Με την πρόσφατη διαδικασία της ψηφοφορίας, για την επιλογή των προσώπων που θα στελεχώσουν το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές και την ιστορία που δημιουργήθηκε με τον Φώτη Κουβέλη, ήρθε στην επιφάνεια, η καταστατική πρόταση του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ για το πλαφόν στη βουλευτική θητεία.
Μια πρόταση ρηξικέλευθη, πρωτοποριακή, μια πρόταση που αντί να γίνει σημαία για τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ όλα αυτά τα χρόνια σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, έμεινε στην αφάνεια.
Για πολλά μπορεί να κατηγορήσει κανείς αυτό το αριστερό κόμμα –όπως το έχω κάνει άλλωστε προσωπικά άπειρες φορές- δεν μπορεί όμως να μην του αναγνωρίσει, τον σεβασμό... στην αντίθετη άποψη και τον θεσμικό σχεδόν ρόλο που παίζει η πολυφωνία στην εξέλιξή του.
Φυσικά υπάρχουν πάντα και εκείνες οι περίεργες πολλές φορές και αντίθετες στο κοινό αίσθημα προτάσεις του.
Πολύς λόγος έχει γίνει και πολλή μελάνι έχει χυθεί, για την οικογενειοκρατία που καταδυναστεύει την ελληνική πολιτική σκηνή και τους επαγγελματίες πολιτικούς που αποτελούν πλέον καθεστώς στην ηγετική ομάδα όλων των κομμάτων.
Ο Ελληνικός λαός, έχει βαρεθεί πλέον να ακούει και να βλέπει συνεχώς, τα ίδια επίθετα πολιτικών να λένε τα ίδια αναμασημένα λόγια εδώ και δεκαετίες.
Ζητάει απεγνωσμένα αλλαγή.
Μια αλλαγή όμως, που η καθεστηκυία τάξη στα μεγάλα κόμματα εξουσίας, δεν αφήνει με τους διάφορους μηχανισμούς προεδρικής κομματικής ανέλιξης, να γίνει πραγματικότητα.
Θα περιμέναμε λοιπόν, από ένα υποτίθεται πρωτοπόρο και ευρωπαϊκό αριστερό κόμμα – που δεν είναι ΚΚΕ να εκλέγει την ελέω Θεού Αλέκα ισόβια- να ηγηθεί και να κάνει κεντρικό σύνθημά του τις δυο κοινοβουλευτικές θητείες και την προσπάθεια προέκτασης αυτής της πρότασης και στα υπόλοιπα κόμματα της πατρίδας μας, με στόχο να γίνει το μέτρο αυτό κάποτε άρθρο του συντάγματος!
Αντ αυτού, το βλέπουμε να αναλώνεται σε μια λαϊκίστικη συνθηματολογία άρνησης των πάντων και σε μια πολεμική κατά των εννοιών της πατρίδας και του ελληνισμού, που στην ουσία συρρικνώνουν την εκλογική του βάση και προκαλούν τον ανάλογο δισταγμό και φόβο στην μεγάλη μεσαία αστική τάξη.
Προτάσεις όπως το πλαφόν στη βουλευτική θητεία, που θα κάνουν δημοκρατικότερη την πολιτική μας ζωή, πρέπει να αναδεικνύονται να προβάλλονται και αν μη τι άλλο να γίνονται πράξη από αυτόν που τις κάνει. Αλλιώς η καχυποψία του ελληνικού λαού, θα τις κατατάξει και αυτές στην κατηγορία των λοιπών κομματικών….πυροτεχνημάτων.
Αναστάσιος Καζαντζίδης
Εκπαιδευτικός-αρθρογράφος
Μια πρόταση ρηξικέλευθη, πρωτοποριακή, μια πρόταση που αντί να γίνει σημαία για τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ όλα αυτά τα χρόνια σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, έμεινε στην αφάνεια.
Για πολλά μπορεί να κατηγορήσει κανείς αυτό το αριστερό κόμμα –όπως το έχω κάνει άλλωστε προσωπικά άπειρες φορές- δεν μπορεί όμως να μην του αναγνωρίσει, τον σεβασμό... στην αντίθετη άποψη και τον θεσμικό σχεδόν ρόλο που παίζει η πολυφωνία στην εξέλιξή του.
Φυσικά υπάρχουν πάντα και εκείνες οι περίεργες πολλές φορές και αντίθετες στο κοινό αίσθημα προτάσεις του.
Πολύς λόγος έχει γίνει και πολλή μελάνι έχει χυθεί, για την οικογενειοκρατία που καταδυναστεύει την ελληνική πολιτική σκηνή και τους επαγγελματίες πολιτικούς που αποτελούν πλέον καθεστώς στην ηγετική ομάδα όλων των κομμάτων.
Ο Ελληνικός λαός, έχει βαρεθεί πλέον να ακούει και να βλέπει συνεχώς, τα ίδια επίθετα πολιτικών να λένε τα ίδια αναμασημένα λόγια εδώ και δεκαετίες.
Ζητάει απεγνωσμένα αλλαγή.
Μια αλλαγή όμως, που η καθεστηκυία τάξη στα μεγάλα κόμματα εξουσίας, δεν αφήνει με τους διάφορους μηχανισμούς προεδρικής κομματικής ανέλιξης, να γίνει πραγματικότητα.
Θα περιμέναμε λοιπόν, από ένα υποτίθεται πρωτοπόρο και ευρωπαϊκό αριστερό κόμμα – που δεν είναι ΚΚΕ να εκλέγει την ελέω Θεού Αλέκα ισόβια- να ηγηθεί και να κάνει κεντρικό σύνθημά του τις δυο κοινοβουλευτικές θητείες και την προσπάθεια προέκτασης αυτής της πρότασης και στα υπόλοιπα κόμματα της πατρίδας μας, με στόχο να γίνει το μέτρο αυτό κάποτε άρθρο του συντάγματος!
Αντ αυτού, το βλέπουμε να αναλώνεται σε μια λαϊκίστικη συνθηματολογία άρνησης των πάντων και σε μια πολεμική κατά των εννοιών της πατρίδας και του ελληνισμού, που στην ουσία συρρικνώνουν την εκλογική του βάση και προκαλούν τον ανάλογο δισταγμό και φόβο στην μεγάλη μεσαία αστική τάξη.
Προτάσεις όπως το πλαφόν στη βουλευτική θητεία, που θα κάνουν δημοκρατικότερη την πολιτική μας ζωή, πρέπει να αναδεικνύονται να προβάλλονται και αν μη τι άλλο να γίνονται πράξη από αυτόν που τις κάνει. Αλλιώς η καχυποψία του ελληνικού λαού, θα τις κατατάξει και αυτές στην κατηγορία των λοιπών κομματικών….πυροτεχνημάτων.
Αναστάσιος Καζαντζίδης
Εκπαιδευτικός-αρθρογράφος
