Ένας λαός στον δρόμο, ένας λαός κατεστραμένος, μία νεολαία χωρισμένη σε δύο στρατόπεδα αλλά με την ίδια καταπίεση, ξύλο, φόβος, αναταραχή και μετά...τέλος.
Τα κεφάλια μέσα στα ίδια σκατά. Η κυβέρνηση δεν πήρε χαμπάρι για τίποτε. Τα κοινοβουλευτικά κόμματα το ίδιο. Και ένας καινούργιος φόβος έχει γεννηθεί: Ό,τι και να κάνεις, όπως και να αντισταθείς ο λαός θα είναι πάντα αυτός, που είτε πυροβολείται είτε πυροβολεί, στο τέλος θα κάθεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου.
Η επόμενη ημέρα είναι η πιο θλιβερή από όλες τις προηγούμενες που πέρασαν. Κανένα αφτί δεν ίδρωσε και καμία καρέκλα υπευθύνου δεν έτριξε. Ο λαός έχασε, όχι μόνο μέσω των κοινωνικών του αγώνων, αλλά και μέσω της αγανάκτησης για έναν νεκρό. Μετά από τα επεισόδια, μετά τις κατεστραμένες περιουσίες, μετά την ηττημένη αξιοπρέπεια μίας ολόκληρης νεολαίας, μετά την πληγωμένη περηφάνειας μας που δεν χτυπήθηκε μόνο από μία σφαίρα αλλά και από πολιτικές δηλώσεις «αριστερών» και «σοσιαλιστών», που μαλλιοτραβιούνται σαν ξεπεσμένες τραγουδίστριες σκυλάδικου για το ποιας το όνομα θα γραφτεί πρώτο στην μαρκίζα του μπουζουξίδικου που λέγεται «Κοινοβούλιο». Σφάξιμο με το βαμβάκι για το ποιος είναι πιο λαοφιλής και από κάτω ένας λαός που έχει βαρεθεί τις ταμπέλες και τα χρωματάκια που εναλλάσονται από την εποχή που δεν έγινε η Αλλαγή αλλά εν τέλει η Ανταλλαγή.
Η επόμενη μέρα δεν έφερε στο φως μόνο ένα βομβαρδισμένο τοπίο αλλά μία βομβαρδισμένη χώρα από πυραύλους αναξιοπρέπειας, σφογγοκωλάριας συνείδησης, δημοσιουπαλληλλικής αντίδρασης, λασπολογίας, αντιδεοντολογικής και κατευθυνόμενης δημοσιογραφίας, ανυπεράσπιστης νεολαίας και φοβισμένου λαού. Μπροστά μας ορθώθηκε ένας τοίχος που κάποτε έγραφε «Ελευθερία» και σήμερα γράφει «Πωλούνται πάσης φύσεως υλικά». Ακόμα και η άυλη συνείδηση και ελπίδα ξεπουλήθηκε από κομματόσκυλα που θα είναι τα ίδια όταν θα ξεπουλήσουν και την ίδια μας πατρίδα. Αυτό που μένει από τις τελευταίες ημέρες είναι ότι στο τρένο που έχουμε όλοι μας ανέβει, κυλάει σε ράγες που βγάζουν σε γκρεμό. Αν αυτοί είναι οι δημοκρατικά εκλεγμένοι εκπρόσωποι ενός λαού, οι οποίοι αντί να βγουν να μιλήσουν με το λαό που φωνάζει «βοήθεια» με οποιονδήποτε τρόπο, κρύβονται στα γραφειάκια τους και κάνουν συζητήσεις κεκλεισμένων των θυρών, δεν θέλω να σκεφτώ τί θα γίνει αν αυτή η χώρα βρεθεί με εχθρούς προ των πυλών. Ποιοι θα είναι αυτοί που θα διαχειριστούν ιδέες, σύνορα, μέλλον, ασφάλεια; Ποιοι; Αυτοί που έχουν ήδη ξεπουλήσει τα ίδια τους τα παιδιά για μία θέση στο απυρόβλητο; Αλλοίμονο Ελλάδα, τί σου μέλλει να δεις ακόμα!
Τα κεφάλια μέσα στα ίδια σκατά. Η κυβέρνηση δεν πήρε χαμπάρι για τίποτε. Τα κοινοβουλευτικά κόμματα το ίδιο. Και ένας καινούργιος φόβος έχει γεννηθεί: Ό,τι και να κάνεις, όπως και να αντισταθείς ο λαός θα είναι πάντα αυτός, που είτε πυροβολείται είτε πυροβολεί, στο τέλος θα κάθεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου.
Η επόμενη ημέρα είναι η πιο θλιβερή από όλες τις προηγούμενες που πέρασαν. Κανένα αφτί δεν ίδρωσε και καμία καρέκλα υπευθύνου δεν έτριξε. Ο λαός έχασε, όχι μόνο μέσω των κοινωνικών του αγώνων, αλλά και μέσω της αγανάκτησης για έναν νεκρό. Μετά από τα επεισόδια, μετά τις κατεστραμένες περιουσίες, μετά την ηττημένη αξιοπρέπεια μίας ολόκληρης νεολαίας, μετά την πληγωμένη περηφάνειας μας που δεν χτυπήθηκε μόνο από μία σφαίρα αλλά και από πολιτικές δηλώσεις «αριστερών» και «σοσιαλιστών», που μαλλιοτραβιούνται σαν ξεπεσμένες τραγουδίστριες σκυλάδικου για το ποιας το όνομα θα γραφτεί πρώτο στην μαρκίζα του μπουζουξίδικου που λέγεται «Κοινοβούλιο». Σφάξιμο με το βαμβάκι για το ποιος είναι πιο λαοφιλής και από κάτω ένας λαός που έχει βαρεθεί τις ταμπέλες και τα χρωματάκια που εναλλάσονται από την εποχή που δεν έγινε η Αλλαγή αλλά εν τέλει η Ανταλλαγή.
Η επόμενη μέρα δεν έφερε στο φως μόνο ένα βομβαρδισμένο τοπίο αλλά μία βομβαρδισμένη χώρα από πυραύλους αναξιοπρέπειας, σφογγοκωλάριας συνείδησης, δημοσιουπαλληλλικής αντίδρασης, λασπολογίας, αντιδεοντολογικής και κατευθυνόμενης δημοσιογραφίας, ανυπεράσπιστης νεολαίας και φοβισμένου λαού. Μπροστά μας ορθώθηκε ένας τοίχος που κάποτε έγραφε «Ελευθερία» και σήμερα γράφει «Πωλούνται πάσης φύσεως υλικά». Ακόμα και η άυλη συνείδηση και ελπίδα ξεπουλήθηκε από κομματόσκυλα που θα είναι τα ίδια όταν θα ξεπουλήσουν και την ίδια μας πατρίδα. Αυτό που μένει από τις τελευταίες ημέρες είναι ότι στο τρένο που έχουμε όλοι μας ανέβει, κυλάει σε ράγες που βγάζουν σε γκρεμό. Αν αυτοί είναι οι δημοκρατικά εκλεγμένοι εκπρόσωποι ενός λαού, οι οποίοι αντί να βγουν να μιλήσουν με το λαό που φωνάζει «βοήθεια» με οποιονδήποτε τρόπο, κρύβονται στα γραφειάκια τους και κάνουν συζητήσεις κεκλεισμένων των θυρών, δεν θέλω να σκεφτώ τί θα γίνει αν αυτή η χώρα βρεθεί με εχθρούς προ των πυλών. Ποιοι θα είναι αυτοί που θα διαχειριστούν ιδέες, σύνορα, μέλλον, ασφάλεια; Ποιοι; Αυτοί που έχουν ήδη ξεπουλήσει τα ίδια τους τα παιδιά για μία θέση στο απυρόβλητο; Αλλοίμονο Ελλάδα, τί σου μέλλει να δεις ακόμα!
