Πως από το ΚΚΕ και τη ΝΔ, έφτασε να αγωνίζεται με το Παμμακεδονικό Μέτωπο- Ο ΠΑΟΚ, η Ρεπούση, η «Μακεδονία» και η δίκη των τρομοκρατών της 17 Νοέμβρη
Με την έντονη ρητορική του έχει κατορθώσει να κατακτήσει το δικό του ακροατήριο, τους οπαδούς τους, ανθρώπους που γεμίζουν… χαλαρά κάθε αίθουσα όπου μιλάει ο Ζουράρις
Οι επικριτές του, πάντως, τον χαρακτηρίζουν ως looser και «αιώνιο δεύτερο» αφού ποτέ δεν κατάφερε να εκλεγεί σε κάποια από τις εκλογικές αναμετρήσεις στις οποίες συμμετείχε
Σαν τον Μάρτη που δεν λείπει από τη Σαρακοστή, ο Κώστας Ζουράρις δεν... θα μπορούσε να λείπει από τις ευρωεκλογές του 2009. Κατ’ εξοχήν «πολιτικό ζώον», πάντα βρίσκει έναν τρόπο να τρυπώνει στις εκλογικές αναμετρήσεις, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία. Αυτή τη φορά κατέβηκε με το Παμμακεδονικό Μέτωπο και τον Στέλιο Παπαθεμελή επικεφαλής. Όσοι γνωρίζουν τον Ζουράρι διαρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι αυτός είναι ο εμπνευστής τόσο του διακριτικού τίτλου της νεότευκτης παράταξης όσο και του κεντρικού σλόγκαν.
Το πρώτο προσπαθεί να «κλέψει» ή να «λοιδορήσει» κάτι από την συνδικαλιστική παράταξη του ΚΚΕ, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο – ΠΑΜΕ. Εξάλλου με όποιο κόμμα και αν πολιτεύτηκε κατά καιρούς, από το ένα άκρο ως το άλλο, ο Ζουράρις ποτέ δεν πέταξε από πάνω του τον τίτλο του κομμουνιστή.
Το κεντρικό σλόγκαν του ΠΑΜΜΕ, το «κλείδωμα» του ονόματος της Μακεδονίας ως ελληνικό στην Ευρωβουλή, προφανώς επιχείρησε να ξορκίσει τον Κώστα Σημίτη, για το πρόσωπο του οποίου ο Ζουράρις τρέφει μεγάλη… εκτίμηση –χάρη σ’ εκείνον εμπνεύστηκε τον χαρακτηρισμό «ευρωλιγούρηδες» με τον οποίο πορεύτηκε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90. Τότε ήταν που ο Σημίτης χρησιμοποίησε πρώτος επικοινωνιακά το «κλείδωμα» της υποψηφιότητας της χώρας μας για την ένταξη στην ευρωζώνη.
Αγωνιστής ή καιροσκόπος;
Ο Ζουράρις έχει πάρα πολλούς φίλους και πάρα πολλούς «εχθρούς». Με την έντονη ρητορική του έχει κατορθώσει να κατακτήσει το δικό του ακροατήριο, τους οπαδούς τους, ανθρώπους που γεμίζουν… χαλαρά κάθε αίθουσα όπου μιλάει ο Ζουράρις. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1940 από πατέρα Βραχασιώτη και περίφημο γιατρό – σεξολόγο της εποχής, ειδικότητα εξαιρετικά σπάνια για τα χρόνια του μεσοπολέμου. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι. Σύμφωνα με το βιογραφικό του, από το 1969 διδάσκει πολιτικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο Vincennes-Paris στο Παρίσι, στοιχείο που πολλοί αμφισβητούν...
Οι φίλοι του, λοιπόν, τον θεωρούν αγωνιστή, «προμαχώνα» των ελληνικών δικαίων, τολμηρό κριτή και επικριτή της κάθε λογής εξουσίας.
Οι επικριτές του από την άλλη του προσάπτουν καιροσκοπισμό, έλλειψη βάθους επιχειρημάτων, πολιτικό τυχοδιωκτισμό.
Στα χιτ του Ζουράρι είναι και το αθηνοκεντρικό κράτος, που βρίσκεται διαρκώς στο στόχαστρό του, συνήθως με βαρείς χαρακτηρισμούς. Πριν από έναν περίπου χρόνο, μίλησε για «ολιγαρχικό τετρακομματικό σύστημα του ψευδοκράτους της Αθήνας» και «αθηναϊκή χωματερή», φράση προκάλεσε την αντίδραση του Π. Ψωμιάδη και επικρίθηκε από πολλούς ως ακραία.
Ο έρωτας με το ΚΚΕ
Οι επικριτές του, πάντως, τον χαρακτηρίζουν ως looser και «αιώνιο δεύτερο» αφού ποτέ δεν κατάφερε να εκλεγεί σε κάποια από τις εκλογικές αναμετρήσεις στις οποίες συμμετείχε. Για παράδειγμα, το 1999 κατέβηκε ως υποψήφιος με το ΚΚΕ στις ευρωεκλογές, αλλά δεν εξελέγη, όπως και στις βουλευτικές εκλογές του 2000 όπου ήταν υποψήφιος στην Α’ Θεσσαλονίκης, όμως απέτυχε να εκλεγεί. Πρώτος εξελέγη ο καθηγητής Γιώργος Χουρμουζιάδης, που τον «κάρφωσε»: «Παρουσιάστηκε ως ΠΑΟΚτζής και κυκλοφόρησε με φόρμα του ΠΑΟΚ. Εγώ είμαι πιο παλιός ΠΑΟΚτζής από τον κ. Ζουράρι αλλά δεν το έδειξα»! Το οριστικό «διαζύγιο» ήρθε λίγο αργότερα με πρωτοβουλία του Περισσού και μια λιτή δήλωση: «Είναι δικαίωμα του καθενός να "διατίθεται" όπως του γουστάρει. Εμείς δεν πρόκειται να ασχοληθούμε ξανά με τις απόψεις του κ. Ζουράρι». Τα συναισθήματα των συντρόφων του ΚΚΕ προς εκείνονκατά πολλούς περιγράφονται σε μια δήλωση του αείμνηστου Μήτσου Κωστόπουλου, που μιλούσε για «χρυσοστόλιστους αγύρτες, τρόφιμους διαφόρων παραθρησκευτικών οργανώσεων και σκοτεινών "δικτύων", αποκοιμιστές συνειδήσεων, κούφιους, φλύαρους, τηβεννοφόρους».
Ο αγώνας για το Βραχάσι
Στις νομαρχιακές εκλογές του 2002 πήρε εκδίκηση από την παλιά του σχέση κι έκανε το άλμα στην άλλη πλευρά της πολιτικής σκηνής της χώρας, κατεβαίνοντας υποψήφιος νομάρχης Λασιθίου με τη… ΝΔ! Την εποχή εκείνη είχε «στοχοποιήσει» το Βραχάσι, ένα μικρό χωριό που κινδύνευε να χάσει την… ανεξαρτησία του λόγω του «Καποδίστρια 1» υπαγόμενο στο Δήμο Νεάπολης. Νομάρχης δεν εξελέγη ωστόσο κάνοντας μέχρι και… απεργία πείνας και με τη βοήθεια της νύφης του που το 2004 εξελέγη βουλευτής Επικρατείας της ΝΔ, της Χρυσής Καρύδη (εκδότρια του «Ίκαρου»), κατάφερε να… σώσει το Βραχάσι, που εξαιρέθηκε από τις συνενώσεις!
Στον ΠΑΟΚ και τη «Μακεδονία»
Στο μεταξύ, το 2005-2006 επιχείρησε να αναμιχθεί στα του ΠΑΟΚ δημιουργώντας Εταιρεία Λαϊκής Βάσης για να πάρει τον ερασιτέχνη, όμως πάλι βγήκε δεύτερος μετά την υποψηφιότητα Κατσαρή. Αμέσως δήλωσε δημόσια ότι το μέλλον του ΠΑΟΚ περνά μέσα από την Δ’ Εθνική προκαλώντας τη μήνι των οπαδών και το τέλος του από τον ΠΑΟΚ. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο είχε βάλει ταφόπλακα στην ανάμιξή του με το ΚΚΕ, λέγοντας ότι το μέλλον του κόμματος περνά μέσα από την αυτοδιάλυσή του…
Επίσης, την ίδια περίοδο ανέλαβε εκδότης – διευθυντής του ιστορικού συγκροτήματος του Βελιδέικου («Μακεδονία» - «Θεσσαλονίκη»), δηλώνοντας ότι αναλαμβάνει αν και «δεν έχει ιδέα από εφημερίδες». Η αλήθεια είναι ότι η επιστολογραφία προς την εφημερίδα αυξήθηκε ραγδαία, όμως η παραδοσιακά κεντρώα «Μακεδονία» επλήγη κυκλοφοριακά υιοθετώντας την αριστερή στροφή Ζουράρι που υπερασπιζόταν από τη Μακεδονία μέχρι τους κουκουλοφόρους…
Η Ρεπούση, ο Γιωτόπουλος και ο Καραϊσκάκης
Την ίδια χρονική περίοδο ξεσπά η υπόθεση του βιβλίου Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού. Ο Ζουράρις μέσα από την πολυτονική αρθρογραφία του και τα τηλεοπτικά παράθυρα αναδεικνύεται ως ένας από τους πρωταγωνιστές – πολέμιους της ομάδας Ρεπούση και των απόψεων που αυτή εκφράζει. Νωρίτερα, το 2003 είχε δώσει μια μνημειώδη κατάθεση στη δίκη της τρομοκρατικής οργάνωσης 17 Νοέμβρη, υπερασπιζόμενος την αθωότητα του φερόμενου ως «εγκέφαλου» της οργάνωσης Αλέκου Γιωτόπουλου. «Δεν ξέρω, εάν πρέπει να είναι ο ίδιος ευγνώμων προς την χούντα που τον διέγραψε από τον Δικηγορικό Σύλλογο, ή το δικηγορικό σώμα ευγνώμων προς την χούντα που δεν έχει τον κ. Ζουράρι στις τάξεις του» του είπε κάποιος δικαστής από έδρας όταν εκείνος αναφέρθηκε στο αντιστασιακό του παρελθόν. Όσοι παρακολούθησαν εκείνη τη δίκη, δεν θα ξεχάσουν ποτέ ότι ο Ζουράρις δεν δίστασε να ταυτίσει το Νικηταρά, τον Καραϊσκάκη και τους άλλους ήρωες της εθνικής παλιγγενεσίας με τον Κουφοντίνα που λήστευε τράπεζες για να χρηματοδοτεί τις «απαλλοτριώσεις» της 17 Νοέμβρη!
Το μοντέλο Ζουράρι και τα μοντέλα Μπερλουσκόνι
«Γεννήθηκα κομμουνιστής όπως άλλοι γεννιούνται κωφάλαλοι» του αρέσει να λέει για τον εαυτό του. Το πιο γνωστό γιλέκο της χώρας δεν κατάφερε να περάσει το κατώφλι των Βρυξελλών, βγήκε πάλι δεύτερο. Εάν το «ΠΑΜΜΕ Ευρώπη» από σύνθημα πετύχαινε να γίνει κίνημα τότε σίγουρα το μοντέλο Ζουράρι θα συζητιόταν περισσότερο κι από τα μοντέλα του Μπερλουσκόνι…
Με την έντονη ρητορική του έχει κατορθώσει να κατακτήσει το δικό του ακροατήριο, τους οπαδούς τους, ανθρώπους που γεμίζουν… χαλαρά κάθε αίθουσα όπου μιλάει ο Ζουράρις
Οι επικριτές του, πάντως, τον χαρακτηρίζουν ως looser και «αιώνιο δεύτερο» αφού ποτέ δεν κατάφερε να εκλεγεί σε κάποια από τις εκλογικές αναμετρήσεις στις οποίες συμμετείχε
Σαν τον Μάρτη που δεν λείπει από τη Σαρακοστή, ο Κώστας Ζουράρις δεν... θα μπορούσε να λείπει από τις ευρωεκλογές του 2009. Κατ’ εξοχήν «πολιτικό ζώον», πάντα βρίσκει έναν τρόπο να τρυπώνει στις εκλογικές αναμετρήσεις, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία. Αυτή τη φορά κατέβηκε με το Παμμακεδονικό Μέτωπο και τον Στέλιο Παπαθεμελή επικεφαλής. Όσοι γνωρίζουν τον Ζουράρι διαρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι αυτός είναι ο εμπνευστής τόσο του διακριτικού τίτλου της νεότευκτης παράταξης όσο και του κεντρικού σλόγκαν.
Το πρώτο προσπαθεί να «κλέψει» ή να «λοιδορήσει» κάτι από την συνδικαλιστική παράταξη του ΚΚΕ, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο – ΠΑΜΕ. Εξάλλου με όποιο κόμμα και αν πολιτεύτηκε κατά καιρούς, από το ένα άκρο ως το άλλο, ο Ζουράρις ποτέ δεν πέταξε από πάνω του τον τίτλο του κομμουνιστή.
Το κεντρικό σλόγκαν του ΠΑΜΜΕ, το «κλείδωμα» του ονόματος της Μακεδονίας ως ελληνικό στην Ευρωβουλή, προφανώς επιχείρησε να ξορκίσει τον Κώστα Σημίτη, για το πρόσωπο του οποίου ο Ζουράρις τρέφει μεγάλη… εκτίμηση –χάρη σ’ εκείνον εμπνεύστηκε τον χαρακτηρισμό «ευρωλιγούρηδες» με τον οποίο πορεύτηκε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90. Τότε ήταν που ο Σημίτης χρησιμοποίησε πρώτος επικοινωνιακά το «κλείδωμα» της υποψηφιότητας της χώρας μας για την ένταξη στην ευρωζώνη.
Αγωνιστής ή καιροσκόπος;
Ο Ζουράρις έχει πάρα πολλούς φίλους και πάρα πολλούς «εχθρούς». Με την έντονη ρητορική του έχει κατορθώσει να κατακτήσει το δικό του ακροατήριο, τους οπαδούς τους, ανθρώπους που γεμίζουν… χαλαρά κάθε αίθουσα όπου μιλάει ο Ζουράρις. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1940 από πατέρα Βραχασιώτη και περίφημο γιατρό – σεξολόγο της εποχής, ειδικότητα εξαιρετικά σπάνια για τα χρόνια του μεσοπολέμου. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι. Σύμφωνα με το βιογραφικό του, από το 1969 διδάσκει πολιτικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο Vincennes-Paris στο Παρίσι, στοιχείο που πολλοί αμφισβητούν...
Οι φίλοι του, λοιπόν, τον θεωρούν αγωνιστή, «προμαχώνα» των ελληνικών δικαίων, τολμηρό κριτή και επικριτή της κάθε λογής εξουσίας.
Οι επικριτές του από την άλλη του προσάπτουν καιροσκοπισμό, έλλειψη βάθους επιχειρημάτων, πολιτικό τυχοδιωκτισμό.
Στα χιτ του Ζουράρι είναι και το αθηνοκεντρικό κράτος, που βρίσκεται διαρκώς στο στόχαστρό του, συνήθως με βαρείς χαρακτηρισμούς. Πριν από έναν περίπου χρόνο, μίλησε για «ολιγαρχικό τετρακομματικό σύστημα του ψευδοκράτους της Αθήνας» και «αθηναϊκή χωματερή», φράση προκάλεσε την αντίδραση του Π. Ψωμιάδη και επικρίθηκε από πολλούς ως ακραία.
Ο έρωτας με το ΚΚΕ
Οι επικριτές του, πάντως, τον χαρακτηρίζουν ως looser και «αιώνιο δεύτερο» αφού ποτέ δεν κατάφερε να εκλεγεί σε κάποια από τις εκλογικές αναμετρήσεις στις οποίες συμμετείχε. Για παράδειγμα, το 1999 κατέβηκε ως υποψήφιος με το ΚΚΕ στις ευρωεκλογές, αλλά δεν εξελέγη, όπως και στις βουλευτικές εκλογές του 2000 όπου ήταν υποψήφιος στην Α’ Θεσσαλονίκης, όμως απέτυχε να εκλεγεί. Πρώτος εξελέγη ο καθηγητής Γιώργος Χουρμουζιάδης, που τον «κάρφωσε»: «Παρουσιάστηκε ως ΠΑΟΚτζής και κυκλοφόρησε με φόρμα του ΠΑΟΚ. Εγώ είμαι πιο παλιός ΠΑΟΚτζής από τον κ. Ζουράρι αλλά δεν το έδειξα»! Το οριστικό «διαζύγιο» ήρθε λίγο αργότερα με πρωτοβουλία του Περισσού και μια λιτή δήλωση: «Είναι δικαίωμα του καθενός να "διατίθεται" όπως του γουστάρει. Εμείς δεν πρόκειται να ασχοληθούμε ξανά με τις απόψεις του κ. Ζουράρι». Τα συναισθήματα των συντρόφων του ΚΚΕ προς εκείνονκατά πολλούς περιγράφονται σε μια δήλωση του αείμνηστου Μήτσου Κωστόπουλου, που μιλούσε για «χρυσοστόλιστους αγύρτες, τρόφιμους διαφόρων παραθρησκευτικών οργανώσεων και σκοτεινών "δικτύων", αποκοιμιστές συνειδήσεων, κούφιους, φλύαρους, τηβεννοφόρους».
Ο αγώνας για το Βραχάσι
Στις νομαρχιακές εκλογές του 2002 πήρε εκδίκηση από την παλιά του σχέση κι έκανε το άλμα στην άλλη πλευρά της πολιτικής σκηνής της χώρας, κατεβαίνοντας υποψήφιος νομάρχης Λασιθίου με τη… ΝΔ! Την εποχή εκείνη είχε «στοχοποιήσει» το Βραχάσι, ένα μικρό χωριό που κινδύνευε να χάσει την… ανεξαρτησία του λόγω του «Καποδίστρια 1» υπαγόμενο στο Δήμο Νεάπολης. Νομάρχης δεν εξελέγη ωστόσο κάνοντας μέχρι και… απεργία πείνας και με τη βοήθεια της νύφης του που το 2004 εξελέγη βουλευτής Επικρατείας της ΝΔ, της Χρυσής Καρύδη (εκδότρια του «Ίκαρου»), κατάφερε να… σώσει το Βραχάσι, που εξαιρέθηκε από τις συνενώσεις!
Στον ΠΑΟΚ και τη «Μακεδονία»
Στο μεταξύ, το 2005-2006 επιχείρησε να αναμιχθεί στα του ΠΑΟΚ δημιουργώντας Εταιρεία Λαϊκής Βάσης για να πάρει τον ερασιτέχνη, όμως πάλι βγήκε δεύτερος μετά την υποψηφιότητα Κατσαρή. Αμέσως δήλωσε δημόσια ότι το μέλλον του ΠΑΟΚ περνά μέσα από την Δ’ Εθνική προκαλώντας τη μήνι των οπαδών και το τέλος του από τον ΠΑΟΚ. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο είχε βάλει ταφόπλακα στην ανάμιξή του με το ΚΚΕ, λέγοντας ότι το μέλλον του κόμματος περνά μέσα από την αυτοδιάλυσή του…
Επίσης, την ίδια περίοδο ανέλαβε εκδότης – διευθυντής του ιστορικού συγκροτήματος του Βελιδέικου («Μακεδονία» - «Θεσσαλονίκη»), δηλώνοντας ότι αναλαμβάνει αν και «δεν έχει ιδέα από εφημερίδες». Η αλήθεια είναι ότι η επιστολογραφία προς την εφημερίδα αυξήθηκε ραγδαία, όμως η παραδοσιακά κεντρώα «Μακεδονία» επλήγη κυκλοφοριακά υιοθετώντας την αριστερή στροφή Ζουράρι που υπερασπιζόταν από τη Μακεδονία μέχρι τους κουκουλοφόρους…
Η Ρεπούση, ο Γιωτόπουλος και ο Καραϊσκάκης
Την ίδια χρονική περίοδο ξεσπά η υπόθεση του βιβλίου Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού. Ο Ζουράρις μέσα από την πολυτονική αρθρογραφία του και τα τηλεοπτικά παράθυρα αναδεικνύεται ως ένας από τους πρωταγωνιστές – πολέμιους της ομάδας Ρεπούση και των απόψεων που αυτή εκφράζει. Νωρίτερα, το 2003 είχε δώσει μια μνημειώδη κατάθεση στη δίκη της τρομοκρατικής οργάνωσης 17 Νοέμβρη, υπερασπιζόμενος την αθωότητα του φερόμενου ως «εγκέφαλου» της οργάνωσης Αλέκου Γιωτόπουλου. «Δεν ξέρω, εάν πρέπει να είναι ο ίδιος ευγνώμων προς την χούντα που τον διέγραψε από τον Δικηγορικό Σύλλογο, ή το δικηγορικό σώμα ευγνώμων προς την χούντα που δεν έχει τον κ. Ζουράρι στις τάξεις του» του είπε κάποιος δικαστής από έδρας όταν εκείνος αναφέρθηκε στο αντιστασιακό του παρελθόν. Όσοι παρακολούθησαν εκείνη τη δίκη, δεν θα ξεχάσουν ποτέ ότι ο Ζουράρις δεν δίστασε να ταυτίσει το Νικηταρά, τον Καραϊσκάκη και τους άλλους ήρωες της εθνικής παλιγγενεσίας με τον Κουφοντίνα που λήστευε τράπεζες για να χρηματοδοτεί τις «απαλλοτριώσεις» της 17 Νοέμβρη!
Το μοντέλο Ζουράρι και τα μοντέλα Μπερλουσκόνι
«Γεννήθηκα κομμουνιστής όπως άλλοι γεννιούνται κωφάλαλοι» του αρέσει να λέει για τον εαυτό του. Το πιο γνωστό γιλέκο της χώρας δεν κατάφερε να περάσει το κατώφλι των Βρυξελλών, βγήκε πάλι δεύτερο. Εάν το «ΠΑΜΜΕ Ευρώπη» από σύνθημα πετύχαινε να γίνει κίνημα τότε σίγουρα το μοντέλο Ζουράρι θα συζητιόταν περισσότερο κι από τα μοντέλα του Μπερλουσκόνι…
