Μπακογιάννη, Οτσαλάν, Πάγκαλος...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
Καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας

Προλογίζω σημειώνοντας εμφαντικά ότι ΔΕΝ ΕΧΩ κανέναν λόγο να κάνω τους γνωστούς στην πολιτική μας ζωή ΣΥΜΨΗΦΙΣΜΟΥΣ…

Λυπάμαι καθώς ίσως με αυτά που γράφω θα στενοχωρήσω κάποιους καλούς «πράσινους» φίλους οι οποίοι ζητούν επίμονα την παραίτηση της κ Μπακογιάννη επειδή, λένε, ΔΕΝ φρόντισε να μην φύγει από τη χώρα ο καταζητούμενος για το σκάνδαλο ΖΗΜΕΝΣ κ Καραβέλας.

Ως Έλληνας πολίτης, χωρίς κομματικές συμπάθειες και αντιπάθειες, δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό να στενοχωρήσω ιδιαίτερα τον κ Θεόδωρο Πάγκαλο, κορυφαίο τέως Υπουργό και πάντα λαλίστατο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ υπενθυμίζοντάς την υπόθεση ΟΤΣΑΛΑΝ για την οποία αναρωτιέμαι, ΠΟΙΟΣ παραιτήθηκε;;;

Όταν βγάλουμε τα κομματικά γυαλιά που μας μάθανε να φοράμε, ξεπερνώντας πράσινο,... μπλε, κόκκινο και τον αχταρμά χρωμάτων τότε μόνο θα ...ξυπνήσουμε, αλλιώς θα είναι πολύ, μα πάρα πολύ…αργά!

Τη μοναδική ηλιαχτίδα φωτός στο φιάσκο Οτσαλάν θα τη βρούμε στις καρδιές όλων των Ελλήνων που και στις πιο δύσκολες στιγμές της ιστορικής μας πορείας στο χρόνο κρατάμε μέσα μας αιώνια-άσβεστη- τη σπίθα της λευτεριάς ...

Σήμερα κυβερνά μια γενιά που γαλουχήθηκε με την εντυπωσιακή αντίφαση όπου ο Μεταξάς, αρχηγός της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου χωρίς να είναι ο....” νόμιμος ηγέτης”, κατάφερε να συντάξει πίσω του ΟΛΕΣ τις πλατειές λαϊκές μάζες βροντοφωνάζοντας στον Ιταλό το ιστορικό εκείνο ΟΧΙ!...

Αν πράγματι «εμπειρίες δεν είναι αυτά που μας συμβαίνουν, αλλά αυτά που εμείς θα κάνουμε με όσα μας συμβαίνουν...» όπως έγραψε εύστοχα ο Άλντους Χάξλεη, τότε τι νόημα θα έχει εφεξής για τα παιδιά που εμείς φέραμε στον κόσμο το ρητό του Σερ Γουίνστον Τσόρτσιλ, του βρετανού πολιτικού άνδρα που περιποιήθηκε τιμή στον ελληνικό λαό δηλώνοντας μετά το έπος του 1940 ότι από εδώ και εμπρός ”...δεν θα λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν...Έλληνες!”

Λόγια ιστορικής σημασίας και διαχρονικής συνέπειας, ή λογοπαίγνια χαμηλού επιπέδου διπλωματικών δημοσίων σχέσεων για να απαλύνουν τον θάνατο και τις κακουχίες του ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ λαού που είπε ΟΧΙ στον πανίσχυρο Άξονα ενώ οι Γάλλοι ρώταγαν “ πουρκουά “, οι Εγγλέζοι έτρεχαν στα καταφύγια του Λονδίνου και οι ΤΟΥΡΚΟΙ σήκωναν τις μπάρες των συνόρων λέγοντας «Χός γκελντίν Αφέντη», δηλαδή «καλώς ήρθατε αφεντικά» και φυσικά, αντίθετα με τους γείτονες Έλληνες που σας στενοχώρησαν αντιστεκόμενοι στην Πίνδο, Αλβανία και Ρούπελ....περάστε!...»

Άπο είναι το ψευδώνυμο του προδομένου και φυλακισμένου Κούρδου ηγέτη Οτσαλάν, ο οποίος σε ανύποπτη στιγμή είχε, κατά την ταπεινή δική μου άποψη, ίσως, ελπίζω και την δική σας....ελληνοπρεπέστατα: «Είτε αγωνίζεσαι και νικάς και έτσι επιβιώνεις, είτε χάνεις και τότε πεθαίνεις έντιμα...»

Να τον συμπαρασταθούμε έπρεπε σε εκείνες τις δύσκολες στιγμές του ΟΛΟΙ οι Έλληνες δικαιώνοντας τη δικιά μας θέση στο πανανθρώπινο Πάνθεο Ηρώων που ακόμη και σήμερα, εποχή του άκρατου κυνισμού, εάν καλούνταν θα επέλεγαν – μολονότι κάποιοι επιμένουν ότι ισχύει το ακριβώς αντίθετο - να πέσουν για τη Λευτεριά....