Στις 19-07-2004 σε ταξίδι στην Πόλη, χάθηκε ο καλύτερος μου φίλος και συνιδρυτής του www.katagelies.gr, από την σφαίρα ενός Τούρκου εγκληματία. Στις 21-07-2004 του είπαμε το ύστατο αντίο. Ήταν 31 χρονών. Τρείς μέρες πρίν αποκτήσαμε μαζί και σηκώσαμε για μία και μοναδική μέρα το www.katagelies.gr . To katagelies.gr ξανανέβηκε στις 28-12-2007 στην μνήμη του.
Ο φίλος μου ο Δημήτρης Παπαδόπουλος
Ο φίλος μου ο Δημήτρης Παπαδόπουλος
..νομίζω ότι ίσως ο πραγματικός και μοναδικός λόγος της ύπαρξης της φιλίας είναι να προσφέρει έναν καθρέπτη όπου μπορεί ο άλλος να αποθαυμάζει την αλλοτινή του εικόνα, η οποία, χωρίς το αιώνιο μπλα- μπλα των αναμνήσεων μεταξύ φίλων, θα είχε σβήσει προ πολλού. Ίσως αυτό κάνουμε τώρα ...
....Αλλά αυτό μας κάνει φίλους ή απλά αναμασητές ιστοριών του παρελθόντος ; Η επανάληψη ιστοριών είναι που μας κάνει φίλους ή η ανάκλαση της εικόνας ; Ο καθρεπτισμός…..Η φιλία είναι απαραίτητη στον άνθρωπο για την καλή λειτουργία της μνήμης του. Το να θυμόμαστε το παρελθόν μας , το να το κουβαλάμε πάντοτε μαζί μας, είναι ίσως ο αναγκαίος όρος για να διαφυλάξουμε την ακεραιότητα του εγώ μας. Για να μην συρρικνωθεί το εγώ μας, για να διατηρήσουμε τον όγκο του, πρέπει να ποτίζουμε τις αναμνήσεις σαν τα λουλούδια στη γλάστρα, κι αυτό το πότισμα απαιτεί τακτική επαφή με τους μάρτυρες του παρελθόντος, δηλαδή με τους φίλους. Οι φίλοι είναι ο καθρέπτης μας, η μνήμη μας. Το μόνο που απαιτούμε από αυτούς, είναι να γυαλίζουν που και που τον καθρέπτη για να μπορούμε να κοιταζόμαστε μέσα…
....Αλλά αυτό μας κάνει φίλους ή απλά αναμασητές ιστοριών του παρελθόντος ; Η επανάληψη ιστοριών είναι που μας κάνει φίλους ή η ανάκλαση της εικόνας ; Ο καθρεπτισμός…..Η φιλία είναι απαραίτητη στον άνθρωπο για την καλή λειτουργία της μνήμης του. Το να θυμόμαστε το παρελθόν μας , το να το κουβαλάμε πάντοτε μαζί μας, είναι ίσως ο αναγκαίος όρος για να διαφυλάξουμε την ακεραιότητα του εγώ μας. Για να μην συρρικνωθεί το εγώ μας, για να διατηρήσουμε τον όγκο του, πρέπει να ποτίζουμε τις αναμνήσεις σαν τα λουλούδια στη γλάστρα, κι αυτό το πότισμα απαιτεί τακτική επαφή με τους μάρτυρες του παρελθόντος, δηλαδή με τους φίλους. Οι φίλοι είναι ο καθρέπτης μας, η μνήμη μας. Το μόνο που απαιτούμε από αυτούς, είναι να γυαλίζουν που και που τον καθρέπτη για να μπορούμε να κοιταζόμαστε μέσα…
Η ανθρώπινη φύση κατά μέσο όρο φτάνει τα ογδόντα χρόνια. Με μέτρο τη διάρκεια αυτή φαντάζεται και οργανώνει καθένας τη ζωή του. Αυτό που δεν συνειδητοποιεί κανείς όμως είναι ότι ο αριθμός των χρόνων που μας δόθηκαν δεν είναι απλό ποσοτικό δεδομένο ,κάποιο γνώρισμα εξωτερικό, αλλά αποτελεί μέρος του ορισμού του ανθρώπου. Αυτός που θα μπορούσε να ζήσει ακμαίος δύο φορές παραπάνω πχ 200 χρόνια δεν θα ανήκε στο είδος μας. Τίποτε δεν θα ήταν το ίδιο πλέον στη ζωή του , ούτε ο έρωτας , ούτε τα αισθήματα ,ούτε οι φιλοδοξίες,ούτε η νοσταλγία.
Δεν θα μπορούσε να ζήσει σε όλο το μεγαλείο τους τις συγκινήσεις που προσφέρει η ζωή, όλα θα ήταν μετά από κάποιο σημείο μια απλή επανάληψη. Πχ. οι σχέσεις μας μπορούν να καλύψουν μεγάλο μέρος της ζωής μας, αν όμως η ζωή ήταν πιο μεγάλη σε διάρκεια η κόπωση και η ρουτίνα θα κάλυπτε και θα κατέπνιγε την ικανότητα ερεθισμού των συναισθημάτων πολύ πριν υπάρξει κατάρρευση του σώματος …..
Η έννοια της ζωής βασίζεται και αυτή ίσως στα στενά περιθώρια του χρόνου που μας δόθηκε, και του Δημήτρη ήταν πολύ στενά. Σκεφτόμενος αυτά παρηγοριέμαι γιατί μολονότι μας έφυγε νωρίς αυτά που έζησε ήταν πολύ πιο έντονα από αυτά που θα ζήσουμε εμείς που μείναμε. Δεν θα φτάσει ποτέ στα όρια που η επανάληψη γίνεται στερεότυπη.
Ζήσης.
Ζήσης.
Στο taxalia blog εκφράζουμε τη συμπαράστή μας και την αλληλεγγύη μας στον Ζήση. Αιωνία η μνήμη του "φίλου" Δημήτρη.. .
