Ο αντικειμενικός ρόλος των καπιταλιστικών κρίσεων είναι το «κλάδεμα των νεκρών κλαδιών». Οι κρίσεις εξαφανίζουν τις λιγότερο αποδοτικές επιχειρήσεις είτε μεγάλες είτε μικρές.
Η σημερινή κρίση θα οδηγήσει σε κατάρρευση και επιχειρηματικούς κολοσσούς και θα εξαφανίσει κυριολεκτικά το τοπίο κάθε μη αποδοτικής επιχείρησης. Θα αναδιατάξει τον κόσμο του κεφαλαίου και θα επιφέρει ανατροπές στους εσωτερικούς ιμπεριαλιστικούς συσχετισμούς.
Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη είναι η μαζική επίθεση του κεφαλαίου και των μηχανισμών του εναντίον της μισθωτής εργασίας. Το ξεπέρασμα των καπιταλιστικών κρίσεων προϋποθέτει το σάρωμα των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων και την παραπέρα επιδείνωση και εξαθλίωση των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων.
Με πιο απλά λόγια. Οι κρίσεις βάζουν τους εργαζόμενους μπροστά σε αγχώδη και πολύ συγκεκριμένα προβλήματα: Απολύσεις, μείωση της απασχόλησης, κλείσιμο επιχειρήσεων, επιθέσεις ενάντια στους μισθούς και τις κοινωνικές ασφαλίσεις, επιτάχυνση των ρυθμών εργασίας, επιθέσεις ενάντια σε κάθε κεκτημένο. Αυτό είναι και το «αντικειμενικό δεδομένο» που οδηγεί τους εργαζόμενους στην ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΟΡΓΑΝΩΣΗ και ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ…
Η σημερινή, ωστόσο, οξύτατη κρίση του πλανητικού ιμπεριαλισμού θα είναι από τις πιο εφιαλτικές για τους εργαζόμενους και το λαό γενικότερα.
Θα συνοψίσουμε τους όρους αυτού του εφιάλτη:
1). Πάνω από τριάντα χρόνια, με αιχμή του δόρατος την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, ζούμε μια παρατεταμένη επίθεση λιτότητας του μεγάλου κεφαλαίου εναντίων των μισθωτών.
Οι εργαζόμενοι λαοί της Ευρώπης έχουν φθάσει στα όριά τους. Για να πέσουν κάτω από αυτά τα όρια πρέπει να συντριβούν τελείως και να μεταβληθούν σε είλωτες με δελτίο επιβίωσης…
2). Στην Ελλάδα η κατάσταση είναι ακόμα πιο αφόρητη. Η πολύχρονη σκληρή λιτότητα του «εκσυγχρονιστικού σημιτισμού» και η μαζική εισβολή αλλοδαπών δούλων δεν έχουν μόνο διογκώσει την ανεργία, αλλά έχουν ρίξει την αγορά εργασίας και τις εργασιακές σχέσεις σε παρανομαστές κάτω των «ορίων»: Στα όρια της δουλείας…
Ταυτόχρονα, με τη βοήθεια των ξεπουλημένων «αριστερών» και συνδικαλιστικών ηγεσιών, έχουν αλωθεί τα συνδικάτα και έχουν εξοντωθεί τα αγωνιστικά πρωτοπόρα τμήματα της ελληνικής εργατικής τάξης.
Οι όροι, συνεπώς, της οργανωμένης αντίστασης των εργαζόμενων στην Ελλάδα, είναι δυσμενέστατοι…
3). Ωστόσο, παρά τους δυσμενέστατους πολιτικούς όρους η σημερινή κρίση ωθεί και τους Ευρωπαίους και τους Έλληνες εργαζόμενους σε μαζική αντίσταση και έκρηξη, έστω, τυφλή σε ένα πρώτο στάδιο. Και αυτό, διότι το κεφάλαιο για να ξεπεράσει την κρίση του θα επιτεθεί και στα υπολείμματα των εργατικών και συνδικαλιστικών κατακτήσεων. Για να ξεπεράσει την κρίση του ο καπιταλισμός πρέπει να τσακίσει κυριολεκτικά τον ελληνικό λαό και να τον ρίξει σε συνθήκες ζωής εντελώς κτηνώδεις.
4). Στην Ελλάδα επίσης θα προκληθεί εκρηκτική ανεργία και βαθύτερη αποκτήνωση στις μαζικές στρατιές των αλλοδαπών δούλων, με ό,τι όλα αυτά συνεπάγονται: εκρηκτική εγκληματικότητα, πλιάτσικο, ένταση των αλληλοσφαγών ανάμεσα στα γκέτο και πολλά άλλα…
5). Η έκρυθμη και χαώδης αυτή κατάσταση θα προκαλέσει αναγκαστικά το ροκάνισμα των καθιερωμένων «αριστερών» πεποιθήσεων, θα αφυπνίσει και θα συνειδητοποιήσει πλατιά στρώματα των εργαζομένων και θα πυροδοτήσει μαζικά κινήματα.
Αυτή είναι, στην κατάσταση που βρισκόμαστε, η αισιόδοξη προοπτική. Εδώ που μας έφτασαν οι εργατοπατέρες και τα πολιτικά, δήθεν αριστερά κόμματα με τις προδοσίες, τις εκλογικές τους μανούβρες, τους αντιρατσισμούς τους και τα αυτοκρατορικά πολυπολιτισμικά τους ιδεολογήματα, δυστυχώς πρέπει να υποστούμε το σοκ της καταστροφής μας για να ξυπνήσουμε…
Φυσικά μέσα στην κρίση θα ξεσκεπαστούν όλοι αυτοί οι «αριστεροί», αλλά θα εφεύρουν και άλλους παραπλανητικούς μύθους για να εξαπατήσουν τον ελληνικό λαό: Το μύθο π.χ ότι κατέρρευσε ο νεοφιλελευθερισμός και ότι η λύση είναι ο «κρατικός παρεμβατισμός», συνακόλουθα η «αριστερή» διαχείριση της κρίσης. Ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ τα λέει, παίζει, ασυστόλως το πρώτο βιολί της εξαπάτησης... Για όλα αυτά σε άλλο άρθρο…
Η σημερινή κρίση θα οδηγήσει σε κατάρρευση και επιχειρηματικούς κολοσσούς και θα εξαφανίσει κυριολεκτικά το τοπίο κάθε μη αποδοτικής επιχείρησης. Θα αναδιατάξει τον κόσμο του κεφαλαίου και θα επιφέρει ανατροπές στους εσωτερικούς ιμπεριαλιστικούς συσχετισμούς.
Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη είναι η μαζική επίθεση του κεφαλαίου και των μηχανισμών του εναντίον της μισθωτής εργασίας. Το ξεπέρασμα των καπιταλιστικών κρίσεων προϋποθέτει το σάρωμα των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων και την παραπέρα επιδείνωση και εξαθλίωση των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων.
Με πιο απλά λόγια. Οι κρίσεις βάζουν τους εργαζόμενους μπροστά σε αγχώδη και πολύ συγκεκριμένα προβλήματα: Απολύσεις, μείωση της απασχόλησης, κλείσιμο επιχειρήσεων, επιθέσεις ενάντια στους μισθούς και τις κοινωνικές ασφαλίσεις, επιτάχυνση των ρυθμών εργασίας, επιθέσεις ενάντια σε κάθε κεκτημένο. Αυτό είναι και το «αντικειμενικό δεδομένο» που οδηγεί τους εργαζόμενους στην ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΟΡΓΑΝΩΣΗ και ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ…
Η σημερινή, ωστόσο, οξύτατη κρίση του πλανητικού ιμπεριαλισμού θα είναι από τις πιο εφιαλτικές για τους εργαζόμενους και το λαό γενικότερα.
Θα συνοψίσουμε τους όρους αυτού του εφιάλτη:
1). Πάνω από τριάντα χρόνια, με αιχμή του δόρατος την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, ζούμε μια παρατεταμένη επίθεση λιτότητας του μεγάλου κεφαλαίου εναντίων των μισθωτών.
Οι εργαζόμενοι λαοί της Ευρώπης έχουν φθάσει στα όριά τους. Για να πέσουν κάτω από αυτά τα όρια πρέπει να συντριβούν τελείως και να μεταβληθούν σε είλωτες με δελτίο επιβίωσης…
2). Στην Ελλάδα η κατάσταση είναι ακόμα πιο αφόρητη. Η πολύχρονη σκληρή λιτότητα του «εκσυγχρονιστικού σημιτισμού» και η μαζική εισβολή αλλοδαπών δούλων δεν έχουν μόνο διογκώσει την ανεργία, αλλά έχουν ρίξει την αγορά εργασίας και τις εργασιακές σχέσεις σε παρανομαστές κάτω των «ορίων»: Στα όρια της δουλείας…
Ταυτόχρονα, με τη βοήθεια των ξεπουλημένων «αριστερών» και συνδικαλιστικών ηγεσιών, έχουν αλωθεί τα συνδικάτα και έχουν εξοντωθεί τα αγωνιστικά πρωτοπόρα τμήματα της ελληνικής εργατικής τάξης.
Οι όροι, συνεπώς, της οργανωμένης αντίστασης των εργαζόμενων στην Ελλάδα, είναι δυσμενέστατοι…
3). Ωστόσο, παρά τους δυσμενέστατους πολιτικούς όρους η σημερινή κρίση ωθεί και τους Ευρωπαίους και τους Έλληνες εργαζόμενους σε μαζική αντίσταση και έκρηξη, έστω, τυφλή σε ένα πρώτο στάδιο. Και αυτό, διότι το κεφάλαιο για να ξεπεράσει την κρίση του θα επιτεθεί και στα υπολείμματα των εργατικών και συνδικαλιστικών κατακτήσεων. Για να ξεπεράσει την κρίση του ο καπιταλισμός πρέπει να τσακίσει κυριολεκτικά τον ελληνικό λαό και να τον ρίξει σε συνθήκες ζωής εντελώς κτηνώδεις.
4). Στην Ελλάδα επίσης θα προκληθεί εκρηκτική ανεργία και βαθύτερη αποκτήνωση στις μαζικές στρατιές των αλλοδαπών δούλων, με ό,τι όλα αυτά συνεπάγονται: εκρηκτική εγκληματικότητα, πλιάτσικο, ένταση των αλληλοσφαγών ανάμεσα στα γκέτο και πολλά άλλα…
5). Η έκρυθμη και χαώδης αυτή κατάσταση θα προκαλέσει αναγκαστικά το ροκάνισμα των καθιερωμένων «αριστερών» πεποιθήσεων, θα αφυπνίσει και θα συνειδητοποιήσει πλατιά στρώματα των εργαζομένων και θα πυροδοτήσει μαζικά κινήματα.
Αυτή είναι, στην κατάσταση που βρισκόμαστε, η αισιόδοξη προοπτική. Εδώ που μας έφτασαν οι εργατοπατέρες και τα πολιτικά, δήθεν αριστερά κόμματα με τις προδοσίες, τις εκλογικές τους μανούβρες, τους αντιρατσισμούς τους και τα αυτοκρατορικά πολυπολιτισμικά τους ιδεολογήματα, δυστυχώς πρέπει να υποστούμε το σοκ της καταστροφής μας για να ξυπνήσουμε…
Φυσικά μέσα στην κρίση θα ξεσκεπαστούν όλοι αυτοί οι «αριστεροί», αλλά θα εφεύρουν και άλλους παραπλανητικούς μύθους για να εξαπατήσουν τον ελληνικό λαό: Το μύθο π.χ ότι κατέρρευσε ο νεοφιλελευθερισμός και ότι η λύση είναι ο «κρατικός παρεμβατισμός», συνακόλουθα η «αριστερή» διαχείριση της κρίσης. Ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ τα λέει, παίζει, ασυστόλως το πρώτο βιολί της εξαπάτησης... Για όλα αυτά σε άλλο άρθρο…
