Να κάποιος που θα είχε τελειώσει τον Καραμανλή.

Χρειάστηκε ένα βρώμικο 89 και μια αρρώστια για να «νικηθεί» και πάντα νικούσε για την Ελλάδα.
Τον Ανδρέα τον σηκώσαμε στα χέρια και τον επιβάλαμε στην πολιτική σκηνή ως κόμμα ως ομάδα, Μας είχε συνεπάρει και ονειρευόμασταν μαζί του. Θυμάμαι την πρώτη φορά που τον είδα και τον άκουσα ζωντανά και -μικρός ήμουνα- ανέβηκα στα δέντρα και φόρεσα πράσινες σημαίες πλαστικές για μπλουζάκι.
(Πήγα στον πατέρα μου και με άρχισε στης σφαλιάρες γιατί κινδύνευε η δουλειά του). Σκληρά χρόνια!
Σήμερα προσπαθώ να συγκινηθώ από κάτι που λέει ο Γιώργος, να πιαστώ από μια λέξη και να νιώσω κάτι. Δεν μπορώ. Δεν μου το δίνει, δεν το έχει για να μου το δώσει.
Παρακολουθώ μια καταθλιπτική προσπάθεια να πείσουμε ότι ο Γεωργός άλλαξε και έγινε Ανδρέας. Παρακολουθώ με συμπόνια συμπάθεια και οίκτο.
Από απόσταση, ενώ δεν μου πάει η καρδιά να ψηφίσω κάτι άλλο γιατί το στοίχημα είναι η επόμενη μέρα είτε έτσι είτε αλλιώς. Να είμαστε όσο το δυνατόν περισσότεροι. Είναι κρίσιμο.
H ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ http://papaioannou.wordpress.com/2009/02/12/1991/