Θέλω σήμερα να σας περιγράψω μια φανταστική δίκη. Τη Δίκη του Κράτους. Και μάλιστα: Ερήμην. Γιατί ερήμην; Απλούστατα, γιατί η ανίκανη Αστυνομία δεν μπόρεσε να συλλάβει το Κράτος και να το οδηγήσει στη ...Δικαιοσύνη!
Η Δίκη διεξάγεται σε έναν τεράστιο χώρο. Το κοινό έχει καταλάβει όλες τις θέσεις. Στην Έδρα δεν υπάρχουν σταθεροί δικαστές ή εισαγγελείς αλλά εναλλάσσονται με τηλεοπτική ταχύτητα δημοσιογράφοι, πολιτικοί (κατά πλειοψηφία πρώην υπουργοί), συνδικαλιστές και το ευρύ κοινό.
Αυτή η πρωτοτυπία (της εναλλαγής των ρόλων) αποφασίστηκε με απόλυτα ......δημοκρατικές διαδικασίες (δηλαδή από μια δυναμική μειοψηφία) λόγω της
ιδιομορφίας της Δίκης.
Το πλέον, όμως, αξιοπερίεργο της Δίκης είναι ότι ενώ υπάρχουν εκατομμύρια μάρτυρες κατηγορίας, εντούτοις δεν υπάρχουν μάρτυρες υπερασπίσεως.
Μάλιστα, δεν παρουσιάστηκε ούτε ο συνήγορος υπεράσπισης, φοβούμενος, ίσως, την οργή του Λαού!
Το κατηγορητήριο ήταν εξαιρετικά απλό. Το Κράτος κατηγορείται ότι «δεν υπάρχει» και στις ελάχιστες περιπτώσεις όπου συμπτωματικά διαπιστώθηκε η ύπαρξή του ότι «δεν λειτουργεί».
Οι μαρτυρίες είναι ατελείωτες. Σταχυολογώ μόνο λίγες για να αποτυπώσω το κλίμα: Ένας πολίτης παραπονιέται για την έλλειψη της αστυνόμευσης.
Ένας αστυνομικός ότι δεν πληρώνεται καλά και αναγκάζεται να δουλεύει σεκιουριτάς για συμπλήρωμα.
Ένας άλλος γιατί το ΕΚΑΒ άργησε να έλθει και του ζήτησε και 300 ευρώ για τη μεταφορά.
Ενας εργαζόμενος στο ΕΚΑΒ γιατί δουλεύει ...εξαντλητικά αλλά παίρνει μισθό πείνας και αναγκάζεται να μεταφέρει ....σανό με το ασθενοφόρο για συμπλήρωμα.
Κάποια στοργική μητέρα παραπονέθηκε γιατί απέβαλαν το παιδί της από το σχολείο για ....απρεπή ενδυμασία, ενώ μια άλλη γιατί τα παιδιά ....κατέλαβαν το σχολείο και τα έκαναν γυαλιά καρφιά.
Κάποιος άλλος παραπονείται γιατί δεν γκρεμίζουν το αυθαίρετο που ξεπετάχτηκε σε μια νύχτα, ακριβώς δίπλα από το δικό του...... αυθαίρετο!
Πολλοί μιλούν για τα «φακελάκια» στους γιατρούς, το «λάδωμα» των εφοριακών και το «γρηγορόσημο» των υπηρεσιών. Για όλα φταίει το Κράτος!
Οι τέως υπουργοί αναφέρονται σε μεγάλα προβλήματα. Για παράδειγμα, την ανυπαρξία του κράτους στις πυρκαγιές, την χρηματοπιστωτική βόμβα και στις εν γένει κρίσεις.
Την αφερεγγυότητά του στις συναλλαγές. Την αναλγησία του για τις ευαίσθητες κοινωνικές τάξεις. Την έλλειψη προστασίας από την αισχροκέρδεια κ.ο.κ.
Η έκβαση της Δίκης είναι .....δεδομένη. Όλοι αναμένουν την καταδίκη και την παραδειγματική τιμωρία του Κράτους.
Ξαφνικά μια κυρία μεγάλης ηλικίας και με σοβαρό παρουσιαστικό ζητά να καταθέσει.
Λέει λοιπόν η κυρία: Λέγομαι Margaret Thatcher και θέλω να σας μεταφέρω αυτά που είπα σε κάποια συνέντευξή μου στις 23 Σεπτεμβρίου 1987, γιατί νομίζω ότι αντιμετωπίζετε τα ίδια προβλήματα που είχαμε εμείς τότε.
«Νομίζω ότι περνάμε μια περίοδο όπου πάρα πολλοί άνθρωποι αφέθηκαν να πιστέψουν ότι αν έχουν κάποιο πρόβλημα είναι υποχρέωση της κυβέρνησης να το αντιμετωπίσει...
Εναποθέτουν τα προβλήματά τους στην κοινωνία. Και ξέρετε, αυτό το πράγμα (δηλαδή η κοινωνία) .....δεν υπάρχει.
Υπάρχουν άτομα, άνδρες και γυναίκες και οικογένειες. Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει τίποτα παρά μόνο μέσω ανθρώπων και οι άνθρωποι πρέπει πρώτα να φροντίσουν τους εαυτούς τους».
Μετά την παρέμβαση αυτή κάποιος αναθάρρησε και ανέβηκε στο βήμα λέγοντας: «Μήπως το Κράτος είμαστε εμείς και ουσιαστικά το έχουμε δημιουργήσει κατ’ εικόνα και ομοίωσή μας;
Μήπως ο καθένας από μας έχει συνεισφέρει με το δικό του τρόπο στην κατάρρευση του Κράτους;
Μήπως ο καθένας από μας, για τους δικούς του λόγους, δεν θέλει να υπάρχει ευνομούμενο και αυστηρό κράτος;»
Πριν κατέβει από το βήμα ο ομιλητής, η αίθουσα είχε αδειάσει.
Μας το έστειλε ο politis-gr
Πηγή: «e-tipos»
Η Δίκη διεξάγεται σε έναν τεράστιο χώρο. Το κοινό έχει καταλάβει όλες τις θέσεις. Στην Έδρα δεν υπάρχουν σταθεροί δικαστές ή εισαγγελείς αλλά εναλλάσσονται με τηλεοπτική ταχύτητα δημοσιογράφοι, πολιτικοί (κατά πλειοψηφία πρώην υπουργοί), συνδικαλιστές και το ευρύ κοινό.
Αυτή η πρωτοτυπία (της εναλλαγής των ρόλων) αποφασίστηκε με απόλυτα ......δημοκρατικές διαδικασίες (δηλαδή από μια δυναμική μειοψηφία) λόγω της
ιδιομορφίας της Δίκης.
Το πλέον, όμως, αξιοπερίεργο της Δίκης είναι ότι ενώ υπάρχουν εκατομμύρια μάρτυρες κατηγορίας, εντούτοις δεν υπάρχουν μάρτυρες υπερασπίσεως.
Μάλιστα, δεν παρουσιάστηκε ούτε ο συνήγορος υπεράσπισης, φοβούμενος, ίσως, την οργή του Λαού!
Το κατηγορητήριο ήταν εξαιρετικά απλό. Το Κράτος κατηγορείται ότι «δεν υπάρχει» και στις ελάχιστες περιπτώσεις όπου συμπτωματικά διαπιστώθηκε η ύπαρξή του ότι «δεν λειτουργεί».
Οι μαρτυρίες είναι ατελείωτες. Σταχυολογώ μόνο λίγες για να αποτυπώσω το κλίμα: Ένας πολίτης παραπονιέται για την έλλειψη της αστυνόμευσης.
Ένας αστυνομικός ότι δεν πληρώνεται καλά και αναγκάζεται να δουλεύει σεκιουριτάς για συμπλήρωμα.
Ένας άλλος γιατί το ΕΚΑΒ άργησε να έλθει και του ζήτησε και 300 ευρώ για τη μεταφορά.
Ενας εργαζόμενος στο ΕΚΑΒ γιατί δουλεύει ...εξαντλητικά αλλά παίρνει μισθό πείνας και αναγκάζεται να μεταφέρει ....σανό με το ασθενοφόρο για συμπλήρωμα.
Κάποια στοργική μητέρα παραπονέθηκε γιατί απέβαλαν το παιδί της από το σχολείο για ....απρεπή ενδυμασία, ενώ μια άλλη γιατί τα παιδιά ....κατέλαβαν το σχολείο και τα έκαναν γυαλιά καρφιά.
Κάποιος άλλος παραπονείται γιατί δεν γκρεμίζουν το αυθαίρετο που ξεπετάχτηκε σε μια νύχτα, ακριβώς δίπλα από το δικό του...... αυθαίρετο!
Πολλοί μιλούν για τα «φακελάκια» στους γιατρούς, το «λάδωμα» των εφοριακών και το «γρηγορόσημο» των υπηρεσιών. Για όλα φταίει το Κράτος!
Οι τέως υπουργοί αναφέρονται σε μεγάλα προβλήματα. Για παράδειγμα, την ανυπαρξία του κράτους στις πυρκαγιές, την χρηματοπιστωτική βόμβα και στις εν γένει κρίσεις.
Την αφερεγγυότητά του στις συναλλαγές. Την αναλγησία του για τις ευαίσθητες κοινωνικές τάξεις. Την έλλειψη προστασίας από την αισχροκέρδεια κ.ο.κ.
Η έκβαση της Δίκης είναι .....δεδομένη. Όλοι αναμένουν την καταδίκη και την παραδειγματική τιμωρία του Κράτους.
Ξαφνικά μια κυρία μεγάλης ηλικίας και με σοβαρό παρουσιαστικό ζητά να καταθέσει.
Λέει λοιπόν η κυρία: Λέγομαι Margaret Thatcher και θέλω να σας μεταφέρω αυτά που είπα σε κάποια συνέντευξή μου στις 23 Σεπτεμβρίου 1987, γιατί νομίζω ότι αντιμετωπίζετε τα ίδια προβλήματα που είχαμε εμείς τότε.
«Νομίζω ότι περνάμε μια περίοδο όπου πάρα πολλοί άνθρωποι αφέθηκαν να πιστέψουν ότι αν έχουν κάποιο πρόβλημα είναι υποχρέωση της κυβέρνησης να το αντιμετωπίσει...
Εναποθέτουν τα προβλήματά τους στην κοινωνία. Και ξέρετε, αυτό το πράγμα (δηλαδή η κοινωνία) .....δεν υπάρχει.
Υπάρχουν άτομα, άνδρες και γυναίκες και οικογένειες. Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει τίποτα παρά μόνο μέσω ανθρώπων και οι άνθρωποι πρέπει πρώτα να φροντίσουν τους εαυτούς τους».
Μετά την παρέμβαση αυτή κάποιος αναθάρρησε και ανέβηκε στο βήμα λέγοντας: «Μήπως το Κράτος είμαστε εμείς και ουσιαστικά το έχουμε δημιουργήσει κατ’ εικόνα και ομοίωσή μας;
Μήπως ο καθένας από μας έχει συνεισφέρει με το δικό του τρόπο στην κατάρρευση του Κράτους;
Μήπως ο καθένας από μας, για τους δικούς του λόγους, δεν θέλει να υπάρχει ευνομούμενο και αυστηρό κράτος;»
Πριν κατέβει από το βήμα ο ομιλητής, η αίθουσα είχε αδειάσει.
Μας το έστειλε ο politis-gr
Πηγή: «e-tipos»
.png)
.jpg)
.jpg)
.jpeg)
