Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΔΡΑΣΗ: Η βιαστική έξοδος από τα αμερικανικά ομόλογα δημοσίου, θα μπορούσε να έχει νέες, τρομακτικές συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία – επιλογή απόψεων του προέδρου B. Obama
Απειλεί να εκραγεί η επόμενη φούσκα τρισεκατομμυρίων
Βασίλης Βιλιάρδος
viliardos@kbanalysis.com
Κατά τη διάρκεια των περασμένων εβδομάδων «κατακλεισθήκαμε» από μία σειρά θετικών ειδήσεων σε παγκόσμια κλίμακα, σε σχέση κυρίως με την επιβράδυνση της αρνητικής οικονομικής ανάπτυξης διεθνώς. Οι ειδήσεις αυτές, επιβοηθούμενες από την συνεχή ανοδική πορεία των χρηματιστηριακών αγορών και των τιμών των εμπορευμάτων (η αύξηση της τιμής του πετρελαίου είναι της τάξης του 50% από τις αρχές του έτους), σε συνδυασμό με τα απροσδόκητα υψηλά κέρδη (!) κάποιων αμερικανικών τραπεζών, μας δημιούργησαν την εντύπωση, την ελπίδα καλύτερα ότι η... χρηματοπιστωτική κρίση, «εμβολιασμένη» με τα μέτρα οικονομικής στήριξης των κρατών, «αναρρώνει» μέσω της διαφαινόμενης οικονομικής ανάπτυξης και βαίνει προς το τέλος της.
Εν τούτοις, κρίνοντας τουλάχιστον από την τιμή του χρυσού, η οποία παραμένει εξαιρετικά υψηλή σε σταθερή βάση και γνωρίζοντας ότι ο χρυσός είναι το κύριο επενδυτικό καταφύγιο σε περιόδους οικονομικών κρίσεων, έχουμε αμφιβολίες σε σχέση με τα, προερχόμενα από τις θετικές ειδήσεις, «εύλογα» συμπεράσματα.
Εάν πράγματι οι επενδυτές (επικεντρωνόμαστε σε αυτούς, επειδή είναι μία από τις πλέον αντιπροσωπευτικές «ομάδες» του συστήματος που «πληρώνουν» ή «εξαργυρώνουν» μετρητά τις απόψεις τους, σε αντίθεση με τους δημοσιογράφους κλπ) είχαν ήδη πεισθεί πως η χρηματοπιστωτική κρίση θα τελειώσει σύντομα, αναρωτιόμαστε, δεν θα περιόριζαν τις τοποθετήσεις τους σε χρυσό, τις οποίες συνήθως διατηρούν όχι κερδοσκοπικά, αλλά για την ασφάλεια των χρημάτων τους;
Αφού όμως, όπως διαπιστώνουμε, δεν το κάνουν, μήπως το διαφαινόμενο τέλος της κρίσης αποτελεί στην πραγματικότητα μία προσπάθεια «εφησυχασμού του πλήθους», εκ μέρους όλων αυτών που θέλουν να προλάβουν να πάρουν τα μέτρα τους;
Από την άλλη πλευρά, μήπως τα κράτη και οι λοιποί οικονομικοί «συντελεστές» (Τράπεζες, Πολυεθνικές, Τύπος κλπ), ευρίσκονται στο πλάι τους, απλά και μόνο για να αποφύγουν (σωστά) τη δυσοίωνη πλευρά της «αυτοεκπληρούμενης προφητείας»; Αυτή δηλαδή που πρεσβεύει ότι, εάν το σύνολο πιστέψει πως η αρνητική οικονομική ανάπτυξη θα συνεχίσει για πολλά ακόμη χρόνια, τότε δεν θα υπάρξει καμία δυνατότητα να μπορέσουμε να αποφύγουμε τη «Μεγάλη Ύφεση», όσο και αν προσπαθήσουμε; Πόσο μάλλον όταν η Πίστωση στο «δυτικό» κόσμο έφτασε στα όρια της και πρέπει υποχρεωτικά να περιορισθεί, είτε το θέλουμε, είτε όχι;
«Συνήγορος» αυτής της διαφορετικής άποψης, των μάλλον εσφαλμένων και σε κάθε περίπτωση πρόωρων συμπερασμάτων περί «ανάρρωσης» δηλαδή, δεν είναι άλλος από την πορεία των ομολόγων του αμερικανικού δημοσίου τα οποία, όπως φαίνεται, δεν αποτελούν πλέον τόσο σίγουρες τοποθετήσεις, όσο ήταν μέχρι σήμερα. Η υπόθεση αυτή είναι επαρκώς τεκμηριωμένη, αφού οι Η.Π.Α. έχουν το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος στην ιστορία τους (πάνω από 11,5 τρις $), καθώς επίσης τις μεγαλύτερες οικονομικές δυσκολίες από την εποχή της Μεγάλης Ύφεσης (1932). Το πώς θα αποπληρώσει τα τεράστια χρέη του το αμερικανικό δημόσιο, πόσο μάλλον όταν το έλλειμμα για το 2009 υπολογίζεται στο 13% του ΑΕΠ, είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να απαντήσει.
Σωστά λοιπόν κάποιοι φοβούνται ότι, οι μοναδικές δυνατότητες «χειρισμού» της υπερχρεωμένης αμερικανικής Οικονομίας δεν είναι άλλες από την
α) «παραγωγή» υπερπληθωρισμού ή/και
β) την υποτίμηση του δολαρίου,
την τεχνητή μείωση δηλαδή των οφειλών της υπερδύναμης, εις βάρος των πάσης φύσεως δανειστών της (βλ. άρθρο μας: Πρώτος παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος: Ενδιάμεσος απολογισμός της θηριώδους μάχης στο χρηματοπιστωτικό κυβερνοχώρο – μέρος Α! 22/3/2009 .).
Βέβαια, όταν αναλύει κανείς τις δυνατότητες μίας χώρας η οποία, αφενός μεν δε έχει χρόνο στη διάθεση της, αφετέρου δε πολύ μεγάλα χρέη και ακόμη μεγαλύτερο εξοπλισμό, είναι πολύ δύσκολο να εξάγει ασφαλή συμπεράσματα, σχετικά με τον τρόπο που θα αποφασίσει η ίδια να διαχειρισθεί την κρίση της. Το μόνο σίγουροι είναι ότι δεν θα καθίσει με «σταυρωμένα χέρια» και δεν θα αφήσει καμία δυνατότητα ανεκμετάλλευτη - αν κρίνουμε τουλάχιστον από τον τρόπο που εξήγαγε ένα μεγάλο μέρος των προβλημάτων της διεθνώς (πολιτική χαμηλών επιτοκίων Greenspan, ενυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης, CDO’s, CDS κλπ).
Απειλεί να εκραγεί η επόμενη φούσκα τρισεκατομμυρίων
Βασίλης Βιλιάρδος
viliardos@kbanalysis.com
Κατά τη διάρκεια των περασμένων εβδομάδων «κατακλεισθήκαμε» από μία σειρά θετικών ειδήσεων σε παγκόσμια κλίμακα, σε σχέση κυρίως με την επιβράδυνση της αρνητικής οικονομικής ανάπτυξης διεθνώς. Οι ειδήσεις αυτές, επιβοηθούμενες από την συνεχή ανοδική πορεία των χρηματιστηριακών αγορών και των τιμών των εμπορευμάτων (η αύξηση της τιμής του πετρελαίου είναι της τάξης του 50% από τις αρχές του έτους), σε συνδυασμό με τα απροσδόκητα υψηλά κέρδη (!) κάποιων αμερικανικών τραπεζών, μας δημιούργησαν την εντύπωση, την ελπίδα καλύτερα ότι η... χρηματοπιστωτική κρίση, «εμβολιασμένη» με τα μέτρα οικονομικής στήριξης των κρατών, «αναρρώνει» μέσω της διαφαινόμενης οικονομικής ανάπτυξης και βαίνει προς το τέλος της.
Εν τούτοις, κρίνοντας τουλάχιστον από την τιμή του χρυσού, η οποία παραμένει εξαιρετικά υψηλή σε σταθερή βάση και γνωρίζοντας ότι ο χρυσός είναι το κύριο επενδυτικό καταφύγιο σε περιόδους οικονομικών κρίσεων, έχουμε αμφιβολίες σε σχέση με τα, προερχόμενα από τις θετικές ειδήσεις, «εύλογα» συμπεράσματα.
Εάν πράγματι οι επενδυτές (επικεντρωνόμαστε σε αυτούς, επειδή είναι μία από τις πλέον αντιπροσωπευτικές «ομάδες» του συστήματος που «πληρώνουν» ή «εξαργυρώνουν» μετρητά τις απόψεις τους, σε αντίθεση με τους δημοσιογράφους κλπ) είχαν ήδη πεισθεί πως η χρηματοπιστωτική κρίση θα τελειώσει σύντομα, αναρωτιόμαστε, δεν θα περιόριζαν τις τοποθετήσεις τους σε χρυσό, τις οποίες συνήθως διατηρούν όχι κερδοσκοπικά, αλλά για την ασφάλεια των χρημάτων τους;
Αφού όμως, όπως διαπιστώνουμε, δεν το κάνουν, μήπως το διαφαινόμενο τέλος της κρίσης αποτελεί στην πραγματικότητα μία προσπάθεια «εφησυχασμού του πλήθους», εκ μέρους όλων αυτών που θέλουν να προλάβουν να πάρουν τα μέτρα τους;
Από την άλλη πλευρά, μήπως τα κράτη και οι λοιποί οικονομικοί «συντελεστές» (Τράπεζες, Πολυεθνικές, Τύπος κλπ), ευρίσκονται στο πλάι τους, απλά και μόνο για να αποφύγουν (σωστά) τη δυσοίωνη πλευρά της «αυτοεκπληρούμενης προφητείας»; Αυτή δηλαδή που πρεσβεύει ότι, εάν το σύνολο πιστέψει πως η αρνητική οικονομική ανάπτυξη θα συνεχίσει για πολλά ακόμη χρόνια, τότε δεν θα υπάρξει καμία δυνατότητα να μπορέσουμε να αποφύγουμε τη «Μεγάλη Ύφεση», όσο και αν προσπαθήσουμε; Πόσο μάλλον όταν η Πίστωση στο «δυτικό» κόσμο έφτασε στα όρια της και πρέπει υποχρεωτικά να περιορισθεί, είτε το θέλουμε, είτε όχι;
«Συνήγορος» αυτής της διαφορετικής άποψης, των μάλλον εσφαλμένων και σε κάθε περίπτωση πρόωρων συμπερασμάτων περί «ανάρρωσης» δηλαδή, δεν είναι άλλος από την πορεία των ομολόγων του αμερικανικού δημοσίου τα οποία, όπως φαίνεται, δεν αποτελούν πλέον τόσο σίγουρες τοποθετήσεις, όσο ήταν μέχρι σήμερα. Η υπόθεση αυτή είναι επαρκώς τεκμηριωμένη, αφού οι Η.Π.Α. έχουν το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος στην ιστορία τους (πάνω από 11,5 τρις $), καθώς επίσης τις μεγαλύτερες οικονομικές δυσκολίες από την εποχή της Μεγάλης Ύφεσης (1932). Το πώς θα αποπληρώσει τα τεράστια χρέη του το αμερικανικό δημόσιο, πόσο μάλλον όταν το έλλειμμα για το 2009 υπολογίζεται στο 13% του ΑΕΠ, είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να απαντήσει.
Σωστά λοιπόν κάποιοι φοβούνται ότι, οι μοναδικές δυνατότητες «χειρισμού» της υπερχρεωμένης αμερικανικής Οικονομίας δεν είναι άλλες από την
α) «παραγωγή» υπερπληθωρισμού ή/και
β) την υποτίμηση του δολαρίου,
την τεχνητή μείωση δηλαδή των οφειλών της υπερδύναμης, εις βάρος των πάσης φύσεως δανειστών της (βλ. άρθρο μας: Πρώτος παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος: Ενδιάμεσος απολογισμός της θηριώδους μάχης στο χρηματοπιστωτικό κυβερνοχώρο – μέρος Α! 22/3/2009 .).
Βέβαια, όταν αναλύει κανείς τις δυνατότητες μίας χώρας η οποία, αφενός μεν δε έχει χρόνο στη διάθεση της, αφετέρου δε πολύ μεγάλα χρέη και ακόμη μεγαλύτερο εξοπλισμό, είναι πολύ δύσκολο να εξάγει ασφαλή συμπεράσματα, σχετικά με τον τρόπο που θα αποφασίσει η ίδια να διαχειρισθεί την κρίση της. Το μόνο σίγουροι είναι ότι δεν θα καθίσει με «σταυρωμένα χέρια» και δεν θα αφήσει καμία δυνατότητα ανεκμετάλλευτη - αν κρίνουμε τουλάχιστον από τον τρόπο που εξήγαγε ένα μεγάλο μέρος των προβλημάτων της διεθνώς (πολιτική χαμηλών επιτοκίων Greenspan, ενυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης, CDO’s, CDS κλπ).
Η συνέχεια στο http://www.x-hellenica.gr/PressCenter/Articles/1553.aspx
