Με το στοιχειωμένο "κτίριο αποκατάστασης", ασχολείται η Χρύσα Αράπογλου, με πολύ ενδιαφέρουσα ερώτησή της. Μόνο που ερώτηση θα έπρεπε να απευθύνεται και στην πανεπιστημιακή κοινότητα, όχι μόνο στους (εκάστοτε) κυβερνώντες και τους λόγους τους ξέρουμε όλοι, στη μικρή αυτή πόλη !
Χωρίς δημόσιο κέντρο Θεραπείας και Αποκατάστασης ατόμων με κινητικά προβλήματα παραμένει εδώ και πολλά χρόνια η Θεσσαλονίκη και συνολικά όλη η Βόρεια Ελλάδα.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα δεκάδες πολίτες που αντιμετωπίζουν μόνιμα η πρόσκαιρα κινητικά προβλήματα να καταφεύγουν σε ιδιωτικές κλινικές της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού όπου το κόστος της καθημερινής θεραπείας είναι επταπλάσιο αυτού που εγκρίνουν τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία. Έτσι οι ανασφάλιστοι και όσοι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να καλύψουν τα επιπλέον έξοδα της ιδιωτικής νοσηλείας παραμένουν στο «έλεος του Θεού» αφού το μοναδικό δημόσιο κέντρο αποκατάστασης βρίσκεται στην.... Αθήνα και όπως είναι λογικό είναι αδύνατον να καλύψει τις ανάγκες όλης της επικράτειας.
Ειδικότερα για την Θεσσαλονίκη, η ανάγκη δημιουργίας και λειτουργίας ενός τέτοιου κέντρου έχει εκφραστεί εδώ και 30 σχεδόν χρόνια και στην κατεύθυνση αυτή από το 1991 ξεκίνησε σε χώρο του ΑΠΘ η ανέγερση του πρώτου κέντρου αποκατάστασης στην Βόρεια Ελλάδα. Εδώ και 18 χρόνια ξεκίνησε η ανέγερση του κτιρίου το οποίο όμως παρέμεινε στον αρχικό του σκελετό και προσφάτως αποφασίστηκε να εγκαταλειφθεί η επιχείρηση ανέγερσης του και η υπάρχουσα κατασκευή να μετατραπεί σε χώρο διοίκησης του Πανεπιστημίου
Με δεδομένο ότι:
Είναι τουλάχιστον απαράδεκτο να μην υπάρχει σε όλη την Βόρεια Ελλάδα ένα δημόσιο κέντρο αποκατάστασης ατυχημάτων
Εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ ξοδεύονται κάθε χρόνο από τα ασφαλιστικά ταμεία για την αποκατάσταση τραυματιών σε ιδιωτικά κέντρα της Ελλάδας και του εξωτερικού
ΕΡΩΤΑΤΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ
Για ποιους λόγους δεν προχώρησε και στην ουσία ακυρώθηκε η κατασκευή του κέντρου αποκατάστασης στον χώρο του ΑΠΘ που χτίζεται από το 1991;
Πως προτίθεται το Υπουργείο να αντιμετωπίσει το συγκεκριμένο ζήτημα;
ΑΘΗΝΑ 28-7-2009
Χρύσα Αράπογλου
Βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα δεκάδες πολίτες που αντιμετωπίζουν μόνιμα η πρόσκαιρα κινητικά προβλήματα να καταφεύγουν σε ιδιωτικές κλινικές της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού όπου το κόστος της καθημερινής θεραπείας είναι επταπλάσιο αυτού που εγκρίνουν τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία. Έτσι οι ανασφάλιστοι και όσοι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να καλύψουν τα επιπλέον έξοδα της ιδιωτικής νοσηλείας παραμένουν στο «έλεος του Θεού» αφού το μοναδικό δημόσιο κέντρο αποκατάστασης βρίσκεται στην.... Αθήνα και όπως είναι λογικό είναι αδύνατον να καλύψει τις ανάγκες όλης της επικράτειας.
Ειδικότερα για την Θεσσαλονίκη, η ανάγκη δημιουργίας και λειτουργίας ενός τέτοιου κέντρου έχει εκφραστεί εδώ και 30 σχεδόν χρόνια και στην κατεύθυνση αυτή από το 1991 ξεκίνησε σε χώρο του ΑΠΘ η ανέγερση του πρώτου κέντρου αποκατάστασης στην Βόρεια Ελλάδα. Εδώ και 18 χρόνια ξεκίνησε η ανέγερση του κτιρίου το οποίο όμως παρέμεινε στον αρχικό του σκελετό και προσφάτως αποφασίστηκε να εγκαταλειφθεί η επιχείρηση ανέγερσης του και η υπάρχουσα κατασκευή να μετατραπεί σε χώρο διοίκησης του Πανεπιστημίου
Με δεδομένο ότι:
Είναι τουλάχιστον απαράδεκτο να μην υπάρχει σε όλη την Βόρεια Ελλάδα ένα δημόσιο κέντρο αποκατάστασης ατυχημάτων
Εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ ξοδεύονται κάθε χρόνο από τα ασφαλιστικά ταμεία για την αποκατάσταση τραυματιών σε ιδιωτικά κέντρα της Ελλάδας και του εξωτερικού
ΕΡΩΤΑΤΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ
Για ποιους λόγους δεν προχώρησε και στην ουσία ακυρώθηκε η κατασκευή του κέντρου αποκατάστασης στον χώρο του ΑΠΘ που χτίζεται από το 1991;
Πως προτίθεται το Υπουργείο να αντιμετωπίσει το συγκεκριμένο ζήτημα;
ΑΘΗΝΑ 28-7-2009
Χρύσα Αράπογλου
Βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης
