Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Έχει πολύ ενδιαφέρον για όσους παρακολουθούν τα τουρκικά πράγματα, το πώς ένα θέμα που..
ήταν δεδομένο από καθαρά τουρκικές πηγές, όπως θα δούμε παρακάτω, έχει διαστρεβλωθεί και έχει παρουσιαστεί με νέα υποτίθεται «δεδομένα», σύμφωνα με την τουρκική παραπληροφόρηση και προπαγάνδα που όπως είναι γνωστό λειτουργεί πολύ καλά. Το πρόβλημα όμως δεν είναι η τουρκική παραπληροφόρηση, που συχνά έχει πλήξει στο παρελθόν την χώρα μας, αλλά το γεγονός ότι εδώ υπάρχουν αρκετά «παπαγαλάκια» που αναμασούν αυτή την παραπληροφόρηση έχοντας μάλιστα την ιδιότητα να δουλεύουν και για τουρκικά ΜΜΕ.
Αναφέρομαι στο θέμα των κομάντος των Ιμίων, που ξαφνικά ζωντάνεψαν από κάποιους ενώ μέχρι το 2011- 2012, σχεδόν όλοι, (οι περισσότεροι), ήταν σκοτωμένοι. Μετά όμως την εκπομπή γνωστού δημοσιογράφου σε ελληνικό κανάλι, ήρθαν κάποια τουρκικά δημοσιεύματα, (για απάντηση), που τους ξαναζωντάνεψαν για ευνόητους λόγους, κυρίως όμως σαν ένα ξεκάθαρο στοιχείο ψυχολογικών επιχειρήσεων για το τουρκικό γόητρο. Υπήρχε και πρόθεση εσωτερικής πολιτικής σκοπιμότητας, δηλαδή με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.
Εκείνο που κατ’ αρχήν θα πρέπει να αναρωτηθούν όλοι εδώ στην Ελλάδα είναι γιατί το ζήτημα της κρίσης των Ιμίων, εκτός ελαχίστων εξευρέσεων, ήταν επί χρόνια κρυμμένο από τα τουρκικά ΜΜΕ. Ενώ εδώ στην Ελλάδα έχουν γίνει ατέλειωτες δημόσιες συζητήσεις, τελετές μνήμης και διάφορες προβολές, στην Τουρκία, «άκρα του τάφου σιγή» κάλυπτε επί πολλά χρόνιο το θέμα αυτό. Η απάντηση είναι εύλογη, αλλά όπως τόνισα και πριν, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων κανένας στην Τουρκία δεν αναφέρονταν για το θέμα αυτό παρά του ότι θα ήταν εύλογο οι Τούρκοι κάθε χρόνο να πανηγυρίζουν στην επέτειο των Ιμίων, όπως γίνεται και σε άλλες περιπτώσεις, καθώς η κρίση αυτή όπως εξελίχτηκε ήταν μια μεγάλη τουρκική στρατηγική νίκη.
Το μονό που έχει προβληθεί από εκείνη την κρίση, είναι το μνημείο ηρώων κομάντος των Ιμίων, που στήθηκε στον δήμο του Beykoz, ένα μνημείο πεσόντων των κομάντος που είχαν πάρει μέρος στην επιχείρηση των Ιμίων και σκοτώθηκαν στο δυστύχημα στις 15 Φεβρουαρίου 1996, λίγες μέρες μετά την κρίση. Επειδή όμως το μνημείο αυτό φανέρωνε την τουρκική απώλεια, ακόμα και αυτό προσπάθησαν να το καταχωνιάσουν στην αφάνεια. Μάλιστα κάποιοι είχαν διαμαρτυρηθεί στον δήμαρχο του Beykoz και εκείνος τους απάντησε ξεκάθαρα ότι δεν είχαμε κανένα θύμα στην κρίση των Ιμίων, αλλά στο δυστύχημα που είχε γίνει λίγες μέρες μετά, σκοτωθήκαν πολλοί κομάντος από αυτή την ομάδα. Κάποιοι από αυτούς ήταν από το Beykoz.
Δυστυχώς όμως και κυρίως δυστυχώς για τα «παπαγαλάκια», σε ένα εκτενές μεγάλο δημοσίευμα της γνωστής τουρκικής επιθεώρησης, Aksyon, στις 2 Μαρτίου του 1996, το οποίο σας παρουσιάζουμε με τον χαρακτηριστικό τίτλο, «Skorsky’ miz Ege de neden düştü ?». Λίγες μέρες δηλαδή, σύμφωνα με την Aksyon, μετά την κρίση των Ιμίων και ενώ η Τουρκιά ήταν υπερήφανη για την ομάδα των κομάντος των Kardak, στις 17 Φεβρουαρίου βυθίστηκε στο πένθος, γιατί το ελικόπτερο αυτής της ομάδας, έπεσε κοντά στον ναύσταθμο του Aksaz, (είναι ο ναύσταθμος από όπου ξεκίνησαν οι κομάντος για να πάνε στα Ίμια ), με αποτέλεσμα να σκοτωθούν οι «SAT Sualtı taarruz Timi» (έτσι ονομάζονταν οι η ομάδα των κομάντος των Ιμίων), που πριν από λίγες μέρες ήταν οι ήρωες της Τουρκίας. Φανερή μαρτυρία δηλαδή.
Αλήθεια περίεργο επίσης δεν είναι ότι τον ίδιο χρόνο και λίγους μήνες μετά, ένα άλλο δυστύχημα, πάλι με ελικόπτερο, γίνονταν στην ιδία περιοχή, λίγο κοντά στον ναύσταθμο του Aksaz ; Τα δυο αυτά δυστυχήματα προσπάθησαν οι Τούρκοι να τα κρύψουν, όπως έκαναν επιμελώς και για τα γεγονότα της κρίσης των Ιμίων. Μάλιστα είναι περίεργο ότι ενώ η εφημερίδα Zaman, σε δημοσίευμα της στις 29/11/1998, φανερώνει τα δυο δυστυχήματα, σε άλλο δημοσίευμα της στις 15/9/ 1997, που ήταν και πιο πρόσφατο, κρύβει το ένα και αναφέρεται μόνο στο μεγάλο δυστύχημα στις 15 Φεβρουαρίου.
Χαρακτηριστικό είναι και το γεγονός που καταγράφτηκε δυο χρόνια μετά και μάλιστα τις παραμονές του εθνικού συμβούλιου του Φεβρουαρίου του 1998, που γράφτηκε στην ιστορία σαν, «Βελούδινο Πραξικόπημα» γιατί ήταν η απαρχή της πτώσης της πρώτης ισλαμικής κυβέρνησης του Ερμπακάν. Ο τότε αρχηγός του Επιτελείου Ναυτικού, ναύαρχος Güven Erkaya, οποίος ήταν και αρχηγός του Ναυτικού στην κρίση των Ιμίων, είχε επισκεφτεί μαζί με τον Karadayi, αρχηγό τoυ Γενικού Επιτελείου, την Γενική Διεύθυνση Ναυτικού στον ναύσταθμο του Gölcuk. Εκεί, ο Erkaya έκανε την εξής ερώτηση στους αξιωματικούς διοικητές έχοντας υπ’ όψιν του τα δυο θανατηφόρα δυστυχήματα : «Kardak operasyonuna katılanlaradan hayatta kalan kimse var mı ? Δηλαδή από αυτούς που μετείχαν στην επιχείρηση κομάντος των Ιμίων, υπάρχει κανένας εν ζωή ; (από αποκλειστικό δημοσίευμα της εφημερίδας, Yeni Akıt, στις 15/5/2012. Η εφημερίδα αυτή είχε κάνει μεγάλη έρευνα για το Βελούδινο Πραξικόπημα). Τι άλλο να αναφέρουμε ;
Και τώρα ερχόμαστε στον αρχηγό των κομάντος, Zeki Şen. Υπάρχουν πληθώρα δημοσιευμάτων για τον θάνατο του αρχηγού της ομάδας των κομάντος των Ιμίων, (εφημερίδες Hürriyet, Milliyet, Sabah, Radikal, Akşam). Σας παρουσιάζω μόνο το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Sabah, στις 7/5/2003, που αναφέρει με πομπώδη τρόπο ότι ο ήρωας των Kardak βρήκε τον θάνατο από… τρεις ζητιάνους στην πλατεία Ταξίμ. Η ίδια εφημερίδα την επομένη, 8/5/2003, αναφέρει ξεκάθαρα, «KARDAK Komantosu SAT Yüzbaşı Zeki Şen». Γιατί κύριοι τότε δεν εμφανίστηκε κάποιος να πει ότι όλα αυτά είναι ψέματα και ότι ο Zeki Şen δεν είναι στον κατάλογο, (που εμφανίστηκε αρκετά χρόνια μετά ), των κομάντος των Ιμίων ; Ο επίλογος της ιστορίας του Zeki Şen γράφτηκε στις 21 Οκτώβριου του 2006, όταν οι δολοφόνος του, κάποιος Emrah Eraydın, καταδικάστηκε από το τουρκικό δικαστήριο όπως αναφέρει δημοσίευα της Sabah στις 21/10.2006 όπου πάλι αναφέρονταν ότι ο Zeki Şen ότι ήταν στην ομάδα κομάντος των Ιμίων. Πέραν όμως τούτων για τους «άπιστους», υπάρχει και βίντεο από το τουρκικό κανάλι ATV, (όλα σχεδόν τα τουρκικά κανάλια το βραδύ της δολοφονίας του Şen παρουσίαζαν τον ήρωα των Ιμίων), διαθέσιμο σε κάθε ενδιαφερόμενο. Στο βίντεο αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι «ο ήρωας αυτός κέρδισε επτά χρόνια μετά τα Ίμια και έχασε τη ζωή του σε επτά δευτερόλεπτα». Μόνο για αστειότητες είναι όσα λέχτηκαν ότι δεν συμπεριλαμβάνονταν στον… κατάλογο των κομάντος των Ιμίων.
Ο καλύτερος φίλος, συνεργάτης και δεξί χέρι του Şen, ήταν ο Seşçuk Esadoğlou. Αυτός βρήκε τον θάνατο στο δεύτερο μυστήριο δυστύχημα, πάλι κοντά στον ναύσταθμο του Alksaz. Μαζί του σκοτώθηκαν οι κομάντος Kadir Şener, Ahmet Sezgin και Tevfik Özdemir, σύμφωνα με δημοσίευμα της Hürriyet, στις 8/5/2003, με τον χαρακτηριστικό τίτλο, «Kürek timinin acı laberi» Αυτό το δυστύχημα είναι ακόμα πιο σκοτεινή υπόθεση όσον αφόρα την δημοσιότητα του από τους Τούρκους. Την περίοδο εκείνη όμως δεν είχαν εμφανιστεί πουθενά οι δυο «περίφημοι αρχικομάντος» των Ιμίων και δεν είχαν δημοσιευτεί οι λίστες, (αλήθεια πιστεύουν ότι οι Τούρκοι θα δημοσίευαν λίστες κομάντος για τέτοιες επιχειρήσεις ;). Όσοι το «έχαψαν» μάλλον δεν γνωρίζουν καθόλου πως λειτουργούν τα πράγματα στην Τουρκία.
Και τέλος ερχόμαστε στα τελευταία δημοσιεύματα για τον αξιωματικό του ναυτικού, Engin Erkman. Και εδώ οι Τούρκοι για άλλη μια φορά απέδειξαν ότι πιάνονται οι ίδιοι στην φάκα που στήνουν για άλλους. Από την αρχή δηλώθηκε ότι ο εν λόγω αξιωματικός του ναυτικού ήταν στην ομάδα των κομάντος των Ιμίων. Στη συνέχεια, όταν αυτό γρήγορα έγινε αντιληπτό, προσπάθησαν και εδώ να συσκοτίσουν την είδηση. Έτσι άλλες εφημερίδες έγραψαν ότι πέθανε στο Τουρκμενιστάν, άλλες ότι δεν ήταν στο Τουρκμενιστάν αλλά στο... Αζερμπαϊτζάν, (εφημερίδα Star 6/1). Το γεγονός όμως ότι ήταν στην ομάδα κομάντος των Ιμίων, δεν μπορούσε εκ των υστέρων να αμφισβητηθεί παρά του ότι δεν… ήταν στην λεγομένη «λίστα των κομάντος» που οι ίδιοι είχαν δώσει στην δημοσιότητα.
Η κρίση των Ιμίων θα γραφτεί στη ιστορία σαν μια ιστορικά χαμένη ευκαιρία της Ελλάδας να δώσει ένα αποφασιστικό μάθημα στην Τουρκία και να κόψει δια παντός τις τουρκικές διεκδικήσεις στον Αιγαίο. Και τούτο γιατί εκείνο το βράδυ οι Τούρκοι ήταν βαθειά διχασμένοι με τους στρατηγούς να πνέουν μένεα κατά της Τσιλέρ, γιατί αυτή και η κλίκα της τους είχε αιφνιδιάσει και τους είχε οδηγήσει για πολιτικούς λόγους σε μια κρίση χωρίς προετοιμασία κάτι το πρωτοφανές για τα τουρκικά δεδομένα. Η οργή τους, ειδικά του Güven Erkaya, ήταν χαρακτηριστική καθώς καταλάβαιναν ότι μπορούσαν να χάσουν τα πάντα σε ένα βράδυ. Τον Φεβρουάριο του 2005, ο τότε υφυπουργός Εξωτερικών στην κρίση των Ιμίων, İnal Batu, (σε μια από τις σπάνιες εκπομπές για την κρίση στο κανάλι CNNTürk), αποκάλυψε ότι το απόγευμα της 30ης Ιανουαρίου που συνεκλήθη το έκτακτο Εθνικό Συμβούλιο στην Άγκυρα, η τουρκική πλευρά ξεκινούσε μια κρίση με το μεγάλο μειονέκτημα ότι ήδη οι Έλληνες είχαν καταλάβει την μια βραχονησίδα και θα έπρεπε τώρα αυτοί να απαντήσουν. Το γεγονός αυτό είχε αγχώσει την τουρκική στρατιωτική ηγεσία που είχε συνειδητοποιήσει ότι διασυνδέονταν η ίδια η ύπαρξη του τουρκικού καθεστώτος. Δυστυχώς εμείς προτιμήσαμε να αφήσουμε.. τον αέρα να πάρει την σημαία μας και μετά να ευχαριστήσουμε τους Αμερικανούς για την μεγάλη προδοσία των Ιμίων
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
