Ως πότε οι πολίτες θα ψάχνουν ελπίδα στους βολεμένους στίχους;

Γράφει ο Γιάννης Κεσσόπουλος
«…πρέπει και πάλι να ελέγξω / τ' αστέρια / εγώ / κληρονόμος πουλιών / πρέπει / έστω και με σπασμένα φτερά / να πετάω». Έτσι είναι οι ποιητές. Γράφουν για τον έρωτα κι εμείς διαβάζουμε τον αγώνα. Γράφουν για τον πόλεμο κι εμείς διαβάζουμε για τη φιλία. Τι κι αν... κάτι θέλει να πει ο ποιητής, κι εκείνος αναγνώστης είναι του δικού του ποιήματος. Κι ας θέλει το σύστημα τα παιδιά στις πανελλαδικές να ερμηνεύσουν τους στίχους του Μίλτου Σαχτούρη με βάσει το αναχρονιστικό δόγμα «τι θέλει να πει ο ποιητής». Δεν έχει σημασία τι θέλει να πει ο ποιητής. Σημασία έχει τι θέλουν να «δούνε» τα παιδιά πίσω, στο πλάι ή μπροστά από τις τακτοποιημένες λέξεις.
Κάπως έτσι κι εγώ τέλειωσα το σχολείο -η γενιά μου ίσως- και ποτέ δεν αποδεχθήκαμε τα θελήματα του ποιητή. Γι’ αυτό και βγήκαμε χωρίς στην κοινωνία χωρίς ένα στίχο – εφόδιο ούτε του Σεφέρη ούτε του Ελύτη, πόσο μάλλον του Αναγνωστάκη ή του Πατρίκιου. Χωρίς ένα στίχο – εφόδιο, χωρίς τη δέουσα δηλαδή ευαισθησία.
Ενσυνείδητα ανυπότακτοι στο δόγμα που υπηρετούν ακόμη και σήμερα τα κόμματα. Τα κόμματα που θέλουν ακόμη και σ’ αυτές τις ευρωεκλογές να πορευτούμε κατά πως θέλει ο ποιητής, δηλαδή τα ίδια τα κόμματα. Αλλά και η πολιτική κάποτε μοιάζει με την ποίηση –εξαρτάται από ποιο σκαλί θα την θεωρήσεις. Σημασία δεν θα έπρεπε να έχει τι θέλουν να μας πουν τα κόμματα, αλλά τι θέλουμε εμείς να πούμε σ’ αυτά. Εμείς οι απλοί πολίτες. Οι «αναγνώστες» των ποιημάτων τους. Δεν μπορεί η πολιτική να αδιαφορεί για τους πολίτες, όπως δεν μπορεί ο ποιητής να αδιαφορεί για τους αναγνώστες του. Γι’ αυτό και η πολιτική διολισθαίνει στην ανυποληψία, όπως διολίσθησε και η ποίηση. Η πολιτική των κομμάτων αυτών. Και δεν είναι σωτηρία ούτε τα νόμπελ ούτε οι ευρωεκλογές.
Λέγεται ότι οι προσεχείς ευρωεκλογές θα είναι η ταφόπλακα των δύο μεγάλων κομμάτων. Αυτό δεν θα ήταν απαραιτήτως κακό εάν τα μικρά κόμματα διέφεραν από τα μεγάλα σε νοοτροπία και τρόπο πολιτικής. Δυστυχώς στην Ελλάδα υπάρχει διακομματική υποκρισία. Γι’ αυτό η πολιτική διολισθαίνει σταθερά στο δρόμο που χάραξε η ποίηση. Διότι οι ποιητές της πολιτικής ούτε μπορούν ούτε θέλουν πια να ακούσουν τους «αναγνώστες», δηλαδή τους πολίτες. Δεν τους συμφέρει. Αλλά ως πότε οι «αναγνώστες» θα αναζητούν την ελπίδα στους βολεμένους στίχους;