Θύμιου Παπανικολάου
Όταν κάποιος δεν έχει να προτείνει τίποτε και αποφεύγει να πάρει καθαρή θέση πάνω στα ιστορικά αιτήματα της εποχής μας, αλλά και στα συγκεκριμένα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, καταναλώνει κοινότυπες αοριστίες και σοφιστείες.
Όταν ένας αρχηγός κόμματος, που διεκδικεί την κυβερνητική εξουσία, ασκείται σε τέτοιου είδος γυμναστική σοφισμάτων δεν ομολογεί, απλώς, ότι δεν έχει πολιτική πρόταση, αλλά ταυτόχρονα ομολογεί και τη θεωρητική και πολιτική του ένδεια. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, μιλώντας σε διεθνή διάσκεψη της ΓΣΕΕ, ομολόγησε ανοικτά, ότι όλα τα περιμένει από τα διεθνή διευθυντήρια της εξουσίας. Ομολόγησε ανοικτά, ότι δεν έχει λύσεις, αλλά θα υπηρετήσει χωρίς τριβές τις παγκόσμιες λύσεις: τις λύσεις που θα επιβληθούν από τους παγκοσμιοποιητές, την πλανητική εξουσία.
Ο Γ. Παπανδρέου τα «ομολόγησε» όλα αυτά, μέσω των κοινότοπων, «σοσιαλδημοκρατικών» σοφισμάτων. Τα σοφίσματα έχουν τη «χρήσιμη» ιδιότητα να σε εμφανίζουν «αριστερό» χωρίς να λες τίποτα, δηλαδή τη «χρήσιμη» ιδιότητα να εξαπατάς με γενικόλογες αοριστίες.
Ας δούμε τις γνωστές σοσιαλδημοκρατικές σοφιστείες:
α). «Η παγκοσμιοποίηση πρέπει να είναι από τους ανθρώπους για τους ανθρώπους».
Θέση καθαρή υπέρ της παγκοσμιοποίησης. Σόφισμα απάτης, που αποκρύπτει το ουσιώδες: Ότι η παγκοσμιοποίηση είναι ο σημερινός βάρβαρος καπιταλισμός, δηλαδή η «ενότητα» των αρπακτικών του κεφαλαίου. Δεν είναι, ούτε μπορεί να γίνει «από τους ανθρώπους για τους ανθρώπους». Είναι και θα παραμείνει η παγκοσμιοποίηση των μηχανισμών του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου εναντίον των ανθρώπων και των κοινωνιών. «Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη» μέσα στον καπιταλισμό είναι η γνωστή σοσιαλδημοκρατική απάτη.
β). «Τα προβλήματα είναι διεθνή και χρειάζονται διεθνείς λύσεις».
Άλλο σοσιαλδημοκρατικό σόφισμα πολλαπλής απάτης.
Πρώτη απάτη: Μια κοινότυπη αφαίρεση που ταυτίζει το διεθνικό χαρακτήρα των προβλημάτων με τη στρατηγική της σοσιαλιστικής λύσης: Το διεθνικό χαρακτήρα της ανατροπής του καπιταλισμού.
Δεύτερη απάτη: Αφαίρεση που ισοπεδώνει τις εθνικές ιδιομορφίες των «διεθνών προβλημάτων», δηλαδή εξαφανίζει κάθε εθνικό αίτημα και αγώνα σε εθνικό επίπεδο. Έτσι, μια και γίνεται η αποδοχή της παγκοσμιοποίησης, τα προβλήματα όλου του κόσμου ανατίθενται στα καπιταλιστικά πλανητικά κέντρα εξουσίας!!!
Τρίτη απάτη: Ισοπεδώνεται και η διαλεκτική του σοσιαλισμού. Δηλαδή η ενότητα του «εθνικού» με το «διεθνικό». Γιατί μπορεί στρατηγικά τα προβλήματα να είναι παγκόσμια, αλλά οι αγώνες εναντίον του καπιταλισμού ξεκινούνε από το «συγκεκριμένο», το «εθνικό» δηλαδή, και συνδέονται διαλεκτικά με το παγκόσμιο. Δεν μπορεί να υπάρξει αγώνας, ιδιαίτερα σοσιαλιστικός, που να μην ξεκινάει από τις εθνικές ιδιομορφίες και τις ιστορικές κατακτήσεις των λαών. Το κύτταρο των αγώνων (πολιτικό και οργανωτικό) είναι ΕΝΤΟΣ του έθνους-κράτους. Και δεν μπορεί να υπάρξει διεθνής διεύθυνση αγώνων, χωρίς «οργανώσεις βάσης»: Σε εθνικό επίπεδο, δηλαδή. Φυσικά, ο Γ. Παπανδρέου είναι παντελώς ξένος προς τη διαλεκτική των αγώνων. Αντίθετα, η φιλοσοφία του, είναι αυτή της κατάργησης κάθε αγώνα και της ανάθεσης των λύσεων και των εθνικών προβλημάτων στους διεθνείς μηχανισμούς του κεφαλαίου: στην αυτοκρατορία των ΗΠΑ.
Το πόσο τυφλά προσηλωμένος και δουλικά υποταγμένος στα διεθνή αυτοκρατορικά κέντρα είναι ο Γ.Π. αποδεικνύεται και από τις «απόψεις» του για το μεταναστευτικό. Θα «λύσει το ζήτημα», μας είπε, «σε συνεργασία με τι Μ.Κ.Ο.»!!! Δεν θα ρωτήσει τον ελληνικό λαό και την εργατική τάξη, αλλά τις Μ.Κ.Ο.!!! Τις επιδοτούμενες «εστίες» της αυτοκρατορίας και των διάφορων Σόρος. Και οι «θέσεις» αυτών δωσιλογικών ιερατείων είναι γνωστές. Είναι οι θέσεις των Βαλλιανάτων και των Παρατηρητηρίων: Υποταγή της Ελλάδας και του λαού της στους ξένους και κατασκευή μειονοτήτων.
Εδώ πλέον ο Γ.Π. ομολογεί ανενδοίαστα ότι είναι «γρανάζι» του αμερικανισμού, υπάλληλος των διεθνών κέντρων εξουσίας: Δωσίλογος με πατέντα…
