Για να γίνουν επενδύσεις που θα φέρουν ανάπτυξη, δόθηκε η δυνατότητα σε όλους να ιδρύουν εταιρείες με μία επίσκεψη στο Επιμελητήριο, το οποίο αναλαμβάνει όλα τα υπόλοιπα, αφού παραλάβει από τους ενδιαφερόμενους τα στοιχειώδη δικαιολογητικά [ν. 3853/2010]. «Υπηρεσία Μίας Στάσης». Εξαιρετική μεταρρυθμιστική σύλληψη που απάλλαξε τους πολίτες από την περιπέτεια της ...
επίσκεψης πολλών Υπηρεσιών. Κάτι σαν τα ΚΕΠ του Μπένου. Αυτό το ΠΑΣΟΚ κάνει και κάτι καλό κάθε 20 χρόνια, σε αντάλλαγμα των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων που μας έχει κοστίσει. Ιδιαιτέρως ικανοποιητικό το μέτρο για τους κατοίκους της Αττικής που έπρεπε να κάνουν βόλτες στις διάφορες διάσπαρτες Υπηρεσίες, για να ιδρύσουν μία εταιρεία. Εκτός Αθηνών η διαδικασία ήταν απείρως ευκολότερη, αφού οι Υπηρεσίες είναι κατά κανόνα συγκεντρωμένες σε ένα κτήριο ή σε ένα τετράγωνο.
Συστήσαμε, λοιπόν, δυο νοματαίοι την εταιρειούλα μας και περιχαρείς αρχίζουμε δουλειά. Για κάποιο λόγο, όμως, θέλουμε να κλείσουμε την εταιρεία μετά από λίγο καιρό. Εκεί δεν έχει μία στάση. Ή μάλλον έχει μία στάση, αυτή της επίκυψης, διότι για τη λύση της εταιρείας πρέπει να κάνουμε βόλτα από όλες τις Υπηρεσίες, τις οποίες δεν είχαμε επισκεφθεί, όταν την ιδρύσαμε. Μεγαλεία δικέ μου. Τεράστιε Δακρυοχοΐδη.
Και πάμε που λέτε και στην Εφορία, για να «κλείσουμε» τα βιβλία, να απενεργοποιηθεί ο ΑΦΜ κ.λπ. Εκεί σου λέει ο βλοσυρός Επόπτης: «Φέρτε τα αθεώρητα βιβλία». «Δεν έχουμε». «Δεν μπορεί, πρέπει να έχετε». Βγάζουμε μια κόλλα χαρτί Α4, γράφουμε επάνω «Γενικό καθολικό κ.λπ.» και καταχωρίζουμε το κεφάλαιο της εταιρείας. «Έξοδα; Πού είναι τα έξοδα;». «Δεν έχουμε έξοδα». «Δεν μπορεί. Ούτε έξοδα σύστασης της εταιρείας; Αν δεν έχετε έξοδα, θα έχετε πρόστιμο € 2.500». «Είχαμε έξοδα, αλλά δεν θέλαμε να τα βάλουμε στην εταιρεία. Ποιο είναι το πρόβλημά σας;». Και πάνω που τα έχουμε πάρει στο κρανίο και βλαστημάμε την ώρα και τη στιγμή που διανοηθήκαμε να κάνουμε μια μικρή προσπάθεια επιχειρείν, ακούω στο ραδιόφωνο ότι ο Ψαρριανός πάει κατά Ποτάμι μεριά για ποδόλουτρο.
Πέφτουν τα αθεώρητα βιβλία από τα χέρια μου, ο Επόπτης ανοίγει το στόμα του διάπλατα καθώς βλέπει τα μάτια μου γουρλωμένα και με ρωτάει αν είμαι καλά. «Γιατί να μην είμαι καλά;». «Αυτό λέω κι’ εγώ. Τί σας ζήτησα; Να καταχωρίσετε τα έξοδα, για να μη φάτε πρόστιμο. Ιδού η εγκύκλιος». Ψάχνει σε μια στοίβα χαρτιά και ανασύρει το επίμαχο. «Αυτό που λέει η εγκύκλιος ποιος νόμος το λέει;» ερωτώ. «Δεν ξέρω. Κάποιος νόμος θα το λέει. Νομίζετε ότι οι συνάδελφοι στο υπουργείο κάνουν του κεφαλιού τους;» απαντά. «Σοβαρά, ο Ψαρριανός στο Ποτάμι;» μονολογώ. «Πώς είπατε;» αποκρίνεται ο Επόπτης.
Τον κοιτάζω αμίλητος, καθώς είμαι βυθισμένος στις σκέψεις μου. Πρέπει να έχει δίκηο ο Επόπτης, συλλογίζομαι. Κάπου πήρε το μάτι μου ότι η Δημόσια Διοίκηση διαθέτει 23.142 αρμοδιότητες, εκ των οποίων οι 10.765 είναι επιτελικές, οι 9.816 υποστηρικτικές, οι 998 παροχής υπηρεσιών και οι 1563 ελεγκτικές. Πώς καθορίσθηκαν αυτές οι αρμοδιότητες; Φυσικά με ρυθμιστικές διατάξεις! Από το 1975 έχουν εκδοθεί 4.250 νόμοι και καμμιά δεκαριά χιλιάδες Προεδρικά Διατάγματα. Βάλε και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες υπουργικές αποφάσεις και κάπου 1.000.000 εγκυκλίους. Πρόσθεσε και όλους τους νόμους, αποφάσεις και εγκυκλίους που έχουν εκδοθεί από το 1832 και εξακολουθούν να ισχύουν. Είναι δυνατόν οι συντάκτες όλων αυτών των νομοθετημάτων να μην ήξεραν τί έγραφαν, να μην έκαναν ό,τι έκαναν για το καλό των πολιτών και την εύρυθμη λειτουργία του κράτους;
Κι’ όλα αυτά στηρίζονται στο Σύνταγμα. Είναι το εποικοδόμημα του Συντάγματος, το οποίο, σε συνδυασμό με τον πολύπαθο εκλογικό νόμο καθορίζει ποιός μπαίνει στη Βουλή για να χτίζει το εποικοδόμημα και ποιός μένει απ’ έξω. «Τελείωνε», με σκουντάει ο συνεταίρος μου, «να απενεργοποιήσουμε τον ΑΦΜ, μήπως έλθει καμμία έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης και πληρώνουμε κερατιάτικα».
Εγώ στον κόσμο μου. Του εξηγώ εν τάχει: «Ο Ψαρριανός πάει για ποδόλουτρο στο Ποτάμι. Ο Ποτάμης δεν είναι Πρόεδρος κόμματος, αλλά έχει κάπου στημένο ένα κόμμα, το οποίο εκπροσωπείται στην Ευρωβουλή, αλλά δεν εκπροσωπείται στη Βουλή, αφού ουδέποτε έλαβε μέρος σε εθνικές εκλογές. Παρά τα όσα λέγονται, όμως, ότι δηλαδή άλλο οι ευρωεκλογές και άλλο οι εθνικές εκλογές, να που οι ευρωεκλογές βγάζουν όχι μόνον ευρωβουλευτές, αλλά και βουλευτές. Γιατί να μη δούμε αύριο στη Βουλή τον Ψαρριανό να δηλώνει ότι παύει να είναι ΔΗΜΑΡ και γίνεται «Ποτάμι»; Κι’ όταν ο Ποτάμης θα τάσσεται υπέρ του Προέδρου της Δημοκρατίας που θα προτείνει η συγκυβέρνηση, το MEGA, ο Αντ1, το «ΕΘΝΟΣ», «ΤΑ ΝΕΑ», «ΤΟ ΒΗΜΑ» και «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», ο Ψαρριανός θα είναι παρών, αλλά για να ψηφίσει «ναι» και όχι «παρών» αυτή τη φορά. Και μετά σου λένε ότι το Σύνταγμα της χώρας δεν είναι, εκτός από ελαστικό και ανθεκτικό [=καουτσούκ], το πιο δημοκρατικό. Αν και εγώ θα προτιμούσα να το αποκαλούμε του λοιπού «μπιλιάρδο». Με μερικές καραμπόλες βουλώνουν αμέτρητες τρύπες.» «Είσαι σοβαρός ρε;» μου λέει ο συνεταίρος. «Τι παραλήρημα είναι αυτό; Έλα να ξεμπερδεύουμε με την Εφορία, διότι μετά έχουμε Ταμείο Νομικών, Ταμείο Πορνείας, ΟΑΕΕ, Πρωτοδικείο και δεν ξέρω εγώ τί άλλο προβλέπουν οι τελευταίοι εκατό νόμοι που έχουν ψηφιστεί. Λες να μη βρουν τρόπο να αποφύγουν τις εκλογές; Αυτός ο λαός είναι επικίνδυνα ακίνδυνος, εξ ου και διαθέτει ατελείωτο απόθεμα ψ-Αρειανών».
Σωτήριος Καλαμίτσης
Επιστήθιος φίλος του γιατρού Γωγούση, σφόδρα δε πιθανόν και ομόκελλος
