Συνέντευξη στον Περικλή Μαραγκό (στο portal tragasnet)Πως σχολιάζετε τους χειρισμούς της Ελληνικής κυβέρνησης στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, αλλά και την συνεχιζόμενη προκλητικότητα που επιδεικνύει η πολιτική ηγεσία της Γείτονος χώρας;
Το βορεινό μας προτεκτοράτο συμπεριφέρεται σαν να είναι μια υπερδύναμη απέναντι μας και εμείς απέναντι σε αυτό το ασήμαντο, από άποψη μεγέθους κρατιδίου, κρατούμε μια απίστευτα υποχωρητική στάση. Και αυτό το οποίο λέω, δεν είναι σημερινό ούτε χθεσινό συμβάν. Είναι μια πάγια πολιτική, δυστυχώς, η οποία ξεκίνησε παρά... τη γνωστή απόφαση των αρχηγών, υπό την προεδρία του αειμνήστου Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ο οποίος- πρέπει να υπογραμμίσω πως, μαζί με τον Ανδρέα Παπανδρέου, μέχρι την τελευταία τους πνοή στήριξαν την άποψη ότι η ονομασία αυτής της χώρας δεν πρέπει να περιλαμβάνει το ελληνικό όνομα «Μακεδονία» και τα παράγωγά του.
Στην πράξη, όμως και η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη- και ο ίδιος προσωπικά- και στη συνέχεια, ιδίως επί κυβερνήσεως Κώστα Σημίτη, αλλά ακόμη χειρότερα την τελευταία περίοδο η ίδια η ελληνική κυβέρνηση και ο πολιτικός κόσμος της χώρας - σχεδόν στο σύνολό του- έχουν υιοθετήσει την πρόταση, να δοθεί το όνομα «Μακεδονία» στα Σκόπια, υπό την επιφύλαξη μόνο, να έχει έναν επιθετικό προσδιορισμό, όπως λέγεται γεωγραφικού χαρακτήρα και για όλες τις χρήσεις.
Αυτό βέβαια, από τα γραφεία του γνωστού διαπραγματευτή Μάθιου Νίμιτς, ο οποίος επί 16 χρόνια ασχολείται με την υπόθεση χωρίς να την έχει προχωρήσει ούτε εκατοστό μπροστά, έχει την ερμηνεία πως η σύνθετη ονομασία θα χρησιμοποιείται μόνον από τους Διεθνείς Οργανισμούς και αυτή η χώρα θα ονομάζεται όπως η ίδια επιθυμεί, δηλαδή «Μακεδονία», το ίδιο και από τις τρίτες χώρες και κατ’ επέκταση το έθνος να ονομάζεται ¨Μακεδονικό¨, η γλώσσα ¨Μακεδονική¨ και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Αυτό είναι το πραγματικό γεγονός. Και Ελλάδα πρέπει να αποφασίσει κάποια στιγμή ή να συμπεριφερθεί απέναντι στα Σκόπια με πολιτική αποτρεπτικής ισχύος ή θα εξακολουθήσει να ¨ταΐζει, να ποτίζει και να χαϊδεύει¨ τα Σκόπια, ενώ η πολιτική ηγεσία τους θα οδηγείται καθημερινά από προκλήσεως σε πρόκληση και από ιταμότητα σε ιταμότητα.
Στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις, υποστηρίζεται σε άρθρα σας ότι η Ελληνική πολιτική είναι μονοδιάστατη και δεδομένη, αλλά και απούσα από το χώρο της Μέσης Ανατολής, γεγονός που έχει εκμεταλλευτεί η Τουρκική πλευρά, από που πηγάζει αυτό;
Ενώ η Ελλάδα ήταν κάποτε παρούσα στη Μέση Ανατολή, αυτή την ώρα εμφανίζεται απούσα από παντού, και τη θέση αυτή- που κάποτε είχε η Ελλάδα- έχει καταλάβει, με τις διαρκείς πρωτοβουλίες της, η Τουρκία.
Η Άγκυρα του Ταγίπ Ερντογάν παρουσιάζει μια διαρκή υπερκινητικότητα και στις σχέσεις της με την Εγγύς Ανατολή, με την Μέση Ανατολή, με το Ιράν ακόμη και την Κίνα. Ταυτόχρονα, δεν παραλείπει να υπενθυμίζει στους Αμερικανούς και στους Ευρωπαίους την κυριαρχία της στην περιοχή, αλλά και το γεγονός ότι αποτελεί γεωστρατηγικό παίκτη.
Η Τουρκία αξιοποιεί τη γεωστρατηγική της θέση, πουλάει αυτή τη θέση, εκβιάζει με αυτή τη θέση, ενώ εμείς εφησυχάζουμε και δεν κάνουμε απολύτως τίποτα. Θα έπρεπε να ήμασταν παρόντες στη Μέση Ανατολή, με τους παραδοσιακούς δεσμούς μας με τον Αραβικό κόσμο και με τους όχι εχθρικούς μας δεσμούς με το Ισραήλ. Αυτά είναι λάθη τα οποία και πληρώνουμε.
Το ότι η εξωτερική πολιτική μας είναι δεδομένη από πού προκύπτει;
Όλοι μας θεωρούν δεδομένους. Είδατε τι έκανε ο κ. Αλμούνια; Έχει την Ισπανία, την Γαλλία και την Ιρλανδία με μεγαλύτερο έλλειμμα από την Ελλάδα και ενώ δίνει τέσσερα χρόνια στη Γαλλία και την Ισπανία για την αποκατάσταση του ελλείμματος στο 3% και στην Ιρλανδία πέντε χρόνια, στην χώρα μας δεν έδωσε ούτε ένα χρόνο και έχει την αξίωση η Ελλάδα μέχρι το 2010 να έχει καλύψει το έλλειμμά της, σε μια περίοδο έντονης ύφεσης η οποία επεκτείνεται αδιακόπως και την ώρα που κάθε εγχειρίδιο Πολιτικής Οικονομίας διδάσκει ότι σε περιόδους υφέσεως δεν πρέπει να αποδίδεται προτεραιότητα στην αντιμετώπιση των ελλειμμάτων, αλλά στην αύξηση των κρατικών δαπανών, στην πολιτική της ρευστότητας, προκειμένου να καταπολεμηθεί η ανεργία και να διασφαλιστούν σίγουρα οι υπάρχουσες θέσεις εργασίας.
Στην πράξη, όμως και η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη- και ο ίδιος προσωπικά- και στη συνέχεια, ιδίως επί κυβερνήσεως Κώστα Σημίτη, αλλά ακόμη χειρότερα την τελευταία περίοδο η ίδια η ελληνική κυβέρνηση και ο πολιτικός κόσμος της χώρας - σχεδόν στο σύνολό του- έχουν υιοθετήσει την πρόταση, να δοθεί το όνομα «Μακεδονία» στα Σκόπια, υπό την επιφύλαξη μόνο, να έχει έναν επιθετικό προσδιορισμό, όπως λέγεται γεωγραφικού χαρακτήρα και για όλες τις χρήσεις.
Αυτό βέβαια, από τα γραφεία του γνωστού διαπραγματευτή Μάθιου Νίμιτς, ο οποίος επί 16 χρόνια ασχολείται με την υπόθεση χωρίς να την έχει προχωρήσει ούτε εκατοστό μπροστά, έχει την ερμηνεία πως η σύνθετη ονομασία θα χρησιμοποιείται μόνον από τους Διεθνείς Οργανισμούς και αυτή η χώρα θα ονομάζεται όπως η ίδια επιθυμεί, δηλαδή «Μακεδονία», το ίδιο και από τις τρίτες χώρες και κατ’ επέκταση το έθνος να ονομάζεται ¨Μακεδονικό¨, η γλώσσα ¨Μακεδονική¨ και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Αυτό είναι το πραγματικό γεγονός. Και Ελλάδα πρέπει να αποφασίσει κάποια στιγμή ή να συμπεριφερθεί απέναντι στα Σκόπια με πολιτική αποτρεπτικής ισχύος ή θα εξακολουθήσει να ¨ταΐζει, να ποτίζει και να χαϊδεύει¨ τα Σκόπια, ενώ η πολιτική ηγεσία τους θα οδηγείται καθημερινά από προκλήσεως σε πρόκληση και από ιταμότητα σε ιταμότητα.
Στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις, υποστηρίζεται σε άρθρα σας ότι η Ελληνική πολιτική είναι μονοδιάστατη και δεδομένη, αλλά και απούσα από το χώρο της Μέσης Ανατολής, γεγονός που έχει εκμεταλλευτεί η Τουρκική πλευρά, από που πηγάζει αυτό;
Ενώ η Ελλάδα ήταν κάποτε παρούσα στη Μέση Ανατολή, αυτή την ώρα εμφανίζεται απούσα από παντού, και τη θέση αυτή- που κάποτε είχε η Ελλάδα- έχει καταλάβει, με τις διαρκείς πρωτοβουλίες της, η Τουρκία.
Η Άγκυρα του Ταγίπ Ερντογάν παρουσιάζει μια διαρκή υπερκινητικότητα και στις σχέσεις της με την Εγγύς Ανατολή, με την Μέση Ανατολή, με το Ιράν ακόμη και την Κίνα. Ταυτόχρονα, δεν παραλείπει να υπενθυμίζει στους Αμερικανούς και στους Ευρωπαίους την κυριαρχία της στην περιοχή, αλλά και το γεγονός ότι αποτελεί γεωστρατηγικό παίκτη.
Η Τουρκία αξιοποιεί τη γεωστρατηγική της θέση, πουλάει αυτή τη θέση, εκβιάζει με αυτή τη θέση, ενώ εμείς εφησυχάζουμε και δεν κάνουμε απολύτως τίποτα. Θα έπρεπε να ήμασταν παρόντες στη Μέση Ανατολή, με τους παραδοσιακούς δεσμούς μας με τον Αραβικό κόσμο και με τους όχι εχθρικούς μας δεσμούς με το Ισραήλ. Αυτά είναι λάθη τα οποία και πληρώνουμε.
Το ότι η εξωτερική πολιτική μας είναι δεδομένη από πού προκύπτει;
Όλοι μας θεωρούν δεδομένους. Είδατε τι έκανε ο κ. Αλμούνια; Έχει την Ισπανία, την Γαλλία και την Ιρλανδία με μεγαλύτερο έλλειμμα από την Ελλάδα και ενώ δίνει τέσσερα χρόνια στη Γαλλία και την Ισπανία για την αποκατάσταση του ελλείμματος στο 3% και στην Ιρλανδία πέντε χρόνια, στην χώρα μας δεν έδωσε ούτε ένα χρόνο και έχει την αξίωση η Ελλάδα μέχρι το 2010 να έχει καλύψει το έλλειμμά της, σε μια περίοδο έντονης ύφεσης η οποία επεκτείνεται αδιακόπως και την ώρα που κάθε εγχειρίδιο Πολιτικής Οικονομίας διδάσκει ότι σε περιόδους υφέσεως δεν πρέπει να αποδίδεται προτεραιότητα στην αντιμετώπιση των ελλειμμάτων, αλλά στην αύξηση των κρατικών δαπανών, στην πολιτική της ρευστότητας, προκειμένου να καταπολεμηθεί η ανεργία και να διασφαλιστούν σίγουρα οι υπάρχουσες θέσεις εργασίας.
