o "Μεσαίος χώρος" και ο εκπασοκισμός της Ν.Δ.
ΤΟΥ @Papagalo M
Υστερα από ενάμισυ μήνα εντατικής και ελεύθερης Δημοσιο-Γραφίας επί των τρέχοντων ζητημάτων και υποθέσεων, ας μού επιτραπεί κάτι προσωπικό. Η αναφορά στην κεντρώα θεώρηση της κατάστασης της διακυβέρνησης, της πολιτικής καθημερινότητας, της εξέλιξης των πραγμάτων.
Είναι γεγονός ότι την άνοιξη 2004, οι προσδοκίες μου για την νεωτερικότητα του Καραμανλισμού ήταν στα ύψη. Το πρόσωπο του νέου ηγέτη, σε ηλικία και δυναμισμό, η διαφορά που ανέδιδε η στιγμή, όλα οδήγησαν στην προσέλκυσή μου προς τη ΝΔ. Ο ενθουσιασμός ήταν τέτοιος που δεν αντέδρασα ούτε όταν ένας σύμβουλος με το όνομα Λούλης με ονόμασε Μεσαίο Χώρο (μετά ησύχασα κάπως, όταν έμαθα ότι πρώτος ο θεωρητικός Αnthony Downs, προτού καν γεννηθώ, το 1957, είχε περιγράψει την έννοια, κοινωνικά και εκλογικά). Έπειτα, βρέθηκα μέλος μιας κρίσιμης ομάδας, που βρισκόταν το επίκεντρο της «μεγάλης κοινωνικής συμμαχίας» που έκανε τον Καραμανλή Πρωθυπουργό και έφερε τη ΝΔ στην εξουσία μετά από αρκετά χρόνια.
Κοινή μας πεποίθηση (των Κεντρώων) είναι ότι η χώρα πρέπει να πάει μπροστά, όχι... ακολουθώντας έναν ηγέτη (γιατί έτσι εξαρτάσαι απόλυτα από τις ικανότητές του, την ταχύτητά του, την όρεξή του για δουλειά), αλλά ως αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας. Τις προϋποθέσεις, βέβαια, τις απαιτούμενες αλλαγές, τις μεταρρυθμίσεις του παρακμιακού καθεστώτος του παρελθόντος, θα πρέπει να τις δημιουργήσει η εκάστοτε κυβέρνηση.
Έτσι και η σημερινή, της ΝΔ, παρέλαβε ένα προβληματικό καθεστώς, υποσχόμενη τα πάντα. Οι προσδοκίες έφθασαν στην κορυφή, οι πολίτες ήταν έτοιμοι για όλα. Και απογοητεύθηκαν. Το λάθος στρατηγικής και τακτικής, όμως, έγινε από νωρίς. Η κρίσιμοι πρώτοι μήνες πέρασαν άδοξοι. Ιδιαίτερα για μία κυβέρνηση που είχε συγκεντρώσει πάνω της όλες τις ελπίδες της νέας εποχής. Προσέλκυσε ακόμη και τους νέους ανθρώπους, οι οποίοι πίστεψαν ότι, επιτέλους, κάτι θα αλλάξει. Τότε έπρεπε «ο Κώστας να τα αλλάξει όλα».
Το Κέντρο έβαλε πλάτη. Στήριξε με πάθος την προοπτική για αλλαγή. Όχι με απολιτίκ διάθεση. Το αντίθετο, από βαθειά πολιτική θέση. Ήταν μία αλλαγή, όμως, που δεν ήρθε ποτέ. Ο «εκπασοκισμός» της ΝΔ (βλ. Γιανναρά στην Καθημερινή, 26.7.2009) ήταν ραγδαίος και το αδιέξοδο που δημιουργήθηκε πλήρες.
Σήμερα δηλώνω ακόμη Κεντρώος και είμαι καλά με τον εαυτό μου. Έκανα το καθήκον μου. Έδωσα ευκαιρίες και το 2004 και το 2007 στην κεντροδεξιά του Κώστα Καραμανλή να οργανώσει τη χώρα στα πρότυπα του 21ου αιώνα. Προς το παρόν νοιώθω ότι απλώς με χρησιμοποίησαν εκλογικά, σαν έναν εκλογικό «Μεσαίο Χώρο», για να συμβάλω με ψήφους, αλλά και για να εξωραϊστεί η «δεξιότητα» της ΝΔ. Επιτεύχθη προσωρινά, αλλά μετά επικράτησε η αδεξιότητα… Το λιγότερο…
Θα επανέλθω επί προσωπικού, όταν υπάρξει λόγος… όταν αλλάξει κάτι…
Είναι γεγονός ότι την άνοιξη 2004, οι προσδοκίες μου για την νεωτερικότητα του Καραμανλισμού ήταν στα ύψη. Το πρόσωπο του νέου ηγέτη, σε ηλικία και δυναμισμό, η διαφορά που ανέδιδε η στιγμή, όλα οδήγησαν στην προσέλκυσή μου προς τη ΝΔ. Ο ενθουσιασμός ήταν τέτοιος που δεν αντέδρασα ούτε όταν ένας σύμβουλος με το όνομα Λούλης με ονόμασε Μεσαίο Χώρο (μετά ησύχασα κάπως, όταν έμαθα ότι πρώτος ο θεωρητικός Αnthony Downs, προτού καν γεννηθώ, το 1957, είχε περιγράψει την έννοια, κοινωνικά και εκλογικά). Έπειτα, βρέθηκα μέλος μιας κρίσιμης ομάδας, που βρισκόταν το επίκεντρο της «μεγάλης κοινωνικής συμμαχίας» που έκανε τον Καραμανλή Πρωθυπουργό και έφερε τη ΝΔ στην εξουσία μετά από αρκετά χρόνια.
Κοινή μας πεποίθηση (των Κεντρώων) είναι ότι η χώρα πρέπει να πάει μπροστά, όχι... ακολουθώντας έναν ηγέτη (γιατί έτσι εξαρτάσαι απόλυτα από τις ικανότητές του, την ταχύτητά του, την όρεξή του για δουλειά), αλλά ως αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας. Τις προϋποθέσεις, βέβαια, τις απαιτούμενες αλλαγές, τις μεταρρυθμίσεις του παρακμιακού καθεστώτος του παρελθόντος, θα πρέπει να τις δημιουργήσει η εκάστοτε κυβέρνηση.
Έτσι και η σημερινή, της ΝΔ, παρέλαβε ένα προβληματικό καθεστώς, υποσχόμενη τα πάντα. Οι προσδοκίες έφθασαν στην κορυφή, οι πολίτες ήταν έτοιμοι για όλα. Και απογοητεύθηκαν. Το λάθος στρατηγικής και τακτικής, όμως, έγινε από νωρίς. Η κρίσιμοι πρώτοι μήνες πέρασαν άδοξοι. Ιδιαίτερα για μία κυβέρνηση που είχε συγκεντρώσει πάνω της όλες τις ελπίδες της νέας εποχής. Προσέλκυσε ακόμη και τους νέους ανθρώπους, οι οποίοι πίστεψαν ότι, επιτέλους, κάτι θα αλλάξει. Τότε έπρεπε «ο Κώστας να τα αλλάξει όλα».
Το Κέντρο έβαλε πλάτη. Στήριξε με πάθος την προοπτική για αλλαγή. Όχι με απολιτίκ διάθεση. Το αντίθετο, από βαθειά πολιτική θέση. Ήταν μία αλλαγή, όμως, που δεν ήρθε ποτέ. Ο «εκπασοκισμός» της ΝΔ (βλ. Γιανναρά στην Καθημερινή, 26.7.2009) ήταν ραγδαίος και το αδιέξοδο που δημιουργήθηκε πλήρες.
Σήμερα δηλώνω ακόμη Κεντρώος και είμαι καλά με τον εαυτό μου. Έκανα το καθήκον μου. Έδωσα ευκαιρίες και το 2004 και το 2007 στην κεντροδεξιά του Κώστα Καραμανλή να οργανώσει τη χώρα στα πρότυπα του 21ου αιώνα. Προς το παρόν νοιώθω ότι απλώς με χρησιμοποίησαν εκλογικά, σαν έναν εκλογικό «Μεσαίο Χώρο», για να συμβάλω με ψήφους, αλλά και για να εξωραϊστεί η «δεξιότητα» της ΝΔ. Επιτεύχθη προσωρινά, αλλά μετά επικράτησε η αδεξιότητα… Το λιγότερο…
Θα επανέλθω επί προσωπικού, όταν υπάρξει λόγος… όταν αλλάξει κάτι…
