Επηρεασμένος από την περιγραφή και τις εικόνες ενός φίλου blogger για την παραλία της Σαλονίκης, αποφάσισα να αφιερώσω λίγο χρόνο χτες, να την ξαναπερπατήσω και να τη ζήσω.
Ξεκίνησα με το που έπεσε το σκοτάδι, άφησα το αμάξι αρκετά χαμηλά (στο ύψος του Αλέξανδρου), κούμπωσα το μπουφάν μου ως τον λαιμό γιατί το κρύο ήταν αισθητό, τσιγάρα στριφτά στη τσέπη και βουρ για έξω.
Τα βήματα μου σε γρήγορο ρυθμό αντηχούσαν στα ρημαγμένα από τον χρόνο πλακάκια, σταμπαρισμένα με διάφορα μηνύματα (ποιος ξέρει από πότε και από ποιους), ήχοι και εικόνες που με οδήγησαν από το παλιό στο νέο, από το σήμερα στο χτες , από το έξω στο μέσα μου ...
Στάση στις ομπρέλες (όχι για καφέ φυσικά) ... όσο τις αγγίζει ο χρόνος τόσο ελκυστικότερες μου φαίνονται, σκέφτηκα. Ίσως είναι η αγωνία και η προσπάθεια τους να θέλουν να ξεφύγουν, να ταξιδέψουν και αυτές με τον άνεμο, είμαι σίγουρος ότι θα το καταφέρουν κάποια στιγμή μονολόγησα και συνέχισα βιαστικός.
Βιαστικός όπως πάντα, τι έτρεχα να προλάβω, δεν ξέρω. Μήπως ήθελα να ξεφύγω, δεν νομίζω! Μάλλον να αγγίζω, να μυρίσω, να αισθανθώ ήθελα. Λιγοστοί οι περαστικοί και οι περισσότεροι μόνοι, ένα πέρασμα από την παραλία - ένα πέρασμα από τη ζωή... 
Ήρεμη η θάλασσα, νωχελική, σαν να περίμενε να κοιμηθεί η πόλη για να την πλανέψει μετά, νανουρίζοντας την με ρινίσματα φωτός και αντίλαλους συνειρμών και σκέψεων των μοναχικών περαστικών της, πόσα γνωρίζει άραγε και τα κλείνει ερμητικά μέσα της; Σταμάτησα αρκετές φορές για να την αφουγκραστώ και άλλες τόσες γύρισα πίσω να την δω να σβήνει στον ορίζοντα. Μία γραμμή φωτός, ψεύτικος αντικατροπτισμός σκέφτηκα, αλλά εντυπωσιακός όπως και όλα αυτά που μας ελκύουν... Παίζουμε ... παίζουμε σαν την πεταλούδα με την φωτιά...
Πίεσα τον εαυτό μου να φτάσω στη "νέα γη" ... στο πέρασμα από το σκοτάδι στο φως, από το χτες στο σήμερα, από την ανατολή στην δύση ... η γέφυρα του Γάλατα σκέφτηκα και χαμογέλασα μόνος ... η ένωση των κόσμων ... και τα βήματα μου συνέχισαν να αντηχούν με άλλο ρυθμό πια, πάνω στην ξύλινη προβλήτα... Φοβερό πάλκο για να χορέψει κανείς, μία έναστρη νύχτα μονολόγησα! Αλλά εγώ βιαζόμουν και μπήκα σχεδόν τρέχοντας στην λεωφόρο των πεύκων...
Εuropa! Europa αναφώνησα κοιτάζοντας τα φωτεινά κατάρτια να ξεγλιστρούν μπροστά μου ... Δεν μπόρεσα να συνεχίσω για πολύ, η κλεψύδρα έριχνε και τους τελευταίους κόκκους άμμου ... μία ματιά μόλις πρόλαβα να ρίξω.
Ωραία η πρόσκληση για έξοδο προς τον εαυτό μου, συμπέρανα! Με έβγαλα ... έξω, πιθανά για να γιορτάσω τα 37 μου χρονάκια... ποιος ξέρει; και έκανα μεταβολή για να χαθώ πάλι στο σκοτάδι της επιστροφής ... με περίμεναν...
Ξεκίνησα με το που έπεσε το σκοτάδι, άφησα το αμάξι αρκετά χαμηλά (στο ύψος του Αλέξανδρου), κούμπωσα το μπουφάν μου ως τον λαιμό γιατί το κρύο ήταν αισθητό, τσιγάρα στριφτά στη τσέπη και βουρ για έξω.
Τα βήματα μου σε γρήγορο ρυθμό αντηχούσαν στα ρημαγμένα από τον χρόνο πλακάκια, σταμπαρισμένα με διάφορα μηνύματα (ποιος ξέρει από πότε και από ποιους), ήχοι και εικόνες που με οδήγησαν από το παλιό στο νέο, από το σήμερα στο χτες , από το έξω στο μέσα μου ...
Στάση στις ομπρέλες (όχι για καφέ φυσικά) ... όσο τις αγγίζει ο χρόνος τόσο ελκυστικότερες μου φαίνονται, σκέφτηκα. Ίσως είναι η αγωνία και η προσπάθεια τους να θέλουν να ξεφύγουν, να ταξιδέψουν και αυτές με τον άνεμο, είμαι σίγουρος ότι θα το καταφέρουν κάποια στιγμή μονολόγησα και συνέχισα βιαστικός.
Βιαστικός όπως πάντα, τι έτρεχα να προλάβω, δεν ξέρω. Μήπως ήθελα να ξεφύγω, δεν νομίζω! Μάλλον να αγγίζω, να μυρίσω, να αισθανθώ ήθελα. Λιγοστοί οι περαστικοί και οι περισσότεροι μόνοι, ένα πέρασμα από την παραλία - ένα πέρασμα από τη ζωή... Ήρεμη η θάλασσα, νωχελική, σαν να περίμενε να κοιμηθεί η πόλη για να την πλανέψει μετά, νανουρίζοντας την με ρινίσματα φωτός και αντίλαλους συνειρμών και σκέψεων των μοναχικών περαστικών της, πόσα γνωρίζει άραγε και τα κλείνει ερμητικά μέσα της; Σταμάτησα αρκετές φορές για να την αφουγκραστώ και άλλες τόσες γύρισα πίσω να την δω να σβήνει στον ορίζοντα. Μία γραμμή φωτός, ψεύτικος αντικατροπτισμός σκέφτηκα, αλλά εντυπωσιακός όπως και όλα αυτά που μας ελκύουν... Παίζουμε ... παίζουμε σαν την πεταλούδα με την φωτιά...Πίεσα τον εαυτό μου να φτάσω στη "νέα γη" ... στο πέρασμα από το σκοτάδι στο φως, από το χτες στο σήμερα, από την ανατολή στην δύση ... η γέφυρα του Γάλατα σκέφτηκα και χαμογέλασα μόνος ... η ένωση των κόσμων ... και τα βήματα μου συνέχισαν να αντηχούν με άλλο ρυθμό πια, πάνω στην ξύλινη προβλήτα... Φοβερό πάλκο για να χορέψει κανείς, μία έναστρη νύχτα μονολόγησα! Αλλά εγώ βιαζόμουν και μπήκα σχεδόν τρέχοντας στην λεωφόρο των πεύκων...
Εuropa! Europa αναφώνησα κοιτάζοντας τα φωτεινά κατάρτια να ξεγλιστρούν μπροστά μου ... Δεν μπόρεσα να συνεχίσω για πολύ, η κλεψύδρα έριχνε και τους τελευταίους κόκκους άμμου ... μία ματιά μόλις πρόλαβα να ρίξω.
Ωραία η πρόσκληση για έξοδο προς τον εαυτό μου, συμπέρανα! Με έβγαλα ... έξω, πιθανά για να γιορτάσω τα 37 μου χρονάκια... ποιος ξέρει; και έκανα μεταβολή για να χαθώ πάλι στο σκοτάδι της επιστροφής ... με περίμεναν...
Δημοσιεύθηκε στο http://a-kakies.blogspot.com/
