Η Ελλάδα και το ΠΑΣΟΚ

Του Γιάννη Παπαϊωάννου
Το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνία είναι η απόσταση μεταξύ της ηγεσίας - και της βάσης. Απόσταση διαχρονική που συναντά κάνεις σε όλη την Ελληνική Ιστορία. Αρχιζοντας από τους εμφυλίους μεταξύ των Επαναστατών του 21 οπού οι Λαϊκοί αγωνιστές μάχονταν φωτισμένους Φαναριωτες που κατέλαβαν την εξουσία περνώντας στην δολοφονία του Καποδιστρία,
-Στο μετέπειτα γλωσσικό ζήτημα
-Στον εμφύλιο πόλεμο στο μετεμφυλιακά χρόνια
-Στο σήμερα.

Με μόνες διακριτές εξαίρεσεις τα χρόνια που..
η μεγάλη ιδέα πύρωνε τον Ελληνισμό, το έπος του 40, την αντίσταση, δυο ολυμπιάδες και τα χρόνια που Ανδρέας Παπανδρέου έρχονταν στην κυβέρνηση το 1981.

Σε κάθε άλλη περίπτωση άλλα ήθελε ή αντιλαμβάνονταν η βάση της κοινωνίας και άλλα σχεδιάζονταν και εφαρμόζονταν από τα ψηλά

Αυτοκριτική

Σήμερα η βάση επιθυμεί την άμεση κρατική ενίσχυση του εισοδήματος της.

Πιστεύει ότι «κράτος» σημαίνει κοπή φρέσκου χρήματος σήμερα, τώρα, και μοίρασμα αυτού σε ίσα μερίδια μεταξύ ημετέρων.

Όπου ημέτεροι είμαστε όλοι εμείς ή θα μπορούσαμε ή θα πρέπει ή θα θέλαμε να είμαστε.

Περιμένει με την έλευση του κόμματος της στην εξουσία να επιβληθεί στο κράτος αλλά την ιδία στιγμή κατηγορεί τον κομματισμό.

Περιμένει να επιβληθεί μια διατίμηση όλων των αγαθών και προϊόντων μέσα από την οποία όλοι θα βγάζουν από κάτι και να παταχθεί η ακρίβεια αλλά ως μικροεπιχειρηματίας αισχροκερδεί -η βάση- εκμεταλλευομένη τα καλά του καπιταλισμού.

Καπιταλισμό τον οποίο μισεί γιατί ταυτίζεται με την Αμερική αλλά λάτρεψε όταν κέρδιζε στο χρηματιστήριο και μίσησε εκ νέου όταν έχασε.

Κατηγορεί το ρουσφέτι όταν δεν το έχει -γιατί τότε το χρησιμοποιεί- αλλά πάλι το κατηγορεί γιατί: άτιμη κοινωνία άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει.

Μια βάση που πιστεύει ότι η επιχειρηματικότητα είναι για τους άλλους και το μονό ηθικό είναι να είσαι καλά αμειβόμενος διαμαρτυρόμενος εργαζόμενος σε προβληματική πλην δημόσια ΔΕΚΟ. Ενώ καλή δουλειά είναι μονό αυτή του δημοσίου υπαλλήλου που δουλεύει 9 με 12:30 στην Αστυνομία, στον στρατό, στην πυροσβεστική.

Μια κοινωνία που έμαθε στα εύκολα και που πορεύεται χωρίς διάλογο και στόχους σε μια Ευρώπη που φτιαχνεται, και εντός της οποίας αρνείται να δει τι παραπάνω κάνουν οι εταίροι της.

Και είναι αλήθεια ότι διάλογος για την Ευρώπη δεν έγινε ούτε γίνεται. Αφομοίωση της ευρωπαϊκής ιδέας και στοχοθεσία δεν υπήρξε με αποτέλεσμα να βρεθούμε εκεί που πριν από μια δεκαετία κράζαμε φωνάζοντας ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο.

Στο σημείο αυτό πιστοποιείται η απουσία επικοινωνίας elite και βάσης. Τόσο η είσοδος στην ΕΟΚ σήμερα ΕΕ όσο και στο ΝΑΤΟ ήταν αποτέλεσμα επιλογών των elite στα οποία η βάση δεν ερωτήθηκε.

Έτσι ενώ η Ιστορία δικαίωσε αυτές τις επιλογές εντούτοις οι προσχωρήσεις αυτές έμειναν χωρίς έκφραση, χωρίς θέση, χωρίς απάντηση, χωρίς δημοψήφισμα, και άρα χωρίς επεξεργασία από την Ελληνική κοινή γνώμη.

Και θέσεις χωρίς επεξεργασία είναι ευάλωτες σε κάθε είδους προπαγάνδα μυθολογία και μυθοπλασία.

Μια βάση που με καπιταλιστική τσέπη και πρότυπο -στόχο ζωής- το να γίνει μικρό εισοδηματίας νοικοκυραίος σε καπιταλιστικό κράτος, χωρίς πολύ φορολογία, όπου θα υπάρχει πλήρη κάλυψη όλων των αναγκών της, στην παιδεία, στην υγεία και πάταξη της ακριβείας.

Όλο αυτό σε μια ελληνική κοινωνία που υπόγραψε για τις ταυτότητες φέρνοντας στο προσκήνιο δυνάμεις που έκλεψαν την βιστωνίδα στα φανερά και τα βουνά, τα λαγκάδια, τα βοσκοτόπια, τις παραλίες, και τον άνεμο, στα μουλωχτά.

Σε μια κοινωνία που αρέσκεται στην φοροδιαφυγή και στην φοροαποφυγή αλλά που ορκίζεται ότι επιθυμεί την πάταξη της.

Μια βάση για την οποία ο όρος δημοσιονομικό έλλειμμα δεν σημαίνει τίποτα.

Ο όρος πληθωρισμός είναι κινεζικός και σημαίνει κάτι απροσδιόριστο που φέρνει καταστροφές.

Μια κοινωνία σίγουρη ότι οι πλούσιοι φοροδιαφεύγουν και άρα νομιμοποιείται να πράττει ανάλογα.

Μια ελληνική κοινωνία γαλουχημένη και μαθημένη να βιώνει και να εξηγεί συνεχώς ή να αντιλαμβάνεται τα πάντα ως αμερικανοκίνητες, εβραιοκιίνητες ή εγχώριες συνομωσίες συνδυασμένες με την προδοτική στάση των εδώ ανθρώπων τους.

Μια κοινωνία για την οποία όρος εθνικό συμφέρον δεν υπάρχει στην διεθνή πολιτική σκηνή, αλλά μόνο το δίκαιο και το άδικο, το Ελληνικό και το ανθελληνικό.

Μια κοινωνία που εξ αντιδιαστολής και αντίδρασης βρίσκεται σε συμπάθεια -αυτή την εποχή- με τον Βλαντιμιρ Πουτιν, περιμένοντας άραγε για μια ακόμη φορά στην ιστορία το ξανθό γένος;

Μια κοινωνία αποστειρωμένη από χρόνια από τα σύγχρονα ρεύματα σκέψης. Τελευταία κουβέντα για την πορεία της Ελλάδος στο κόσμο έγινε με το εγχείρημα του εκσυγχρονισμού.

Το οποίο εγκαταλείφθηκε κάτω από το βάρος της διαφθοράς που εκδηλώθηκε σε αυτή την χώρα όταν χαθήκαν οι αρμοί της κοινωνίας.

Η απελευθέρωση της πληροφορίας που ήρθε με τα ΜΜΕ και το Ιντερνετ αποκάλυψε ότι αυτή η χώρα είναι διεφθαρμένη από γεννησιμιού της.

Και από την άλλη.

Κάποιες Elite σπουδαγμένες έξω (γιατί άραγε) που έρχονται στην χώρα μας κατέχοντας πτυχίο πολιτικής καριέρας και εξασφαλισμένα δικαιώματα στην πολιτική. Το χειροότερο όμως είναι ότι πολοί απο αυτούς περιφέρουν τις κάρες των προγόνων τους και εξ αυτών αντλούν νομιμοποίηση και κληρονομικότητα στην πολιτική σκηνή.

Που εκφράζουν στην χώρα μας τρία κόμματα: το Ευρωπαϊκό το Αμερικανικό και εσχάτως το Ρωσικό -αντατολικό-θρυσκευτικό .

Που θεωρούν τους Έλληνες υπανάπτυκτους με χαμηλή μνήμη αντανακλαστικά και αυτοεκτίμηση. Τους θεωρούν ως ένα λαό που χρειάζεται καθοδήγηση και φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Ένα λαό που δεν μπορεί να σκέφτεται να εκφέρει γνώμη που δεν πρέπει να ερωτάται για τα μεγάλα και τα σπουδαία. Που κάνει συνεχώς λάθη και είναι μια ζωή απατημένος, ανάδελφος, προδομένος, θύμα, κακομήρης.

Κάποιες Elite που στέλνουν παιδιά τους έξω για να επιστρέψουν με δικαιώματα.

Που έχουν πρόσβαση στα καλύτερα νοσοκομεία του κόσμου. Που νέμονται τον πλούτο μ’εσω των διασυνδέσεων τους με το κρατός ,χωρίς να προσφέρουν τίποτα στην χώρα ως αντάλλαγμα ή ως ευπατρίδες.

Διαβάζω στην ιστορία Έλληνες μεγιστάνες και επένδυσαν στην μόρφωση του γένους και στην μεταφορά της φωτιάς της γνώσης προς τα κάτω.

Ετσι έχτισαν ένα Ζάππειο μια Ζωσιμαια σχολή, το Μουσείο Μπενάκη ή το Ίδρυμα Ωνάση. Το πανεπιστήμιο μας πχ: Το ΕΜΠ ονομάστηκε «Μετσόβιο» προς τιμήν των προς τιμή των μεγάλων ευεργετών Γ. Aβέρωφ, N. Στουρνάρη, E. Tοσίτσα.

Ερωτώ:

Πιστεύει κανείς ότι Θα δούμε άραγε ως Έλληνες την Κοκάλεια σχολή, το μουσείο Μπόμπολα.

Την σχολή καλών τεχνών Λαμπράκη, το Βαρδινογιανειο πολυτεχνείο και τόσα άλλα άραγε θα τα δούμε ποτέ;

Από κοντά σε αυτούς μια Πολιτική παρασιτική Elite που δεν επικοινωνεί με την βάση. Δεν πράττει το στοιχειώδες καθήκον της ως μορφωμένη. Να μεταφέρει το φως προς τα κάτω.

Να εξηγήσουν μερικά αυτονόητα και επίκαιρα για την χώρα μας στην κρίσημη αυτή ώρα. Δεν τολμούν γιατί θα πρέπει να απολογηθούν.

Γιατι με την άδεια τους και την εξουσία που τους παραχώρησε ο Ελληνικός Λαός μοίρασαν τον εθνικό μας πλούτο στους Μεγιστάνες έλληνες και ξένους (ΖΙΜΕΝΣ). Λαδώθηκαν και πρόδωσαν την εμπιστοσύνη μας.

Σε οποιαδοίποτε σοβαρή Δημοκρατία τα ισόβια δεσμά θα ήταν μονόδρομος.

Στην χώρα μας το “Χοντρό χρήμα” και η εξουσία δεν πάει φυλακή. Πάει ταξίδια με εθνικούς προμηθευτές… όλα πληρωμένα.

Έτσι σε αρμονική συνεργασία με τους εγχωρίους κοτζαμπάσηδες -οπού το ένα χέρι νίβει το άλλο- στήνουν συνθήκες διαπλοκής συμφερόντων κατέχοντας την υπερδύναμη.

Την πληροφόρηση και μια στρατιά Δημοσιογράφων αργυρόνητων, που θυμίζουν αυλικούς και ευνούχους των δυο μεγάλων αυλών της χώρας μας.

Αυτές οι elite που δεν έχουν παραξει ποτέ τους ούτε ενα ευρώ για την χώρα, -και εάν συνέβει αυτό τα χρήματα είναι στην Ελβετία και σε of shore- αλλά χρόνια τώρα τρώνε από τον κρατικό κορβανά το μόνο που επιθυμούν είναι η συνέχιση των προνομιών τους.

Σήμερα υπάρχουν τρεις Έλληνες;;; που έχουν κάνει αγωγή για να μην έρθουν στοιχεία από την Ελβετία για την Ζιμενς στην Ελλάδα.

Ποιοι είναι αυτοί κύριοι δημοσιογράφοι; Αποδείξτε επιτέλους την υπευθυνότητα σας.

Σήμερα το πρόβλημα συνοχής για μια ακόμη φορά προβάλει έντονο και φαίνεται στην δολοφονία του Γρηγοροπουλου και στην απόπειρα απάντησης με την δολοφονική επίθεση εναντίων ενός 20χρονου αστυνομικού που έκανε την δουλειά του.

Συμπυκνώνεται στο γεγονός ότι η συνήθως η εξουσία είναι τόσο γλυκιά που η προηγουμένη γενιά αρνειται να αντιληφθεί το τέλος της. Ένα τέλος ιδεολογικό, πολιτικό, πολλές φορές βιολογικό.

Σε όσα Ιστορικά παραδείγματα και ψάξουμε θα δούμε στην αρχή προοδευτικές δυνάμεις να αναλαμβάνουν την εξουσία και ως μέσα από μηχανισμούς αλληλοϋποστήριξης να την κρατούν με νύχια και με δόντια μέχρι τέλους.

Έτσι γίνονται δυνάμεις της συντήρησης και ο κύκλος ξαναρχίζει με την εμφάνιση νέων δυνάμεων. Εμείς εδω και χρόνια θάβουμε υπούργους πρωθυπουργούς Αρχιεπισκόπους και γενικά αξιωματούχους σε ειδικούς τάφους που να χωρά και η καρέκλα τους.

Στην παρούσα φάση όπου το παλιό συνυπάρχει με το καινούργιο δεν είναι σαφές ποιες είναι αυτές οι προοδευτικές δυνάμεις και τι φέρουν μαζί τους.

Είναι σίγουρο όμως ότι θα αλλάξουν την μορφή της χώρας μας σε συντομο χρόνο.

ΠΑΣΟΚ.

Το ΠΑΣΟΚ είναι κομμάτι της κοινωνίας και κόμμα εξουσίας Το κυρίαρχο ερώτημα στο συνέδριο μας δεν ήταν η κοινωνία και η χώρα, αλλά το αν εμείς θα πάμε αριστερά ή δεξιά για να πάρουμε την εξουσία λες και η χώρα είχε και έχει την υποχρέωση να ακουλήθησει.

Η πλάνη είναι προφανής και οφείλεται στην αναμνήσεις και στ ην επιρροή της προηγουμένης γενιάς που χρησιμοποιεί συμβολισμούς και ερμηνευτικές οδούς παρωχημένες.

Επιπλέον οφείλεται στην έλλειψη της νέας γενιάς από το ΠΑΣΟΚ. Η νέα γενιά που είναι στο ΠΑΣΟΚ ασχολείται κυρίως με το διαδίκτυο, δεν παραγει πολιτική σκέψη, δεν συμμετέχει σε ιδεολογικό διάλογο, ίσως δεν έχει το υπόβαθρο να το κάνει, ενώ καθώς μπήκε στο ΠΑΣΟΚ επι ημερών Γ Παπανδρέου υποστήριξε τον νυν πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ δανειζόμενη τα οράματα του 1981.

Η παλιότερη γενιά αυτή κρύφτηκε στο συνέδριο πίσω από τον ΓΑΠ με το πρόσχημα του παπανδρεισμού. Ο ΓΑΠ όμως είναι ποιο προοδευτικός και η προδοσία καραδοκεί. Δεν θα επεκταθώ δεν είναι της παρούσης.


Παράλληλα ενώ το ερώτημα περί Δεξιας η αριστερής στροφής αφορούσε κυρίως τον δρόμο που θα μας οδηγήσει στην εξουσία, προφθάσαμε να καταδικάσουμε τον κυβερνητισμό (ουσιαστικά την κομματική μας elite) ως αιτία της ήττας μας.

Κι όμως το ότι είμαστε κόμμα εξουσίας οδήγησε στην επανασυσπειρωση της βάσης του ΠΑΣΟΚ και στην παρούσα δημοκοπική του άνθηση.

Το ότι φλερτάρουμε με την μετριοπάθεια και την ευθύνη της εξουσίας , μας κράτησε ζωντανούς στις δύσκολες μέρες της δημοσκόπησης αύξησης του Τσιπρα.

Κατηγορήσαμε ως βάση τον κυβερνητισμο και κάναμε στροφή αριστερά για να βρεθούμε στην εξουσία και να πάρουμε την κυβέρνηση.

Τιμιότης μηδέν!

Μάλλον λοιπόν είμαστε όλοι κυβερνητιστες κατά αρχήν, και λιγότερο κινηματικοί και κοινωνικά ευαίσθητοι- επηρεαζόμενοι από την προηγουμένη γενιά- .

Γενια που μπορεί να πετάξει ένα ιδεολογικό τσιτατο διανθισμένο με ορολογία ΚΚΕ και να μας κωλύσει στον τοίχο.

Στο συνέδριο μας απλά ψάχναμε μια δικαιολογία ένα μήνυμα, για να κρύψουμε πίσω του τον κυβερνητισμό μας, ένα μηχανισμό για να βολευτούμε στα όργανα, και μια δικαιολογία για να πορευτούμε τα χρόνια που έρχονται με την τρέχουσα εικόνα.

Είναι αλήθεια ότι σε αυτό το συνέδριο δεν παρήχθη πολιτική. Δεν έγινε σοβαρή στοχοθεσία για την πορεία της χώρας. Δεν πιάσαμε τα μηνύματα δεν ήμασταν τίμιοι, είχαμε και αλλά στο μυαλό μας, έχει χαθεί και η ορμή του ΠΑΣΟΚ λείπουν και οι κατέχοντας παιδεία με την ευρύτερη δυνατή έννοια του ορού νέοι… Ενας Μίμης έμεινε να σκέφτεται για όλους.

Βραστά.

Δεν άλλαξε τίποτα από το 2004.

Πράσινη ανάπτυξη λέγαμε τότε και χάσαμε το 2007, πράσινη ανάπτυξη λεμε και τώρα.

Ο κόσμος, Η Ελλάδα σαν έσβησαν τα φώτα του συνεδρίου μας έφυγε, και όλα έμειναν στα ιδία.

Το μόνο που άλλαξε εκτοτε ήταν -μετά την κακή εμφάνιση του Καραμανλή στην ΔΕΘ- να αποκτήσουμε κοινό και προσοχή από τους πολίτες.

Αυτό εξ ορισμού κάνει το συνέδριο μας αποτυχημένο.

Αφού μέσα από αυτό δεν το πετύχαμε την προσοχή του κοσμου και μια νεα πορεία νίκης, και χρειάστηκε μια κακή εμφάνιση του αντιπάλου για να περάσουμε μπροστά.

Τότε είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο αντίπαλος είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού και η παρούσα εικόνα -χωρίς έκτακτα γεγονότα- ανατρέπεται με περίσσια ευκολία.

Και αφού εμείς αποφασίσαμε ότι στο 1981 βρίσκεται το αυθεντικό ΠΑΣΟΚ κάναμε την στροφή και φτάσαμε στο 1981. Για να δούμε ότι στο 1981 δεν βρίσκεται πια κάνεις άλλος.

Ότι οι δυνάμεις του ΕΑΜ και της ένωσης κέντρου που έφτιαξαν το ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχουν πια

Έχουν μετακινηθεί οι τεκτονικές πλάκες… το έδαφος είπε ο Μίμης και σήμερα παραδέχομαι ότι είχε δίκιο.

Λάθος στροφή.

Οφειλόμενη στην Ηγεσία και δεν εννοώ μόνο τον ΓΑΠ αλλά όλες τις κορφές του κόμματος που αρκούνται στο να καταγράφουν κάθε παπαρο-αίτημα (παπαρό εκ του «παπαρίζω» =θωπεύω) προερχόμενο από ραντιερισμό και τεμπελοσύνη.

Οι κορυφές του κόμματος αρκούνται μάλλον στο να βρίσκονται στην κορφή και έτσι πράττουν τα ανάλογα.

Αντίστοιχα τα πράγματα και στην ΝΔ.

Στο ΠΑΣΟΚ, στην βάση του, μοιάζει να μην μπορεί να γίνει αντιληπτό η ότι όλη η κοινωνία σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο κινείται σε συνθήκες καπιταλισμού, και ότι αυτό έχει γίνει αποδεκτό κατά πλειοψηφία

Έτσι οι αριστερές στροφές μας κοστίζουν σε κυβερνητική αξιοπιστία. Κάνουν την επιλογή ΠΑΣΟΚ πειραματισμό, επιστροφή στο παρελθόν, και οδηγούν στην διαπίστωση ότι η έλευση του ΠΑΣΟΚ θα σημαίνει νέα ελλείμματα και χρέη για την οικονομία.

Στο ενδιάμεσο θεωρήσαμε κακώς, ότι έρχεται το τέλος του καπιταλισμού για να αντιληφθούμε (όχι όλοι και όχι ακόμη) ότι τελικά αλλάζει υφή και ποιότητα γίνεται κρατικά υποστηριζόμενος καπιταλισμός με έμφαση στο οικονομικό πατριωτισμό.

Κάθε εθνική οικονομία μονή της προσπαθεί και θα προσπαθήσει να προστατέψει τα κεκτημένα της και να πορευθεί στο μέλλον.

Δεν αντιλαμβανόμαστε την αυταπόδεικτη αλήθεια ότι δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα σε αυτή την γη, άρα η παγκοσμιοποίηση είναι δεδομένη και αναγκαία.

Ότι Χρειάζεται εξειδίκευση των κρατών σε σημεία στα οποία έχουν συγκριτικό πλεονέκτημα. Δεν μπορούμε να εντοπίσουμε ποια είναι τελικά τα πλεονεκτήματα της Ελλάδας. Να γίνουμε λίγο πατριώτες με την οικονομία μας με την χώρα μας με το μέλλον μας.

Ιδεολογικά δεν μπορούμε να βρεθούμε στο 1981 και δεν μπορούμε να μιλάμε για μη προνομιούχους. Τότε ναι υπήρχαν! Σήμερα είναι συνταξιούχοι και στηρίζουν την δεξιά -κατά πλειοψηφία- μην λησμονώντας όμως να θαυμάζουν τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Η βάση μας χρειάζεται να κάνει Αυτοκριτική,

Δεν πιστεύω ότι δεν αντιλαμβάνεται κάνεις την πραγματικοτητα. Αλλά εντάσσοντας την σε ένα μικροπολιτικό και εν πολύς εσωκομματικό σχεδιασμό ή επεξηγώντας την με όρους άλλων εποχών, προσπαθεί να ψηλώσει τον πήχη προς όλους γενικώς και αορίστως.

Χρεοκοπία.

Την ιδία στιγμή.

Απουσιάζει το αυτονόητο συνολικά στην Ελλάδα. Την ιδία στιγμή έχουμε ενοχοποίησει έννοιες και λέξεις.

Δεν είναι σαφές τι σημαίνει σοσιαλιστικός μετασχηματισμός μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Σίγουρα δεν σημαίνει το ίδιο πράγμα για όλους

όμως η λέξη “σοσιαλιστής” ή “αριστερά” ρίχνονται στο τραπέζι και γεμίζουν τύψεις και ενοχές όσους έχουν άλλη άποψη.

Το παιχνίδι αυτό το έπαιξα και το ξέρω.

Διπλά από αυτό το ΠΑΣΟΚ της βάσης υπάρχει και ένα άλλο ΠΑΣΟΚ -της elite ας πούμε-που αντιλαμβάνεται ότι τίποτα από τα παραπάνω αιτήμα τα της ελληνικη κοινωνίας και της βάσης του ΠΑΣΟΚ ,δεν γίνεται πράξη στις παρούσες συνθήκες, λόγω ΕΕ και οικονομικών συνθηκών ή συμβάσεων που έχει αναλάβει η χώρα μας λόγω του διεθνούς περιβάλλοντος.

Αλλά δεν το λένε φωναχτά καθώς νοιάζονται για την εσωκομματική τους πορεία.

Και πως θα μπορούσαν να που τέτοια πράγματα σε μια παραχαϊδευμένη βάση. Έχουμε λοιπόν το λαϊκό ΠΑΣΟΚ ως αντίστοιχο της λαϊκής δεξιάς εν αναμονή πίσω από τον ΓΑΠ.

Πριν λίγα χρόνια η σύνθεση των τάσεων αυτών πορεύθηκε ομαλά. Αλώστε το χάσμα δεν ήταν αγεφύρωτο.

Σήμερα όμως το χάσμα δεν είναι μόνο του ΠΑΣΟΚ αλλά ολόκληρης της κοινωνίας. Το κυρίαρχο ερώτημα είναι μπροστά ή πίσω.

Και εδώ το ΠΑΣΟΚ δείχνει να πηγαίνει σημειωτών εξ ‘ου και η στασιμότητα στις δημοσκοπήσεις.

Στασιμότητα που έπρεπε να προβληματίζει στις παρούσες συνθήκες, όπως και το άνοιγμα -κλείσιμο της ψαλίδας με ευθύνη της ΝΔ.

Μην κρατάτε την ανάσα σας σύντροφοι! Δεν είναι καλό και αγαθό να περιμένουμε ένα χρεοκοπήσει η χώρα κατά τον Μάρτιο-Απρίλιο για να οδηγηθούμε σε εκλογές και υπό το βάρος της καταστροφής να αναλάβουμε την εξουσία.

Δεν είναι καλό για την χώρα.

Το να γίνεται κάποιοι υπουργοί και παρατρεχάμενοι ούτε εως προσωπικό στοίχημα αφορά πλέον κανέναν.

Ο στόχος πρέπει να είναι να κυβερνήσουμε την χώρα με στιβαρότητα και σοβαρότητα,, ικανοί να εγγυηθούμε το μέλλον της και ικανοί να χαράξουμε νέους ορίζοντες, να δώσουμε στο λαό αισιοδοξία για καλύτερες μέρες. Μπορούμε;

Νομίζω όμως ότι δεν πιστεύουμε ότι μπορούμε. Και για αυτό χαρήκαμε με την δημοκοπική κατρακύλα της δεξιάς, γιατί άλλος δρόμος δεν υπάρχει για εμάς παρά η ήττα τους.

Χωρίς ιδεολογία όπως έχουν τα πράγματα η ήττα ή η νίκη θα είναι θέμα προσώπων. Όπως Ομπάμα και όπως Σαρκοζύ…

Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και…

Η κατάσταση νομίζω ότι αναλύθηκε επαρκώς.

—


Συμπεράσματα:

Ανάθεσα στην κορφή και στην βάση της κοινωνίας υπάρχει κενό το οποίο καλύπτεται μόνο μέσο της παιδείας. Σχηματικά έχουμε μόνο άμυνα έναντι όλων, και μόνο επίθεση για όλα,

ενώ απουσιάζει το κέντρο που θα μοιράζει μπαλιές.

Σε κάθε επίπεδο.

Απουσιάζει ο δάσκαλος, ο καθηγητής, ο μαθητής, η μορφωμένη μεσαία τάξη, ο κεντρώος χώρος, η κοινωνία η αντιπροσωπεύση. Απουσιάζει ο βαθύς ουσιαστικός και εσωτερικός διάλογος και η ευθύνη έναντι των επομένων γενεών. Το μόνο που μοιάζει σίγουρο είναι ότι στην παρούσα κατάσταση της τρυκιμίας

ότι σκατό επιπλέει σύντομα θα βρεθεί στον πάτο της θάλασσας ή θα ξεβραστει στην ακτή ακολουθώντας τους φυσικούς νομούς.

και όσο τα σύχρονα κράτη ή συστήματα οχθρεύνται ή απωθουν τους νέους τους τόσο πλησιάζει το τέλος τους.

Αμήν!