την συγγραφέα του κειμένου που ακολουθεί έχω την ευλογία να την γνωρίζω.
είναι μια πανέξυπνη κυρία,επιστήμων,σύζυγος και μητέρα και πολύ απέχει από το να χαρακτηριστεί θεούσα ή θρησκόληπτη.
το κείμενο το έχει γράψει η ίδια και το μεταφέρω για να επέλθει κάποιας μορφής ισορροπία μετά τις συνεχείς δημοσιεύσεις για τα έργα και τις ημέρες των τελευταίων ενοίκων της Μονής Βατοπεδίου.η πίστη μας είναι ζωντανή,οι άγιοι μας δίπλα μας,παραστάτες στις δυσκολίες του βίου και οποιαδήποτε παγαποντιά ρασοφόρων θα πρέπεινα μάς οδηγήσει σε ενδοσκόπηση και αναζήτηση της αυθεντικότητας και όχι σε..
εξ αντανακλάσεως, απόρριψη της παράδοσης μας.
βεβαίως μια τέτοια οπτική χρειαζεται ενεργό και αισθητή την Χάρη του Θεού και αυτό ευχομαστε για όλους.
διαβάστε και δοξάστε τον Θεό και την Παναγία Μητέρα Του.πείτε κι ενα «Κύριε ελέησον» για όσους πάσχουν από καρκίνο,ειδικά τα παιδιά αλλά και για την συγγραφέα του κειμένου που ακολουθεί και την οικογένεια της .
(η εικόνα είναι η θαυματουργή Παναγία η Παραμυθία-Παρηγοριά της Μ.Βατοπεδίου και βεβαίως υπήρχε στο μοναστήρι πολύ πριν πάει εκεί η συνοδεία των Κυπρίων,θαυματουργούσε και θα συνεχίσει να θαυματουργεί όσο υπάρχουν ευλαβικές ψυχές που Την αγαπουν )
Στις 15 Δεκεμβρίου 2000 πήρα τις απαντήσεις από κάποιες εξετάσεις ρουτίνας που έκανα χωρίς να υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος. Εγώ ήμουν 42 ετών με μία κόρη στην 3η δημοτικού και ένα γιο στην 2α γυμνασίου.
Πηγαίνοντας να πάρω τις εξετάσεις, το πρωί γιατί είχα μεσημέρι μάθημα, βλέπω το γυναικολόγο μου θορυβημένο. Αμέσως μου έκανε, με ένα ογκολόγο υπέρηχο στο στήθος και μετά αμέσως μου είπε ότι πρέπει να κανονίσω να κάνω εισαγωγή τη Δευτέρα για μεγάλο έλεγχο και τη Τρίτη βιοψία. Εγώ , στον κόσμο μου όντας, απάντησα ότι δεν είναι εύκολο γιατί έχω και μια οικογένεια να τακτοποιήσω. Όμως ο σύζυγός μου, έστειλε με φαξ τις απαντήσεις σε εναν γνωστό γιατρό ο οποίος μόλις τις είδε μας έκλεισε ραντεβού σε ένα ογκολόγο γνωστό του, λέγοντάς του ότι είναι πολύ σοβαρά τα πράγματα. Πηγαίνουμε μετά το μάθημα και βλέποντας τις μαστογραφίες μας λέει:κοιτάχτε πρόκειται περί καρκίνου σε προχωρήμένο στάδιο (μετά έμαθα ότι ήταν 4ο στάδιο και τελευταίο) διηθητικού, επιθετικού και μεταστατικού και χρήζει άμεσης επέμβασης. Και αυτός μας είπε ότι τη Δευτέρα έπρεπε να μπώ στο νοσοκομείο για να εγχειρίσει την Τρίτη για βιοψία και θα προχωρούσε κατά τη γνώμη του και σε εγχείρηση. Μετά από αυτά, που έρχονταν σα χαστούκια μας ρώτησε και τι ασφάλεια έχουμε κι ότι δεν καλύπτεται με το δημόσιο και η ταρίφα του είναι η τάδε. Εγώ και ο άντρας μου δεν μπορούσαμε ούτε να μιλήσουμε. Επιστρέφουμε σπίτι αρχίζουν τα τηλέφωνα για να βρούμε άκρη γιατί δεν γνωρίζαμε κανένα γιατρό. Μας έκλεισν για την επομένη, Σάββατο, ραντεβού με άλλον γιατρό ο οποίος αν τι άλλο ήταν άνθρωπος. Όταν μετά την εξέταση τον κοίταξα και τον ρώτησα, πώς είναι τα πράγματα, με κοίταξε και μου λέει"τι θες να σου πω ότι είναι καλά ; αφού δεν είναι καλά. Αλλά θα το παλέψουμε". Μετά από αυτή τη λέξη αναπαυθήκαμε και αποφασίσαμε αυτόν. Ηταν ο μόνος που μίλησε για Θεό και επίσης σε όλα τα άλλα του είδους αυτού του καρκίνου πρόσθεσε και το ανεγχείρητος γιατί θα έκανε μεταστάσεις την ώρα του χειρουργείου. Όταν τον ρώτησε μία γνωστή μας ηγουμένη της είπε ότι είναι δύσκολη περίπτωση αλλά επειδή με συμπάθησε έβαλε στοίχημα με τον εαυτό του να κερδίσει αυτή την περίπτωση.
Εγώ το πρώτο βράδυ, που το έμαθα κλείστηκα στο δωμάτιό μου και κοιτώντας την Παναγιά που έχουμε πάνω από το κρεββάτι μαςκαι άρχισα να κλαίω γοερά και να παραπονιέμαι σα μικρό παιδί. Τέτοια προσευχή τόσο δυνατή δεν είχα ξανακάνει. Στο τέλος την παρακάλεσα να με αφήσει να ζήσω λίγα χρόνια ακόμα γιατί το κοριτσάκι μου ήταν μικρό. Και μόλις δεν θα με είχαν άμεση τα παιδιά μου να με πάρει.
Την επομένη που πήγα να δω τον πνευματικό μου να του το πω ο οποίος έπαθε σοκ.(με ξέρει από μικρό παιδί). Μου λέει λοιπόν ψυχραιμία δεν είναι τίποτα, θα πάμε στον Γερ. Αμβρόσιο (κοιμήθηκε πρόσφατα) κι ό,τι μας πει, αυτό θα ισχύει.
Μπαίνω τη Δευτέρα στο νοσοκομείο, πηγαίνω στο δωμάτιό μου και κάθομαι οκλαδόν στο κρεββάτι και περίμενα. Πρώτα ήρθε η ψυχολόγος, η οποία διαπίστωσε ότι δεν την έχω ανάγκη. Έκτοτε ερχόταν στο δωμάτιό μου, όταν την έπιανε κατάθλιψη από τις άλλες περιπτώσεις ερχόταν και κάναμε πλάκα.
Γίνεται η βιοψία όχι με εγχείρηση αλλά με ειδικό πιστόλι που έκανε 3 τρυπούλες και αυτό για να μη γίνει μετάσταση. Ήταν τόσο επιθετικός που ακόμα και έτσι έκανε μετάσταση σε 22 λεμφαδένες του δεξιού χεριού. Καθώς προσπαθούσα να συνέλθω από την νάρκωση το απόγευμα ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο γιατρός και πίσω του το επιτελείο φέρνοντας τα απαραίτητα για χημειοθεραπεία, και μου λέει ¨σφίγγεις δόντια και ξεκινάω χημειοθεραπεία ΤΩΡΑ δεν μπορώ να χάσω δευτερόλεπτο¨.
Μου φέρνουν κι ένα lexotanil να το πάρω όταν χρειαστεί να ηρεμήσω. Και πέφτει η νάρκωση με τη θεραπεία μαζί, και τα είδα ...όλα. Περιττό να σας πω ότι όλο το βράδυ δεν ηρέμησα ένα λεπτό για να προλάβω να πάρω το χάπι μήπως ηρεμούσα.
Την άλλη μέρα πήγα σπίτι (ήταν η εβδομάδα που κλίναμε για Χριστούγεννα και την Παρασκευή πήγα κανονικά σχολείο και έμαθαν τα νέα.
Μια θεολόγος με την οποία είχαμε γνωριστεί στο ΥΠΕΠΘ και μετά χαθήκαμε είχε κάνει απόσπαση στο σχολείο μας εκείνη τη χρονιά, από το διπλανό μας σχολείο και δεν το ήξερα. . (Από τώρα αρχίζει το κέντημα του Θεού). Όταν το άκουσε μου είπε ότι και αυτή είχε μια αντίστοιχη περιπέτεια υγείας και μου διηγείται πώς έγινε θαύμα από τον Όσιο Δαυίδ. Αμέσως ήθελα να επισκεφτώ τον Όσιο αλλά έμαθα ότι ερχόταν ο ηγούμενος με την κάρα του Οσίου στην Αγ. Βαρβάρα Αργυρουπόλεως. Πήγα εκ μέρους της να με σταυρώσει ο Γέροντας με την κάρα. Δεν τον ήξερα, δεν με ήξερε, του λέω την περίπτωση, και μου λέει να περιμένουμε να τελειώσουν οι προσκυνητές για να πάρει το άγιο λείψανο. Εκεί που περιμέναμε παράμερα μου λέει:¨Ευαγγελία μου λίγη υπομονή τελειώνουν¨. Κόκκαλο εγώ, πετάγεται ο γιος μου και λέει πού ξέρει το όνομά σου; λέω δεν το ξέρει απλά έχει χάρισμα και το κρύβει γιατί μετά που γονάτισα κι έβαλε το πετραχείλι και την κάρα πάνω στο κεφάλι μου με ρώτησε το όνομά μου γιατί είχε μαζευτεί κόσμος και έβλεπε. Την ώρα που προσευχόνταν πίεζε την κάρα στο κεφάλι μου κι εγώ αισθανόμουν μια λάβα να με διαπερνά από το κεφάλι ώς τα άκρα. Καιγόμουν. Αφού νόμιζα ότι θα πάθω εγκεφαλικό. Όταν τελείωσε ήταν το πρόσωπό μου κατακόκκινο κι έκαιγε. Μετά πήγα και στη Μονή και εξομολογήθηκα στο γέροντα. Ήταν εμπειρία. Μου έδωσε ένα βαμβάκι σταυρωμένο στα λείψανα και ήπια και λαδάκι από το καντήλι του Οσίου. Πήρα φυσικά και μαζί μου. Παράλληλα ο πνευματικός μου με πήγε στο μακαριστό π. Αμβρόσιο και με σταυρώνει κάνοντας πολύ προσευχή. Μας είπε μετά ότι όλα θα πάνε καλά. Σε άλλη επισκεψή μου χωρίς να με θυμάται, χωρίς να με βλέπει γιατί ήταν περίπου τυφλός μου είπε:¨να είσαι χαρούμενη,να είσαι δίκαια και θα πας 100 χρονών.¨Επίσης κάνοντας κομποσχοίνι μου είπε ότι δεξιά που χειρουργήθηκα είναι καθαρά και αριστερά έμεινε όπως ήταν. (χωρίς να ξέρει γιατί πήγαμε)
Βγαίνοντας η πρώτη συγκριτική μαστογραφία μετά τη βιοψία ( η χημειοθεραπεία συνεχιζόταν) ο όγκος είχε συρρικνωθεί κατά 80%.
Εν τω μεταξύ η μητέρα μου παίρνει τα αποτελέσματα της βιοψίας και ρωταει ένα χειρούργο του Νοσ. Πατησίων γνωστό και της λέει ότι :¨για μας τους γιατρούς είναι τελειωμένη περίπτωση, αλλά πάνω από εμάς υπάρχει κάποιος άλλος που μπορεί να φωτίσει το γιατρό να δώσει το σωστό σχήμα και τον οργανισμό να το δεχτεί. Έτσι ακριβώς έγινε. Οι χημειοθεραπείες συνεχίζονταν και τέλος Μαρτίου μου λέει ο γιατρός ¨αύριο μπαίνεις μέσα μεθαύριο χειρουργώ γιατί βλέπω πως τώρα μπορώ. ¨Κόκκαλο εγώ ξανά. Με πήραν από το Βατοπαίδι (είχε ειδοποιήσει της φίλης μου ο άντρας) και μου είπαν να μην ανησυχώ γιατί είμαι δική τους λόγω ονόματος γιατί το Βατοπαίδι είναι ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου. Κάνοντας το μεγάλο έλεγχο βρίσκουν λευκοπενία (400 λευκά) οπότε δεν μπορούσαν να χειρουργήσουν. Με βάζουν σε δωμάτιο μόνη μου καραντίνα για να μην έρθω σε επαφή με μικρόβια, διότι ο οργανισμός μου δεν είχε καμμία άμυνα. Οπότε στενοχώρια εγώ που θα προσευχότουσαν λάθος μέρα στο μοναστήρι. Τελικά η επέμβαση κανονίστηκε για τις 6-4-01 ημέρα του Ευαγγελισμού στο Άγ. Όρος λίγο πριν έρθει το φορείο τηλεφωνώ στο Βατοπαίδι και ενώ ήμουν σίγουρη ότι δεν θα βρώ κανένα γιατί ήταν 10.30πμ και όλοι θα ήταν στα διακονήματά τους απαντούν και μου λένε:Ευαγγελία μη φοβάσαι τίποτα τώρα κατεβαίνουμε για τη λειτουργία μας και θα είσαι στην προσευχή μας. Εν τω μεταξύ συμπτωματικα ( ; ) ο πνευματικός μου εκείνη την ώρα προσευχόταν γονατιστός στην Πορταΐτισσα και σε πολλά μοναστήρια που είχε ειδοποιήσει η μητέρα μου γινόταν προσευχή. Συγκεκριμένα έλεγαν ότι εκείνη την ώρα πυροβολούσαν τον ουρανό με προσευχές και δεήσεις.
Κάνει νάρκωση ο γιατρός για μεγάλο χειρουργείο (3.30 ώρες περίπου) και μέσα σε 20΄είχε τελειώσει. Είχε κάνει μαστεκτομή και αφαίρεσε όλους τους λεμφαδένες του δεξιού χεριού λόγω της μετάστασης.
Το συγκλονιστικό ήταν ότι την ώρα της επέμβασης εγώ άκουγα μία φωνή σαν από μεγάφωνο να μου λέει:"Ελα αγάπη μου , δεν θα πονέσεις, τελειώνουμε, τελειώσαμε".Μέσα στο σκοτάδι. Κατόπιν ο ηγούμενος του Βατοπαιδίου μου είπε ότι μου μιλούσε η Παναγιά (εγώ δε από την αρχή της περιπέτειας είχα τρέλλα με την Παραμυθία και όντως με παραμυθησε). ο γιατρός βγαίνοντας είπε ότι :"άλλα περίμενα και άλλα βρήκα".
Οι θεραπείες συνεχίστηκαν μέχρι τέλη Ιουλίου και άπό Ιούνιο άρχισα και τις ακτινοβολίες μέχρι τον Αυγουστο. Το αίμα είχε διαλυθεί και την παράμονή του 15αύγουστου ήμουν πάλι με 500 λευκά και καραντίνα. Τα ανέβασαν με ενεσάκια. Η απορία των γιατρών ήταν πώς δεν καταλάβαινα τίποτα ενώ το φυσιολογικό ήταν να έχω 40 πυρετό και γενικά να μην μπορώ να πάρω τα πόδια μου και αυτοί το βρήκαν και τις δύο φορές συμπτωματικά λόγω των εξετάσεων αίματος ρουτίνας. ΄
Ύστερα από ένα χρόνο από την επέμβαση έκανα μεγάλο έλεγχο (πολλές εξετάσεις) για να δουν άν υπήρχε μετάσταση. (Στην περίπτωσή μου είναι πιο επίφοβος ο πνεύμονας και μετά όλα τά άλλα ζωτικά όργανα). Τότε έμαθα ότι δεν είχα ζωή ούτε μήνα και ήμουν στο τελευταίο στάδιο της ασθένειας. Φευγοντας από το ιατρείο σκεφτόμουν και στην Ομήρου με πλησιάζει ένα μηχανάκι και μου λέει ένας νέος :¨σας παρακαλώ μου επιτρέπετε να σας χαρίσω την εικόνα της Αγίας Υπομονής; Την ξέρετε; είναι η τελευταία Παλαιολογίνα αυτοκράτειρα μητέρα του Κων/νου Παλαιολόγου. Υπάρχει η μοναδική τοιχογραφία της, καθώς και η κάρα της, στο σπήλαιο, όπου βρίσκεται το σκήνωμα του Οσίου Παταπίου.Και γιορτάζει στις 5 απριλίου. Τα έχασα. Και τελικά ήταν σημείο ότι έπρεπε να κάνω υπομονή γιατί είχα μέλλον. Οι χημειοθεραπείες επαναλαμβάνονταν κάθε 1,5 χρόνο για 1 εξάμηνο. Σύνολο 3 κύκλοι , με το ίδιο βαρύ φάρμακο μια και το είχε δεχτεί ο οργανισμός. Και αυτό λόγω της κρισιμότητας της κατάστασης.Όποτε μπορούσα πήγαινα στον Όσιο Δαυίδ και κανω και ευχαριστήριο λειτουργία κάθε χρόνο. Όποτε πήγαινα τύχαινε και η κάρα ήταν έξω λες και με περίμενε να προσκυνήσω.Μια φορά φτάσαμε 10.30μμ και βλέπουμε στο καθολικό τον ηγούμενο να κρατά την κάρα (πήγαινε να σταυρώσει ένα μοναχό στο κελί του).Μας φώναξε και μας σταύρωσε.
Όλα αυτά τα χρόνια οι εξετάσεις μου είναι η μία πιο καθαρή από την άλλη. Βέβαια δεν ξέρω πως τυχαίνει και όταν είναι ο καιρός να αρχίσω τον έλεγχο θα βρίσκονταν στην Αθήνα ή καποιος γέροντας ή άγια λείψανα.
Να σας πω ότι φοβόμουν πάντα τις ενέσεις. Έμαθα τι ομάδα αίματος είμαι όταν έμεινα έγγυος. Έ! δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ενέσεις και τί τρυπήματα έγιναν αυτό το διάστημα. Σε μια χημειοθεραπεία για να βρούν φλέβα με τρύπησαν 7 φορές, γιατί έσπαγαν. Λόγω της επέμβασης στο δεξί χέρι τα πάντα γίνονταν στο αριστερό. Και τα φάρμακα τις έχουν κάψει πια.
Να πω και για τα μαλλιά;Καταλαβαίνετε να εργάζεσαι σε σχολείο που τα παιδιά παρατηρούν τα πάντα και να φοράς περούκα (την 1η φορά). Να φοβάσαι μη σ΄αγγίξουν όπως συνήθιζαν. Μετά φορούσα μια κάσκα στο κεφάλι που ήταν σιλικόνη στους -30 βαθμούς και τη άλλαζαν κάθε 20΄επί τρεις ώρες όσο έπεφτε το φάρμακο που έκαιγε τα πάντα. Αύτή κρατούσε τις ρίζες κρύες για να μην πέσουν. Βέβαια με φόβο Θεού ένα λούσιμο και τίποτα άλλο.(Και πάσχω από ημικρανίες)
Να επισημάνω ότι όγκος υπήρχε και αριστερά αλλά εξαφανίστηκε τελικά χωρίς να τον πειράξουν.
Τελευταία συζητώντας συνειδητοποίησα ότι στις 4-12-2000 μπόρεσα και προσκύνησα τον τίμιο σταυρό πού είχαν φέρει από τα Ιεροσόλυμα στη Μητρόπολη. Ήταν η τελευταία μέρα κατά τη διάρκεια της λειτουργίας που θα έφευγε.
Αυτό τώρα πια το θεωρώ ότι ήταν σαν σημάδι ότι θα σηκώσω και εγώ ενα σταυρό μικρό, αλλά παίρνοντας δύναμι από το σταυρό του Κυρίου μας θα κατώρθωνα νω τον υπομείνω.
θα έπρεπε να ζω σε ήρεμο περιβάλλον και να μην κουράζομαι γιατί η μετάσταση είναι ante portas αντ΄αυτού ζω μέσα στο άγχος και στην κούραση.
Ούτε σκέφτομαι τι πέρασα και είμαι ευγνώμων στο Κύριο μας για την μεγάλη ευλογία που μου έδωσε μέσω της ασθένειας και έζησα θαύματα και γνώρισα ανθρώπους άγιους.
Δόξα σοι ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού.
Συγγνώμη εάν σας κούρασα. Και είναι πολλά από αυτά που έζησα, που μου απαγορεύεται να τα πω.
http://misha.pblogs.gr/2008/09/megalo-thayma-iashs-apo-metastatiko-karkino.html
