Έτυχε, κατά σύμπτωση, να βρίσκομαι κι εγώ εκεί. Τους έβλεπα και τους άκουγα, χτες το απόγευμα, στη συγκέντρωση και πορεία διαμαρτυρίας στους διαδρόμους του εμπορικού κέντρου "The Mall".
Μοίραζαν προκηρύξεις στους πελάτες, διάβασαν ένα υπέροχο κείμενο από τα μεγάφωνα του κέντρου κι έγραψαν συνθήματα στους τοίχους. Αναθάρρησα. "Ευτυχώς, η φλόγα δεν έσβησε, δεν σβήνει", σκέφτηκα.
Και τι δεν είπαν, πόσο ακριβείς όσο και σωστές ήταν οι στοχεύσεις τους. Ο κόσμος, οι περισσότεροι από τους πελάτες, τους συμπαραστάθηκαν. Ήταν, ήμαστε όλοι μαζί τους. Δεν έλειψαν βέβαια κι οι νεόπλουτοι καραγκιόζηδες, που έδειχναν ενοχλημένοι από τη δυναμική παρουσία των παλικαριών. Ποιος όμως τους λογαριάζει τώρα πια αυτούς. Μειοψηφία ήταν πάντοτε, τέτοιοι θα μείνουν.
Αυτό λοιπόν που, ανάμεσα σε πολλά άλλα μου άρεσε, ήταν το σύνθημά τους: "Αφήστε τις σακούλες και πιάστε τις κουκούλες"…
Δεν ξέρω εσείς πώς το ερμηνεύετε. Εγώ πιστεύω πως μας καλούνε να φορέσουμε κι εμείς τις κουκούλες και να συνεχίσουμε τον Ξεσηκωμό, χωρίς τον φόβο μη μας καταγράψουν οι κάμερες (κρυφές ή φανερές), ούτε τα ρουφιανομαραφέτια των κωλοδημοσιογράφων, ή τα κινητά των δήθεν απλών περίεργων.
Δεν ήθελα πολύ για να πάρω την απόφαση. Επί τέλους, θα τους ακολουθήσω. Δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα να φορέσω την κουκούλα στα 69 μου και να συστρατευτώ μαζί τους. Μόνο που –για να 'μαι ειλικρινής– θα σιγουρευτώ πως είμαι ανάμεσα σε γνωστούς. Ένα μικρό σημάδι επάνω μας φτάνει για ν' αναγνωριζόμαστε στις δύσκολες στιγμές. Κι άσε τους κάθε λογής χατζηαβάτες να ισχυρίζονται πως όλα, λέει, τα δέχονται –οι καρπαζοεισπράχτορες– εκτός από τις κουκούλες… Οι κουκούλες τους μάραναν.
Μα πώς μπορεί να πάει κανείς σε μια συγκέντρωση που μπορεί να εξελιχτεί σε διαδήλωση, χωρίς μια κουκούλα στην τσέπη του, ρε ερίφηδες; Ντε και καλά να γίνει στόχος της μπασκινερίας με το πρώτο;
Τέλος πάντων, αύριο φεύγω για Μακεδονία. Θα λείψω μια-δυο μέρες όλες κι όλες. Και μετά… Μετά εδώ είμαστε. Όποτε χρειαστεί, θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι, που λέγαμε πιτσιρίκοι.
Με μια πλαστική τσάντα γεμάτη γιαούρτια, θα είμαι έτοιμος να υποδεχτώ όποιον "ατσαλάκωτο", όποια "λερωμένη φωλιά", όποιο "γκόλντεν μπόι" πέσει στο δρόμο μου. Είτε μεγαλοδημοσιογράφος είναι, είτε τραπεζίτης, ή πολιτικός με χλιδάτη ζωή, θα την αρπάξει τη γιαουρτιά κι ας με πάρουνε στη ΓΑΔΑ.
Κι ύστερα, όπου σχεδιαστεί συγκέντρωση με θέμα σοβαρό, που απαιτεί δυναμική αντιμετώπιση κι ανάλογη συμπεριφορά, θα κάνω ό,τι περνάει απ' το χέρι μου να βρίσκομαι κι εγώ εκεί. Δεν γίνεται, δεν πάει άλλο. Ή θ' αλλάξουν τα πολιτικά μας πράγματα, ή θα βρισκόμαστε στους δρόμους συνέχεια.
Όμως εδώ πρέπει να σταματήσω. Θέλουμε δεν θέλουμε, οι μέρες ετούτες είναι άγιες και πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε ανάλογα. Για λίγο, έστω, ας νοιαστούμε έμπραχτα και γενναιόδωρα για τους περισσευούμενους ανήμπορους, ας κάνουμε έναν αυτοέλεγχο και μιαν απογραφή των πεπραγμένων μας, ας ανάψουμε ένα κερί.
Χρόνια πολλά, αδέρφια. Ελάτε να δουλέψουμε όλοι μαζί για έναν Καινούργιο Χρόνο καλύτερο απ' αυτόν που φεύγει.
Καλή Χρονιά!
Νίκος Χρ. Κουκολιάς
30-ΧΙΙ-2008
politistiki@gmail.com
Μοίραζαν προκηρύξεις στους πελάτες, διάβασαν ένα υπέροχο κείμενο από τα μεγάφωνα του κέντρου κι έγραψαν συνθήματα στους τοίχους. Αναθάρρησα. "Ευτυχώς, η φλόγα δεν έσβησε, δεν σβήνει", σκέφτηκα.
Και τι δεν είπαν, πόσο ακριβείς όσο και σωστές ήταν οι στοχεύσεις τους. Ο κόσμος, οι περισσότεροι από τους πελάτες, τους συμπαραστάθηκαν. Ήταν, ήμαστε όλοι μαζί τους. Δεν έλειψαν βέβαια κι οι νεόπλουτοι καραγκιόζηδες, που έδειχναν ενοχλημένοι από τη δυναμική παρουσία των παλικαριών. Ποιος όμως τους λογαριάζει τώρα πια αυτούς. Μειοψηφία ήταν πάντοτε, τέτοιοι θα μείνουν.
Αυτό λοιπόν που, ανάμεσα σε πολλά άλλα μου άρεσε, ήταν το σύνθημά τους: "Αφήστε τις σακούλες και πιάστε τις κουκούλες"…
Δεν ξέρω εσείς πώς το ερμηνεύετε. Εγώ πιστεύω πως μας καλούνε να φορέσουμε κι εμείς τις κουκούλες και να συνεχίσουμε τον Ξεσηκωμό, χωρίς τον φόβο μη μας καταγράψουν οι κάμερες (κρυφές ή φανερές), ούτε τα ρουφιανομαραφέτια των κωλοδημοσιογράφων, ή τα κινητά των δήθεν απλών περίεργων.
Δεν ήθελα πολύ για να πάρω την απόφαση. Επί τέλους, θα τους ακολουθήσω. Δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα να φορέσω την κουκούλα στα 69 μου και να συστρατευτώ μαζί τους. Μόνο που –για να 'μαι ειλικρινής– θα σιγουρευτώ πως είμαι ανάμεσα σε γνωστούς. Ένα μικρό σημάδι επάνω μας φτάνει για ν' αναγνωριζόμαστε στις δύσκολες στιγμές. Κι άσε τους κάθε λογής χατζηαβάτες να ισχυρίζονται πως όλα, λέει, τα δέχονται –οι καρπαζοεισπράχτορες– εκτός από τις κουκούλες… Οι κουκούλες τους μάραναν.
Μα πώς μπορεί να πάει κανείς σε μια συγκέντρωση που μπορεί να εξελιχτεί σε διαδήλωση, χωρίς μια κουκούλα στην τσέπη του, ρε ερίφηδες; Ντε και καλά να γίνει στόχος της μπασκινερίας με το πρώτο;
Τέλος πάντων, αύριο φεύγω για Μακεδονία. Θα λείψω μια-δυο μέρες όλες κι όλες. Και μετά… Μετά εδώ είμαστε. Όποτε χρειαστεί, θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι, που λέγαμε πιτσιρίκοι.
Με μια πλαστική τσάντα γεμάτη γιαούρτια, θα είμαι έτοιμος να υποδεχτώ όποιον "ατσαλάκωτο", όποια "λερωμένη φωλιά", όποιο "γκόλντεν μπόι" πέσει στο δρόμο μου. Είτε μεγαλοδημοσιογράφος είναι, είτε τραπεζίτης, ή πολιτικός με χλιδάτη ζωή, θα την αρπάξει τη γιαουρτιά κι ας με πάρουνε στη ΓΑΔΑ.
Κι ύστερα, όπου σχεδιαστεί συγκέντρωση με θέμα σοβαρό, που απαιτεί δυναμική αντιμετώπιση κι ανάλογη συμπεριφορά, θα κάνω ό,τι περνάει απ' το χέρι μου να βρίσκομαι κι εγώ εκεί. Δεν γίνεται, δεν πάει άλλο. Ή θ' αλλάξουν τα πολιτικά μας πράγματα, ή θα βρισκόμαστε στους δρόμους συνέχεια.
Όμως εδώ πρέπει να σταματήσω. Θέλουμε δεν θέλουμε, οι μέρες ετούτες είναι άγιες και πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε ανάλογα. Για λίγο, έστω, ας νοιαστούμε έμπραχτα και γενναιόδωρα για τους περισσευούμενους ανήμπορους, ας κάνουμε έναν αυτοέλεγχο και μιαν απογραφή των πεπραγμένων μας, ας ανάψουμε ένα κερί.
Χρόνια πολλά, αδέρφια. Ελάτε να δουλέψουμε όλοι μαζί για έναν Καινούργιο Χρόνο καλύτερο απ' αυτόν που φεύγει.
Καλή Χρονιά!
Νίκος Χρ. Κουκολιάς
30-ΧΙΙ-2008
politistiki@gmail.com
