Μελέτησα με μεγάλη ανησυχία την απόφαση του Συμβούλιου της Επικρατείας για την απαγόρευση των ηλεκτρονικών παιχνιδιών και τη δημοσιότητα που την ακολούθησε. Στην Ελλάδα, που όλα είναι άσπρο η μαύρο και η μνήμη βραχύχρονη, δε μου έκαναν εντύπωση οι τίτλοι των εφημερίδων που ανακοίνωναν τη θριαμβευτική επιστροφή των κουλοχέρηδων. Ουσιαστικά όμως, το βασικό σκεπτικό της απόφασης του ΣτΕ είναι σωστό, διότι ο νόμος με την αρχική του έκφραση ήταν άδικος έναντι των ψυχαγωγικών παιχνιδιών, των επιχειρηματιών του κλάδου και όσων τους αρέσει να τα παίζουν. Ο αρχικός νόμος έγινε για να σταματήσει την τραγωδία που δημιούργησαν οι... κουλοχέρηδες που είχαν εγκατασταθεί τότε σε κάθε γειτονιά και είχαν κλείσει σπίτια τόσο οικονομικά όσο και με τραγικότερο τρόπο σε κάποιες περιπτώσεις απελπισίας. Ο νόμος δεν έκανε κανένα διαχωρισμό όμως μεταξύ των τόσων παιχνιδιών που υπάρχουν - και στην ηλεκτρονική εποχή που ζούμε έπρεπε να γίνουν αναπροσαρμογές που όμως ουδέποτε έγιναν.
Η απόφαση του ΣτΕ ήταν επίσης αναμενόμενη μετά από τις πιέσεις λόγω της καθολικής απαγόρευσης των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Αυτό είναι και το πιο σημαντικό σημείο. Οι πιέσεις της ΕΕ δεν ήταν για την επαναφορά των κουλοχέρηδων αλλά για την ελεύθερη διακίνηση εμπορευμάτων και υπηρεσιών μεταξύ των οποίων είναι και οι κάθε είδους ηλεκτρονικές κονσόλες παιχνιδιών.
Η ΕΕ επιτρέπει τους περιορισμούς των τυχερών παιχνιδιών για την προστασία του κοινωνικού συνόλου. Το ΣτΕ βασίστηκε σε αυτό ακριβώς και ακύρωσε την υπουργική απόφαση ως ενιαία ρύθμιση, αφού δε διακρίνει ανάμεσα σε ψυχαγωγικά τεχνικά και σε τυχερά παίγνια. Είναι σημαντικό ότι το ΣτΕ επισημαίνει ότι λόγοι δημοσίου συμφέροντος μπορούν να δικαιολογήσουν τον περιορισμό ή και την απαγόρευση των τυχερών παιγνίων, για να προστατευθούν ο καταναλωτής και η δημόσια τάξη και να αντιμετωπιστούν σοβαρά κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα. Μεταξύ των σοβαρών προβλημάτων το ΣτΕ αναφέρει τον εθισμό παικτών που παραγκωνίζουν άλλες επιτακτικές και οικογενειακές υποχρεώσεις, απώλεια σημαντικών ποσών, σύντομος παράνομος πλουτισμός όσων ασχολούνται με την εκμετάλλευση και διακίνηση τυχερών παιγνίων και απώλεια σημαντικών φορολογικών εσόδων από το κράτος.
Καθώς όλοι αυτοί είναι οι λόγοι που οδήγησαν στη δημιουργία του αρχικού νομού νομίζω ότι το ΣτΕ ουσιαστικά παροτρύνει την άμεση δημιουργία ενός νομοθετικού πλαισίου στο οποίο θα γίνεται σαφής διαχωρισμός μεταξύ των ψυχαγωγικών παιχνιδιών και όσων μπορούν να επιφέρουν τις παραπάνω καταστροφικές συνέπειες. Η κυβέρνηση πρέπει τώρα να δείξει τις πραγματικές της προθέσεις. Αν όντως υπάρχει ενδιαφέρον για το κοινωνικό σύνολο μπορεί να προσδιοριστεί νομοθετικά το τι είναι τεχνικό και ψυχαγωγικό παιχνίδι και τι είναι τυχερό. Αν το ζητούμενο είναι μια φορολογική αρπαχτή από το τζόγο των κουλοχέρηδων τότε θα δούμε πάλι τα φρουτάκια να φυτρώνουν σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο. Και αν γίνει αυτό δεν θα είναι ούτε από πιέσεις τις ΕΕ που ενδιαφερόταν για την άρση της ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ απαγόρευσης παιχνιδιών , ούτε από την απόφαση του ΣτΕ που παροτρύνει για προστασία της κοινωνίας.
Θα είναι μια καθαρά πολιτική απόφαση με σκοπό την αύξηση των εσόδων της εφορίας ανεξαρτήτως κοινωνικού κόστους. Έχουμε ήδη τα παραδείγματα χώρων όπως η Αγγλία και η Ισπανία που δημιουργούν κέντρα απεξάρτησης των εθισμένων στα φρουτάκια και δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε τι γινόταν και εδώ πριν μερικά χρόνια για να πάρουμε μια εικόνα της κατάστασης που θα δημιουργηθεί αν τα αφήσουμε ελεύθερα. Ας εφαρμοστεί το πνεύμα και η προτροπή του ΣτΕ: Ελεύθερη διακίνηση εμπορευμάτων και υπηρεσιών αλλά και προστασία του κοινωνικού συνόλου. Κάθε παιχνίδι που έχει οικονομικό βραβείο είναι τζόγος, και ο τζόγος ήταν πάντα από τις μεγαλύτερες κοινωνικές πληγές. Η απόφαση αυτή δεν ανοίγει τον δρόμο στα φρουτάκια παρά μόνο αν χρησιμοποιηθεί ειδικά για αυτόν το λόγο. Η ψυχαγωγία και ο τζόγος δεν είναι ταυτόσημες έννοιες σε κανένα λεξικό.
Για το group ΟΧΙ «ΦΡΟΥΤΑΚΙΑ» ΚΑΙ «ΚΟΥΛΟΧΕΡΗΔΕΣ» ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΟΥ
Μικρός Ήρωας
