «τσιμεντώσουμε», υπερασπίζοντάς τα.
Αν, επαναλαμβάνω, αν θέλουμε να παραμείνουμε Έλληνες….
Strange Attractor
