Ένα μεγάλο «χωριό», 1,5 εκατομ. ανθρώπων που κάθε μέρα ασχολείται με την αθλητική «παρακμή» της στα ραδιόφωνα και τις φυλλάδες της πόλης «φωνάζοντας», βρίζοντας, κάνοντας επεισόδια στους δρόμους με τραυματίες και πολλές φορές νεκρούς….Αυτός είναι ο αθλητισμός της Θεσσαλονίκης. Όχι ότι οι άλλες πόλεις έχουν να επιδείξουν κάτι καλύτερο αλλά να σας πω κάτι… δεν με ενδιαφέρει για τους άλλους…Με ενδιαφέρει η Θεσσαλονίκη γιατί εδώ γεννήθηκα εδώ μεγάλωσα και εδώ θα ζήσω..Γιατί αυτοί που τραυματίζονται μπορεί να είναι φίλοι μου,οικογένεια μου,γνωστοί μου..
Η Θεσσαλονίκη ΗΤΑΝ, παρά τις τεράστιες ελλείψεις σε αθλητικές εγκαταστάσεις, η κατεξοχήν πόλη του... αθλητισμού.. Όμως όπως και σε άλλους τομείς αντί να κάνει βήματα μπροστά, τα τελευταία χρόνια, τρέχει με γρήγορο βηματισμό προς τα πίσω παραμένοντας στο ΗΤΑΝ… Πως μπορείς άλλωστε να ξεφύγει ο αθλητισμός από μια πόλη μίζερη?
Φυσικά η στάση της πολιτείας, της διαιτησίας, των τοπικών ομάδων, των εφημερίδων των ραδιοφωνικών σταθμών και των μεροληπτικών τηλεοπτικών καναλιών σε συνδυασμό με το αίσθημα αδικίας και παραγκωνισμού της πόλης έχει δημιουργήσει πια μια «μηχανή παραγωγής» χουλιγκανισμού και βίας με αποτέλεσμα να κάνει η πόλη το come back στο 1960…
Η κατάσταση είναι αρρωστημένη.. Πλέον οι «φίλαθλοι» αν και είναι περισσότεροι από ότι παλιά, "χάνονται" στην ηλιθιότητα ορισμένων λίγων (γνωστών-αγνώστων) που δεν νοούν να καταλάβουν ότι ο αθλητισμός είναι ένα «παιχνίδι» που κάποιος θα κερδίσει και κάποιος θα χάσει.. Έτσι μετατρέπουν τα γήπεδα και τις περιοχές γύρω από αυτά, σε αρένα με «θύματα» τους το άθλημα και τους αθλητές οποιασδήποτε ομάδας (ΠΑΟΚ, ΑΡΗ, ΗΡΑΚΛΗ κλπ).Αυτό το πολεμικό κλίμα επηρεάζει άμεσα τους αθλητές που βλέποντας ότι κινδυνεύει η σωματική τους ακεραιότητα, μετατρέπουν την άμιλλα σε μίσος και ενεργοποιούν το αίσθημα επιβίωσης τους, δίνοντας το δικαίωμα να μεγαλώνει η ένταση τόσο στον αγωνιστικό χώρο όσο και στις κερκίδες των γηπέδων..
Από την άλλη οι ομάδες της πόλης έχοντας απαλλαγεί από Προέδρους-«λαμώγια» που είχαν αφήσει καταχρεωμένες τις ομάδες με «ευθύνη» της πολιτείας και έχοντας πλέον ως προέδρους, ανθρώπους «αγνούς» οπαδούς, δεν έχουν κάνει το βήμα παραπάνω για να αλλάξει αυτή η «πολεμική» κατάσταση.. Με δηλώσεις, που αντί να έχουν πυροσβεστικό χαρακτήρα , ρίχνουν λάδι στην φωτιά και έτσι δίνουν το έναυσμα για να αρχίσει η «μάχη» με τους μονομάχους –αθλητές να είναι στην μέση..
Και σας ρωτάω:
Τι σημασία έχει να κερδίσει η ομάδα μου αλλά να χάσει την ζωή του ένας φίλαθλος ή να τραυματιστεί σοβαρά ένας αθλητής?
Τι σημασία μπορεί να έχει αν σε κάθε αγώνα "σφάζονται" στους δρόμους της πόλης παιδιά 20 χρονών?
Αυτό είναι το πνεύμα του αθλητισμού?
Γιατί να στρέψει τότε κάποιος το παιδί του στο αθλητισμό?
Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που τα γήπεδα της (πεδία μαχών) βρίσκονται σε πολύ κοντινές αποστάσεις, σε διπλανές γειτονιές. Είναι μια πόλη που όλοι είμαστε "γνωστοί"-"φίλοι". Κι όμως το γήπεδο ένας χώρος αθλητισμού-πολιτισμού έχει φτάσει στο σημείο να μας χωρίζει…Γιατί? Ποιόν εξυπηρετεί αυτήν η κατάσταση? Μήπως την πολιτεία ? Μήπως τους ραδιοφωνικούς σταθμούς ? Μήπως τις εφημερίδες ? Μήπως τα κανάλια παραπληροφόρησης ?Εγώ θα πω όλους…
Πρέπει επιτέλους να δοθεί μια Λύση πριν θρηνήσουμε περισσότερα «αθώα» θύματα. Περιμένω λοιπόν από τις διοικήσεις των ομάδων της πόλης να κάνουν το πρώτο βήμα. Να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι, λύνοντας το θέμα του χουλιγκανισμού χωρίς μικρότητες και χαζό οπαδιλίκια.. Έχω απαιτήσεις από Πρόεδρους -οπαδούς να βρουν λύση γιατί μόνον έτσι θα πάμε μπροστά….Αν θέλουμε να πάμε μπροστά…
Αθλητισμός ίσον Πολιτισμός και όχι χουλιγκανισμός
ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΦΙΛΟ
