Λίγες μόνο ημέρες μετά τα περιορισμένα αποτελέσματα της επίσκεψης της Ντόρας Μπακογιάννη στην Ουάσιγκτον, η είδηση της επίσκεψης του αμερικανού προέδρου στην Τουρκία προσγείωσε ανώμαλα την ελληνική κυβέρνηση. Ανεξάρτητα από τους λόγους για τους οποίους ασκείται αυτή η αμερικανική πολιτική (προτεραιότητες σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Ιράν, Παλαιστινιακό, ελληνική εσωτερική αστάθεια κλπ) το συμπέρασμα είναι σαφές. Για την Ουάσιγκτον του Ομπάμα η Τουρκία είναι σημαντικότερη της Ελλάδος.
Διαβάζοντας το βιβλίο του διπλωμάτη καριέρας Χρήστου Ζαχαράκι «Άκρως Απόρρητο- Ειδικού Χειρισμού» συνειδητοποίησα γιατί η ελληνική διπλωματία υφίσταται συνεχείς ήττες στα ελληνοτουρκικά. Καταρχήν δεν υπάρχει «εθνική πολιτική που έχει παραχθεί από μια συστηματική εργασία ειδικών με ανάλυση όλων των παραμέτρων, με συνεκτίμηση των επικείμενων γεωστρατηγικών μεταβολών και της οποίας ο σκληρός πυρήνας εφαρμόζεται διαχρονικά με σοβαρότητα και στιβαρότητα ανεξάρτητα από κόμματα και πρόσωπα.
Τον κεντρικό ρόλο στην διαμόρφωση της υποτιθέμενης εξωτερικής μας πολιτικής παίζει ο εκάστοτε υπουργός με την κουστωδία του, στην περίπτωσή μας η κ. Μπακογιάννη μετά του υιού της. Σε ένα τόσο σοβαρό θέμα ο ...εκάστοτε υπουργικός κομματάρχης έχει ποιο βαρύνοντα λόγο από τους εξειδικευμένους διπλωμάτες και εμπειρογνώμονες του υπουργείου εξωτερικών. Η παροιμιώδης ασχετοσύνη ή προσωπική υστεροβουλία τέτοιων προσώπων (πχ Άλεξ Ρόντος) σε συνδυασμό με την εξυπηρέτηση ιδιοτελών προσωπικών στρατηγικών των εκάστοτε υπουργών (φιλοτέχνηση αρχηγικού προφίλ, ανάπτυξη δημοσίων σχέσεων με στελέχη της υπερδύναμης) δημιουργεί ένα εκρηκτικό μίγμα ερασιτεχνικών κινήσεων που φέρνουν τα λαμπρά αποτελέσματα που απολαμβάνουμε.
Στην Τουρκία υπάρχουν παίκτες και στην Αθήνα ερασιτέχνες.
Γιατί όμως η ΗΠΑ προτιμούν την Τουρκία από την πιστή και χαμογελαστή σύμμαχο Ελλάδα. Απλά γιατί οι Τούρκοι είναι συνεπείς, μεθοδικοί και παίκτες υψηλής διπλωματικής τακτικής, που φέρνουν σε πέρας την δουλειά που τους ανατίθεται Εμείς εάν είμαστε στην θέση των Αμερικανών ποιόν θα επιλέγαμε για ιμάντα εμπέδωσης των συμφερόντων μας στην περιοχή. Κάποιον (λέγε με Ελλάδα) που δεν μπορεί ούτε τα δικά του θεμελιώδη συμφέροντα να προασπίσει βαπτίζοντας την άτακτη υποχώρηση «ρεαλισμό», ή έναν ο οποίος διαθέτει ευλυγισία, διαπραγματευτική δεινότητα σταθερότητα στις θέσεις του και έχει υψηλούς εθνικούς στόχους;
Πιστεύω ότι εάν είμαστε στο μυαλό των αμερικάνων διπλωματών οι ευχάριστοι υπουργοί εξωτερικών μας θα ήταν μια εξαίσια συντροφιά για χαλαρή συζήτηση σε ένα κοκτέιλ στο Λευκό Οίκο, αλλά όχι ο κατάλληλος συνεργάτης αντάξιος μιας υπερδύναμης που θα κληθεί να χειρισθεί με αποτελεσματικότητα ευαίσθητα ζητήματα.
Είναι τέτοιο το μέγεθος της λιποψυχίας των πολιτικών μας που ακόμα και ο πρωθυπουργός των Σκοπίων πιστεύει ότι δεν έχουμε την δύναμη να επιμείνουμε έως το τέλος στο βέτο που βάλαμε. Δεν μπορεί, σκέφτεται, μόνο οι Τούρκοι θα είναι τυχεροί; Όλο και κάποιος μαθητευόμενος έλληνας υπουργός εξωτερικών θα βρεθεί που πάνω στα χαμόγελα και στην πλάκα με τους Αμερικάνους θα πεισθεί ότι είναι ωφέλιμο για το πολιτικό μέλλον του να άρει το βέτο.
Aris.A
Διαβάζοντας το βιβλίο του διπλωμάτη καριέρας Χρήστου Ζαχαράκι «Άκρως Απόρρητο- Ειδικού Χειρισμού» συνειδητοποίησα γιατί η ελληνική διπλωματία υφίσταται συνεχείς ήττες στα ελληνοτουρκικά. Καταρχήν δεν υπάρχει «εθνική πολιτική που έχει παραχθεί από μια συστηματική εργασία ειδικών με ανάλυση όλων των παραμέτρων, με συνεκτίμηση των επικείμενων γεωστρατηγικών μεταβολών και της οποίας ο σκληρός πυρήνας εφαρμόζεται διαχρονικά με σοβαρότητα και στιβαρότητα ανεξάρτητα από κόμματα και πρόσωπα.
Τον κεντρικό ρόλο στην διαμόρφωση της υποτιθέμενης εξωτερικής μας πολιτικής παίζει ο εκάστοτε υπουργός με την κουστωδία του, στην περίπτωσή μας η κ. Μπακογιάννη μετά του υιού της. Σε ένα τόσο σοβαρό θέμα ο ...εκάστοτε υπουργικός κομματάρχης έχει ποιο βαρύνοντα λόγο από τους εξειδικευμένους διπλωμάτες και εμπειρογνώμονες του υπουργείου εξωτερικών. Η παροιμιώδης ασχετοσύνη ή προσωπική υστεροβουλία τέτοιων προσώπων (πχ Άλεξ Ρόντος) σε συνδυασμό με την εξυπηρέτηση ιδιοτελών προσωπικών στρατηγικών των εκάστοτε υπουργών (φιλοτέχνηση αρχηγικού προφίλ, ανάπτυξη δημοσίων σχέσεων με στελέχη της υπερδύναμης) δημιουργεί ένα εκρηκτικό μίγμα ερασιτεχνικών κινήσεων που φέρνουν τα λαμπρά αποτελέσματα που απολαμβάνουμε.
Στην Τουρκία υπάρχουν παίκτες και στην Αθήνα ερασιτέχνες.
Γιατί όμως η ΗΠΑ προτιμούν την Τουρκία από την πιστή και χαμογελαστή σύμμαχο Ελλάδα. Απλά γιατί οι Τούρκοι είναι συνεπείς, μεθοδικοί και παίκτες υψηλής διπλωματικής τακτικής, που φέρνουν σε πέρας την δουλειά που τους ανατίθεται Εμείς εάν είμαστε στην θέση των Αμερικανών ποιόν θα επιλέγαμε για ιμάντα εμπέδωσης των συμφερόντων μας στην περιοχή. Κάποιον (λέγε με Ελλάδα) που δεν μπορεί ούτε τα δικά του θεμελιώδη συμφέροντα να προασπίσει βαπτίζοντας την άτακτη υποχώρηση «ρεαλισμό», ή έναν ο οποίος διαθέτει ευλυγισία, διαπραγματευτική δεινότητα σταθερότητα στις θέσεις του και έχει υψηλούς εθνικούς στόχους;
Πιστεύω ότι εάν είμαστε στο μυαλό των αμερικάνων διπλωματών οι ευχάριστοι υπουργοί εξωτερικών μας θα ήταν μια εξαίσια συντροφιά για χαλαρή συζήτηση σε ένα κοκτέιλ στο Λευκό Οίκο, αλλά όχι ο κατάλληλος συνεργάτης αντάξιος μιας υπερδύναμης που θα κληθεί να χειρισθεί με αποτελεσματικότητα ευαίσθητα ζητήματα.
Είναι τέτοιο το μέγεθος της λιποψυχίας των πολιτικών μας που ακόμα και ο πρωθυπουργός των Σκοπίων πιστεύει ότι δεν έχουμε την δύναμη να επιμείνουμε έως το τέλος στο βέτο που βάλαμε. Δεν μπορεί, σκέφτεται, μόνο οι Τούρκοι θα είναι τυχεροί; Όλο και κάποιος μαθητευόμενος έλληνας υπουργός εξωτερικών θα βρεθεί που πάνω στα χαμόγελα και στην πλάκα με τους Αμερικάνους θα πεισθεί ότι είναι ωφέλιμο για το πολιτικό μέλλον του να άρει το βέτο.
Aris.A
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ANTINEWS
