Του Δημήτρη ΚωνσταντάραΜετράμε πάλι τις πληγές μας
Για μιαν ακόμη φορά, μετράμε τις πληγές μας οι Νεοέλληνες, μετά τον άδικο θάνατο του 16χρονου, μετά τους βανδαλισμούς και τις καταστροφές περιουσιών, μετά το απίστευτο μίσος που ξεχύθηκε στους δρόμους τις προάλλες. Μια κατάσταση που από τη γνωστή, μικρή μερίδα επίδοξων διαμορφωτών της Κοινής Γνώμης, που εν πολλοίς συγκροτείται από αυτούς που -κατά Αλέκα Παπαρήγα- δέχονται «χάιδεμα» από το ΣΥΡΙΖΑ, τιτλοφορήθηκε με ευκολία, αφέλεια, βλακεία και προκλητικότητα «ξεφτιλισμένη Δεξιά». Η οποία και -μας λένε- φταίει για όλη αυτή την παρακμή.
Ωραία λοιπόν. Τη βρήκαμε την κάθαρση. Η «Δεξιά» φταίει. Η «Δεξιά» προκάλεσε την αδιανόητη ενέργεια του αστυνομικού, η «Δεξιά» γέννησε τους κουκουλοφόρους γνωστούς-αγνώστους, η «Δεξιά» τους όπλισε με μολότοφ, λοστούς, πέτρες και σπασμένα μάρμαρα που έπαιρναν από «αποθήκες» μέσα στο Πολυτεχνείο μπαίνοντας και βγαίνοντας, η «Δεξιά» φταίει που οι αστυνομικοί απαντούσαν στους διαδηλωτές, η «Δεξιά» φταίει που οι οπλισμένοι κουκουλοφόροι διαδηλωτές έβριζαν τους αστυνομικούς, η «Δεξιά» φταίει για τον άδικο θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, η «Δεξιά» φταίει και για τον άδικο θάνατο του Μιχάλη Καλτεζά πριν από 20 τόσα χρόνια.
Υποκλίνομαι με σεβασμό μπροστά στην οικογένεια του άτυχου, αθώου θύματος του Σαββατόβραδου. Αλλά υποκλίνομαι ταυτόχρονα και μπροστά στους επίσης αθώους καταστηματάρχες, μικροεπιχειρηματίες, επαγγελματίες του καθημερινού μόχθου που επί χρόνια βλέπουν τους κόπους μιας ζωής να καταστρέφονται από αλιτήριους. Υποκλίνομαι μπροστά στις μανάδες και τις γυναίκες και τα παιδιά των αστυνομικών μας που φεύγουν το πρωί για τη δουλειά τους και κανείς δεν ξέρει αν θα γυρίσουν και σε τι κατάσταση. Υποκλίνομαι μπροστά στις δεκάδες χιλιάδες οικογένειες των φοιτητών και φοιτητριών μας τους οποίους στέλνουν να σπουδάσουν με κόστος και θυσίες και τελικά μόνο σπουδές δεν κάνουν στα Πανεπιστήμιά μας.
Αρνούμαι να δεχτώ ότι όλα είναι μια αλληλουχία του Άσπρου με το Μαύρο. Αρνούμαι να δεχτώ την πολιτική, κομματική και συνδικαλιστική εκμετάλλευση του πόνου και της τραγωδίας. Αρνούμαι να δεχτώ την ανήθικη εκμετάλλευση του πόνου, του θανάτου και της καταστροφής. Αρνούμαι να δεχτώ αυτό που ο Θύμιος Παπανικολάου στο http://www.resaltomag.gr/ εύστοχα αποκαλεί «Παρακράτος των λακέδων».
Δέχομαι και τις δικές μου ευθύνες και της πολιτικής παράταξης στην οποία ανήκω αλλά , όπως τονίζει και ο αρθρογράφος του «ΡΕΣΑΛΤΟ», αρνούμαι να πουλήσω « ευαισθησία και ανθρωπισμό» , αρνούμαι να αναθεματίσω «όχι το απάνθρωπο σύστημα , αλλά ένα και μόνο κυβερνητικό διαχειριστή: τη… λεπρή δεξιά».
Έτσι είναι. Υπάρχουν πολλοί υπεύθυνοι. Πολλοί «λεπροί». Και κανείς δεν δικαιούται να μένει στο απυρόβλητο.
