"8 η ώρα το πρωί της προηγούμενης Πέμπτης στο Αμστερνταμ της Ολλανδίας. Βρεχει ασταμάτητα. Μάθαμε ότι γίνονται και έργα συντηρησης των γραμμων του τραμ στο κέντρο. Πανικός θα γίνεται σκεφτηκε ο Έλληνας και ξεκινησε για τη δουλειά του και ό,τι άλλο εχει προγραμματίσει…Ίδια μέρα και ώρα την επόμενη εβδομάδα στη “πανεμορφη” Θεσσαλονίκη της Ελλάδος των τεχνων και του πολιτισμου. Ίδιο βροχερο σκηνικό και με τα γνωστά έργα για το μετρό να κάνουν τη ζωη μας ακόμα πιο …όμορφη. Ο Έλληνας σκέφτηκε το ίδιο και πάλι και ξεκίνησε τη μέρα του και εκεί…
2 η ώρα το μεσημέρι της προηγούμενης Πέμπτης, ο Έλληνας στο Αμστερνταμ, αφού έχει τελειώσει τα πάντα, πίνει αμέριμνος το καφεδάκι του δίπλα σε κάποιο από τα δεκάδες κανάλια της πόλης που έχει να επιδείξει ελάχιστα δείγματα ιστορίας και πολιτισμού σε σχέση με τη δική του, πιθανότατα με δεκάδες αγνώστους δίπλα του, τη βροχή να συνεχίζει να πέφτει και η ζωή συνεχίζεται κανονικά…
Το μεσημέρι της επομένης βδομάδας ο ίδιος Έλληνας στη χώρα του, αν δεν έχει κολλησει σε κάποια εφορία, ΙΚΑ, τράπεζα, νοσοκομείο, ΚΕΠ, ταμείο του ΟΤΕ ή οποιαδήποτε άλλη είτε δημόσια είτε ιδιωτική υπηρεσία (είτε και συνδυασμού των, αφου είναι της μοδας πια…) που του στερησε πιθανότατα ένα μεροκάματο για να ασχοληθεί με όλα τα αυτά τα “γραφειοκρατικά”, θα βρίσκεται πιθανότατα κολλημένος στην κίνηση με οποιοδήποτε μέσο επέλεξε να γυρίσει σπιτάκι του. Μέσα στα νευρα, θα συνασπιστεί με τον ταξιτζη και θα συμφωνήσουν ότι η κατασταση σε αυτή τη χώρα δεν αντέχεται. Θα γίνει ο καλύτερος φίλος του διπλανού του στο αστικό, που εξοργισμένος και εκείνος δηλώνει ότι “δεν πάει άλλο”… Την επόμενη μέρα όμως θα κάνουν και οι δύο και πάλι τα ίδια!
Πόσο αδικημενοι αναρωτιέται ο συνοδοιπόρος μου στο Αμστερνταμ είμαστε εμείς εκεί κάτω;;; Δεν είμαστε αδικημένοι του απαντάω. Ηλίθιοι είμαστε. Κι αν οπωσδηπότε, κατα την προσφιλή μας τακτική μας ως λαός, θέλουμε να ρίξουμε το φταίξιμο κάπου, ας ψάξουμε σε κάθε καθρέφτη!!! Πολύ απλά επιλέξαμε το καθημερινό ξεπούλημα της ζωής μας με οποιοδήποτε μέσο. Επιλέξαμε το βίσμα, το κόνε και τα κολλητιλίκια.
2 η ώρα το μεσημέρι της προηγούμενης Πέμπτης, ο Έλληνας στο Αμστερνταμ, αφού έχει τελειώσει τα πάντα, πίνει αμέριμνος το καφεδάκι του δίπλα σε κάποιο από τα δεκάδες κανάλια της πόλης που έχει να επιδείξει ελάχιστα δείγματα ιστορίας και πολιτισμού σε σχέση με τη δική του, πιθανότατα με δεκάδες αγνώστους δίπλα του, τη βροχή να συνεχίζει να πέφτει και η ζωή συνεχίζεται κανονικά…Το μεσημέρι της επομένης βδομάδας ο ίδιος Έλληνας στη χώρα του, αν δεν έχει κολλησει σε κάποια εφορία, ΙΚΑ, τράπεζα, νοσοκομείο, ΚΕΠ, ταμείο του ΟΤΕ ή οποιαδήποτε άλλη είτε δημόσια είτε ιδιωτική υπηρεσία (είτε και συνδυασμού των, αφου είναι της μοδας πια…) που του στερησε πιθανότατα ένα μεροκάματο για να ασχοληθεί με όλα τα αυτά τα “γραφειοκρατικά”, θα βρίσκεται πιθανότατα κολλημένος στην κίνηση με οποιοδήποτε μέσο επέλεξε να γυρίσει σπιτάκι του. Μέσα στα νευρα, θα συνασπιστεί με τον ταξιτζη και θα συμφωνήσουν ότι η κατασταση σε αυτή τη χώρα δεν αντέχεται. Θα γίνει ο καλύτερος φίλος του διπλανού του στο αστικό, που εξοργισμένος και εκείνος δηλώνει ότι “δεν πάει άλλο”… Την επόμενη μέρα όμως θα κάνουν και οι δύο και πάλι τα ίδια!
Πόσο αδικημενοι αναρωτιέται ο συνοδοιπόρος μου στο Αμστερνταμ είμαστε εμείς εκεί κάτω;;; Δεν είμαστε αδικημένοι του απαντάω. Ηλίθιοι είμαστε. Κι αν οπωσδηπότε, κατα την προσφιλή μας τακτική μας ως λαός, θέλουμε να ρίξουμε το φταίξιμο κάπου, ας ψάξουμε σε κάθε καθρέφτη!!! Πολύ απλά επιλέξαμε το καθημερινό ξεπούλημα της ζωής μας με οποιοδήποτε μέσο. Επιλέξαμε το βίσμα, το κόνε και τα κολλητιλίκια. Δώσαμε εξουσία και δύναμη σε κάθε άχρηστο που “ήξερε” κάποιον και έγινε “κάποιος”. Θεοποιήσαμε την εθνικότητα μας και σε κάθε ευκαιρία βγαίνουμε στα κανάλια να βρίσουμε τους βορειοδυτικούς τουρίστες που τα σπάνε τα καλοκαίρια στα νησιά μας (γιατί έτσι πιστευουμε ότι είναι όλοι τους, πολύ απλά διότι μάθαμε να κοιτάμε σα χάνοι και να μην ψάχνουμε τίποτα), αλλά πλέον είναι οι μόνοι που αποτελουν πηγη κάποιων εσόδων για μια χώρα που μετά και την Ολυμπιακή δεν έχει τίποτα άλλο να ξεπουλήσει. Θεωρητικά πάντα. Γιατι και αυριο κατι θα βρεθεί να ξεπουληθεί…
Κλείσαμε τον πολιτισμό και την ιστορία μας σε μουσεία και βιβλιοθήκες και θεωρήσαμε ότι δώσαμε τον υπέρτατο φόρο τιμής σε αυτούς που μας κάνανε γνωστούς ανα την υφήλιο. Ο τελευταίος “σπουδαίος” πολιτικός ηγέτης με …”όραμα” που έχει να επιδείξει αυτή η τόσο “υπέροχη” χώρα είναι ο Κ.Καραμανλής (σ.σ. ο πρεσβύτερος) που ανακάλυψε την αντιπαροχή και μετατράπηκε κάθε πόλη σε τσιμεντο…
Κλείσαμε τον πολιτισμό και την ιστορία μας σε μουσεία και βιβλιοθήκες και θεωρήσαμε ότι δώσαμε τον υπέρτατο φόρο τιμής σε αυτούς που μας κάνανε γνωστούς ανα την υφήλιο. Ο τελευταίος “σπουδαίος” πολιτικός ηγέτης με …”όραμα” που έχει να επιδείξει αυτή η τόσο “υπέροχη” χώρα είναι ο Κ.Καραμανλής (σ.σ. ο πρεσβύτερος) που ανακάλυψε την αντιπαροχή και μετατράπηκε κάθε πόλη σε τσιμεντο…
Καμιά ομορφια, καμία αποψη, τίποτα το καλλιτεχνικό σε τίποτα. Και μετά τον Καραμανλή φέραμε τον Παπανδρέου. Μετά ξανά τον Καραμανλή (τον ανηψιο). Μετά μάλλον και πάλι τον Παπανδρέου (τον υιό). Α ξέχασα και τον Παπανδρέου πριν τον πρώτο Καραμανλή (τον πατερα του πρωτου Παπανδρεου και παππου του τελευταίου).
Χαιρόμαστε με τη Eurovision μαζικά, τα πρωινάδικα, τα μεσημεριανά και κάθετι που προσφέρει έκπτωσεις της νοημοσύνης μας… Πανηγυρίσαμε όλοι μαζί που φεσώσαμε τους πάντες για να κάνουμε ολυμπιακους αγώνες. Υποστηρίζουμε την άποψή μας με ψέματα, φωνές και βρισιές.
Γιατί έτσι μας αρέσει…Δε θέλουμε να γίνουμε ποτε καλύτεροι. Θέλουμε να γκρινιάζουμε για αυτό που είμαστε… Θέλουμε να φταίει πάντα κάποιος άλλος. Ποτέ εμείς!!
Αλλά επειδή θέλω να κλείσω με όμορφο τρόπο το άρθρο, ας μιλήσουμε για μια άλλη χώρα. Δεν είναι παραμυθένια, δεν είναι πολυ μακριά. Εκεί οι άνθρωποι δεν έχουν Σωκράτη, Παλαιολόγο, Κολοκοτρώνη και Βενιζέλο. Τους διάβασαν όμως και τους διαβάζουν και σίγουρα τους ξέρουν καλύτερα από εμάς. Δυστυχώς καπιταλιστικό σύστημα έχουν κι εκεί. Δημοκρατία έχουν κι εκεί, χειρότερα επονομαζόμενη ίσως. Βασιλευόμενη τη λένε.
Γιατί έτσι μας αρέσει…Δε θέλουμε να γίνουμε ποτε καλύτεροι. Θέλουμε να γκρινιάζουμε για αυτό που είμαστε… Θέλουμε να φταίει πάντα κάποιος άλλος. Ποτέ εμείς!!
Αλλά επειδή θέλω να κλείσω με όμορφο τρόπο το άρθρο, ας μιλήσουμε για μια άλλη χώρα. Δεν είναι παραμυθένια, δεν είναι πολυ μακριά. Εκεί οι άνθρωποι δεν έχουν Σωκράτη, Παλαιολόγο, Κολοκοτρώνη και Βενιζέλο. Τους διάβασαν όμως και τους διαβάζουν και σίγουρα τους ξέρουν καλύτερα από εμάς. Δυστυχώς καπιταλιστικό σύστημα έχουν κι εκεί. Δημοκρατία έχουν κι εκεί, χειρότερα επονομαζόμενη ίσως. Βασιλευόμενη τη λένε.
Εκεί όμως τα πράγματα, με μια λέξη κυλάνε. Ούτε σπρώχνονται, ούτε γυρνάνε προς τα πίσω. ΚΥΛΑΝΕ. Εκεί υπάρχει, πάλι με μια λέξη, γαλήνη. Ούτε χάος, ούτε ωχμωραδερφισμός. Ούτε λιγοτερο φιλικοί, ούτε λιγοτεροι επικοινωνιακοί, ούτε λιγότερο “κρύοι” είναι, επειδή έτσι μάθαμε να λέμε…Άνοιξαν τα μάτια τους και είδαν ότι θα ήταν τελείως μάταιο να κλειστούν στη χώρα τους και να μαλώνουν με όλους τριγύρω με κάθε χαζή πρόφαση. Διότι οι άνρωποι εκεί κοιτάξανε μπροστά. Επέλεξαν απλά να ΖΗΣΟΥΝ σαν ΑΝΘΡΩΠΟΙ και όχι μόνο αυτό. Να προσφέρουν απλόχειρα ανθρώπινη καθημερινότητα σε οποιοδήποτε για οποιοδήποτε λόγο τους το ζητήσει…
Πηγή: episkiasis
Δεν μπορούμε να μη συμφωνήσουμε με το συν-blogger, αλλά να υπενθυμίσουμε κάτι: Η Ολλανδία και η κάθε Ολλανδία, δεν περιτριγυρίζεται, ούτε από Τουρκίες, ούτε από Φυρομίες...Πιό παραστατικά: μπορεί να είσαι ο πιό ήρεμος οδηγός του κόσμου και να έχεις διάθεση να απολαύσεις την οδήγηση. Έρχεται όμως σε κάθε φανάρι ο κλασικός μαλάκας και κορνάρει κάθε ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου, σπάζοντας τα νεύρα σου ! Ή αλλιώς: it takes two for tango.
