Ας μιλήσουμε «επί της ουσίας», όπως θα έλεγαν και οι νομικοί μας. Γιατί οι λεπτομέρειες, στην προκειμένη περίπτωση, δεν έχουν σημασία.Και ποια είναι η ουσία;
Η ουσία είναι ο άνθρωπος. Που, στ’ όνομα του νομικού παραλογισμού, απαξιώνεται και κακοποιείται:
Περιστατικό 1ο:Ένα παιδάκι (o Παναγιώτης ) πάσχει από θανατηφόρα αρρώστια. Μπορεί όμως να θεραπευθεί στην Αμερική. Οι γονείς του κάνουν έκκληση στα φιλάνθρωπα... αισθήματα των συνανθρώπων τους, οι οποίοι σε τραπεζικό λογαριασμό καταθέτουν το αναγκαίο ποσό. Αλλά φευ! Νομικοί, τραπεζικοί, πολιτικοί, κλπ, στο όνομα του Μαμωνά και του Νόμου, δεν εγκρίνουν την εκταμίευση των χρημάτων. Και το παιδάκι πεθαίνει…
Δεν γνωρίζω πώς λέγεται αυτό στη γλώσσα των νομικών. Πάντως στη γλώσσα της Ηθικής, με βάση της συνέπειές του, λέγεται κακούργημα…
Περιστατικό 2ο: Ένας μαθητής (ο Φώτης), με απόφαση του Συλλόγου των Καθηγητών του Λυκείου του, απορρίπτεται στην Αη Λυκείου. Επειδή είχε τέσσερις(4), πέραν του επιτρεπομένου ορίου, απουσίες. Αλλά κάποιο δικαστήριο ακυρώνει την απόφαση των Καθηγητών και ο μαθητής συνεχίζει. Και, όταν φτάνει προ των πυλών των πανελλαδικών εξετάσεων, ένα άλλο δικαστήριο ακυρώνει την προηγούμενη απόφαση και υποχρεώνει το μαθητή να επανέλθει στην Αη Λυκείου. Τελικά όμως το Υπουργείο Παιδείας-ύστερα από την Οδύσσεια αυτή-της νομικής τερτιπολογίας δικαιώνει το μαθητή. Επιτέλους…
Και πάλι δεν γνωρίζω πώς λέγεται αυτό στη γλώσσα των νομομαθών. Πάντως με τη γλώσσα της κοινής Λογικής δεν μπορεί παρά να είναι το άκρον άωτον του παραλογισμού.
Τα δύο προηγούμενα περιστατικά ανήκουν στην ανατολή του 21ου αιώνα. Και βέβαια δεν είναι τα μοναδικά. Είναι απ’ τα λίγα, που έρχονται στο φως της δημοσιότητας. Ενώ απειράριθμα άλλα- τέτοια και χειρότερα-τα πνίγει η «συνωμοσία της σιωπής».…
Ας δούμε όμως και δύο αντίστοιχα περιστατικά, που συνέβησαν πριν από δύο χιλιάδες χρόνια και αναφέρονται στο «ξεπερασμένο» Ευαγγέλιο:
Περιστατικό 1ο: Κάποιο Σάββατο οι μαθητές του Χριστού περνούν μέσα από τα έτοιμα για θερισμό χωράφια. Και, καθώς πεινούν, κόβουν τα στάχυα, τα τρίβουν στις παλάμες τους και τρώνε τον καρπό.
Οι γραμματείς και οι φαρισαίοι, που τους παρακολουθούν, για να βρίσκουν αιτίες κατηγορίας, λένε στο Χριστό: Δεν βλέπεις ότι οι μαθητές σου παραβιάζουν το νόμο, που λέει ότι πρέπει να σεβόμαστε την αργία του Σαββάτου!
-Δεν έγινε ο άνθρωπος για το Σάββατο, αλλά το Σάββατο για τον άνθρωπο, αποκρίνεται ο Χριστός. Που στη γλώσσα της Ηθικής σημαίνει ότι δεν έγινε ο άνθρωπος για το νόμο, αλλά ο νόμος για τον άνθρωπο…
Περιστατικό 2ο: Και πάλι Σάββατο. Ο Χριστός διδάσκει στη συναγωγή. Και βλέπει στο ακροατήριο έναν κουλοχέρη.
Του λέει να πλησιάσει. Τα μάτια των γραμματέων και των φαρισαίων είναι καρφωμένα πάνω του. Και περιμένουν να ιδούν, αν θα τον θεραπεύσει, για να προσθέσουν μια ακόμη, στον κατάλογο των «εγκλημάτων»του, κατηγορία…
Ο Χριστός, λέει το Ευαγγέλιο, «συλλυπούμενος για την πώρωσή τους», τους ρωτάει: «Τα Σάββατα επιτρέπεται να ευεργετούμε ή να κακουργούμε; Να σώζουμε ανθρώπους ή να τους εξοντώνουμε»! Που και πάλι σημαίνει: Οι νόμοι έγιναν, για να υπηρετούν και εξυπηρετούν τον άνθρωπο, δίνοντας λύσεις; Ή, για να δημιουργούν και πολλαπλασιάζουν τα προβλήματά του!….
Τέτοια λέει εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια το «ξεπερασμένο» Ευαγγέλιο: Διακηρύττει, δηλαδή, πως, πάνω από το μαμωνά και τον κάθε νόμο, υπέρτατος νόμος, είναι ο άνθρωπος και οι ανάγκες του. Και πως νόμιμο είναι μόνο ο, τι υπηρετεί και εξυπηρετεί τον άνθρωπο. Και πως τα διάφορα νομικά πιράγχας, που κάνουν το βίο του αβίωτο είναι σκουπίδια και δηλητήρια. Που έχουν θέση στις χωματερές και όχι στις κοινωνίες των ανθρώπων.
Αλλά βέβαια οι μοντέρνοι και μεταμοντέρνοι παλαιολιθικοί τρωγλοδύτες της ηθικής και του πνεύματος δεν ακούνε τι λέει το Ευαγγέλιο…
Και βγάλτε, αν θέλετε, συμπεράσματα, για το πού οδηγούν τα παιδιά μας, αυτοί, που θέλουν να εξοβελίσουν το Ευαγγέλιο απ’ την παιδεία μας. Και ποια δικαιοσύνη θέλουν αυτοί, που-ερήμην του Ευαγγελίου- νομοθετούν, σε μεγάλο βαθμό, τον παραλογισμό και την κακουργία, προκειμένου να περιφρουρήσουν τα ληστρικά συμφέροντά τους.
Κάνοντας αβίωτο το βίο του λαού….
Παπα-Ηλίας
