Ο φοβερότερος λαός όλων είναι οι Έλληνες.
Γνωρίζει αυτός ο λαός ποιος είναι ο καλός και ποιος είναι ο κακός. Αυτό το ελάττωμα ίσως να είναι και το μοναδικό που μας συνδέει γενεαλογικά με τους Αρχαίους Έλληνες. Ξέρουν ποιος είναι ο ικανός και ποιος ο ανίκανος. Έχουν συνείδηση για το ποιος τους λέει αλήθειες και για το ποιος ψεύδεται. Επιλέγει όμως να ζει και να κυβερνάται από όλα τα αρνητικά, να δίνει αξία εν ζωή σε ότι δεν έχει αξία ούτε ως υπόσταση, αλλά να δίνει την ψήφο του (που δεν έχει ουσιαστική σημασία) σε αυτόν που τον κάνει «εθνικά» υπερήφανο.
Μεγάλος λοιπόν ο ντόρος που γίνεται για τους σημαντικότερους Έλληνες όλων των εποχών. Μεγάλη ανατριχίλα διαπερνά τα σώματα των Νεοελλήνων για την υπερπαραγωγή (η οποία είναι άγνωστο γιατί γίνεται). Πρώτος μέχρι αυτή την στιγμή ο Μέγας Αλέξανδρος. Ωραίος, νέος, δυνατός αλλά «φαγωμένος» εκ των έσω. Γιατί Έλληνας ήταν αυτός, Έλληνες ήταν και αυτοί που τον θανάτωσαν όταν πλέον δεν τον χρειαζόταν. Το ότι ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε από οικείο χέρι δεν το αποδεικνύει κανείς, όμως το κυνηγητό μέχρι τέλους κάθε μέλους της οικογενείας του, που θα μπορούσε να «χαλάσει» τα σχέδια κάποιων, έχει ιστορικές αποδείξεις.
Έπεται ο βιολόγος Γεώργιος Παπανικολάου που ευτυχώς το ανήσυχο πνεύμα του και τα χρήματα των γονιών του τον έστειλαν στην Γερμανία και από εκεί στην Αμερική για σπουδές και έρευνα. Περισσότερο θα λέγαμε ότι τον εμπιστεύθηκαν οι χώρες του εξωτερικού όπου έζησε, παρά η χώρα καταγωγής του. Αν παρέμενε στην Ελλάδα το πολύ-πολύ, να ζούσε και να πέθαινε ως ένας άγνωστος ιατρός του περασμένου αιώνα στην Κύμη, όπως και τόσο άλλα ταλέντα που γέννησε αυτός ο τόπος.
Συνεχίζουμε με τον... Θεόδωρο Κολοκοτρώνη που πολέμησε. Για όλους τους καρεκλοκένταυρους αυτό και μόνο είναι η αιτία για καταδίκη. Είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς με την στάση του Κολοκοτρώνη, τουλάχιστον αυτός πολέμησε. Και επειδή πολέμησε δικάστηκε και καταδικάστηκε από Έλληνες για το «καλό» της Ελλάδας.
Στην λίστα έχουμε και τον Ιωάννη Καποδίστρια. Ήταν δεν ήταν Έλληνας, λίγο μας ενδιαφέρει, εφόσον αποφάσισε να οργανώσει αυτό τον τόπο αντί να εκμεταλλεύεται τα προνόμια ξένων κυβερνήσεων που πραγματικά τον είχαν σε μεγάλη εκτίμηση. Αυτοί πάντως που τον δολοφόνησαν ήταν σίγουρα Έλληνες με το όνομα Μαυρομιχάληδες (στο χωριό τους έχουν και μνημείο για πάρτη τους). Για άλλη μία φορά η ιδιοτέλεια και το προσωπικό συμφέρον υπερτέρησαν του εθνικού.
Από τους νεότερους μας μένει ο Ελευθέριος Βενιζέλος ο οποίος είχε μία Μεγάλη Ιδέα αλλά μεγαλύτερη από όσο μας έπρεπε, είναι η αλήθεια. Οι Έλληνες τον αγάπησαν τόσο πολύ που ο ίδιος αυτοεξορίστηκε και πέθανε μακριά από την πατρίδα που τον τιμά μετά θάνατον συνεχώς.
Και πάμε στην Αρχαία Ελλάδα, με πρώτο τον Περικλή με την γνωστή Δημοκρατία. Δικαστήρια, λασπολογία, εξευτελισμός. Είτε έκανε κάτι παράνομο είτε όχι, τουλάχιστον αυτός τόλμησε να εγκαταστήσει παγκοσμίως μία Δημοκρατία η οποία τον διέσυρε πολιτικά και παραλίγο ιστορικά.
Ο Σωκράτης ακολουθεί αλλά αυτός είχε χειρότερο τέλος από τον Περικλή. Αυτόν τον εκτέλεσαν με κινηματογραφικό τρόπο: Τον αυτοκτόνησαν για τον γνωστό λόγο. Απλά σκεφτόταν διαφορετικά.
Ο Πλάτωνας αφού είδε την εκτέλεση-αυτοκτονία του δάσκαλού του Σωκράτη, τράβηξε τον δικό του δρόμο. Όμως σε αυτόν τον δρόμο παραλίγο να πουληθεί ως σκλάβος στην Αίγινα γιατί είχε και αυτός το ελάττωμα να σκέφτεται και να μιλά.
Ο μαθητής του Πλάτωνα, Αριστοτέλης, είναι μέσα στην «Σκαϊκική 10άδα». Κατηγορήθηκε για ασέβεια και έτσι αυτοεξορίστηκε στην Χαλκίδα (για να γλιτώσει την δίκη-καταδίκη), όπου έζησε μέχρι το θάνατό του, μέσα στη μελαγχολία.
Η λίστα κλείνει με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Πώς τον έχουν κατατάξει ανάμεσα στους 10 σπουδαιότερους Έλληνες οι Νεοέλληνες, είναι απορίας άξιο. Και αυτό γιατί το όλο έργο του, τόσο κατά την πρώτη πρωθυπουργία του όσο και κατά την δεύτερη, μάλλον δεν εκτιμήθηκε τόσο από τους Έλληνες αφού από το 1981 μέχρι το 2004 (με ένα μικρό διάλειμμα στις αρχές του 90), στην κυβέρνηση ήταν το αντίπαλο στρατόπεδο των «σοσιαλιστών». Άρα το όραμα αλλά και το έργο του δε εκτιμήθηκε εμπράκτως, αφού επί 20 χρόνια την Ελλάδα την κυβερνούσε η «σοσιαλιστική» πολιτική του Παπανδρέου και όχι η φιλελεύθερη του Καραμανλή.
Μεγάλος λοιπόν ο ντόρος που γίνεται για τους σημαντικότερους Έλληνες όλων των εποχών. Μεγάλη ανατριχίλα διαπερνά τα σώματα των Νεοελλήνων για την υπερπαραγωγή (η οποία είναι άγνωστο γιατί γίνεται). Πρώτος μέχρι αυτή την στιγμή ο Μέγας Αλέξανδρος. Ωραίος, νέος, δυνατός αλλά «φαγωμένος» εκ των έσω. Γιατί Έλληνας ήταν αυτός, Έλληνες ήταν και αυτοί που τον θανάτωσαν όταν πλέον δεν τον χρειαζόταν. Το ότι ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε από οικείο χέρι δεν το αποδεικνύει κανείς, όμως το κυνηγητό μέχρι τέλους κάθε μέλους της οικογενείας του, που θα μπορούσε να «χαλάσει» τα σχέδια κάποιων, έχει ιστορικές αποδείξεις.
Έπεται ο βιολόγος Γεώργιος Παπανικολάου που ευτυχώς το ανήσυχο πνεύμα του και τα χρήματα των γονιών του τον έστειλαν στην Γερμανία και από εκεί στην Αμερική για σπουδές και έρευνα. Περισσότερο θα λέγαμε ότι τον εμπιστεύθηκαν οι χώρες του εξωτερικού όπου έζησε, παρά η χώρα καταγωγής του. Αν παρέμενε στην Ελλάδα το πολύ-πολύ, να ζούσε και να πέθαινε ως ένας άγνωστος ιατρός του περασμένου αιώνα στην Κύμη, όπως και τόσο άλλα ταλέντα που γέννησε αυτός ο τόπος.
Συνεχίζουμε με τον... Θεόδωρο Κολοκοτρώνη που πολέμησε. Για όλους τους καρεκλοκένταυρους αυτό και μόνο είναι η αιτία για καταδίκη. Είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς με την στάση του Κολοκοτρώνη, τουλάχιστον αυτός πολέμησε. Και επειδή πολέμησε δικάστηκε και καταδικάστηκε από Έλληνες για το «καλό» της Ελλάδας.
Στην λίστα έχουμε και τον Ιωάννη Καποδίστρια. Ήταν δεν ήταν Έλληνας, λίγο μας ενδιαφέρει, εφόσον αποφάσισε να οργανώσει αυτό τον τόπο αντί να εκμεταλλεύεται τα προνόμια ξένων κυβερνήσεων που πραγματικά τον είχαν σε μεγάλη εκτίμηση. Αυτοί πάντως που τον δολοφόνησαν ήταν σίγουρα Έλληνες με το όνομα Μαυρομιχάληδες (στο χωριό τους έχουν και μνημείο για πάρτη τους). Για άλλη μία φορά η ιδιοτέλεια και το προσωπικό συμφέρον υπερτέρησαν του εθνικού.
Από τους νεότερους μας μένει ο Ελευθέριος Βενιζέλος ο οποίος είχε μία Μεγάλη Ιδέα αλλά μεγαλύτερη από όσο μας έπρεπε, είναι η αλήθεια. Οι Έλληνες τον αγάπησαν τόσο πολύ που ο ίδιος αυτοεξορίστηκε και πέθανε μακριά από την πατρίδα που τον τιμά μετά θάνατον συνεχώς.
Και πάμε στην Αρχαία Ελλάδα, με πρώτο τον Περικλή με την γνωστή Δημοκρατία. Δικαστήρια, λασπολογία, εξευτελισμός. Είτε έκανε κάτι παράνομο είτε όχι, τουλάχιστον αυτός τόλμησε να εγκαταστήσει παγκοσμίως μία Δημοκρατία η οποία τον διέσυρε πολιτικά και παραλίγο ιστορικά.
Ο Σωκράτης ακολουθεί αλλά αυτός είχε χειρότερο τέλος από τον Περικλή. Αυτόν τον εκτέλεσαν με κινηματογραφικό τρόπο: Τον αυτοκτόνησαν για τον γνωστό λόγο. Απλά σκεφτόταν διαφορετικά.
Ο Πλάτωνας αφού είδε την εκτέλεση-αυτοκτονία του δάσκαλού του Σωκράτη, τράβηξε τον δικό του δρόμο. Όμως σε αυτόν τον δρόμο παραλίγο να πουληθεί ως σκλάβος στην Αίγινα γιατί είχε και αυτός το ελάττωμα να σκέφτεται και να μιλά.
Ο μαθητής του Πλάτωνα, Αριστοτέλης, είναι μέσα στην «Σκαϊκική 10άδα». Κατηγορήθηκε για ασέβεια και έτσι αυτοεξορίστηκε στην Χαλκίδα (για να γλιτώσει την δίκη-καταδίκη), όπου έζησε μέχρι το θάνατό του, μέσα στη μελαγχολία.
Η λίστα κλείνει με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Πώς τον έχουν κατατάξει ανάμεσα στους 10 σπουδαιότερους Έλληνες οι Νεοέλληνες, είναι απορίας άξιο. Και αυτό γιατί το όλο έργο του, τόσο κατά την πρώτη πρωθυπουργία του όσο και κατά την δεύτερη, μάλλον δεν εκτιμήθηκε τόσο από τους Έλληνες αφού από το 1981 μέχρι το 2004 (με ένα μικρό διάλειμμα στις αρχές του 90), στην κυβέρνηση ήταν το αντίπαλο στρατόπεδο των «σοσιαλιστών». Άρα το όραμα αλλά και το έργο του δε εκτιμήθηκε εμπράκτως, αφού επί 20 χρόνια την Ελλάδα την κυβερνούσε η «σοσιαλιστική» πολιτική του Παπανδρέου και όχι η φιλελεύθερη του Καραμανλή.
Μπορεί αυτές οι τηλεοπτικές εκλογές να μην είναι τίποτε το ουσιαστικό. Ίσως να είναι κάτι εκ του πονηρού (αν ο Μ. Αλέξανδρος έρθει πρώτος τότε θα έχουμε ευτράπελα από τα Σκόπια), αλλά είναι ένα δείγμα του πόσο ανώριμος λαός είμαστε από τα γεννοφάσκια μας.
Ειδικά όταν δεν συμφωνούμε με την εν λόγω ψηφοφορία λέγοντας ότι έπρεπε να είναι στην 10δα ο Λεωνίδας, ο Παναγούλης, ο Βελουχιώτης, ο Ανδρούτσος, ο Αριστοφάνης και πάει λέγοντας.
Δεν ξέρουμε τι θέλουμε, δεν ξέρουμε πού πάμε και πάντα αφήνουμε τις τύχες μας σε αυτούς που ποτέ δεν θα οριστούν ως Μεγάλοι Έλληνες, αντιθέτως γνωρίζουμε ότι θα είναι πάντα Μεγάλοι Ανέλληνες. Το τραγικό είναι ότι δεν θέλουμε να το αλλάξουμε αυτό, γιατί κακά τα ψέματα, όσες φορές και να βρεθούμε στις κάλπες θα ρίχνουμε πάντα λάθος χαρτί. Όσες φορές όμως μας ζητηθεί να ψηφίσουμε αληθινούς Έλληνες είναι σαν να σκίζουμε το χαρτί που έχουμε ρίξει πολλάκις στην κάλπη.
