Ταυτότητα; Με φιλότιμο και κυμπαριλίκι!...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ*
Καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας

Η έννοια της ταυτότητας αφορά στην ψυχική οργάνωση που προκύπτει καθώς περνάμε εξελικτικά από διάφορες φάσεις προβληματισμού στη ζωή, ερχόμαστε σε μετωπική αντιπαράθεση με εμπόδια προβλήματα και δυσχέρειες, λύνουμε και διαχειριζόμαστε κάποια με επιτυχία, αποτυχαίνουμε σε μερικά και επιλέγουμε να υπερβούμε άλλα. Ψυχοδυναμικά η ταυτότητά μας θεμελιώνεται σε σταθερά σημεία αναφοράς, απορρέει από τη συνειδητοποίηση ότι κάπου αισθάνομαι κάποια δεδομένα ολοκλήρωσης, γνωρίζω τι είναι σωστό ή λάθος, τίμιο ή άτιμο, και με γνώμονα την ηθική είμαι σε θέση να κάνω τις επιλογές μου ελεύθερα και αβίαστα, αναλαμβάνοντας το μερίδιο ευθύνης που μου αναλογεί ως πολίτη της Ελλάδας.

Στις τελευταίες δεκαετίες συντελεύτηκαν στον ελλαδικό χώρο όχι μόνο πρωτόγνωρες αλλά και ...καταλυτικές αλλαγές σε συστήματα αξιών και πλαίσια αναφοράς και η υποκειμενική αίσθηση ταυτότητας έγινε δυσκολότερη για τα άτομα να τη συνειδητοποιήσουν και πιο ρευστή για να συνεχίσουν να τη διατηρούν βιώνοντας την.

Αν όμως εκλείψει η σταθερότητα του πλαισίου αναφοράς τότε χάνεται και η συνοχή της ατομικής και συλλογικής μας ταυτότητας. Δεν μπορεί κανείς να ασκήσει πίεση παρά μόνο όταν πατάει κάπου σταθερά. Όσο και να θέλω να βάλω τον ώμο μου στον τροχό της τελματωμένης εθνικής άμαξας και να σπρώξω δεν θα το καταφέρω αν δεν υπάρχει σταθερό χώμα πάνω στο οποίο να πατήσω. Και δυστυχώς σήμερα στην πατρίδα μας είναι κοινό το παράπονο ότι δεν βρίσκουμε κομμάτι σταθερής γης για να πατήσουμε φαίνεται ότι έχουμε χάσει το απαραίτητο πλαίσιο αναφοράς.

Κάθε γενιά είχε τις δικές της “χαμένες ψυχές”, εκείνα τα άτομα που έμεναν στο περιθώριο αλλά στη δική μας γενιά μοιάζει να χτίσαμε τις προϋποθέσεις ώστε τα παιδιά μας, χωρίς να μπορούν να σμιλέψουν μια σαφή ταυτότητα, κοντεύει να γίνουν όλα “χαμένες ψυχές”

Τα νιάτα της Ελλάδας δεν ανήκουν ΟΛΑ σε εκείνο το ποσοστό των «απολιτίκ» αγοριών και κοριτσιών μας που πέρασαν στην πλευρά του ωχαδερφισμού, της απάθειας και του κυνισμού κρατώντας στο χέρι το φραπεδάκι τους.

Υπάρχουν, ευτυχώς, νέοι και νέες που επιθυμούν να σπρώξουν μπροστά την τελματωμένη εθνική μας άμαξα που θέλουν και μπορούν να δομήσουν μια νέα προοπτική αντλώντας την σταθερότητα που ήταν πάντα εδραιωμένη στο πατροπαράδοτο ελληνικό φιλότιμο και κυμπαριλίκι.

Αυτά τα παιδιά πρέπει να τα ενισχύσουμε εμείς οι γονείς, συγγενείς και φίλοι, πετώντας στην άκρη τις κομματικές μας παρωπίδες, και ενισχύοντας την αγάπη μας για την πόλη και την πατρίδα μας να τα ενθαρρύνουμε να γίνουν έτσι μπροστάρηδες βελτιώνοντας τη θολή ταυτότητα και εξιλεώνοντας και εμάς που άθελά μας τους την κληροδοτήσαμε ...

* Ο καθηγητής ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ είναι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ υποψήφιος Δήμαρχος Θεσσαλονίκης