Μπορεί η νοητική μου κατάσταση να μη με βοηθάει. Μπορεί να πήγα σε λάθος σχολεία. Μπορεί όλοι οι δάσκαλοί μου να ήταν ηλίθιοι ή προπαγανδιστές. Μπορεί όσοι έγραψαν την ιστορία (νικητές & ηττημένοι) να ήταν προβοκάτορες. Ίσως να μπερδεύω στο ταλαιπωρημένο μου μυαλό την ιστορία μιας χώρας με τις περιπέτειες της «Εμμανουέλας». Ίσως πάλι να με σφίγγει ο ζουρλομανδύας και να έχω εφιάλτες στον διαταραγμένο ύπνο μου.
Το σίγουρο πάντως είναι ότι βιβλία, δάσκαλοι, καθηγητάδες, μου μιλούσαν για μια χώρα (πατρίδα) που είχε περιοχές με τα ονόματα Ήπειρος, Πελοπόννησος, Μακεδονία, Στερεά, Θράκη, Νησιά, Κρήτη κλπ. Σας ορκίζομαι πως ποτέ κανένας δεν μου μίλησε για μια χώρα (πατρίδα) που αποτελείται από «ζητήματα». Έρχομαι τώρα και σκέφτομαι: πώς ο κάθε πολιτικός μιλάει για Μακεδονικό ζήτημα; Γιατί το «ζήτημα» δεν είναι Ελληνικό γενικώς και είναι Μακεδονικό ειδικώς; Γιατί αφού έχουμε κι άλλες «περιοχές» να μην έχουμε κι άλλα «ζητήματα»; Η Θράκη γιατί να μείνει παραπονεμένη; Η νότιος Αλβανία με πρωτεύουσα τα Γιάννενα (συγνώμη η Ήπειρος ήθελα να πω) δεν έχει ψυχή; Τα νησιά; Η Κρήτη; Κανονικά όλοι έπρεπε να έχουν το «ζήτημά» τους, αφού πια στο τραπέζι των συζητήσεων δεν μπαίνουν Εθνικά Ελληνικά ζητήματα, αλλά ειδικά Μακεδονικά.
Επιτέλους κατάλαβα ότι οι «άθλιοι» δάσκαλοί μου έλεγαν ψέματα. Επιτέλους κατάλαβα, ότι άλλο Έλληνας από την Μακεδονία και άλλο πολιτικός από την Ελλάδα. Επειδή δε «με παίρνει» να καθίσω στα θρανία και να ρωτώ τον δάσκαλο «τί είναι η πατρίδα μου, οι κάμποι, τα βουνά ή ζήτημα;», καλύτερα να εγγραφώ σε μία κομματική οργάνωση διπλωματών με αυτά τα ωραία χρωματάκια (το μπλε του ουρανού, το πράσινο του κάμπου, το κόκκινο της παπαρούνας, το ροζ του κουφέτου, το μαύρο του Άδη) για να μου ορίσουν εκ νέου εκείνον τον σχισμένο χάρτη που έχασκε πάνω από τα παιδικά μας κεφάλια, στις κρύες σχολικές αίθουσες, για ατέλειωτες ώρες.
Το σίγουρο πάντως είναι ότι βιβλία, δάσκαλοι, καθηγητάδες, μου μιλούσαν για μια χώρα (πατρίδα) που είχε περιοχές με τα ονόματα Ήπειρος, Πελοπόννησος, Μακεδονία, Στερεά, Θράκη, Νησιά, Κρήτη κλπ. Σας ορκίζομαι πως ποτέ κανένας δεν μου μίλησε για μια χώρα (πατρίδα) που αποτελείται από «ζητήματα». Έρχομαι τώρα και σκέφτομαι: πώς ο κάθε πολιτικός μιλάει για Μακεδονικό ζήτημα; Γιατί το «ζήτημα» δεν είναι Ελληνικό γενικώς και είναι Μακεδονικό ειδικώς; Γιατί αφού έχουμε κι άλλες «περιοχές» να μην έχουμε κι άλλα «ζητήματα»; Η Θράκη γιατί να μείνει παραπονεμένη; Η νότιος Αλβανία με πρωτεύουσα τα Γιάννενα (συγνώμη η Ήπειρος ήθελα να πω) δεν έχει ψυχή; Τα νησιά; Η Κρήτη; Κανονικά όλοι έπρεπε να έχουν το «ζήτημά» τους, αφού πια στο τραπέζι των συζητήσεων δεν μπαίνουν Εθνικά Ελληνικά ζητήματα, αλλά ειδικά Μακεδονικά.
Επιτέλους κατάλαβα ότι οι «άθλιοι» δάσκαλοί μου έλεγαν ψέματα. Επιτέλους κατάλαβα, ότι άλλο Έλληνας από την Μακεδονία και άλλο πολιτικός από την Ελλάδα. Επειδή δε «με παίρνει» να καθίσω στα θρανία και να ρωτώ τον δάσκαλο «τί είναι η πατρίδα μου, οι κάμποι, τα βουνά ή ζήτημα;», καλύτερα να εγγραφώ σε μία κομματική οργάνωση διπλωματών με αυτά τα ωραία χρωματάκια (το μπλε του ουρανού, το πράσινο του κάμπου, το κόκκινο της παπαρούνας, το ροζ του κουφέτου, το μαύρο του Άδη) για να μου ορίσουν εκ νέου εκείνον τον σχισμένο χάρτη που έχασκε πάνω από τα παιδικά μας κεφάλια, στις κρύες σχολικές αίθουσες, για ατέλειωτες ώρες.
...
από τον μοναδικό SIMPLE-MAN φυσικά.
