Αυτό που κατάφερε η νεότερη Ελλάδα είναι να δημιουργήσει την χώρα του «Τίποτε-Τίποτε» και να βάλει ως σύμβολα αλλά και ως εκφραστές της αυτούς που δεν έχουν τίποτα να πουν και με το τίποτα ανεβαίνουν την ιεραρχία. Η βάση αυτού του οικοδομήματος ξεκινά από τον μικρό Τίποτα ο οποίος μπορεί να είναι μπακάλης και θέλει να διαφημίσει το τουλουμοτύρι του. Θα καλέσει τον διαφημιστή θα τον πληρώσει και θα του πει ΑΥΤΟΣ πώς θα γίνει η διαφήμιση, γιατί αυτός ξέρει.
Είναι νεόπτωχος και θέλει την μεζονέτα του στο καμένο και καταπατημένο δάσος; Θα καλέσει μηχανικούς και αρχιτέκτονες και θα τους πει Αυτός πώς θα την χτίσουν και απαραίτητα να την βάψουν χρώμα γουρουνί για να ταιριάζει με το περιβάλλον, (επειδή ξέρει και από οικολογικά θέματα).
Όσο ανεβαίνει αυτό το τρισάθλιο οικοδόμημα όλο και πιο κραυγαλέοι Τίποτα κάνουν την εμφάνισή τους. Για παράδειγμα, υπάρχει στην ελληνική πραγματικότητα δίποδο που διαλαλεί δημοσίως ότι ήταν ηλίθιος και πήγαινε στο σχολείο μια φορά την εβδομάδα γιατί πίστευε ότι η Δευτέρα είναι μία εβδομάδα, η Τρίτη είναι η επόμενη και πάει λέγοντας. Κι όμως, παρ΄ όλη την ηλιθιότητα, την αμορφωσιά, την αγραμματοσύνη, «πρόκοψε» στη χώρα του «Τίποτε-Τίποτε» και εκτός από βουλευτής (όπου αποφάσιζε για τις τύχες ενός λαού) είναι και νομάρχης όπου κουμαντάρει και διασκεδάζει ταυτόχρονα τον λαό (γιατί είναι και τραγουδιστής και ηθοποιός και ότι «γουστάρει» η ψυχή σου).
Στους διαδρόμους του οικοδομήματος θα βρεις και άλλες ειδικότητες. Ένας Τίποτα, αν και υδραυλικός, έκανε ορθοπεδικές εγχειρήσεις σε δημόσιο νοσοκομείο διότι ο ίδιος δεν έβλεπε καμία διαφορά μεταξύ μιας ανθρώπινης λεκάνης από μία πορσελάνινη, αναρωτιόταν μόνο που να στηρίξει το καζανάκι.
Στην κορυφή του οικοδομήματος που θέλει να λέγεται χώρα, οι Τίποτα αρχηγοί των Τίποτα-κομμάτων με τα επιτελεία τους, αντιμετωπίζοντας το εκλογικό κοπάδι ως μάζα «μπανιστιρτζήδων», προτείνουν σε «αναγνωρίσιμους» Τίποτα να μπουν στα ψηφοδέλτια για να «κυβερνήσουν» όλοι μαζί τη χώρα του «Τίποτε-Τίποτε». Είσαι μοντέλα με ξώβυζο που βγαίνεις στην tv; Έχεις την έδρα σίγουρη. Είσαι Τίποτα -ηθοποιός, Τίποτα-αθλητής, Τίποτα-δημοσιογράφος, μουγγή τραγουδιάρα και παντός είδους «αναγνωρίσιμο ξέκωλο»; Τότε έχεις μία θέση στην Τίποτα-Βουλή.
Η εξειδίκευση όπως και η τέχνη στην χώρα του «Τίποτε-Τίποτε» δεν έχουν θέση. Ίσα-ίσα που είναι μεγάλο αμάρτημα να έχεις ειδικότητα και ταλέντο. Μεγαλύτερο απ’ όλα να έχεις μεράκι και μυαλό. Διότι μπορεί να λες εύκολα ότι είσαι «πολιτικό ζώον» αλλά δεν λες με την ίδια ευκολία ότι είσαι απλώς, αποτυχημένος μπακάλης, κακός υδραυλικός, κλέφτης, τεμπέλης, ξέκωλο, ηλίθιος, άεργος ή απατεώνας. Προς αποφυγή όλων των παραπάνω η νεοελληνική πολιτική τέχνη ήρθε για να καλύψει αυτό το κενό. Καθόρισε ως πρότυπο το Τίποτα, κάνει πολιτική για το Τίποτα, οργανώνει τις στρατιές των Τίποτα. Όσο για αυτούς που είναι Κάποιοι, μην μπορώντας να αλλάξουν χώρα, μυαλό αλλά και ταυτότητα ονειρεύονται ότι κάποια στιγμή η χώρα του «Τίποτε-Τίποτε» θα γίνει αυτή του «Ποτέ - Ποτέ ξανά».
...
Είναι νεόπτωχος και θέλει την μεζονέτα του στο καμένο και καταπατημένο δάσος; Θα καλέσει μηχανικούς και αρχιτέκτονες και θα τους πει Αυτός πώς θα την χτίσουν και απαραίτητα να την βάψουν χρώμα γουρουνί για να ταιριάζει με το περιβάλλον, (επειδή ξέρει και από οικολογικά θέματα).
Όσο ανεβαίνει αυτό το τρισάθλιο οικοδόμημα όλο και πιο κραυγαλέοι Τίποτα κάνουν την εμφάνισή τους. Για παράδειγμα, υπάρχει στην ελληνική πραγματικότητα δίποδο που διαλαλεί δημοσίως ότι ήταν ηλίθιος και πήγαινε στο σχολείο μια φορά την εβδομάδα γιατί πίστευε ότι η Δευτέρα είναι μία εβδομάδα, η Τρίτη είναι η επόμενη και πάει λέγοντας. Κι όμως, παρ΄ όλη την ηλιθιότητα, την αμορφωσιά, την αγραμματοσύνη, «πρόκοψε» στη χώρα του «Τίποτε-Τίποτε» και εκτός από βουλευτής (όπου αποφάσιζε για τις τύχες ενός λαού) είναι και νομάρχης όπου κουμαντάρει και διασκεδάζει ταυτόχρονα τον λαό (γιατί είναι και τραγουδιστής και ηθοποιός και ότι «γουστάρει» η ψυχή σου).
Στους διαδρόμους του οικοδομήματος θα βρεις και άλλες ειδικότητες. Ένας Τίποτα, αν και υδραυλικός, έκανε ορθοπεδικές εγχειρήσεις σε δημόσιο νοσοκομείο διότι ο ίδιος δεν έβλεπε καμία διαφορά μεταξύ μιας ανθρώπινης λεκάνης από μία πορσελάνινη, αναρωτιόταν μόνο που να στηρίξει το καζανάκι.
Στην κορυφή του οικοδομήματος που θέλει να λέγεται χώρα, οι Τίποτα αρχηγοί των Τίποτα-κομμάτων με τα επιτελεία τους, αντιμετωπίζοντας το εκλογικό κοπάδι ως μάζα «μπανιστιρτζήδων», προτείνουν σε «αναγνωρίσιμους» Τίποτα να μπουν στα ψηφοδέλτια για να «κυβερνήσουν» όλοι μαζί τη χώρα του «Τίποτε-Τίποτε». Είσαι μοντέλα με ξώβυζο που βγαίνεις στην tv; Έχεις την έδρα σίγουρη. Είσαι Τίποτα -ηθοποιός, Τίποτα-αθλητής, Τίποτα-δημοσιογράφος, μουγγή τραγουδιάρα και παντός είδους «αναγνωρίσιμο ξέκωλο»; Τότε έχεις μία θέση στην Τίποτα-Βουλή.
Η εξειδίκευση όπως και η τέχνη στην χώρα του «Τίποτε-Τίποτε» δεν έχουν θέση. Ίσα-ίσα που είναι μεγάλο αμάρτημα να έχεις ειδικότητα και ταλέντο. Μεγαλύτερο απ’ όλα να έχεις μεράκι και μυαλό. Διότι μπορεί να λες εύκολα ότι είσαι «πολιτικό ζώον» αλλά δεν λες με την ίδια ευκολία ότι είσαι απλώς, αποτυχημένος μπακάλης, κακός υδραυλικός, κλέφτης, τεμπέλης, ξέκωλο, ηλίθιος, άεργος ή απατεώνας. Προς αποφυγή όλων των παραπάνω η νεοελληνική πολιτική τέχνη ήρθε για να καλύψει αυτό το κενό. Καθόρισε ως πρότυπο το Τίποτα, κάνει πολιτική για το Τίποτα, οργανώνει τις στρατιές των Τίποτα. Όσο για αυτούς που είναι Κάποιοι, μην μπορώντας να αλλάξουν χώρα, μυαλό αλλά και ταυτότητα ονειρεύονται ότι κάποια στιγμή η χώρα του «Τίποτε-Τίποτε» θα γίνει αυτή του «Ποτέ - Ποτέ ξανά».
...
Έφα, ο μοναδικός Simpleman
