Διαβάστε τον πρόλογο του παρουσιαστή της Ραδιοφωνικής Εκπομπής "RITMO LATINO" (10.12.2008) του Flash 99,4 (Θεσσαλονίκη), αφιερωμένο στο δολοφονημένο Αλέξη. Τις τελευταίες μέρες βρέχει στον παράδεισο…και η βροχή είναι καταρρακτώδης. Τι προσπαθεί να ξεπλύνει; 
Μια εξουσία που έχει απογυμνώσει τον ίδιο της το ρόλο, που λειτουργεί έτσι ώστε να περιχαρακώσει τα κεκτημένα της κλειστής της κάστας, να συνεχίσει να τροφοδοτεί τους παρατρεχάμενους με κομμάτια κρατικής λείας, ώστε κι αυτοί με τη σειρά τους να συντηρούν ένα status που εδώ και πολλά χρόνια έχει καθίσει σαν σύννεφο πάνω από τα κεφάλια μας.
Κάποια στιγμή το σύννεφο θα έφερνε και μπόρα. Τώρα κοντεύουν να πλημμυρίσουν τα φρεάτια μιας χώρας που από καιρό είχε μυριστεί την υγρασία και δρούσε κλείνοντας τη μύτη.
Ένα τραγικό, καταδικαστέο περιστατικό ήταν η αφορμή για το χάος των ημερών που διανύουμε. Κάποιοι το ονομάζουν κίνημα. Εμάς μας φαίνεται περισσότερο ως μια τυφλή αντίδραση. Αντίδραση επί δικαίων και αδίκων. Πως γίνεται η ελευθερία και η δημοκρατία να παίρνουν τη μορφή της ασυδοσίας και της ισοπέδωσης;
Δημιουργεί απελπισία η βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Είτε η, χωρίς ουσιαστικό λόγο, κρατική βία που παίρνει τη μορφή του αστυνομικού οργάνου – είτε η ανεξέλεγκτη βία των κουκουλοφόρων αντιεξουσιαστών, οι οποίοι ορίζουν ως παράπλευρες απώλειες τις συνέπειες των πράξεών τους στους συμπολίτες.
Γιατί πρέπει κανείς να διαλέξει στρατόπεδο; Γιατί πρέπει απαραίτητα να είμαστε με τους μεν ή τους δε; Κανένα στρατόπεδο δεν έχει καταλάβει πόσο ζωτικό είναι να υπάρχουν όρια. Όρια που δίνουν το στίγμα μιας , αν μη τι άλλο, πολιτισμένης κοινωνίας.
Το όχημα γλιστράει επικίνδυνα στο ολισθηρό οδόστρωμα κι αν δεν πατήσουμε φρένο θα στραπατσαριστούμε πάνω στον τοίχο της επόμενης μέρας. Άμοιρος ευθυνών δεν υπάρχει σ’ αυτή την ιστορία. Υπεύθυνοι είμαστε κι εμείς κι εσύ κι ο άλλος, γιατί κομμάτι του σώματός μας είναι και το κράτος και η αστυνομία και οι αντιεξουσιαστές.
Τώρα σιωπή, γλείψιμο των πληγών, περισυλλογή και κυρίως εντοπισμός των λόγων για τους οποίους φτάσαμε στο αντάρτικο πόλεων.
Αλλιώς θα συνεχίσει να βρέχει στον παράδεισο…Μια όξινη βροχή θα λούζει τα κεφάλια μας και την ομπρέλα μας θα την έχει παρασύρει προ πολλού ο κακός μας ο καιρός…
(Το κείμενο είναι πνευματικό «αδερφάκι» του τραγουδιού Raining in Paradise του μεγάλου ακτιβιστή καλλιτέχνη MANU CHAO. Αν ο MANU CHAO είχε γράψει το κομμάτι μετά τα γεγονότα στη χώρα μας, να είσαστε βέβαιοι ότι θα είχε συμπεριλάβει στους στίχους του και την Ελλάδα, όπως έκανε με το Ζαίρ, την Παλαιστίνη, τη Μονρόβια, τη Φαλούτζα και το Κονγκό.)
Σταμάτης Χριστοφορίδης Μπορείτε να ακούσετε όλη την εκπομπή http://www.ritmolatino.gr/radio.html και να σχολιάσετε τον πρόλογο στο Facebook στο group του RITMO LATINO
Μια εξουσία που έχει απογυμνώσει τον ίδιο της το ρόλο, που λειτουργεί έτσι ώστε να περιχαρακώσει τα κεκτημένα της κλειστής της κάστας, να συνεχίσει να τροφοδοτεί τους παρατρεχάμενους με κομμάτια κρατικής λείας, ώστε κι αυτοί με τη σειρά τους να συντηρούν ένα status που εδώ και πολλά χρόνια έχει καθίσει σαν σύννεφο πάνω από τα κεφάλια μας.Κάποια στιγμή το σύννεφο θα έφερνε και μπόρα. Τώρα κοντεύουν να πλημμυρίσουν τα φρεάτια μιας χώρας που από καιρό είχε μυριστεί την υγρασία και δρούσε κλείνοντας τη μύτη.
Ένα τραγικό, καταδικαστέο περιστατικό ήταν η αφορμή για το χάος των ημερών που διανύουμε. Κάποιοι το ονομάζουν κίνημα. Εμάς μας φαίνεται περισσότερο ως μια τυφλή αντίδραση. Αντίδραση επί δικαίων και αδίκων. Πως γίνεται η ελευθερία και η δημοκρατία να παίρνουν τη μορφή της ασυδοσίας και της ισοπέδωσης;
Δημιουργεί απελπισία η βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Είτε η, χωρίς ουσιαστικό λόγο, κρατική βία που παίρνει τη μορφή του αστυνομικού οργάνου – είτε η ανεξέλεγκτη βία των κουκουλοφόρων αντιεξουσιαστών, οι οποίοι ορίζουν ως παράπλευρες απώλειες τις συνέπειες των πράξεών τους στους συμπολίτες.
Γιατί πρέπει κανείς να διαλέξει στρατόπεδο; Γιατί πρέπει απαραίτητα να είμαστε με τους μεν ή τους δε; Κανένα στρατόπεδο δεν έχει καταλάβει πόσο ζωτικό είναι να υπάρχουν όρια. Όρια που δίνουν το στίγμα μιας , αν μη τι άλλο, πολιτισμένης κοινωνίας.
Το όχημα γλιστράει επικίνδυνα στο ολισθηρό οδόστρωμα κι αν δεν πατήσουμε φρένο θα στραπατσαριστούμε πάνω στον τοίχο της επόμενης μέρας. Άμοιρος ευθυνών δεν υπάρχει σ’ αυτή την ιστορία. Υπεύθυνοι είμαστε κι εμείς κι εσύ κι ο άλλος, γιατί κομμάτι του σώματός μας είναι και το κράτος και η αστυνομία και οι αντιεξουσιαστές.
Τώρα σιωπή, γλείψιμο των πληγών, περισυλλογή και κυρίως εντοπισμός των λόγων για τους οποίους φτάσαμε στο αντάρτικο πόλεων.
Αλλιώς θα συνεχίσει να βρέχει στον παράδεισο…Μια όξινη βροχή θα λούζει τα κεφάλια μας και την ομπρέλα μας θα την έχει παρασύρει προ πολλού ο κακός μας ο καιρός…
(Το κείμενο είναι πνευματικό «αδερφάκι» του τραγουδιού Raining in Paradise του μεγάλου ακτιβιστή καλλιτέχνη MANU CHAO. Αν ο MANU CHAO είχε γράψει το κομμάτι μετά τα γεγονότα στη χώρα μας, να είσαστε βέβαιοι ότι θα είχε συμπεριλάβει στους στίχους του και την Ελλάδα, όπως έκανε με το Ζαίρ, την Παλαιστίνη, τη Μονρόβια, τη Φαλούτζα και το Κονγκό.)
Σταμάτης Χριστοφορίδης Μπορείτε να ακούσετε όλη την εκπομπή http://www.ritmolatino.gr/radio.html και να σχολιάσετε τον πρόλογο στο Facebook στο group του RITMO LATINO
.jpg)
