Φίλος του taxalia προτείνει:
Διάβασα το εκπληκτικό άρθρο του Καραγιάννη στην Καθημερινή και ως καπνιστής συμφωνώ απόλυτα σε όλα τα σημεία μαζί του. Ναι στον νόμο, είναι καιρός να επιτρέψουμε και στους συμπατριώτες μας που δεν καπνίζουν να απολαύσουν την έξοδο τους. Ναι στον πολιτισμό γιατί σε πολλούς... χώρους το κάπνισμα είναι απλά βαρβαρότητα. Καπνιστές και μη μπορούμε να συνυπάρξουμε.
Πάλι το κάπνισμα
Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη
Παρότι φανατικός καπνιστής επί πολλά χρόνια συμπαρατάσσομαι στην προσπάθεια του υπουργού Υγείας, του κ. Δ. Αβραμόπουλου, να απαγορευθεί το κάπνισμα σε όλους τους κλειστούς χώρους. Εννοείται στους δημόσιους κλειστούς χώρους, στα νοσοκομεία, στις τράπεζες, στα υπουργεία, στα καφενεία, στα εστιατόρια, στα μπαρ κ.λπ. Στους ιδιωτικούς κλειστούς χώρους, στο σπίτι του ή στο ιδιωτικό γραφείο ο καθένας κάνει ό,τι θέλει και μόνο οι κανόνες συμβίωσης και καλής συμπεριφοράς μπορούν να περιορίσουν τις επιθυμίες του και τις συνήθειές του. Οχι ο νόμος...
Οι λόγοι της απαγόρευσης είναι γνωστοί και δεν θα επεκταθούμε στην ανάλυσή τους. Το κάπνισμα προκαλεί κακό στην υγεία, τελεία και παύλα. Και αν υποθέσουμε ότι καθένας μπορεί να αποφασίζει για το κακό που προκαλεί στον εαυτό του (άλλωστε δεν μπορούμε διά νόμου να... απαγορεύσουμε την αυτοκτονία), υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα ευθύνης για το κακό που (υποστηρίζεται) ότι προκαλεί ο καπνιστής στους άλλους που βρίσκονται στον ίδιο χώρο. Ακόμη πιο σοβαρό πρόβλημα ευθύνης εγείρεται από το γεγονός ότι το κάπνισμα και οι βλάβες που προκαλεί στην υγεία των καπνιστών επιβαρύνουν με ένα 14% επί του συνόλου τις δαπάνες του δημόσιου συστήματος υγείας, σε βάρος του κράτους και των άλλων ασφαλισμένων. Με αυτό το επιχείρημα πολλοί, ορθώς, υποστηρίζουν την ακόμη αυστηρότερη φορολόγηση του τσιγάρου και του καπνίσματος, πράγμα νόμιμο και δίκαιο.
Από άλλους ακούω ότι σε άλλες χώρες που εφαρμόσθηκαν αυτές οι απαγορεύσεις είχαν επιτυχία και οι καπνιστές πειθάρχησαν. Εχω κάποιες αμφιβολίες για τα εστιατόρια, τα μπαρ και τα καφενεία ή για τα νυχτερινά κέντρα. Βρίσκω άσκοπο και ανώφελο, σε ένα εστιατόριο ή σε ένα καφενείο να ορίζεται χώρος «μη καπνιστών» και ακριβώς δίπλα ο χώρος «των καπνιστών» (συνήθως αισθητά μεγαλύτερος) να «ντουμανιάζει» ολόκληρη την αίθουσα.
Σε νοσοκομείο, σε υπουργείο, σε τράπεζα, ακόμη και στις μάλλον άθλιες αίθουσες αναμονής των ΚΤΕΛ, των σιδηροδρόμων και του ΙΚΑ δεν διανοήθηκα ποτέ να καπνίσω. Με απασχολεί το εστιατόριο και η ταβέρνα, πολύ λιγότερο το καφενείο και το μπαρ. Το φαγητό και το κρασί θέλουν τσιγάρο, διαφορετικά δεν υπάρχει λόγος ούτε να φας ούτε να πιεις. Φυσικά και το μπαρ αλλά, λόγω ηλικίας, δεν συχνάζω πια σε μπαρ. Σε καφενεία δεν σύχναζα ποτέ. Ούτε χαρτιά παίζω, γιατί και το χαρτοπαίγνιο «σηκώνει» πολύ τσιγάρο, είναι θέμα στυλ για τον χαρτοπαίκτη και άριστα το έχει αποτυπώσει ο κινηματογράφος με τον Αλέν Ντελόν και άλλους διάσημους αστέρες.
Επειδή όλους, καπνιστές και μη, μας ενδιαφέρει να πετύχουν οι απαγορεύσεις, ίσως θα έπρεπε οι αρμόδιοι να σκεφθούν την προσαρμογή τους με ανάγκες, παράλογες ενδεχομένως και βλαβερές, αλλά υπαρκτές. Δεν ωφελεί να χωρίσεις το εστιατόριο με ιδεατά και αόρατα σύνορα σε χώρους καπνιστών και μη. Ισως θα έπρεπε να αφεθούν οι ιδιοκτήτες ελεύθεροι να ορίσουν ότι τα εστιατόριά τους είναι για καπνιστές ή για μη καπνιστές. Στα πρώτα θα μπορούσαν να εισέλθουν και μη καπνιστές, αφού θα εστάθμιζαν και θα αποφάσιζαν να αποδεχθούν τους κινδύνους για την υγεία τους, προκειμένου να συντροφεύσουν έναν φίλο τους καπνιστή. Στα δεύτερα φυσικά θα απαγορευόταν η είσοδος σε καπνιστές και θα ήταν αναγκασμένος να υποστεί μια μικρή θυσία για να συντροφεύσει την παρέα του. Οι θυσίες έχουν και αυτές χάρες και χαρές.
Οπωσδήποτε ευχόμαστε καλή επιτυχία στις αντικαπνικές απαγορεύσεις. Αλλά τη «δέσμευση ζωής» που μας έστειλε ο κ. Δ. Αβραμόπουλος αυτήν όχι, δεν θα την υπογράψουμε...
Πάλι το κάπνισμα
Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη
Παρότι φανατικός καπνιστής επί πολλά χρόνια συμπαρατάσσομαι στην προσπάθεια του υπουργού Υγείας, του κ. Δ. Αβραμόπουλου, να απαγορευθεί το κάπνισμα σε όλους τους κλειστούς χώρους. Εννοείται στους δημόσιους κλειστούς χώρους, στα νοσοκομεία, στις τράπεζες, στα υπουργεία, στα καφενεία, στα εστιατόρια, στα μπαρ κ.λπ. Στους ιδιωτικούς κλειστούς χώρους, στο σπίτι του ή στο ιδιωτικό γραφείο ο καθένας κάνει ό,τι θέλει και μόνο οι κανόνες συμβίωσης και καλής συμπεριφοράς μπορούν να περιορίσουν τις επιθυμίες του και τις συνήθειές του. Οχι ο νόμος...
Οι λόγοι της απαγόρευσης είναι γνωστοί και δεν θα επεκταθούμε στην ανάλυσή τους. Το κάπνισμα προκαλεί κακό στην υγεία, τελεία και παύλα. Και αν υποθέσουμε ότι καθένας μπορεί να αποφασίζει για το κακό που προκαλεί στον εαυτό του (άλλωστε δεν μπορούμε διά νόμου να... απαγορεύσουμε την αυτοκτονία), υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα ευθύνης για το κακό που (υποστηρίζεται) ότι προκαλεί ο καπνιστής στους άλλους που βρίσκονται στον ίδιο χώρο. Ακόμη πιο σοβαρό πρόβλημα ευθύνης εγείρεται από το γεγονός ότι το κάπνισμα και οι βλάβες που προκαλεί στην υγεία των καπνιστών επιβαρύνουν με ένα 14% επί του συνόλου τις δαπάνες του δημόσιου συστήματος υγείας, σε βάρος του κράτους και των άλλων ασφαλισμένων. Με αυτό το επιχείρημα πολλοί, ορθώς, υποστηρίζουν την ακόμη αυστηρότερη φορολόγηση του τσιγάρου και του καπνίσματος, πράγμα νόμιμο και δίκαιο.
Από άλλους ακούω ότι σε άλλες χώρες που εφαρμόσθηκαν αυτές οι απαγορεύσεις είχαν επιτυχία και οι καπνιστές πειθάρχησαν. Εχω κάποιες αμφιβολίες για τα εστιατόρια, τα μπαρ και τα καφενεία ή για τα νυχτερινά κέντρα. Βρίσκω άσκοπο και ανώφελο, σε ένα εστιατόριο ή σε ένα καφενείο να ορίζεται χώρος «μη καπνιστών» και ακριβώς δίπλα ο χώρος «των καπνιστών» (συνήθως αισθητά μεγαλύτερος) να «ντουμανιάζει» ολόκληρη την αίθουσα.
Σε νοσοκομείο, σε υπουργείο, σε τράπεζα, ακόμη και στις μάλλον άθλιες αίθουσες αναμονής των ΚΤΕΛ, των σιδηροδρόμων και του ΙΚΑ δεν διανοήθηκα ποτέ να καπνίσω. Με απασχολεί το εστιατόριο και η ταβέρνα, πολύ λιγότερο το καφενείο και το μπαρ. Το φαγητό και το κρασί θέλουν τσιγάρο, διαφορετικά δεν υπάρχει λόγος ούτε να φας ούτε να πιεις. Φυσικά και το μπαρ αλλά, λόγω ηλικίας, δεν συχνάζω πια σε μπαρ. Σε καφενεία δεν σύχναζα ποτέ. Ούτε χαρτιά παίζω, γιατί και το χαρτοπαίγνιο «σηκώνει» πολύ τσιγάρο, είναι θέμα στυλ για τον χαρτοπαίκτη και άριστα το έχει αποτυπώσει ο κινηματογράφος με τον Αλέν Ντελόν και άλλους διάσημους αστέρες.
Επειδή όλους, καπνιστές και μη, μας ενδιαφέρει να πετύχουν οι απαγορεύσεις, ίσως θα έπρεπε οι αρμόδιοι να σκεφθούν την προσαρμογή τους με ανάγκες, παράλογες ενδεχομένως και βλαβερές, αλλά υπαρκτές. Δεν ωφελεί να χωρίσεις το εστιατόριο με ιδεατά και αόρατα σύνορα σε χώρους καπνιστών και μη. Ισως θα έπρεπε να αφεθούν οι ιδιοκτήτες ελεύθεροι να ορίσουν ότι τα εστιατόριά τους είναι για καπνιστές ή για μη καπνιστές. Στα πρώτα θα μπορούσαν να εισέλθουν και μη καπνιστές, αφού θα εστάθμιζαν και θα αποφάσιζαν να αποδεχθούν τους κινδύνους για την υγεία τους, προκειμένου να συντροφεύσουν έναν φίλο τους καπνιστή. Στα δεύτερα φυσικά θα απαγορευόταν η είσοδος σε καπνιστές και θα ήταν αναγκασμένος να υποστεί μια μικρή θυσία για να συντροφεύσει την παρέα του. Οι θυσίες έχουν και αυτές χάρες και χαρές.
Οπωσδήποτε ευχόμαστε καλή επιτυχία στις αντικαπνικές απαγορεύσεις. Αλλά τη «δέσμευση ζωής» που μας έστειλε ο κ. Δ. Αβραμόπουλος αυτήν όχι, δεν θα την υπογράψουμε...
