Αν θέλει ακόμη το Κράτος να κάνει παρελάσεις, ας τις κάνει. Αν θέλει να στοιχίζει τους μαθητές βάση ύψους και βάση βαθμολογίας για να μας αποδεικνύει κάθε φορά πόσο ρατσιστικό κράτος είναι, ας το κάνει. Αν θεωρεί ότι ανεβάζει το εθνικό αίσθημα με αυτή την φασιστική γελοιότητα, ας το κάνει. Αν θεωρεί ότι το στρατιωτικό βήμα θα κάνει τους «εχθρούς» να φοβηθούν, επίσης ας το κάνει. Αυτό όμως που δεν έχει δικαίωμα να κάνει είναι να βάζει σε αυτή την διαδικασία «της πατρίδας μου την σημαία». Χωρίς κανένα ίχνος πατριδολαγνείας και χωρίς καμία εθνικιστική διάθεση, ομολογώ ότι ... τέτοιος βιασμός ενός συμβόλου συγκρίνεται μόνο με την εποχή της Ιεράς Εξέτασης η οποία εκτελούσε με τον σταυρό στο χέρι.
Η σημαία δίδεται βάση της διάταξης του Υπουργείου Παιδείας στον μαθητή που έφερε την μεγαλύτερη βαθμολογία. Αν αυτός ο μαθητής έχει χόμπι να σκοτώνει σκύλους και γάτες, αν είναι το μεγαλύτερο κωλόπαιδο του σχολείου, αν έχει «καρφώσει» τους συμμαθητές του σε καθηγητή ή αν είναι απλά ένας ηλίθιος παπαγάλος, αυτό δεν λαμβάνεται υπόψη από την διάταξη. Το θέμα είναι ότι μπορεί να σηκώσει «της πατρίδας μου την σημαία» ως έπαθλο του απαξιωμένου εκπαιδευτικού συστήματος της Ελλάδας. Με λίγα λόγια δίδεται το γαλανόλευκο πανί σε αυτόν που στηρίζει το σύστημα και θα το υπηρετήσει, σύμφωνα με τις διατάξεις του Υπουργείου, καλύτερα απ’ όλα τα άλλα παιδιά.
Ποιος είναι αυτός που δίνει το δικαίωμα σε 10 δημόσιους εκπαιδευτικούς λειτουργούς του Κράτους να αποφασίζουν για το ποιος θα σηκώσει «της πατρίδας μου την σημαία»; Γιατί ο καλός μαθητής πρέπει να είναι σώνει και καλά και καλός άνθρωπος; Ποια μαθηματικήεξίσωση και ποια παπαγαλία αρχαίου κειμένου το ορίζει αυτό; Έχει άραγε κανείς ρωτήσει τους υπόλοιπους μαθητές για το τι γνώμη έχουν, στην δική τους μικρή κοινωνία, για τον σημαιοφόρο του σχολείου τους; Έχει περάσει κανενός το μυαλό ότι μπορεί «οι κακοί μαθητές» να θέλουν να φτύσουν αυτόν που σηκώνει «της πατρίδος Τους τη σημαία»;
Μεγαλώνοντας σε μία χώρα, που η ευαισθησία απέναντι σε ένα πολιτικοκοινωνικό σύμβολο όπως η σημαία είναι μεγάλη, καταλήγεις ότι το σύμβολο δεν είναι έπαθλο. Το σύμβολο δεν είναι έπαινος, πόσο μάλλον μιας μικρής προσωπικής ματαιοδοξίας ενός παιδιού. Δε μπορεί αυτό που ήταν το στήριγμα αγώνων πολλών γενεών για το δίκαιο να γίνεται κωλόπανο για την έπαρση κάποιου που πέτυχε την προσωπική του μάχη με τον βαθμό. Αυτός είναι βαθμοφόρος και όχι σημαιοφόρος. Πριν λοιπόν, αρχίσουμε να κατηγορούμε κάποιους άλλους 16χρονους που μέσα στο δικό τους «γιατί» καίνε «της πατρίδας Μου την σημαία», ας σκεφτούμε με πόσο καμάρι εκατομμύρια Ελλήνων, χειροκροτούν τον κατά παράβαση σημαιοφόρο των παρελάσεων.
Όταν η σημαία παύει να είναι σύμβολο τότε είναι αναμενόμενο ή να την εξευτελίζουν σαν παιδικό παιχνίδι ή να την ξεσκίζουν σαν σημαία της πατρίδας των εχθρών.
Η σημαία δίδεται βάση της διάταξης του Υπουργείου Παιδείας στον μαθητή που έφερε την μεγαλύτερη βαθμολογία. Αν αυτός ο μαθητής έχει χόμπι να σκοτώνει σκύλους και γάτες, αν είναι το μεγαλύτερο κωλόπαιδο του σχολείου, αν έχει «καρφώσει» τους συμμαθητές του σε καθηγητή ή αν είναι απλά ένας ηλίθιος παπαγάλος, αυτό δεν λαμβάνεται υπόψη από την διάταξη. Το θέμα είναι ότι μπορεί να σηκώσει «της πατρίδας μου την σημαία» ως έπαθλο του απαξιωμένου εκπαιδευτικού συστήματος της Ελλάδας. Με λίγα λόγια δίδεται το γαλανόλευκο πανί σε αυτόν που στηρίζει το σύστημα και θα το υπηρετήσει, σύμφωνα με τις διατάξεις του Υπουργείου, καλύτερα απ’ όλα τα άλλα παιδιά.
Ποιος είναι αυτός που δίνει το δικαίωμα σε 10 δημόσιους εκπαιδευτικούς λειτουργούς του Κράτους να αποφασίζουν για το ποιος θα σηκώσει «της πατρίδας μου την σημαία»; Γιατί ο καλός μαθητής πρέπει να είναι σώνει και καλά και καλός άνθρωπος; Ποια μαθηματικήεξίσωση και ποια παπαγαλία αρχαίου κειμένου το ορίζει αυτό; Έχει άραγε κανείς ρωτήσει τους υπόλοιπους μαθητές για το τι γνώμη έχουν, στην δική τους μικρή κοινωνία, για τον σημαιοφόρο του σχολείου τους; Έχει περάσει κανενός το μυαλό ότι μπορεί «οι κακοί μαθητές» να θέλουν να φτύσουν αυτόν που σηκώνει «της πατρίδος Τους τη σημαία»;
Μεγαλώνοντας σε μία χώρα, που η ευαισθησία απέναντι σε ένα πολιτικοκοινωνικό σύμβολο όπως η σημαία είναι μεγάλη, καταλήγεις ότι το σύμβολο δεν είναι έπαθλο. Το σύμβολο δεν είναι έπαινος, πόσο μάλλον μιας μικρής προσωπικής ματαιοδοξίας ενός παιδιού. Δε μπορεί αυτό που ήταν το στήριγμα αγώνων πολλών γενεών για το δίκαιο να γίνεται κωλόπανο για την έπαρση κάποιου που πέτυχε την προσωπική του μάχη με τον βαθμό. Αυτός είναι βαθμοφόρος και όχι σημαιοφόρος. Πριν λοιπόν, αρχίσουμε να κατηγορούμε κάποιους άλλους 16χρονους που μέσα στο δικό τους «γιατί» καίνε «της πατρίδας Μου την σημαία», ας σκεφτούμε με πόσο καμάρι εκατομμύρια Ελλήνων, χειροκροτούν τον κατά παράβαση σημαιοφόρο των παρελάσεων.
Όταν η σημαία παύει να είναι σύμβολο τότε είναι αναμενόμενο ή να την εξευτελίζουν σαν παιδικό παιχνίδι ή να την ξεσκίζουν σαν σημαία της πατρίδας των εχθρών.
