Τελικά, εμείς οι Έλληνες….

Αρθρο του newsblog, που αποκαθιστά την επίθεση εναντίον των παλαιότερων γενεών.

Τελικά, εμείς οι Έλληνες ούτε εκπομπές στην Τηλεόραση δεν πρέπει να κάνουμε όταν είμαστε συναισθηματικά φορτισμένοι. Γιατί πολύ απλά ξεφεύγουμε με μεγάλη ευκολία από το μέτρο και ολισθαίνουμε σε επικίνδυνες ατραπούς. Αναφέρομαι στη χθεσινή εκπομπή του κ.Λαζόπουλου και στα όσα διεμείφθησαν μεταξύ αυτού και του πολύ ζωντανού ακροατηρίου του. Διαβάζω και σε άλλα blogs μία φράση μίας νεαρής κοπέλας που μου έκανε μεγάλη εντύπωση: “τελικά η σφαίρα χτύπησε το λάθος Αλέξη” για να ακολουθήσει το χειροκρότημα ως μία επικρότηση της “μεγάλης” αλήθειας που μόλις ειπώθηκε. Είναι όμως δυνατόν να χειροκροτάμε και να επιδοκιμάζουμε, τελικά, το ίδιο με αυτό για το οποίο διαδηλώνουμε; Για έναν αναίτιο θάνατο δεν φωνάζει όλη η Ελλάδα; Θα ήταν ο άδικος θάνατος πιο νοητός, πιο σωστός, πιο δίκαιος αν η “σφαίρα” χτυπούσε τον άλλο Αλέξη, που στην προκειμένη είναι ο Αλέξης Κούγιας; Είναι ποτέ δυνατόν να χειροκροτάμε το θάνατο, όποιου θάνατος είναι αυτός; Έβλεπα και άκουγα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και άλλες “ατάκες”, γιατί στις ατάκες περιοριζόταν η όλη συζήτηση. “Τα σπάμε για να μας ακούσουν” είπε μία άλλη νεαρή επίσης κοπέλα. Διατύπωση συναισθηματικά φορτισμένη, η οποία θα μπορούσε να γίνει αντιληπτή κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Όμως και εμένα και όλους μας δεν μας ακούν. Όχι πάντα, αλλά τις περισσότερες φορές δεν με ακούν. Για κάτι μικρό ή για κάτι μεγαλύτερο. Για κάτι σοβαρό ή για κάλι ήσσονος σημασίας. Τί θα έπρεπε λοιπόν να κάνω; Να σπάσω το γραφείο του διευθυντή μου γιατί δεν ακούει την πρότασή μου που εξόφθαλμα είναι καλύτερη ως θέση και άποψη από τη δική του; Να σπάσω το σπίτι του γείτονα μου όταν δεν με ακούει που του ζητάω λίγη ησυχία; Αυτά ούτε ο Μπακούνιν δεν τα έγραψε. Το οξύμωρο είναι ότι ξαφνικά όλοι οι σημερινοί νέοι γίναν οι αδικημένοι της κοινωνίας. Τόλμησαν μάλιστα κάποιοι να πουν ότι η συμβιβασμένη γενιά του Πολυτεχνείου δεν θα πρέπει να μιλά για τους δικούς της αγώνες. Μέσα σε ένα λεπτό αστεία ανθρωπάκια βρέθηκαν να χειροκροτάνε την κενότητα των συνθημάτων και των λόγων μίας γενιάς που τα έχει όλα τα υλικά αγαθά και ότι συναισθηματικό της λείπει, της λείπει εξαιτίας της. Εξαιτίας της και μόνο. Είναι συμβιβασμένη η γενιά του Πολυτεχνείου και η γενιά πριν από αυτήν και η γενιά μετά από αυτήν όταν στα Πανεπιστήμια έμπαιναν μόνο όσοι είχαν τα χρήματα για να ανταπεξέλθουν και να πληρώσουν; Είναι συμβιβασμένη η γενιά που βγήκε μέσα από έναν παγκόσμιο πόλεμο και έναν εμφύλιο; Είναι συμβιβασμένη η γενιά της πείνας και της ανέχειας; Είναι συμβιβασμένη η γενιά που ως νέοι άνθρωποι τη βόλτα - προσέξτε τη βόλτα και όχι την ιδιοκτησία - με ένα αυτοκίνητο την είχε όνειρο και μόνον; Είναι συμβιβασμένη η γενιά που ο έρωτας ήταν ο “απαγορευμένος καρπός”; Είναι συμβιβασμένη η γενιά που το φιλί ήταν κοινωνικό αδίκημα; Μα μας δουλεύετε τέλος πάντων; Μας δουλεύουν όλοι; Δεν είχαμε παιχνίδια και φτιάχναμε μόνοι μας. Δεν είχαμε τάξεις και κάναμε μάθημα στο υπόγειο σε μία αίθουσα 5 x 3, τριάντα πέντε άνθρωποι. Ο καθηγητής είχε δικαίωμα “ζωής και θανάτου” πάνω σου. Τί μπορούμε να συζητάμε τώρα; Είναι σαν να αφορίσαμε σε μία νύχτα τα πάντα και παραδόσαμε όλη τη διαδρομή για να φτάσουμε στο σήμερα στον Καιάδα. Από παρθενογέννεση ήρθαμε στο 2008. Δεν αγωνιστήκαμε, δεν προσπαθήσαμε, δεν κοπιάσαμε. Όλα για τους νέους του χθες ήταν εύκολα και σχεδόν έρχονταν αυτόματα. Και μη διανοηθεί κανείς να πει το αντίθετο. Το είπαν άλλωστε χθες στην εκπομπή του Λάκη….
(http://www.newsblog.gr/)