Είναι προφανές και πανθομολογούμενο ότι η χθεσινή «τηλεμαχία» μας άφησε ανικανοποίητους.
Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός πολιτών που προτιμούν αυτή την μορφή προεκλογικής αντιπαράθεσης από τις ανοιχτές συγκεντρώσεις, τα περίφημα «μπαλκόνια».
Δεν είναι όμως η παρακολούθηση μιας ψυχρής έκφρασης (σπάνια ανταλλαγής) επιχειρημάτων, δικαιολογιών, υποσχέσεων και δηλώσεων, ενώ είναι κανείς καθισμένος μπροστά σε μια οθόνη και κάποιες στιγμές «μετράει» και την παραμικρή αδιόρατη κίνηση και γκριμάτσα του κάθε πολιτικού, μια διαδικασία ουσιαστικά «εκπόρνευσης» της προεκλογικής περιόδου και των πολιτικών;
Είναι σαν να «παίρνεις μάτι» από το γυαλί τον/την κάθε πολιτκό. Και αν σκεφθεί κανείς την ιδιαίτερη... τηλεοπτική πρακτική που πρέπει να γνωρίζει και να εφαρμόζει ο πολιτικός, εκπαιδευμένος και δασκαλεμένος από ειδικούς, τα «τρύκ» και τις γωνίες λήψεως, τα φίλτρα κ.ά., δεν συνιστά αυτό μια μορφή αποπλάνησης των ψηφοφόρων;
Προσωπικά προτιμώ την προσωπική επαφή κάθε πολιτικού με τους πολίτες, είτε μέσω ανοιχτών συγκεντρώσεων, είτε μέσω μικρότερων συγκεντρώσεων σε άλλους χώρους όπως π.χ. τα σπίτια ή κάποιο μαγαζί.
Επίσης θα ήταν ενδιαφέρον να βλέπαμε ίσως κάποτε δύο πολιτικούς(και αρχηγούς),όχι περισσότερους γιατί θα δημιουργούνταν χασμωδία, να αντιπαρατίθενται ζωντανά , καθισμένοι σε ένα τραπέζι σε μια μεγάλη πλατεία.
Μπορεί να φαίνεται παρωχημένο αλλά αποτέλεσε για πάρα πολλά χρόνια ένα καλό κριτήριο των ικανοτήτων των πολιτικών και δημιούργησε νομίζω «αξία». Και σαν αξία παραμένει.
Steve
Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός πολιτών που προτιμούν αυτή την μορφή προεκλογικής αντιπαράθεσης από τις ανοιχτές συγκεντρώσεις, τα περίφημα «μπαλκόνια».
Δεν είναι όμως η παρακολούθηση μιας ψυχρής έκφρασης (σπάνια ανταλλαγής) επιχειρημάτων, δικαιολογιών, υποσχέσεων και δηλώσεων, ενώ είναι κανείς καθισμένος μπροστά σε μια οθόνη και κάποιες στιγμές «μετράει» και την παραμικρή αδιόρατη κίνηση και γκριμάτσα του κάθε πολιτικού, μια διαδικασία ουσιαστικά «εκπόρνευσης» της προεκλογικής περιόδου και των πολιτικών;
Είναι σαν να «παίρνεις μάτι» από το γυαλί τον/την κάθε πολιτκό. Και αν σκεφθεί κανείς την ιδιαίτερη... τηλεοπτική πρακτική που πρέπει να γνωρίζει και να εφαρμόζει ο πολιτικός, εκπαιδευμένος και δασκαλεμένος από ειδικούς, τα «τρύκ» και τις γωνίες λήψεως, τα φίλτρα κ.ά., δεν συνιστά αυτό μια μορφή αποπλάνησης των ψηφοφόρων;
Προσωπικά προτιμώ την προσωπική επαφή κάθε πολιτικού με τους πολίτες, είτε μέσω ανοιχτών συγκεντρώσεων, είτε μέσω μικρότερων συγκεντρώσεων σε άλλους χώρους όπως π.χ. τα σπίτια ή κάποιο μαγαζί.
Επίσης θα ήταν ενδιαφέρον να βλέπαμε ίσως κάποτε δύο πολιτικούς(και αρχηγούς),όχι περισσότερους γιατί θα δημιουργούνταν χασμωδία, να αντιπαρατίθενται ζωντανά , καθισμένοι σε ένα τραπέζι σε μια μεγάλη πλατεία.
Μπορεί να φαίνεται παρωχημένο αλλά αποτέλεσε για πάρα πολλά χρόνια ένα καλό κριτήριο των ικανοτήτων των πολιτικών και δημιούργησε νομίζω «αξία». Και σαν αξία παραμένει.
Steve
