Η αδιέξοδη Δημοκρατία

του simpleman
Η γνωστή καραμέλα τις τελευταίες ημέρες έχει την τιμητική της: «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Βρείτε έστω και έναν υπηρέτη της «δημοκρατίας» τους, που να μη την χρησιμοποίησε και κερδίζετε σύμβαση στο δημόσιο άνευ ΑΣΕΠ. Για να βρεις διέξοδο στη δημοκρατία (τους) πρέπει: α) να έχεις βιώσει δημοκρατική γήινη ζωή, β) να έχεις στο μυαλό σου ένα φιλοσοφικό, ιστορικό, πολιτικό μοντέλο. Αν δεν «ακουμπάς» στα δυο προηγούμενα, τότεπαρακολουθείς τα αντανακλαστικά της «δημοκρατίας» τους και μαθαίνεις.
Δημοκρατική διέξοδος είναι όταν την στιγμή που η Ελλάδα φλέγονταν επί μια εβδομάδα, στις πόλεις που η δημοκρατική τρομοκρατία δεν επέτρεψε στον λαό να διαμαρτυρηθεί, τα συνεργεία του ΣΔΟΕ μοίραζαν πρόστιμα σε μικροεπαγγελματίες για ψύλλου πήδημα.
Δημοκρατική διέξοδος είναι όταν «αιρετός», «δημοκρατικός» πρωθυπουργός δηλώνει αβασάνιστα, ότι «η κυβέρνηση δεν έχει να φοβηθεί τίποτε από τις ειρηνικές διαδηλώσεις των μαθητών», τη στιγμή που το σύνολο της νεολαίας είναι στους δρόμους. Επειδή η γεμάτη «διεξόδους δημοκρατία» τους δεν σηκώνει τους ηλίθιους και επειδή από την ειρήνη κανένας δεν φοβάται, η δήλωση του «αιρετού» κάτι άλλο κρύβει.
Δημοκρατική διέξοδος είναι όταν επιστρατεύουν και σέρνουν σε τηλεοπτικά στούντιο ακόμη και τον μπαστουνοφόρο πια «ηγέτη» κάποιας «αριστεράς» Κύρκο, να βοηθήσει κι αυτός στην εκτόνωση, δηλώνοντας ξεδιάντροπα ότι «απαγορεύει» σε μερίδα λαού να είναι αριστεροί. Να δηλώνει ξεδιάντροπα ότι το κάνει ως εκπρόσωπος μιας γενιάς που πάλεψε για το λαό και τα δίκαιά του. Δηλαδή για να καταλάβουμε, θέλοντας να βοηθήσει την δημοκρατική (πληγωμένη) κατάσταση αυτοχρίστηκε εκπρόσωπος του Μπελογιάννη, του Πλουμπίδη και τόσων άλλων που τώρα πια γαλήνεψαν για πάντα, γνωρίζοντας πως ο Κύρκος παλεύει ακόμη ενάντια στο σύστημα. Ήταν τέτοια η αγωνία του «ηγέτη» που δεν βρήκε μια κουβέντα συμπάθειας για τους έφηβους της χώρας και την ζωή που βιώνουν. Αντίθετα συμβούλεψε τον εκλεκτό του «δημοκρατικού διεξόδου» Αλέξη, να είναι πιο προσεκτικός στις δηλώσεις του. Είναι καιρός να χάνουμε πρόβατα (συγνώμη ψήφους) και να στρέφουμε τον λαό εναντίον της Δημοκρατίας που τόσο παλέψαμε να «στήσουμε»;
Τώρα έγινε κατανοητό πλήρως το τι κάνει μια «δημοκρατία» για να βγει από το αδιέξοδο. Δεν ακούει τον σφυγμό του λαού, ούτε την ενδιαφέρει η κοινωνική δικαιοσύνη. Απλά επιστρατεύει τα ανεξάντλητα προσκυνημένα όπλα της να δηλώνουν γεμάτα καμάρι : «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα».
Είναι φυσικό λοιπόν στη στημένη από τέτοιους «δημοκράτες» δημοκρατία να μην υπάρχουν αδιέξοδα, γιατί πάντα το στημένο είναι από μόνο του αδιέξοδο. Η μεγάλη τύχη των αρχιτεκτόνων της αδιέξοδης δημοκρατίας είναι το ότι το «οικοδόμημά» τους δεν είναι μόνο αδιέξοδο αλλά και ανέξοδο. Μια «χαμένη» ζωή, πολλές δηλώσεις, επιστράτευση γαλαζοαίματων «δημοκρατών»....και πάμε γι’ άλλα.