Η συζήτηση έγινε ανιαρή. Οι κινητοποιήσεις των αγροτών κουραστικές για όλους. Οι μόνοι που ωφελούνται είναι οι καναλάρχες που τρίβουν τα χέρια τους, επειδή γεμίζουν τα "παράθυρα" από ζωντανές συνδέσεις.
20 χρόνια τώρα, συζητάμε τα ίδια και τα ίδια.
Στην Ελλάδα, διακρινόμεθα πλέον μόνο στο σπορ "όλοι εναντίον όλων".
Κι αυτό επειδή όλοι θέλουν να χρησιμοποιήσουν τα προβλήματα ενός κλάδου, για να αισθανθούν δικαιωμένοι. Για να σπεκουλάρουν. Για να κερδίσουν. Ψήφους, συμπάθεια, τηλεθέαση, αναγνωσιμότητα.
Το 99% του ελληνικού λαού, είναι πάντοτε θεατές, ή καλύτερα τηλεθεατές, μιας πτωματοφαγίας.
Όλοι προσπαθούμε να ξεσκίσουμε ό,τι απέμεινε από το πτώμα, που ονομάζεται "Ελλάς".
Σε όλες τις χώρες του κόσμου, καλώς ή κακώς, υπάρχει "αρχή". Εξουσία ή κυβέρνηση αν θέλετε. Υπάρχει λοιπόν μια μερίδα πολιτών που είναι με την "αρχή" και μία "εναντίον".
Διαχρονικά υπάρχει διαμάχη, μεταξύ των δύο ομάδων. Η ένταση της διαμάχης, της οριζόντιας διαμάχης, μεταξύ ομοίων, καθορίζει την πρόοδο μιας κοινωνίας.
Στην Ελλάδα, η διαμάχη αυτή βρίσκεται συνεχώς στο κόκκινο. Όλοι εναντίον όλων.
Αν υποθέσουμε ότι η κοινωνία είναι ταξική και διαστρωματωμένη, αν τη φανταστούμε ως πυραμίδα, όπου στην κορυφή υπάρχει η όποια εξουσία, οι διαμάχες είναι πάντα οριζόντιες. Όμοιοι βάλλουν εναντίον ομοίων. Μεταξύ των τάξεων υπάρχουν στεγανά.
Σε όλες τις διαμάχες/εξεγέρσεις/επαναστάσεις/κινήματα, αλληλοτρώγονται όμοιοι.
Οι εξεγερμένοι των δρόμων, που πολεμούν το "σύστημα" βλάπτουν πάντα μόνο ομοίους (στην πράξη) και κανέναν σε ανώτερη κλίμακα της πυραμίδας.
Οι αγρότες που κλείνουν τους δρόμους, ενοχλούν μόνο "ομοίους". Ανθρώπους που είναι στην ίδια μοίρα με αυτούς.
Ακόμη και 200 μέρες κλειστή να έχουν ολόκληρη την εθνική οδό, ο Σωκράτης Κόκκαλης π.χ. δεν θα χάσει τίποτε. Το ίδιο κι ο Κοντομηνάς. Ο μόνος που θα χάσει θα είναι η περιπτερού από τις Σέρρες, που ήρθε να κάνει τη χημιοθεραπεία της στο Θεαγένειο και έχασε τη σειρά της.
Αυτό ενοχλεί ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, που είναι υπέρ της εκάστοτε αρχής/κυβέρνησης.
Δεν ενοχλεί το ίδιο, τους οπαδούς της εκάστοτε αντιπολίτευσης.
Ένας μικροπολιτικός αυτοματισμός, οδηγεί τους "απέναντι", να βλέπουν λιγότερο αρνητικά κάθε τι που προκαλεί έντονη δυσαρέσκεια στους "εντός κουτάλας".
Και ο κύκλος του κανιβαλισμού, είναι αέναος.
Μπορεί να σταματήσει ποτέ αυτό;
Ναι. Υπάρχει μόνο μια διέξοδος: Να αναλάβουμε τις ευθύνες μας ως πολίτες. Να σταματήσουμε να λειτουργούμε με βάση τα ταπεινότερα ένστικτα πολιτικής αυτοσυντήρησης.
Να σταματήσουμε να τα βλέπουμε όλα ρόδινα, όταν κυβερνά το "δικό" μας κόμμα και όλα μαύρα, όταν κυβερνά, το "αντίπαλο".
Ο υπερτριαντακονταετής δικομματισμός, διέλυσε κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής. Πάντα οι μισοί, μισούν τους άλλους μισούς. Μια χώρα σε συνεχόμενο υποβόσκοντα εμφύλιο.
Ας σταματήσουμε να βλέπουμε τα πάντα, μέσα από το πρίσμα των κομματικών γυαλιών.
Κι ας γίνουμε υπεύθυνοι πολίτες.
Εν προκειμένω, ας σκεφτούμε απλά. Ας ξεχάσουμε ποιό κόμμα κυβερνά, ή πώς λέγεται ο πρωθυπουργός. Ας διαγράψουμε τις μνήμες που μας βαραίνουν και μας τραβούν ως έρμα στον πάτο. Ας ξεχάσουμε τα σκασμένα λάστιχα, τις δηλώσεις, τα συνθήματα, το "όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά".
Σήμερα υπάρχει μια πραγματικότητα. Έχει διαμορφωθεί ένα status quo, από χίλιες μεταβλητές παραμέτρους.
Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο, ας υποθέσει ο καθένας από εμάς, ότι είναι ο πρωθυπουργός. Που εκλέχθηκε με το κόμμα "ΕΛΛΑΔΑ". Τι από αυτά που ζητούν οι αγρότες θα μπορούσαμε πρακτικά και με ειλικρίνια να ικανοποιήσουμε; Ας πάρουμε χαρτί και μολύβι και λειτουργώντας με υπευθυνότητα, χωρίς τη χαιρεκακία του να βλέπουμε πληγωμένο τον "αντίπαλο", χωρίς τις παρωπίδες του να βλέπουμε "άγιο" τον "δικό μας", ας υποθέσουμε ότι όλες οι ευθύνες της χώρας, έπεσαν σε ένα άτομο: σε εσένα φίλε αναγνώστη. Τι ακριβώς θα έκανες;
taxalia, 22-1-2009
