«Οι άνεργοι είναι δυστυχισμένοι επειδή δεν έχουν δουλειά και οι εργαζόμενοι επειδή έχουν» έγραφε ο Γάλλος συγγραφέας Φρεντερίκ Μπεγκμπεντέ λες και περιέγραφε τα τελευταία δύο έτη εργασίας του Φρανκ Ράικαρντ στην Μπαρτσελόνα. Χρόνια της φωτιάς, της αμφισβήτησης, με τη μνήμη του ανθρώπου που χαρακτηριζόταν από μια απόκοσμη αταραξία, διάστικτη από μελαγχολικά ενθυμήματα. Πέντε χρόνια στη Βαρκελώνη και ο Ολλανδός μέτρησε ισάριθμους τίτλους.
0-0 δεν έληξε, όπως πολύ θα… ήθελα (χαριτολογώντας, πάντα), ο τελικός της Ρώμης. Δεν ξέρω αν στέφθηκε Πρωταθλήτρια Ευρώπης η καλύτερη ομάδα για φέτος, στέφθηκε σίγουρα η καλύτερη ομάδα του τελικού. Σπάνια θυμάμαι τελικό όπου επικράτησε η... χειρότερη, κάτι τέτοιο μόνο στα πέναλτι γινόταν, άντε και με κείνη τη βλακεία του ξαφνικού θανάτου.
Η Μπαρτσελόνα ήταν συντριπτικά η καλύτερη ομάδα της βραδιάς του τελικού απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Κι αυτό επειδή βρήκε απέναντί της μια ομάδα που παραδόξως μπήκε φοβισμένα (παραδόξως επειδή ένα χρόνο πριν η ίδια ομάδα κατακτούσε το τρόπαιο στη Μόσχα).
Εξαιρουμένου του πρώτου 10λεπτου, Γιουνάιτεντ απλώς δεν υπάρχει. Ομολογώ πως περίμενα έναν φοβισμένο, λόγω απειρίας, Γουαρδιόλα στον πάγκο απέναντι στον «δάσκαλο». Να φοβηθεί, λόγω των απουσιών, να σταυροκοπηθεί βάζοντας τον Γιάγια Τουρέ στόπερ και τον νεαρό Μπούσκετς στα χαφ, όπου δέσποζαν μορφές του παγκοσμίου ποδοσφαίρου όπως ο Σκόουλς. Φευ.
Triple crown για τους Καταλανούς, οι πρώτοι που το κάνουν μετά τη… Γιουνάιτεντ. Η οποία Γιουνάιτεντ το είχε κάνει το ’99 στη… Βαρκελώνη, νικώντας την Μπάγερν με εκείνα τα γκολ στις καθυστερήσεις.
Υπό… νορμάλ συνθήκες, η Γιουνάιτεντ σε τρεις τελικούς την τελευταία δεκαετία σε κανέναν τελικό δεν άξιζε το τρόπαιο. Στην Μπάρτσα παραδόθηκε, πέρυσι στη Μόσχα γλίστρησε ο Λάμπαρντ και το ’99 κοιμήθηκε ο Θεός με την Παναγία αγκαλιά για να μην βλέπει τα γκολ των Σόλκσιερ και Σέριγχαμ στις καθυστερήσεις!
Είναι βεβαίως να απορεί κανείς γιατί ο κυρ Αλέκος παραδόθηκε έτσι. Περίμενα αλλαγή από το 30’, περίμενα κάποια τομή ως το 60’ για να αλλάξει αυτή η ομάδα που δεν έθελξε με την απόδοσή της όπως σε άλλα ματς φέτος. Περίμενα μια αντίδραση, να φτύσει την τσίχλα και να απαντήσει. Όταν όμως παίζεις απλά για να φανείς, αυτά παθαίνεις (βλ. Κριστιάνο Ρονάλντο).
Play station δεν είδαμε αλλά είδαμε ΟΜΑΔΑ. Τρεις σκύλους χαφ να παίζουν για όλους, όλους να παίζουν για όλους. Πέντε χρόνια στη Βαρκελώνη ο Ράικαρντ μέτρησε ισάριθμους τίτλους. Ένα χρόνο και ο Γουαρδιόλα αριθμεί τρεις διότι έκανε το απλό, το λιτό: άφησε τους παίκτες να παίξουν, δεν τους περιόρισε. Ο Μέσι ποτέ δεν ήταν στο ίδιο σημείο και η κίνηση του Αργεντινού αλλά και του Ετό άνευ μπάλας είναι για σεμινάριο.
Η Γιουνάιτεντ δεν «έσπασε» την κατάρα, δεν έκανε το double και το σερί κρατά από τη Μίλαν του Σάκι. Ισως διότι όντως δεν το άξιζε. Για πρώτη και τελευταία φορά, ως άσπονδος οπαδός της Ρεάλ, θα το γράψω κι ας το πάρει το ποτάμι: ίσως η μοίρα θέλει την Μπάρτσα να τα καταφέρνει του χρόνου βάζοντας το δικό της όνομα στην ιστορία. Με τρία τρόπαια ήδη, το μωρό μεγάλωσε…
0-0 δεν έληξε, όπως πολύ θα… ήθελα (χαριτολογώντας, πάντα), ο τελικός της Ρώμης. Δεν ξέρω αν στέφθηκε Πρωταθλήτρια Ευρώπης η καλύτερη ομάδα για φέτος, στέφθηκε σίγουρα η καλύτερη ομάδα του τελικού. Σπάνια θυμάμαι τελικό όπου επικράτησε η... χειρότερη, κάτι τέτοιο μόνο στα πέναλτι γινόταν, άντε και με κείνη τη βλακεία του ξαφνικού θανάτου.
Η Μπαρτσελόνα ήταν συντριπτικά η καλύτερη ομάδα της βραδιάς του τελικού απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Κι αυτό επειδή βρήκε απέναντί της μια ομάδα που παραδόξως μπήκε φοβισμένα (παραδόξως επειδή ένα χρόνο πριν η ίδια ομάδα κατακτούσε το τρόπαιο στη Μόσχα).
Εξαιρουμένου του πρώτου 10λεπτου, Γιουνάιτεντ απλώς δεν υπάρχει. Ομολογώ πως περίμενα έναν φοβισμένο, λόγω απειρίας, Γουαρδιόλα στον πάγκο απέναντι στον «δάσκαλο». Να φοβηθεί, λόγω των απουσιών, να σταυροκοπηθεί βάζοντας τον Γιάγια Τουρέ στόπερ και τον νεαρό Μπούσκετς στα χαφ, όπου δέσποζαν μορφές του παγκοσμίου ποδοσφαίρου όπως ο Σκόουλς. Φευ.
Triple crown για τους Καταλανούς, οι πρώτοι που το κάνουν μετά τη… Γιουνάιτεντ. Η οποία Γιουνάιτεντ το είχε κάνει το ’99 στη… Βαρκελώνη, νικώντας την Μπάγερν με εκείνα τα γκολ στις καθυστερήσεις.
Υπό… νορμάλ συνθήκες, η Γιουνάιτεντ σε τρεις τελικούς την τελευταία δεκαετία σε κανέναν τελικό δεν άξιζε το τρόπαιο. Στην Μπάρτσα παραδόθηκε, πέρυσι στη Μόσχα γλίστρησε ο Λάμπαρντ και το ’99 κοιμήθηκε ο Θεός με την Παναγία αγκαλιά για να μην βλέπει τα γκολ των Σόλκσιερ και Σέριγχαμ στις καθυστερήσεις!
Είναι βεβαίως να απορεί κανείς γιατί ο κυρ Αλέκος παραδόθηκε έτσι. Περίμενα αλλαγή από το 30’, περίμενα κάποια τομή ως το 60’ για να αλλάξει αυτή η ομάδα που δεν έθελξε με την απόδοσή της όπως σε άλλα ματς φέτος. Περίμενα μια αντίδραση, να φτύσει την τσίχλα και να απαντήσει. Όταν όμως παίζεις απλά για να φανείς, αυτά παθαίνεις (βλ. Κριστιάνο Ρονάλντο).
Play station δεν είδαμε αλλά είδαμε ΟΜΑΔΑ. Τρεις σκύλους χαφ να παίζουν για όλους, όλους να παίζουν για όλους. Πέντε χρόνια στη Βαρκελώνη ο Ράικαρντ μέτρησε ισάριθμους τίτλους. Ένα χρόνο και ο Γουαρδιόλα αριθμεί τρεις διότι έκανε το απλό, το λιτό: άφησε τους παίκτες να παίξουν, δεν τους περιόρισε. Ο Μέσι ποτέ δεν ήταν στο ίδιο σημείο και η κίνηση του Αργεντινού αλλά και του Ετό άνευ μπάλας είναι για σεμινάριο.
Η Γιουνάιτεντ δεν «έσπασε» την κατάρα, δεν έκανε το double και το σερί κρατά από τη Μίλαν του Σάκι. Ισως διότι όντως δεν το άξιζε. Για πρώτη και τελευταία φορά, ως άσπονδος οπαδός της Ρεάλ, θα το γράψω κι ας το πάρει το ποτάμι: ίσως η μοίρα θέλει την Μπάρτσα να τα καταφέρνει του χρόνου βάζοντας το δικό της όνομα στην ιστορία. Με τρία τρόπαια ήδη, το μωρό μεγάλωσε…
