Άποψη,που μετράει από τον "Κουβανέζο":Στη μακρά περίοδο του δημοσιογραφικού γκεμπελισμού που διανύουμε, οι οπαδικές προτιμήσεις σε ξένες ομάδες δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση.
Αφορμή τούτου; Ο επικείμενος τελικός Μπαρτσελόνα – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για το Champions League. Όπως δεν αντέχεται το 50-50, τοιουτοτρόπως δεν αντέχεται να διαβάζεις και να ακούς για την καλύτερη ομάδα της Ευρώπης από τη μια, για την μπαλάρα από την άλλη.
Ο πρώτος τελικός που θυμάμαι, καθότι πιτσιρικάς μεγάλωσα στο εξωτερικό, ήταν του ’92 με την γκολάρα του Κούμαν στο Μπαρτσελόνα-Σαμπντόρια. Ναι, έχουμε δει τη Σαμπντόρια σε τελικό, όπως είδαμε όλα αυτά τα χρόνια:
-Την Ντόρτμουντ να νικά τη Γιουβέντους που είχε κάνει σαφώς πιο εντυπωσιακή χρονιά.
-Τη Γιουβέντους να νικά στα πέναλτι έναν εκπληκτικό όλη τη χρονιά Αγιαξ.
-Τη Λεβερκούζεν να αποκλείει τη Γιουνάιτεντ και απλά να παραδίδεται στη Ρεάλ Μαδρίτης.
-Τη Βαλένθια να ρίχνει τεσσάρες και πεντάρες σε Λάτσιο και Μπαρτσελόνα και απλώς να μην υπάρχει στον τελικό.
-Τη Μονακό σε τελικό. Κι όμως, το είδαμε κι αυτό…
Και πολλά, πολλά άλλα. Τα ξέρετε, τα θυμάστε…
Κρατούμενο 1ον: ουδείς εγγυάται φέτος πως ο τελικός θα είναι τόσο φοβερός όσο και τα ονόματα των φιναλίστ και οι φετινές πορείες τους. Μπορεί να λήξει 0-0 το γαμημένο, να σταματήσουν να με πρήζουν και με τις δύο τους;
Κρατούμενο 2ον: όσο άξια η Γιουνάιτεντ (δεν υπάρχει ομάδα «η Μάντσεστερ», νισάφι πια…) πέρασε την Αρσεναλ, άλλο τόσο άδικα προκρίθηκε η Μπάρτσα εις βάρος της Τσέλσι. Μιας Τσέλσι που δέχθηκε ένα γκολ σε 180 λεπτά από μια ομάδα που έχει φέτος φοβερή επίθεση αλλά, άλλη τέτοια σφαγή εις βάρος αγγλικής ομάδας προσωπικά δεν θυμάμαι…
Κρατούμενο 3ον: είναι οι καλύτερες ομάδες της Ευρώπης για φέτος; Έφθασαν στον τελικό, αμφότερες παίρνουν και τους εγχώριους τίτλους χωρίς να δίνουν δικαιώματα αμφισβήτησης κα αμφότερες προσφέρουν γκολ και θέαμα. Θα είναι… μια, όποια πάρει τον τίτλο.
Κρατούμενο 4ον: λένε για το «ιδανικό», το ideal τελικό. Μα, ιδανικός τελικός δεν ήταν και το Μίλαν-Γιουβέντους στο Μάντσεστερ; Αψογο, άριστο από πλευράς τακτικής! 0-0 στη σούμα, στα πέναλτι πήγε.
Κρατούμενο 5ον: γιατί να μην προκρινόταν η Τσέλσι; Προπονητάδες μου, τι έπρεπε να κάνει μια ομάδα ενάντια σε αυτή την Μπαρτσελόνα, που όταν βρίσκει χώρους (λέγε με Ρεάλ, παναθεμά μας…) σταματά χαριστικά στα έξι; Να δώσει μεν χώρους, να καλύψει όμως τον κώλο της (το έκανε στο πρώτο ματς, και με τύχη βέβαια…) και στη ρεβάνς να κυνηγήσει το γκολ με ψυχραιμία, μπροστά στο κοινό της. Το γκολ του Εσιέν έμοιαζε τυχερό αλλά δεν είναι, κοιτάξτε πού κινείται: εντολές είχε, από τον Γκους Χίντινκ, να σουτάρει. Η Τσέλσι δεν έπαιξε αμυντικά: έπαιξε όπως έπρεπε.
Κρατούμενο 6ον: είστε γελασμένοι αν νομίζετε πως θα δούμε στον τελικό δύο ομάδες να μπαίνουν μέσα και να κυνηγούν το γκολ, στον βωμό του θεάματος. Ουδείς θα θυμάται σε δέκα χρόνια (όπως τα Σκόπια!) το θέαμα, θα θυμάται τον τίτλο.
Θυμάμαι έναν Αγιαξ να μπαίνει στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» και να πατάει τη Ρεάλ όσο καμία άλλη ομάδα στα χρονιά. Το τελικό 0-2 ήταν φτωχό: δύο δοκάρια, κάμποσα τετ-α-τετ και χαμένες ευκαιρίες. Ε, εκείνη η αρμάδα τίτλο δεν πήρε.
Αφορμή τούτου; Ο επικείμενος τελικός Μπαρτσελόνα – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για το Champions League. Όπως δεν αντέχεται το 50-50, τοιουτοτρόπως δεν αντέχεται να διαβάζεις και να ακούς για την καλύτερη ομάδα της Ευρώπης από τη μια, για την μπαλάρα από την άλλη.
Ο πρώτος τελικός που θυμάμαι, καθότι πιτσιρικάς μεγάλωσα στο εξωτερικό, ήταν του ’92 με την γκολάρα του Κούμαν στο Μπαρτσελόνα-Σαμπντόρια. Ναι, έχουμε δει τη Σαμπντόρια σε τελικό, όπως είδαμε όλα αυτά τα χρόνια:
-Την Ντόρτμουντ να νικά τη Γιουβέντους που είχε κάνει σαφώς πιο εντυπωσιακή χρονιά.
-Τη Γιουβέντους να νικά στα πέναλτι έναν εκπληκτικό όλη τη χρονιά Αγιαξ.
-Τη Λεβερκούζεν να αποκλείει τη Γιουνάιτεντ και απλά να παραδίδεται στη Ρεάλ Μαδρίτης.
-Τη Βαλένθια να ρίχνει τεσσάρες και πεντάρες σε Λάτσιο και Μπαρτσελόνα και απλώς να μην υπάρχει στον τελικό.
-Τη Μονακό σε τελικό. Κι όμως, το είδαμε κι αυτό…
Και πολλά, πολλά άλλα. Τα ξέρετε, τα θυμάστε…
Κρατούμενο 1ον: ουδείς εγγυάται φέτος πως ο τελικός θα είναι τόσο φοβερός όσο και τα ονόματα των φιναλίστ και οι φετινές πορείες τους. Μπορεί να λήξει 0-0 το γαμημένο, να σταματήσουν να με πρήζουν και με τις δύο τους;
Κρατούμενο 2ον: όσο άξια η Γιουνάιτεντ (δεν υπάρχει ομάδα «η Μάντσεστερ», νισάφι πια…) πέρασε την Αρσεναλ, άλλο τόσο άδικα προκρίθηκε η Μπάρτσα εις βάρος της Τσέλσι. Μιας Τσέλσι που δέχθηκε ένα γκολ σε 180 λεπτά από μια ομάδα που έχει φέτος φοβερή επίθεση αλλά, άλλη τέτοια σφαγή εις βάρος αγγλικής ομάδας προσωπικά δεν θυμάμαι…
Κρατούμενο 3ον: είναι οι καλύτερες ομάδες της Ευρώπης για φέτος; Έφθασαν στον τελικό, αμφότερες παίρνουν και τους εγχώριους τίτλους χωρίς να δίνουν δικαιώματα αμφισβήτησης κα αμφότερες προσφέρουν γκολ και θέαμα. Θα είναι… μια, όποια πάρει τον τίτλο.
Κρατούμενο 4ον: λένε για το «ιδανικό», το ideal τελικό. Μα, ιδανικός τελικός δεν ήταν και το Μίλαν-Γιουβέντους στο Μάντσεστερ; Αψογο, άριστο από πλευράς τακτικής! 0-0 στη σούμα, στα πέναλτι πήγε.
Κρατούμενο 5ον: γιατί να μην προκρινόταν η Τσέλσι; Προπονητάδες μου, τι έπρεπε να κάνει μια ομάδα ενάντια σε αυτή την Μπαρτσελόνα, που όταν βρίσκει χώρους (λέγε με Ρεάλ, παναθεμά μας…) σταματά χαριστικά στα έξι; Να δώσει μεν χώρους, να καλύψει όμως τον κώλο της (το έκανε στο πρώτο ματς, και με τύχη βέβαια…) και στη ρεβάνς να κυνηγήσει το γκολ με ψυχραιμία, μπροστά στο κοινό της. Το γκολ του Εσιέν έμοιαζε τυχερό αλλά δεν είναι, κοιτάξτε πού κινείται: εντολές είχε, από τον Γκους Χίντινκ, να σουτάρει. Η Τσέλσι δεν έπαιξε αμυντικά: έπαιξε όπως έπρεπε.
Κρατούμενο 6ον: είστε γελασμένοι αν νομίζετε πως θα δούμε στον τελικό δύο ομάδες να μπαίνουν μέσα και να κυνηγούν το γκολ, στον βωμό του θεάματος. Ουδείς θα θυμάται σε δέκα χρόνια (όπως τα Σκόπια!) το θέαμα, θα θυμάται τον τίτλο.
Θυμάμαι έναν Αγιαξ να μπαίνει στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» και να πατάει τη Ρεάλ όσο καμία άλλη ομάδα στα χρονιά. Το τελικό 0-2 ήταν φτωχό: δύο δοκάρια, κάμποσα τετ-α-τετ και χαμένες ευκαιρίες. Ε, εκείνη η αρμάδα τίτλο δεν πήρε.
