Αναντιστοιχία… Η σφαγή στη Γάζα και η σιωπή των “προθύμων”

Δεν είναι η πρώτη φορά. Ίσως να είναι όμως από τις πιο έντονες. Η αναντιστοιχία που υπάρχει μεταξύ της άποψης, της θέλησης, της βούλησης των πολιτών και της στάσης των κυβερνώντων απέναντι στο έγκλημα που συντελείται στη Γάζα. Απέναντι στην υπερβολική χρήση θανάτου - ναι! θανάτου, όχι βίας - σε άμαχο λαό. Σε μικρά παιδιά. Σε ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για την “αντεπίθεση”: τις ρουκέτες της Χαμάς. Ποιός είναι ο συνεκτικός δεσμός που δικαιολογεί την απώλεια μίας αθώας ψυχής, ποιά είναι η λογική; Ποιά είναι αυτή η λογική που οδηγεί Κράτη στην ένοχη σιωπή; Εάν βλέπεις να γίνεται ένα έγκλημα και δεν φωνάξεις, δεν τρέξεις να το σταματήσεις, δεν προσπαθήσεις έστω, δεν γίνεσαι και εσύ ένας “σιωπηλός συνένοχος”; Αυτή είναι η αναντιστοιχία λοιπόν μεταξύ της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαϊκού αισθήματος και της κυβερνητικής στάσης. Βέβαια, πάντα θα υπάρχουν και αυτοί οι “πρόθυμοι” που θα γράψουν, θα πουν, θα προσπαθήσουν να μας πείσουν για τα “δικά τους” (η δικιά τους άποψη εδώ). Δεν έχουμε όμως ολιγαρχία, δικτατορία, βασιλεία. Δημοκρατία έχουμε και η άποψη των πολλών πρέπει να είναι αυτή που θα ακολουθηθεί. Αντί για αυτό όμως, τί βλέπουμε; Αδράνεια, ίσως απάθεια, αναβλητικότητα, έλλειψη βούλησης. Σερνόμαστε πάλι πίσω από τα γεγονότα. Περιοριζόμαστε στο μικροαστικό παγκόσμιο ρόλο μας. Μέχρι και ο Ερντογάν έβαλε την Τουρκία στο “παιχνίδι” και πήρε πρωτοβουλία. Εμείς; Εμείς, έχουμε φροντίσει και έχουμε κόψει του διπλωματικούς διαύλους της επικοινωνίας με τα κράτη της Μέσης Ανατολής, με τον αραβικό κόσμο, κλπ, κλπ. Κάνουμε “μούτρα” στους αμερικανούς και ταυτόχρονα φοβόμαστε μήπως μας τιμωρήσουν και αναθεωρούμε το ένα βήμα που κάναμε μπρος κάνοντας άλλα δύο πίσω. Ιδέες δεν έχουμε, στόχους δεν έχουμε, τα μεγάλα όραματα μας τελείωσαν και αντί να κάνουμε κάτι για να βγούμε από αυτό το τέλμα, να σηκώσουμε το κεφάλι μας από τα μικρά και να ασχοληθούμε με κάτι μεγάλο, περιοριζόμαστε στο ρόλο του θεατή με ποπ-κόρν και αναψυκτικό στο χέρι. Μόνο που εκεί κάτω ανθρώπινες ζωές χάνονται. Τα βιντεάκια στο youtube των ισραηλινών δεν είναι από video game. Δεν έχει και άλλη “ζωή” για να ξαναπαίξεις. Μία και έξω είναι όλα. Το χειρότερο από όλα, είναι ότι αυτή η απάθεια φροντίζει να κρύβεται πίσω από μεγαλόσχημες κινήσεις και ακόμα πιο μεγαλόσχημες δηλώσεις.”Στείλαμε δύο αεροπλάνα ανθρωπιστικής βοήθειας”, μας είπε ο αρμόδιος υπουργός ή οι αρμόδιοι υπουργοί (γιατί και για αυτό διεκδίκησαν την “πατρότητα” υπουργοί). Πολύ ωραία! Μήπως, όμως, πληροφορηθήκατε ότι δεν υπάρχει κανείς για να τη μοιράσει και να φτάσει στα χέρια όσων δεινοπαθούν, καθώς όλοι είναι στα καταφύγια; Ένα κλιμάκιο του ΟΗΕ που υπάρχει στη Γάζα έχει δηλώσει σε διεθνές πρακτορείο ότι είναι συνέχεια σε ένα καταφύγιο, αφού από τους βομβαρδισμούς κινδυνεύει και η ίδια τους η ζωή. Εμείς, κατά τα λοιπά, το χρέος μας το κάναμε. Στείλαμε δύο αεροπλάνα και τέλος. Πνιγόταν ένας δίπλα μας και του πετάξαμε 100 μετρά μακρύτερα ένα παιδικό σωσίβιο και μετά φύγαμε γρήγορα. Το πιο εξοργιστικό από όλα είναι ότι αντί να βρούμε τρόπους για να βοηθήσουμε, ψάχνουμε τρόπους για ξεφύγουμε. Δεν ξέρω τί είδους παροιμίες έλεγαν στους πολιτικούς μας όταν ήταν μικροί οι μεγαλύτεροι συγγενείς τους, πάντως η “σιωπή” δεν είναι πάντα “χρυσός”. Στη δε προκειμένη περίπτωση η σιωπή - εκτός από μέγιστη πράξη ανανδρείας και έλλειψης αυτόνομης πολιτικής βούλησης - είναι και συνενοχή. Και δεν γνωρίζω κανέναν που να θέλει να γίνεται συνένοχος σε εγκλήματα σε βάρος αθώων και ειδικά μικρών παιδιών….
(http://www,newsblog.gr)